Πόσο άλλαξαν τα φαβορί

Αν άλλαξαν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, θα αποδειχθεί στο χορτάρι, όπως στο χορτάρι θα αποδειχθεί κι αν υπάρχουν νέες δυνάμεις (όπως πχ. το Βέλγιο) οι οποίες δικαιούνται κι εκείνες το χαρακτηρισμό του διεκδικητή.Προς το παρόν και μέχρι να ξεκινήσει η μπάλα, αξίζει να σημειώσουμε τις βασικές αλλαγές στις Εθνικές που μπαίνουν στη διοργάνωση με σοβαρές βλέψεις.

Ισπανία

Οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές του 2010 πηγαίνουν στη Βραζιλία με σχεδόν όλους τους παίκτες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη Νότια Αφρική. Πηγαίνουν επίσης με το ίδιο στιλ παιχνιδιού (το πολύ το τίκι-τάκα) και ένα καινούργιο σέντερ φορ, τον Ντιέγκο Κόστα (αντί για τον ασταθή Τόρες και τον άλλου στιλ Βίγια), ο οποίος εφόσον είναι αγωνιστικά καλά , τους δίνει όγκο και δύναμη μέσα στη περιοχή. Σε γενικές γραμμές λοιπόν δεν έχουν αλλάξει πολύ. Ωστόσο, το 2010, η Μπαρτσελόνα που αποτελεί τη βάση της "φούρια ρόχα" βρισκόταν στο απόγειο της κυριαρχίας της. Το 2014 βρίσκεται σε φάση ανασυγκρότησης μετά από μια κακή σεζόν. Οι Τσάβι, Ινιέστα, Μπουσκέτς, Πικέ κ.λ.π. πέρασαν μια χρονιά γεμάτη σκαμπανεβάσματα και κανείς δεν ξέρει σε τι κατάσταση θα παρουσιαστούν. Η σημαντικότερη αλλαγή για την Ισπανία πάντως δεν αφορά εκείνη. Αφορά τους άλλους: Ο κόσμος έμαθε να αντιμετωπίζει το τίκι-τάκα. Έχει άραγε εναλλακτικό πλάνο ο Βιθέντε Ντε Μπόσκε;

Βραζιλία

Οι διοργανωτές και πρώτο φαβορί για την κούπα, είναι εντελώς άλλη ομάδα σε σχέση με το 2010, όπου απογοήτευσαν. Η παλιά φρουρά αστεριών (Κακά, Ροναλντίνιο) αποχώρησε, ο Νεϊμάρ έχει χριστεί ηγέτης, παίκτες όπως ο Χουλκ και ο Όσκαρ έχουν αναλάβει περισσότερες ευθύνες ενώ η άμυνα αποτελεί σαφέστατα το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της "σελεσάο". Μπορεί τα φώτα να πέφτουν πάνω στον Νεϊμάρ, ωστόσο ο Φελίπε Σκολάρι ξέρει ότι ο σημαντικότερες παίκτης του και ίσως ο κορυφαίος στο ρόστερ της Βραζιλίας είναι ο Τιάγκο Σίλβα. Αν το πάρουν οι γηπεδούχοι, θα το πάρουν με οργανωμένο, σφιχτό ποδόσφαιρο και όχι με το υπερθέαμα που προσδοκούν οι θαυμαστές τους.

Γερμανία

Ο Γιόακιμ Λεβ πήρε μαζί του μόλις 11 παίκτες από εκείνους που είχε πάρει στη Νότια Αφρική. Σε ποσοστό πάνω από 50% δηλαδή, το ρόστερ των Γερμανών άλλαξε. Η λογική όμως όχι. Ελάχιστοι ποδοσφαιριστές είναι πάνω από 30 χρονών (συγκεκριμένα δυο, ο Βάιντενφελερ και ο αειθαλής Κλόζε) και το αγωνιστικό στιλ (στα πρότυπα της Μπάγερν του Χάινκες) παραμένει ίδιο. Ίδιοι παραμένουν και οι ποδοσφαιριστές από τους οποίους ο Λεβ περιμένει να κάνουν τη διαφορά (Εζίλ, Μίλερ, Σβάινσταϊγκερ, Λαμ). Στα υπέρ της Γερμανίας η επιπλέον εμπειρία και αυτοπεποίθηση και η μικρότερη πίεση.

Αργεντινή

Σε σχέση με το 2010, η Αργεντινή μοιάζει να έχει κανονικό προπονητή (Αλεχάντρο Σαμπέγια). Τον Ντιέγκο Μαραντόνα τον αγαπάμε, είναι πολλά πράγματα, προπονητής πάντως δεν είναι. Αποδείχθηκε περίτρανα στη Νότια Αφρική. Κατά δεύτερον, έχει μάλλον το πιο πλούσιο σε ταλέντο ρόστερ από όλες τις ομάδες στη διοργάνωση, με ποδοσφαιριστές όπως ο Ντι Μαρία, ο Αγουέρο, ο Ιγκουαΐν κ.α. να έχουν βρει το ρόλο τους και να μην παίζουν απλώς το ρόλο του κομπάρσου στην παράσταση του Μέσι. Τούτου δοθέντος, η επιτυχία της Αργεντινής θα εξαρτηθεί βέβαια από την επιτυχία της παράστασης του Μέσι. Οι υπόλοιποι μπορούν να βοηθήσουν, αλλά δεν μπορούν να το πάρουν χωρίς αυτόν.

Αγγλία

Με την εφετινή Αγγλία συμβαίνει το εξής: Οι συνήθως εξωφρενικές προσδοκίες που καλλιεργούνται στο Νησί πριν από κάθε μεγάλη διοργάνωση, εν προκειμένω δεν υπάρχουν. Ακόμα και τα πάντα υπερφίαλα βρετανικά ΜΜΕ θα θεωρήσουν επιτυχία την πρόκριση από τον όμιλο (τον δυσκολότερο του Μουντιάλ, με Ουρουγουάη, Ιταλία, Κόστα Ρίκα). Αυτή είναι η μεγαλύτερη αλλαγή σε σχέση με το 2010. Υπάρχουν κι άλλες. Ο Ρόι Χόντσον αντικατέστησε τον Φάμπιο Καπέλο και έχει προχωρήσει σε ριζική ανανέωση του ρόστερ. Το νέο αίμα (Στέρλινγκ, Μπάρκλεϊ, Σο, Λαλάνα, Στάριτζ, Χέντερσον κ.λ.π.) διαθέτει ταλέντο για να κάνει ωραία πράγματα, αρκεί να βρει χημεία με τους παλιούς (Ρούνεϊ, Τζέραρντ). Το γεγονός ότι κανείς δεν τους υπολογίζει ιδιαίτερα, ίσως αποδειχθεί υπέρ τους.

Ολλανδία

Η φιναλίστ του 2010 επανέρχεται με τη διάθεση να αποδείξει ότι ξεπέρασε το γκολ του Ινιέστα στο 118ο του τελικού και τις χαμένες ευκαιρίες του Ρόμπεν. Στο Euro του 2012 απέδειξε το εντελώς αντίθετο: Ήταν απογοητευτική!Τώρα όμως έχει Λουίς Φαν Χααλ στον πάγκο της. Έχει επίσης, σε σχέση με το 2010 όλα τα αστέρια της, κάποια σε καλύτερη κατάσταση (Ρόμπεν), κάποια σε χειρότερη (Φαν Πέρσι, Σνάιντερ). Αλλά έχει και πολλούς νέους ποδοσφαιριστές τους οποίους μονάχα όποιος παρακολουθεί ολλανδικό πρωτάθλημα ίσως και να γνωρίζει (Μπρούνο Μάρτινς, Ντάριν Γιάνμαατ, Τζόελ Βέλτμαν). Και κάπως έτσι οι "οράνιε" αποτελούν μάλλον την πιο απρόβλεπτη από τις μεγάλες ομάδες του φετινού Μουντιάλ. Δίχως αυτό να είναι απαραιτήτως κακό.

Ιταλία

Το 2010 πήγαν στη Νότια Αφρική για να υπερασπιστούν τον τίτλο του 2006. Αποκλείστηκαν από τους ομίλους, δίχως νίκη! Το 2012 στο Euro, επανήλθαν και έφτασαν μέχρι τον τελικό. Ποια Ιταλία θα δούμε στη Βραζιλία; Ουδείς γνωρίζει φυσικά. Ο Τσέζαρε Πραντέλι (ο διάδοχος του Μαρσέλο Λίπι, μετά το φιάσκο του 2010) έχει μια νέα ομάδα στα χέρια του, με λίγες προσωπικότητες (Πίρλο, Μπουφόν και Ντε Ρόσι έχουν απομείνει από τους Παγκόσμιους Πρωταθλητές του 2006), αρκετό ταλέντο αδοκίμαστο στο συγκεκριμένο επίπεδο (Βεράτι, Ιμόμπιλε, Ινσίνιε) και τον... Μπαλοτέλι (μια κατηγορία από μόνος του). Χειρότερα από 2010 αποκλείεται να πάνε. Κι αν καταφέρουν να περάσουν από τον όμιλο, κανείς δεν τους θέλει απέναντι του.

Γαλλία

Η μοναδική ομάδα που έκανε χειρότερο Μουντιάλ και από την Ιταλία το 2010 ήταν η Γαλλία (οι δυο φιναλίστ του 2006 έγιναν το ανέκδοτο της Νότιας Αφρικής). Καυγάδες, ανταρσίες, ρεζιλίκια εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου σημάδεψαν την πιο καταστροφική παρουσία των "τρικολόρ" σε μεγάλη διοργάνωση από το 1998 και μετά. Γενικώς, από τη στιγμή που η γενιά του Ζινεντίν Ζιντάν σταμάτησε τη μπάλα, οι διάδοχοι τους δεν έχουν καταφέρει τίποτα σημαντικό. Στη Βραζιλία, οι Γάλλοι πάνε δίχως τον τραγέλαφο Ρεϊμόν Ντομενέκ, με τον Ντιντιέ Ντεσάμππροπονητή. Επίσης, παίκτες όπως ο Γκαλάς, ο Μαλουντά, ο Σισέ. ο Τιερί Ανρίέχουν αποχαιρετίσει την Εθνική και έχουν δώσει τη θέση τους σε σούπερ ταλαντούχους νεαρούς όπως ο Ραφαέλ Βαράν και ο Πολ Πογκμπά. Ακόμα και η απώλεια του ντεφορμέ Φρανκ Ριμπερί, ίσως τους βοηθήσει στην προσπάθεια τους να κερδίσουν λίγο από τον ποδοσφαιρικό σεβασμό της κοινής γνώμης, τον οποίο έχασαν δικαιολογημένα την περασμένη τετραετία.