Η κληρονομιά του έπους του 1987 στον ελληνικό αθλητισμό

Όπως η γέννηση του Χριστού χώρισε στα δύο το χριστιανικό ημερολόγιο και σφράγισε μια για πάντα τα μελλούμενα, έτσι και η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από την Εθνική ομάδα το 1987 χώρισε στα δύο την αθλητική ιστορία της χώρας.

Είναι ξεκάθαρο ότι τα πάντα στην καταγραφή της ελληνικής αθλητικής ιστορίας (και όχι μόνο του μπάσκετ) χωρίζονται σε δύο βασικούς περιόδους. Στην προ '87 εποχή και στη μετά. Για το κυρίως 1987 θα διαβάσετε στο εξαιρετικό βιβλίο του Γιάννη Φιλέρη σε συνεργασία με τη Physical Goods και τη σφραγίδα της 24 MEDIA "Τίποτα δεν μας σταμάτησε" το οποίο κυκλοφορεί αποκλειστικά από τα " Public".

Η... προ του '87 εποχή μετρώντας μετά την Μεταπολίτευση για να μην γυρίσουμε το χρόνο περισσότερο πίσω, μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία εποχή που ο ελληνικός αθλητισμός σε ομαδικά αθλήματα κόπιαζε να απαλλαγεί από τον επαρχιωτισμό ως συμπεριφορά και να βαδίσει σε πιο επαγγελματικά και τεχνοκρατικά μονοπάτια. Οι σποραδικές επιτυχίες που έρχονταν χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό πανηγυρίζονταν έντονα και στη συνέχεια τοποθετούνταν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας χωρίς να επηρεάζουν κανέναν και τίποτα.

Η έκρηξη με το θρίαμβο του 1987 όμως (που προήλθε-και αυτό πρέπει να τονίζεται διαρκώς-μετά το στοχευμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΕΟΚ) έβαλε το τρένο των σπορ στην Ελλάδα σε δρόμους που το συντόνιζαν με τις σύγχρονες απαιτήσεις. Αίφνης, τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο, στο μπάσκετ βέβαια πολύ περισσότερο.

Ορθά σκεπτόμενη η ελληνική ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης επένδυσε στη μεγάλη αυτή επιτυχία έτσι ώστε το άθλημα να εκτοξευτεί σε απίστευτα επίπεδα δημοφιλίας τα επόμενα χρόνια. Χωρίς ίχνος υπερβολής το μπάσκετ άφησε μακράν δεύτερο το ποδόσφαιρο για τη δεκαετία που ακολούθησε, μπήκε στο σπίτι του κάθε Έλληνα, φώλιασε στα σχολεία σε όλα τα μήκη και πλάτη της χώρας, έγινε τρόπος ζωής.

Υπήρξαν ομοσπονδίες και αθλήματα που ακολούθησαν αυτόν το βηματισμό. Το βόλεϊ αναπτύχθηκε βασιζόμενο στη δική του μεγάλη επιτυχία, την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του...1987 (κατά διαβολική σύμπτωση). Το πόλο δούλεψε σε πιο σοβαρά επαγγελματικά πρότυπα και χάρισε επιτυχίες, ακόμη και ο στίβος άρχισε να βγαίνει από το καβούκι του για να γνωρίσει πρωτοφανή άνθηση κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90.

Η Ελλάδα, ως χώρα από την πλευρά της, έπεισε τους ξένους ότι είναι σε θέση να διοργανώσει άρτια, με επιτυχία, πολύ μεγάλα αθλητικά events. Κάπως έτσι κατέληξαν στην Αθήνα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του 1997, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπάσκετ του 1998 και φυσικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004.

Ακόμα και στα χρόνια της κρίσης, που εν πολλοίς κατάφερε μεγάλα πλήγματα στο σώμα του ελληνικού αθλητισμού (επαγγελματικού και μη) υπάρχουν πράγματα που μας κάνουν να αισιοδοξούμε για το μέλλον. Παρά τα μεγάλα προβλήματα, κάποιοι κράτησαν τη φλόγα αναμμένη. Με θυσίες, κόπο, ιδρώτα, προσωπικά έξοδα αλλά άντεξαν.

Το 2017 φυσικά δεν είναι 1987 από καμία άποψη. Ωστόσο, η χρυσή επιτυχία της επίσημης αγαπημένης πριν από 30 χρόνια εξακολουθεί να δείχνει το δρόμο στις ομάδες και τις ομοσπονδίες που θέλουν να πετύχουν, έστω και κάτω από τελείως διαφορετικές οικονομικές συνθήκες πια. To know how της επιτυχίας έχει και γαλανόλευκο χρώμα και αυτό σίγουρα το χρωστάμε στον Νίκο Γκάλη και την παρέα του που έδειξαν το δρόμο προς τα αστέρια.

Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψετε στις σελίδες του βιβλίου του Γιάννη Φιλέρη.