Ραούλ: Ο παντοτινός αρχηγός της Ρεάλ

Ο Ραούλ Γκονθάλεθ Μπλάνκο, ο εμβληματικός αρχηγός της Ρεάλ, κέρδισε έξι πρωταθλήματα Ισπανίας και τρία Champions League στα 16 χρόνια που φόρεσε τη φανέλα των "μερένγκες", ενώ μέχρι την ημέρα που έφτασε στο "Μπερναμπέου" ο Κριστιάνο Ρονάλντο, το ρεκόρ του με τα 323 γκολ, φάνταζε ότι θα έμενε στοιχειωμένο για πάντα.

Ο Πορτογάλος μπορεί να το κατέρριψε μόλις σε έξι χρόνια, μπορεί να του χρειάστηκαν πολύ λιγότερα παιχνίδια για να φτάσει σε αυτό το νούμερο, μπορεί να έκλεψε λίγο από τη λάμψη του ρεκόρ του Ραούλ, όμως ο θρύλος του παραμένει άθικτος στην καρδιά των οπαδών της Ρεάλ!

Για τους πιστούς φίλους των Μαδριλένων, όσα γκολ και να πετύχει ο Ρονάλντο, δεν θα ξεπεράσει ποτέ τον Ραούλ...

Το ψέμα που στάθηκε αφορμή για μια σπουδαία καριέρα

Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην ομάδα της γειτονιάς του, στην Σαν Κριστόμπαλ από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι πως η σπουδαία καριέρα του Ραούλ, ξεκίνησε από ένα αθώο ψέμα. Στα 10 του για να μπορέσει να παίξει στην ομάδα, έγραψε πως ήταν μεγαλύτερος. "Το πρώτο μου ποδοσφαιρικό όνομα στην ομάδα ήταν Ντάνι. Έτσι με φώναζαν. Στα χαρτιά μου είχα μια φωτογραφία με γυαλιά. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να γράψω πως είμαι μεγαλύτερος για να μπορέσω να αγωνιστώ", ομολόγησε ο ίδιος αρκετά χρόνια αργότερα.

Τα γκολ ήταν η ταυτότητά του από τα πρώτα κιόλας βήματα. Οι ηγετικές ικανότητες επίσης. Ο πατέρας του, ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα, διέκρινε το ταλέντο του γιου του και τον έγραψε στις ακαδημίες της Ατλέτικο, την ομάδα που υποστήριζε η οικογένεια.

Στην πρώτη του σεζόν στην παιδική κατηγορία, ο Ραούλ ξεχώρισε. Η ομάδα του παρέμεινε αήττητη και στέφθηκε πρωταθλήτρια με τον νεαρό τότε Ισπανό να "ματώνει" τα αντίπαλα δίχτυα πετυχαίνοντας 65 γκολ. Ωστόσο, τα οικονομικά της Ατλέτικο δεν ήταν καλά, με αποτέλεσμα την επόμενη χρονιά ο τότε πρόεδρος της ομάδας, Χέσους Χιλ, να κλείσει τις ακαδημίες. Ο Ραούλ όμως δεν έμεινε για πολύ καιρό χωρίς ομάδα.

Οι σκάουτ της Ρεάλ Μαδρίτης είχαν εντοπίσει τον 15χρονο τότε επιθετικό και αμέσως τον έφεραν στις ακαδημίες τους. Από εκείνη την ημέρα άρχισε να "χτίζεται" ένας μύθος. Την πρώτη του χρονιά στις μικρές κατηγορίες πέτυχε 71 γκολ σε 33 παιχνίδια (!) κι αμέσως προβιβάστηκε στην τρίτη ομάδα της Ρεάλ. Ο Χόρχε Βαλντάνο, ο οποίος εκείνη την περίοδο ήταν προπονητής των "μερένγκες" τον ξεχώρισε γρήγορα. Μάλιστα μετά από μικρό χρονικό διάστημα τον φώναξε να κάνει προπόνηση με την πρώτη ομάδα. Όμως την πρώτη κιόλας ημέρα ο Ραούλ έφτασε αργοπορημένος.

Αντί όμως να ακούσει τις φωνές του προπονητή του, τον περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη: "Έρχεσαι με καθυστέρηση στην πρώτη σου προπόνηση με την πρώτη ομάδα. Εάν δείξεις το ίδιο πρόσωπο και στο γήπεδο, θα θριαμβεύσεις", ήταν τα λόγια του Αργεντίνου κόουτς. Ο Ραούλ δεν κατάλαβε τι εννοούσε. Ο Βαλντάνο όμως κάτι παραπάνω ήξερε...

Το ντεμπούτο του και το χειροκρότημα του κόσμου

Στις 29 Οκτωβρίου του 1994 ο Ραούλ κάνει το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα, υπό τις οδηγίες του Βαλντάνο. Στο "Ρομαρέδα", έδρα της Ρεάλ Σαραγόσα, παίρνει το "βάπτισμα του πυρός" στην Primera Division. Οι "μερένγκες" χάνουν με 3-2, όμως ο 17χρονος Ραούλ καταφέρνει στο ντεμπούτο του να δώσει ασίστ στον Ιβάν Ζαμοράνο. Οι εφημερίδες την επόμενη ημέρα ασχολούνται περισσότερο με τον νεαρό, παρά με την ήττα της Ρεάλ.

Το πρώτο του γκολ έρχεται σχετικά γρήγορα. Μόλις μία εβδομάδα μετά το ντεμπούτο του, στις 5 Νοεμβρίου. Ένα γκολ που σίγουρα θα το θυμάται μια ζωή ο Ραούλ. Όχι μόνο επειδή ήταν το πρώτο του ή επειδή ήταν πανέμορφο, αλλά επειδή ήταν κόντρα στην Ατλέτικο, την πρώην ομάδα του, στο "derbi madrileño" του "Σαντιάγο Μπερναμπέου".

Η απόδοσή του στο συγκεκριμένο ματς, ήταν άνευ κάθε προσδοκίας. Αφού άνοιξε το σκορ, στη συνέχεια έφτιαξε γκολ για τον Ζαμοράνο, ενώ ήταν πρωταγωνιστής και στη φάση και του τρίτου, με τη Ρεάλ να επικρατεί τελικά με 4-2. Στο 60' έγινε αλλαγή και ανάγκασε τον κόσμο που βρέθηκε στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" να σηκωθεί όρθιος και να τον χειροκροτήσει!

Η καθιέρωση, οι τίτλοι και το ειδικό βάρος της φανέλας

Κατάφερε να καθιερωθεί γρήγορα στη βασική ενδεκάδα της Ρεάλ, αλλά και στις καρδιές των φιλάθλων. Ο Χόρχε Βαλντάνο είχε δηλώσει μάλιστα πως "Ο Ραούλ αντιπροσωπεύει όλες τις αξίες και τα ιδανικά αυτού του συλλόγου".

Μένει 16 ολόκληρα χρόνια στην ομάδα και κάνει το όνομά του συνώνυμο με την ιστορία του συλλόγου. Το "7" δεν το έβγαλε ποτέ από την πλάτη του, προσδίδοντάς του ειδικό βάρος. Ένα βάρος που σήμερα σηκώνει ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Μετά την αποχώρηση του Φερνάντο Ιέρο το 2003, πήρε και το περιβραχιόνιο της Ρεάλ και δεν το άφησε μέχρι την ημέρα που έφυγε.

Συνολικά κατέκτησε με τη Ρεάλ τρία Champions League (1998, 2000, 2002), δύο Διηπειρωτικά (1998, 2002), ένα Σούπερ Καπ Ευρώπης (2002), έξι πρωταθλήματα Ισπανίας (1995, 1997, 2001, 2003, 2007, 2008) και τέσσερα Σούπερ Καπ Ισπανίας (1997, 2001, 2003, 2008), ενώ αναδείχθηκε πολλές φορές πρώτος σκόρερ και για μεγάλο διάστημα ήταν ο ρέκορντμαν των σκόρερ σχεδόν παντού.

Φόρεσε 741 φορές την λευκή φανέλα, τις περισσότερες που την έχει φορέσει ποτέ παίκτης και κατάφερε να πετύχει 323 γκολ, νούμερο ασύλληπτο, το οποίο πολλοί έλεγαν πως δεν θα ξεπερνούσε κανείς. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Κριστιάνο.

Το "αντίο" σε έναν μεγάλο

Η σεζόν 2009-2010 δεν ήταν σαν τις άλλες για τον Ραούλ, καθώς είχε χάσει πια τη θέση του βασικού. Ο Μουρίνιο που έφτασε το 2010 στη Μαδρίτη τόνισε πως τον ήθελε στην ομάδα, όμως δεν θα ήταν η βασική του επιλογή. Ο Ισπανός φορ δεν ήθελε κάτι τέτοιο. Ήθελε να αγωνίζεται. Το ποδόσφαιρο ήταν και είναι η ζωή του άλλωστε. Προτίμησε να πάρει το δρόμο της ξενιτιάς, παρά να περιμένει πότε θα έρθει η σειρά του να μπει στον αγωνιστικό χώρο από τον πάγκο.

Η τελευταία φορά που αγωνίστηκε σαν παίκτης της Ρεάλ ήταν στις 24 Απριλίου του 2010, κατά διαβολική σύμπτωση, στο "Ρομαρέδα" κόντρα στη Σαραγόσα την ομάδα που έκανε το ντεμπούτο του! Το σκηνικό όμως τώρα ήταν διαφορετικό. Ο Ραούλ σκόραρε, η ομάδα του νίκησε με 2-1, ωστόσο ο ίδιος τραυματίστηκε και έμεινε εκτός για το υπόλοιπο της σεζόν.

Το αντίο του στο "Μπερναμπέου" χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως άδικο. Η αποχώρηση του Ραούλ από τη Ρεάλ ήταν κάτι που σχεδόν κανείς δεν πίστευε ότι θα συνέβαινε. Ήταν από τους λίγους παίκτες στο σύγχρονο ποδόσφαιρο που δύσκολα μπορούσες να τους φανταστείς με τη φανέλα άλλης ομάδας. Όμως στο ποδόσφαιρο ισχύει η φράση "ποτέ μη λες ποτέ".

Οι περιπέτειες του Ραούλ μετά τη Μαδρίτη

Στα 33 του ο Ραούλ λοιπόν επέλεξε να συνεχίσει την σπουδαία καριέρα του στη Γερμανία και την Σάλκε, όπου βρήκε συμπαίκτες τους Βασίλη Πλιάτσικα καιΚυριακό Παπαδόπουλο, ενώ στην παρέα προστέθηκε ακόμα ένας Έλληνας, οΆγγελος Χαριστέας. Υπέγραψε συμβόλαιο δύο χρόνων κι ενώ είχε προτάσεις από ομάδες του Κατάρ, των ΗΠΑ και της Ρωσίας.

Ήθελε όμως να συνεχίσει να αγωνίζεται στο Champions League κι αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην απόφασή του. Αγωνίστηκε σε 98 παιχνίδια με τους Γερμανούς, πετυχαίνοντας 40 γκολ, ενώ τους οδήγησε σε μια ξέφρενη πορεία στο Champions League της σεζόν 2010-11 μέχρι τα ημιτελικά για πρώτη φορά στην ιστορία τους.

Η επιρροή του στην ομάδα μάλιστα ήταν τέτοια που το 2012 όταν και αποχώρησε μετά τη λήξη του συμβολαίου του, η Σάλκε ανακοίνωσε πως αποσύρει το εμβληματικό "7" που φόρεσε ο Ραούλ για αόριστο χρονικό διάστημα. Αργότερα βέβαια επέτρεψε στον Μαξ Μέγερ να το φορέσει. Κατά την παραμονή του στη Γερμανία πρόλαβε να κατακτήσει το Κύπελλο το 2011, καθώς και το Σούπερ Καπ την ίδια σεζόν.

Επόμενο σταθμός στην καριέρα του ήταν το Κατάρ και η Αλ Σαάντ, όπου τον υποδέχθηκαν σαν ήρωα. Κατάφερε μάλιστα να σκοράρει στο ντεμπούτο του, ενώ αμέσως πήρε και το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Η παραμονή του Ραούλ στο Κατάρ ανάγκασε πλήθος κόσμου να ταξιδεύει σε όποιο γήπεδο έπαιζε ο Ισπανός προκειμένου να τον δει από κοντά. Έμεινε δύο χρόνια, φόρεσε συνολικά 61 φορές τη φανέλα της Αλ Σάαντ, σκόραρε 16 γκολ και πανηγύρισε τον τίτλο του πρωταθλητή το 2013.

Ενώ ανακοίνωσε πως θα αποσυρθεί από την αγωνιστική δράση το καλοκαίρι του 2014, τελικά τον Οκτώβρη άλλαξε γνώμη και είπε το "ναι" σε μια πλουσιοπάροχη πρόταση της ιστορικής Νιου Γιορκ Κόσμος, την ομάδα στην οποία είχε αγωνιστεί και ο Πελέ.

Στέφθηκε και πάλι πρωταθλητής και σε 28 συμμετοχές πέτυχε 7 γκολ. Ωστόσο στις 16 Οκτωβρίου του 2015 ανακοίνωσε και επίσημα πλέον πως σταματάει οριστικά το ποδόσφαιρο μόλις τελειώσει η σεζόν.

Άτυχος με την Εθνική

Από μια άποψη ο Ραούλ μάλλον γεννήθηκε νωρίς, καθώς η επόμενη γενιά Ισπανών κατέκτησε τα πάντα με τη "φούρια ρόχα". Δυστυχώς για έναν ποδοσφαιριστή της κλάσης του όμως, δεν σήκωσε κάποιο τρόπαιο με την Εθνική.

Στις 10 Οκτωβρίου του 1996 έκανε το ντεμπούτο του με την Ισπανία σε ένα ματς κόντρα στην Τσεχία στην Πράγα, όπου το 0-0 έμεινε μέχρι το φινάλε.

Από τότε και για δέκα ολόκληρα χρόνια έγινε βασικό και αναντικατάστατο μέλος της "φούρια ρόχα". Μετά από μια ήττα όμως από την Βόρεια Ιρλανδία όμως στις 6 Σεπτεμβρίου του 2006 ο Ραούλ σταμάτησε να βρίσκεται στα πλάνα του τότε ομοσπονδιακού προπονητή, Λουίς Αραγονές. Η απομάκρυνση του Ραούλ από την εθνική ομάδα της Ισπανίας άνοιξε μια μεγάλη κουβέντα και μια κόντρα μεταξύ αυτών που ήταν υπέρ κι αυτών που ήταν κατά αυτής της απόφασης.

Συνολικά αγωνίστηκε με το εθνόσημο στο στήθος σε 102 αγώνες και πέτυχε 44 γκολ, ενώ για αρκετά μεγάλο διάστημα αποτελούσε τον πρώτο σκόρερ στην ιστορία της, μέχρι που τον πέρασε ο Νταβίντ Βίγια. Συμμετείχε σε τρία Μουντιάλ (19998, 2002 και 2006), σε δύο Euro (2000 και 2004), ενώ φόρεσε για τρία χρόνια το περιβραχιόνιο του αρχηγού.

Η γυναίκα του και ο πανηγυρισμός που άφησε εποχή

Ο Ραούλ οφείλει πολλά στη γυναίκα του και στήριγμά του, Μάμεν Σανθ, με την οποία είναι παντρεμένος εδώ και 16 χρόνια. Οι δυο τους γνωρίστηκαν σε ένα μπαρ που σύχναζαν αρκετοί ποδοσφαιριστές της Ρεάλ στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ο Ραούλ ήταν ήδη διάσημος παίκτης των "μερένγκες", ενώ η Μάμεν, μοντέλο και πρώην Miss Madrid, εκείνο το διάστημα εργαζόταν ως σερβιτόρα στο συγκεκριμένο μαγαζί.

Πολύ γρήγορα έγιναν ζευγάρι, ενώ το 1999 παντρεύτηκαν σε μια κλειστή τελετή στα περίχωρα της Μαδρίτης. Ο Ισπανός 22 χρονών τότε και η γυναίκα του 24. Μαζί έχουν πέντε παιδιά, τον Χόρχε, τον Ούγκο, τους δίδυμους Έκτορ και Ματέο και την Μαρία.

Από την στιγμή που παντρεύτηκε την Μάμεν, ο Ραούλ έκανε σήμα κατατεθέν του τον πανηγυρισμό φιλώντας τη βέρα στο χέρι του, αφιερώνοντάς της κάθε του γκολ.

Αντί επιλόγου...

Πολλές προσωπικότητες από το χώρο του ποδοσφαίρου έχουν δηλώσει όλα αυτά τα χρόνια πως ο Ραούλ ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου όσο αγωνιζόταν. Η αλήθεια είναι όμως πως ποτέ δεν ήταν ο κορυφαίος. Αλλά αυτό μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το μύθο του. Μπορεί να υστερούσε σε σχέση με άλλους στο ποδοσφαιρικό ταλέντο, όμως το αναπλήρωνε σε αποφασιστικότητα. Και κατάφερε να γίνει ηγέτης τόσο σε συλλογικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Ο επαγγελματισμός του επίσης τον βοήθησε να πετύχει όλα αυτά στην καριέρα του.

Η ειρωνεία είναι πως στις περισσότερες συζητήσεις σχετικά με την ομάδα των "Γκαλάκτικος" της Ρεάλ, το όνομα του Ραούλ δεν έρχεται στο μυαλό κατευθείαν. Συνήθως πρώτα έρχονται αυτά των Ζιντάν, Ρονάλντο, Μπέκαμ, Φίγκο, Ρομπέρτο Κάρλος και μετά αυτό του Ραούλ. Μπορεί να είναι εξαιτίας του χαμηλού προφίλ που κρατούσε εκτός αγωνιστικού χώρου, που δεν ήταν ο παίκτης του στυλ του Μπέκαμ ή του Κριστιάνο. Μπορεί επειδή δεν έκανε κάποια μεταγραφή ρεκόρ στην καριέρα του ή δεν απασχόλησε τον Τύπο όσο άλλοι. Όπως και να 'χει όμως, όλοι θα πρέπει να θυμούνται αυτό τον φανταστικό παίκτη, με το απίστευτο ταλέντο στο σκοράρισμα.

Αν δει κανείς τον τρόπο που σκόραρε θα καταλάβει εύκολα πως μπορούσε να πετύχει γκολ με οποιοδήποτε τρόπο, από οποιαδήποτε θέση. Ο Ραούλ είχε ό,τι έπρεπε να έχει ένας επιθετικός. Επίσης ξεχώρισε και στο θέμα της πειθαρχείας, κάτι που τον έκανε ιδανικό αρχηγό. Μπορεί να καυχιέται άλλωστε πως ποτέ στην καριέρα του δεν δέχθηκε κόκκινη κάρτα, ενώ σπάνια δεχόταν ακόμη και κίτρινη.

Ο Ραούλ κρεμάει τα παπούτσια του με κάτι που λίγοι ποδοσφαιριστές μπορούν να νιώσουν. Παγκόσμιο σεβασμό. Ακόμη και ο πρώην τεχνικός της Μπαρτσελόνα, Πεπ Γκουαρντιόλα, αναγνώρισε το ταλέντο του, χαρακτηρίζοντάς τον ως τον "καλύτερο Ισπανό ποδοσφαιριστή όλων των εποχών". Να σημειωθεί βέβαια πως αυτή η ατάκα ήρθε λίγο μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ του 2010 από την Ισπανία, στο οποίο ο Ραούλ δεν συμμετείχε.

Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως αργά η γρήγορα θα επιστρέψει στη Ρεάλ. Είτε ως προπονητής, είτε ως βοηθός ή τεχνικός διευθυντής. Μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα ο ίδιος θέλει να ηρεμήσει και να αφιερώσει χρόνο στην -μεγάλη- οικογένειά του. Το δικαιούται άλλωστε μετά από μια καριέρα 21 χρόνων.

Κλείνοντας, ας θυμηθούμε τη δήλωσή του την ώρα που έλεγε "αντίο" στη Ρεάλ. Μια δήλωση που έκανε εκατομμύρια κόσμου να δακρύσει:

"Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα η ζωή μου. Η Ρεάλ Μαδρίτης το σπίτι μου. Εκεί έζησα τις πιο μαγικές στιγμές στην καριέρα μου. Πάνε πολλά χρόνια από την πρώτη ημέρα που φόρεσα την άσπρη φανέλα, αλλά το θυμάμαι σαν χτες.

Τώρα που η καριέρα μου έφτασε στο τέλος της εκτιμώ ακόμη περισσότερο τις αξίες που μου προσέφερε αυτή η ομάδα. Πάντα θα είμαι διαθέσιμος για εκείνη. Ευχαριστώ από τα βάθη της ποδοσφαιρικής μου καρδιάς. Ζήτω η Μαδρίτη".

Οι "7" καλύτερες στιγμές του στη Ρεάλ

1. Το πρώτο του γκολ με τη Ρεάλ κόντρα στην Ατλέτικο στις 5 Νοεμβρίου του 1994.

2. Το ιστορικό του γκολ κόντρα στη Βάσκο ντα Γκάμα, γνωστό και ως "El aguanís" (1η Δεκεμβρίου του 1998).

3. Η ημέρα που έκανε το "Καμπ Νου" να σωπάσει (13 Οκτωβρίου του 1999).

4. Το γκολ του μετά από το αξέχαστο τακουνάκι-ντρίμπλα του Ρεδόντο κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (Απρίλιος του 2000).

5. Το γκολ του στον τελικό του Champions League κόντρα στη Λεβερκούζεν (15 Μαΐου του 2002).

6. Όταν ξεπέρασε τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο στην κορυφή των σκόρερ όλων των εποχών τον Φεβρουάριο του 2009.

7. Ο φόρος τιμής στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" (23 Αυγούστου του 2013).

Έχουν πει...

"O καλύτερος παίκτης στην ιστορία της Ισπανίας", Πεπ Γκουαρδιόλα.

"Ο Ραούλ είναι η Μαδρίτη και η Μαδρίτη είναι ο Ραούλ", Εμίλιο Μπουντραγκένιο.

"Δεν υπάρχει συζήτηση για τον Ραούλ. Ποτέ δεν αμφέβαλα για την ποιότητά του", Ντιέγκο Μαραντόνα.

"Ο Ραούλ έμπαινε σε ένα στάδιο με 100.000 κόσμο και έπαιζε λες και ήταν στη γειτονιά του", Αλφρέδο Ντι Στέφανο.

"Ο Ραούλ είναι μια Ferrari για την Ισπανία και την Ρεάλ Μαδρίτης", Φερνάντο Ιέρο.

"Ο Ραούλ είναι όπως ο Θεός", Ντέβιντ Μπέκαμ.

"Ο Ραούλ έχει μια στόφα πρωταθλητή απίστευτη. Είναι ένα έμβλημα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Πάντα τον θαύμαζα", Πάολο Μαλντίνι.

"Μου αρέσει γιατί είναι γενναιόδωρος. Παίζει πάντα για την ομάδα, ποτέ για τον εαυτό του", Πάβελ Νέντβεντ.

"Η Ρεάλ έχει υπογράψει με μεγάλους ποδοσφαιριστές, αλλά ο καλύτερος όλων είναι ο Ραούλ", Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

"Ο Ραούλ είναι μοναδικός. Κάθε σύλλογος θα ήθελε έναν τέτοιο παίκτη", Φραντς Μπέκενμπαουερ

"Ο Ραούλ αξίζει μια χρυσή μπάλα", Ζινεντίν Ζιντάν.

"Πιστεύω ότι ο Ραούλ δεν εκτιμήθηκε στο βαθμό που θα έπρεπε", Τιερί Ανρί.

"Είναι ο αγαπημένος μου επιθετικός. Έχει ένα ένστικτο δολοφόνου", Φάμπιο Καπέλο.

"Έχω παίξει με πολύ καλούς παίκτες, όμως ο Ραούλ είναι από άλλο πλανήτη", Λουίς Φίγκο.

Για περισσότερο Ραούλ, τα λέμε και στο twitter: