Οι τρεις μη-εκπλήξεις του Μουντιάλ
Η πρώτη ερώτηση πριν από κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο είναι “ποιος θα το πάρει;” Η δεύτερη ερώτηση είναι “ποια θα είναι η έκπληξη;” και παρεμπιπτόντως σταματήστε να απαντάτε “το Βέλγιο” πολύ απλά γιατί κάτι που συζητάει όλος ο κόσμος παύει να ανήκει στην κατηγορία των εκπλήξεων. Ευχαριστώ και πάμε παρακάτω.
Παραμονή της έναρξης είναι ευκαιρία να αντιστρέψουμε την ερώτηση. Τι δεν θα είναι έκπληξη στο Παγκόσμιο Κύπελλο; Τι θεωρούμε αναμενόμενο πως θα συμβεί; Πολλές οι απαντήσεις, αλλά διαλέξαμε τρεις. Πολύ απλά γιατί έτσι λένε οι κανόνες του hat-trick που θα σας συνοδεύει καθημερινά στο Μουντιάλ με θέματα τριών σημείων, σαν ημερολόγιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Τις υπόλοιπες “μη εκπλήξεις” τις περιμένουμε από εσάς στα σχόλια. Τι δεν θα είναι έκπληξη λοιπόν;
Η Βραζιλία να προκαλέσει γκρίνια
Όχι, δεν εννοούμε πως θα αποτύχει, δεν ξέρουμε με σιγουριά κάτι τέτοιο ώστε να το προβλέψουμε, αφού άλλωστε είναι πολύ πιθανό να πάει μέχρι τέλους. Αλλά δεν θα είναι έκπληξη το να προκαλέσει γκρίνια, ακόμα κι αν φτάσει στον τελικό και κατακτήσει το έκτο της Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ο λόγος; Δεν μοιάζει με τη Βραζιλία που μάλλον έχει ο περισσότερος κόσμος στο μυαλό του και ειδικά οι φανατικοί οπαδοί της που τη λατρεύουν για συγκεκριμένους λόγους. Ο Σκολάρι την έχει αλλάξει πολύ και η αλήθεια είναι πως λίγοι είδαν την αλλαγή το περσινό καλοκαίρι στο Confederations, ώστε να είναι προετοιμασμένοι.
Δεν υπάρχουν μάγοι ταυτόχρονα στην ενδεκάδα, φορ που τρομάζουν με τις ντρίμπλες τους, δεκάρια που παίζουν δίπλα από άλλο δεκάρι και πίσω τους έχουν άλλο ένα δεκάρι. Υπάρχει ο Νέιμαρ, ναι. Αλλά δίπλα έχει τον πειθαρχημένο Όσκαρ, στο πλάι παίζει ο Χουλκ, στην κορυφή ο “βαρετός” Φρεντ και πίσω τους θα έχουν τον “καταστροφέα” Λουίς Γκουστάβο και έναν εκ των Ραμίρες, Παουλίνιο, Ερνάνες και Φερναντίνιο. Όχι ακριβώς οι απόλυτοι εκπρόσωποι του jogo bonito.
Το ίδιο ισχύει και για το γενικό στιλ της ομάδας, που είναι πιο ευρωπαϊκό από ποτέ. Ο Σκολάρι πήρε το 5ο το 2002 με 3-5-2 και τώρα “φοράει” καθαρό 4-2-3-1, με πολύ παιχνίδι απ’τους ακραίους μπακ, δύο χαφ που προστατεύουν την άμυνα, έναν “μάγο” κρυμμένο στο πλάι, ένα δεκάρι τακτικά σωστό, έναν wide forward στο πρόσωπο του Χουλκ και έναν finisher στο πρόσωπο του Φρεντ. Οι Γουϊλιαν και Μπερνάρντ που μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω θα έρθουν απ’τον πάγκο, για μια Βραζιλία που είναι πολύ “τακτοποιημένη” στο χορτάρι και δεν παίρνει ρίσκα, που δεν ενοχλείται απ’το να αφήσει την μπάλα στον αντίπαλο και να παίξει στην κόντρα, όπως έκανε πέρσι απέναντι στην Ισπανία.
Δεν ξέρουμε που θα φτάσει η ομάδα του Σκολάρι. Αλλά δεν θα είναι έκπληξη οι συζητήσεις που μάλλον θα προκαλέσει στην πορεία της. “Δεν είναι Βραζιλία αυτή, που είναι οι μάγοι του παρελθόντος, γιατί παίζουν έτσι, εμένα ρε φίλε δεν με πείθει πως θα το πάρει, που είναι ο Ροναλντίνιο και ο Ρομπίνιο, κτλ”.
Α, και κάτι άλλο. Όσο πιο νωρίς στο τουρνουά προκύψει η γκρίνια για τη Βραζιλία, τόσο πιο μακριά θα πάει η ομάδα του Σκολάρι.
Η Ουρουγουάη να μην επαναλάβει το 2010
Κι εδώ δεν υπάρχει σιγουριά. Αλλά δεν θα είναι έκπληξη αν η παρέα του Φορλάν, του Σουάρες, του Καβάνι, του Γοδίν, του Λουγκάνο, του Ρίος και του Γκαργκάνο δεν φτάσει ξανά ψηλά. Γιατί; Ακριβώς γιατί η Ουρουγουάη εξακολουθεί να είναι η παρέα όλων αυτών και δεν έχει προσθέσει κάτι καινούργιο.
Μ’αυτούς έφτασε στους τέσσερις το 2010, μ’αυτούς πήρε το Copa America ένα χρόνο αργότερα, αλλά είναι μάλλον απίθανο να έχει τρίτη συνεχόμενη καλή παρουσία αν δεν βρει νέους ήρωες και δεν φαίνονται τέτοιοι στον ορίζοντα. Καλή η ομοιογένεια, αλλά ακόμα και η Ισπανία χρειάστηκε να πάρει πράγματα και από άλλους παίκτες πέρα απ’τους κλασικούς στη διαδρομή για τα τρία συνεχόμενα τρόπαια. Την αγαπάμε τη Σελέστε, με σκληρή μάχη θα πέσει, αλλά δεν θα είναι έκπληξη αν τελικά δεν επαναλάβει το 2010. Η συνταγή είναι σωστή, αλλά με ακριβώς τα ίδια υλικά έχουν αποτύχει στο παρελθόν πολλές ομάδες.
Η Αγγλία να είναι ξανά η Αγγλία
Για να το κάνω λίγο προσωπικό στο τέλος, δεν καταλαβαίνω όσους δεν συμπαθούν τους Άγγλους. Ναι, δέχομαι να μην τους υποστηρίζεις, κανένα πρόβλημα. Αλλά πως γίνεται να μη βλέπεις την αναγκαιότητα της ύπαρξής τους; Δεν νοείται μεγάλη διοργάνωση χωρίς τους Άγγλους να παρουσιάζουν ξανά και ξανά το ίδιο έργο.
Πρώτα περνάνε τον πρώτο χρόνο μετά από μια διοργάνωση αναλύοντας το τι έφταιξε και απέτυχαν ξανά. ‘Η κλαίνε για τη μοίρα τους ή απαξιώνουν τα πάντα. Μετά ψήνονται. Μετά ψήνονται πολύ. Βρίσκουν κάθε φορά συμπτώσεις που λένε πως τα πράγματα είναι ίδια με το 1966 και είναι η ώρα τους να το σηκώσουν. Μετά βρίσκουν 1-2 ταλέντα που είναι γραφτό να τους οδηγήσουν στην κορυφή. Μετά κάνουν 1-2 καλά ματς και το ψήσιμο χτυπάει ταβάνι και ψήνονται και οι Αγγλόφιλοι ανά τον κόσμο. Και στο τέλος βρίσκουν πάντα έναν εκπληκτικό τρόπο να αποκλειστούν. Ή αποκλείονται πάλι στα πέναλτι, που αν το σκεφτείς είναι νέος τρόπος, γιατί όλοι περιμένουν πως κάποια στιγμή θα σπάσουν την κατάρα και αυτοί δεν τη σπάνε ποτέ.
Υπάρχει κάτι καλύτερο απ’αυτή τη σταθερά; Είναι πάντα εκεί, με τον ίδιο τρόπο, δεν μας απογοητεύουν ποτέ. Τα κάνουν όλα αυτά μαζί και σ’όλο αυτό το διάστημα ο Τύπος τους δίνει ρέστα. Συν τοις άλλοις, φέτος η ζωή αντιγράφει την τέχνη. Πάνε στο Μουντιάλ της Βραζιλίας (όπως και στην ταινία) με την ενσάρκωση του Μάικ Μπάσετ, τον Ρόι Χόντσον. Αυτόν τον τύπο.
Δεν θα είναι έκπληξη αν για μία ακόμα φορά μας διασκεδάσουν όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Και δεν θα είναι έκπληξη αν η παρουσία τους τελειώσει με τον Χόντσον να φωνάζει “four more years”.
