Μια αγαπημένη οικογένεια και άλλα παραμύθια

Το 2004, ο Τσιάρτας δεν μιλιόνταν με τον Ντέμη, ο Χαλκιάς με το Νικοπολίδη και γενικώς υπήρχαν κάμποσα μικρά παρεάκια και όχι μια μεγάλη παρέα. Πόσο επηρέασε αυτό την απόδοση της ομάδας, υποθέτω το θυμάστε.

Ποτέ και πουθενά δεν λείπουν οι εντάσεις από τα αποδυτήρια. Ποτέ και πουθενά δεν τα πάνε όλοι καλά με όλους. Το ζητούμενο είναι οι προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες να μένουν έξω από τις γραμμές του γηπέδου. Στον αγωνιστικό χώρο, άπαντες οφείλουν να πασχίζουν για το κοινό καλό. Αυτό ξεχωρίζει τις καλές ομάδες από τα καφενεία. Το περιβόητο "περνάμε καλά στα παρασκήνια και αυτό βγαίνει στον κόσμο" αποτελεί ένα ωραίο, ζαχαρωμένο παραμύθι. Όσο ο Μανιάτης με τον Κατσουράνης έγιναν φιλαράκια, άλλο τόσο η Σταχτοπούτα παντρεύτηκε τον πρίγκιπα και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Ο Σάντος ξέρει...

Το πώς ξεπερνιούνται οι προσωπικές διαφορές, οι εντάσεις και οι καυγάδες, είναι θέμα προπονητή, κατ΄ αρχήν. Εμπιστεύομαι τον Φερνάντο Σάντος στον χειρισμό τέτοιων καταστάσεων. Ο Πορτογάλος κατάφερε να επιβιώσει στα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ και να βγάλει το καλύτερο από παίκτες όπως ο Πάμπλο Γκαρσία, ο Ζλάταν Μουσλίμοβιτς, ο Βλάνταν Ίβιτς και ο Πάμπλο Κοντρέρας. Γνωρίζει, άρα, από επικίνδυνες αποστολές.

Ταυτόχρονα όμως, είναι και θέμα προσωπικότητας των ποδοσφαιριστών. Και κάπου εδώ, αρχίζουν τα δύσκολα για την Εθνική Ελλάδος. Ο Μανιάτης, επί εβδομάδες μετά το επεισόδιο με τον Κατσουράνη συρόταν από το επικοινωνιακό σύστημα του Ολυμπιακού και δεν έβαζε ένα ξεκάθαρο τέλος στη φημολογία. Ενώ ο "Κατσούρ" (που φέρθηκε απαράδεκτα στην Τούμπα) ζήτησε συγγνώμη, ο αρχηγός των ερυθρολεύκων δεν μιλούσε. Επειδή άραγε ήταν ενοχλημένος ο ίδιος; Ή μήπως επειδή η ομάδα του δεν τον άφηνε να δώσει άφεση αμαρτιών στα ΠΑΟΚια;

Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής, έχει δώσει μέσα στο γήπεδο πολλές φορές την εικόνα ενός ανθρώπου που δεν διαθέτει σοβαρότητα. Έστω τη μίνιμουμ σοβαρότητα που απαιτείς από ένα διεθνή ποδοσφαιριστή, αρχηγό μάλιστα της πιο επιτυχημένης ομάδας στη χώρα. Ο Μανιάτης βρίζει διαρκώς, διαμαρτύρεται διαρκώς, ακόμα και στο Τσάμπιονς Λιγκ κατεβάζει πειραιώτικα μπινελίκια στους αντιπάλους του που φυσικά δεν τον καταλαβαίνουν, σαν γνήσιος νεοέλληνας.

Στον περίφημο τελικό με τον Αστέρα Τρίπολης ασφαλώς δεν είπε τίποτα στον διαιτητή για την επέμβαση του με το χέρι. Αλλά, εντάξει αυτό δεν θα το έλεγε κανείς. Πριν την επίμαχη φάση όμως, τον θυμάμαι στο κέντρο του γηπέδου να κατεβάζει του κόσμου τις βρισιές στον Κουρμπέλη (18 χρονών παιδί) για ένα φάουλ. Στα μάτια μου, αυτή η εικόνα συνοδεύει ακόμα τον Μανιάτη.

Το γιατρικό είναι οι νίκες, αλλιώς...

Για τον Τζαβέλλα δεν έχω να πω πολλά. Τον τύπο τον παρακολούθησα για πρώτη φορά φέτος με προσοχή και μου φαινόταν ότι σε κάθε παιχνίδι τον ενδιέφερε περισσότερο να μανουριάσει παρά να παίξει μπάλα. Στον περίεργο κόσμο της ΠΑΟΚτσήδικης καθημερινότητας αυτό βαφτίστηκε πάθος. Προσωπικά το βρήκα κουτσαβακισμό του αισχίστου είδους και επίσης δείγμα πλήρους έλλειψης σοβαρότητας και στοιχειώδους ποδοσφαιρικής παιδείας.

Να το πρόβλημα λοιπόν. Αν πλακωθούν στην προπόνηση ο Πίρλο με τον Μπουφόν π.χ. , ξέρεις ότι διαθέτουν το επίπεδο να το ξεπεράσουν. Ο Μανιάτης με τον Τζαβέλλα προφανώς δεν το διαθέτουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις λοιπόν το γιατρικό είναι ένα: Οι νίκες. Αν κερδίσουμε την Ιαπωνία, όλα θα μπουν κάτω απ' το χαλί. Αν όχι, κάτι μου λέει ότι οι καυγάδες θα συνεχιστούν...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Φραστικό επεισόδιο Μανιάτη-Τζαβέλλα