Μας πονάει, αλλά είναι απόδειξη μεγέθους

Και τελικά, μεγαλώσαμε τόσο, που βρέθηκε μια “Ελλάδα” να μας πιάσει κορόιδο. Μας πονάει, αλλά είναι απόδειξη μεγέθους. Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για αυτά που δεν κάναμε σωστά με την Κόστα Ρίκα και για την απόσταση που διανύσαμε απ’το 1994, στο 2004 και στο 2014.

30 ΙΟΥΝ 2014

ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ την εκπομπή Super BALL την Δευτέρα στις 21:00, με πλούσιο ρεπορτάζ από την Βραζιλία και συνέντευξη του προπονητή του Ολυμπιακού, Μίτσελ, που σχολιάζει το Μουντιάλ.

Η στάση τους πίσω απ’την μπάλα θα είναι μάλλον κακό να μας παρασύρει στο να παίξουμε με πάθος το παιχνίδι του αφεντικού του αγώνα, να ξοδέψουμε δυνάμεις και να βρεθούμε εκτεθειμένοι. Μην ξεχνάμε πως εμείς “πεθάναμε” στο γήπεδο στον τρίτο αγώνα, ενώ η Κόστα Ρίκα είχε ήδη προκριθεί στον αντίστοιχο αγώνα με τους Άγγλους. Θα είναι κρίμα να μας πιάσουν κορόιδο και να αποκλειστούμε “παρότι είχαμε την πρωτοβουλία, παίξαμε καλά, φτιάξαμε φάσεις, κτλ”. Υπομονή.

Μια απ’τις παραγράφους του κειμένου που ανέλυε την Κόστα Ρίκα και τις σκέψεις για το πλάνο της Εθνικής στον αγώνα. Τα συγκεκριμένα τα έγραψα γιατί τα φοβόμουν, για να τα ξορκίσω. Και κατά τη διάρκεια του αγώνα είχα τον πολύ άσχημο ρόλο του να βλέπω τους φόβους μου να γίνονται πραγματικότητα, ένας προς ένας. Σελίδα με τη σελίδα, το σενάριο του αγώνα με την Κόστα Ρίκα μου έδειχνε πως πιανόμαστε κορόιδο, σε κάθε σημείο του ματς και στο τέλος θα την πατήσουμε.

Το αναλύσαμε πριν τον αγώνα. Θα παίζαμε με την “Ελλάδα της Κεντρικής Αμερικής”. Θα μας άφηναν την μπάλα, θα αμύνονταν με σωστό τρόπο πίσω απ’αυτήν, θα έψαχναν λίγες φάσεις στην κόντρα και στα στημένα, θα έψαχναν τη νίκη με 1-0. Θα έκαναν καλά αυτό που κάνουμε καλά και εμείς, εδώ και δέκα χρόνια. Θα προσπαθούσαν να μας πιάσουν κορόιδο, όπως έκαναν με Ουρουγουανούς και Ιταλούς, θα τα έδιναν όλα για μια ακόμα δική τους υπέρβαση. Δεν θα ήταν “σαν την Ακτή Ελεφαντοστού”, δεν θα τους πιάναμε εύκολα κορόιδο εμείς.

Μέχρι το 1-0

Αυτοί έκαναν πολύ καλά, σχεδόν τέλεια, αυτά που ήθελαν. Εμείς όχι. Στο διάστημα που ήμασταν ακόμα στο 0-0 και στο 11vs11, δεν παίξαμε με την μπάλα όπως θα έπρεπε. Τις μακρινές διαγώνιες μπαλιές τις καθάρισαν εύκολα, όπως έκαναν και σε άλλα ματς. Δεν καταφέραμε να παίξουμε παρά ελάχιστα εκεί που έπρεπε: στο κενό ανάμεσα στις γραμμές τους, μπροστά απ’τους στόπερ και στην πλάτη των μέσων τους. Σχεδόν δεν το επιχειρήσαμε.

Φορτώσαμε τα άκρα για σέντρες και μάλιστα όχι υπό καλές προϋποθέσεις. Ναι, μία εξαιρετική του Χολέμπας θα μπορούσε να χρήσει σκόρερ τον Σαλπιγγίδη, που είδε τον Νάβας να του λέει όχι. Αλλά τέτοια φάση δεν επαναλαμβάνεται. Σημασία έχει αυτό που κάνεις συνέχεια. Και ο τρόπος που επιτεθήκαμε δεν ήταν ο σωστός.

Και χωρίς την μπάλα, τους αφήσαμε να κάνουν, έστω και σε μια φάση, αυτό που ήθελαν. “Κάποτε συμπαίκτης του Καραγκούνη στη Φούλαμ, ο Ρουϊς τυπικά αγωνίζεται στα δεξιά, αλλά πάντα έρχεται πιο κεντρικά. Πρέπει να τον προσέξουμε όσο και τον Τουρέ.”

Οι Κοσταρικανοί έφτιαξαν μια φάση που τους αρέσει στα αριστερά και έδωσαν την ευκαιρία στον πιο ποιοτικό τους παίκτη να εκτελέσει αμαρκάριστος. Το πλασέ του ήταν αυτό που “όλοι” τρώνε “πάντα” όρθιοι, μια τρομερή εκτέλεση. Τα εισαγωγικά μπαίνουν για μην υπερβάλω, αλλά το όλοι και το πάντα τα εννοώ. Αυτό το σουτ δεν πιάνεται και αυτή η εκτέλεση σ’αφήνει άγαλμα.

Ζωντανοί, έστω με πανικό

Το πλάνο της Κόστα Ρίκα βγήκε στο 100%, το δικό μας όχι. Έμεναν ακόμα 40 λεπτά, μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ζωή. Τα αντιμετωπίσαμε λες και ήταν τέσσερα, όχι σαράντα. Με βιασύνη, με πανικό. Στις κινήσεις απ’τον πάγκο, στη συμπεριφορά στο χορτάρι. Το ίδιο και μετά την αποβολή. Έμενε σχεδόν μισή ώρα. Και πάλι φερθήκαμε λες και έμεναν τρία λεπτά. Φερθήκαμε όπως φέρθηκαν οι ομάδες το 2004, όταν ξαφνικά έλεγαν “χάνουμε απ’την Ελλάδα με 1-0”.

Να βάλουμε επιθετικό, μετά να βάλουμε και δεύτερο, να πάμε σ’ένα 4-2-4, να γεμίζουμε σε κάθε ευκαιρία. Ακριβώς το ίδιο είχαμε κάνει, χωρίς αποτέλεσμα φυσικά, κόντρα στην Τσεχία στο 2ο αγώνα στον όμιλο του Euro 2012. Ούτε τώρα φτιάξαμε πολλά. Είχαμε, όμως, όπως πάντα το χαρακτήρα της προσπάθειας μέχρι τέλους, της άρνησης για παράδοση, της πίστης πως, έστω και την τελευταία στιγμή, θα βρούμε τρόπο να μείνουμε ζωντανοί. Δεν τα θεωρώ λίγα, ίσα-ίσα, είναι πολύ μεγάλες κατακτήσεις, πράγματα που δεν αποκτάς απ’τη μια μέρα στην άλλη.

Ζωντανοί, αλλά...

Το πετύχαμε, μείναμε ζωντανοί, ξανά την τελευταία στιγμή. Με την Ακτή το αξίζαμε 100%. Με την Κόστα Ρίκα δεν μπορώ να πω το ίδιο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ακυρώνω την προσπάθεια ή δεν το πανηγύρισα έξαλλα. Κάντε, όμως, μια σύγκριση και ίσως θα καταλάβατε πολλά: πως επιτεθήκαμε και ψάξαμε το ένα γκολ όταν έμεναν 15’ με την Ακτή και πως το κάναμε όταν έμενε μισή ώρα και παίζαμε με παίκτη παραπάνω με την Κόστα Ρίκα. Ουδεμία σχέση.

Το ίδιο και στην παράταση. Βιασύνη και θολωμένο μυαλό, λες και χάναμε. Βγήκαμε πέντε με δύο στην κόντρα και τελικά το σουτ δεν ήταν καν κλασική ευκαιρία με τις συνθήκες που έγινε. Ναι, βρήκαμε κλασική ευκαιρία στο τέλος με τον Μήτρογλου. Αλλά, δεν γίνεται πάντα να πανηγυρίζεις στο τελευταίο λεπτό. Το εύκολο είναι να πεις “χάσαμε μια κλασική ευκαιρία”. Και οι αντίπαλοί μας το 2004 αυτό έλεγαν, όμως η “δουλειά” τους ως φαβορί ήταν να φτιάξουν άλλες 2-3, ώστε τελικά να σκοράρουν. Δεν το έκαναν εκείνοι τότε, δεν το κάναμε εμείς χθες.

Η Κόστα Ρίκα κράτησε το ρόλο του αουτσάιντερ και μας έδωσε αυτόν του φαβορί. Σύμφωνα με τους ρόλους, αυτοί πήγαν καλύτερα στα 90’, αυτοί ήταν χαρούμενοι που κράτησαν ηρωικά με δέκα παίκτες και πήγαν στα πέναλτι. Εκεί είναι πάντα 50/50 και το 50/50 είναι καλό όταν είσαι το αουτσάιντερ.

Ένα πράγμα

Με στεναχώρησε πολύ ο αποκλεισμός. Κυρίως γιατί δεν μπορώ να πω “εδώ ήταν το ταβάνι μας, μας έστειλε σπίτι μας ο καλύτερος, με τις καλύτερες μονάδες”. Δεν έχω παράπονο απ’τους παίκτες, ανεξαρτήτως της απόδοσης, όλοι έδωσαν ο,τι είχαν, με λάθη και με σωστά. Πονάει ακόμα περισσότεροι όταν σκέφτεσαι πως αρκετοί εξ αυτών ήταν πάρα πολύ καλοί (και) χθες.

Είχαμε πρωταγωνιστές, είχαμε χαρακτήρα, ένα πράγμα δεν είχαμε: το πλάνο και το know-how του πως κερδίζουν όταν ο αντίπαλος και η αριθμητική υπεροχή σου δίνουν το ρόλο του φαβορί, που πρέπει να αποδείξει ανωτερότητα. Διανύσαμε μια τεράστια απόσταση με πανάξια και όχι τυχερά αποτελέσματα απέναντι στα φαβορί, στις Πορτογαλίες, τις Αγγλίες, τις Γαλλίες, τις Ισπανίες, τις Τσεχίες, τις Ουκρανίες, τις Ρωσίες, τις Κροατίες, τις Ακτές αυτού του ποδοσφαιρικού κόσμου. Δέκα χρόνια μετά, την πατήσαμε από μια “Ελλάδα της Κεντρικής Αμερικής”, που ήταν πανάξια και όχι τυχερή.

Καμπύλη

Είκοσι χρόνια μετά το 1994 δεν πήγαμε στο Μουντιάλ ως άγνωστοι κομπάρσοι, ως ατραξιόν, αλλά ως γνωστοί για τα “θέλω” και τα “μπορώ” μας. Δέκα χρόνια μετά το 2004 αποδείξαμε με την πρόκριση στους 16 πως μεγαλώσαμε τόσο που, για δεύτερο συνεχόμενο τουρνουά, κερδίσαμε το ματς που θέλαμε μόνο τη νίκη για να προκριθούμε.

Και τελικά, μεγαλώσαμε τόσο, που βρέθηκε μια “Ελλάδα” να μας πιάσει κορόιδο. Μας πονάει, αλλά είναι απόδειξη μεγέθους. Είναι το σημείο που (θα πρέπει να) καταλαβαίνουμε την καμπύλη της διαδρομής 1994-2004-2014. Φτάσαμε να περνάμε στους 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου, να είμαστε “μαύροι” που χάσαμε στα πέναλτι την πρόκριση στους οκτώ και να μιλάμε (με ψυχραιμία ελπίζω και όχι με ανάθεμα και κράξιμο) για τα πράγματα που δεν κάναμε σωστά.

Με δάκρυα

Μεγαλώσαμε πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Κι ίσως τελικά ο τρόπος για να το νιώσουμε στο 100% να έπρεπε να είναι ένας τέτοιος αποκλεισμός. Να φτάσουμε να είμαστε στεναχωρημένοι που μας πέταξε μια “μικρή ομάδα” έξω απ’την οκτάδα του Μουντιάλ.

RECIFE, BRAZIL - JUNE 29: Greece players watch a penalty shootout during the 2014 FIFA World Cup Brazil Round of 16 match between Costa Rica and Greece at Arena Pernambuco on June 29, 2014 in Recife, Brazil. (Photo by Ryan Pierse - FIFA/FIFA via Getty Images) FIFA VIA GETTY IMAGES

Ίσως τελικά τότε να μπαίνει η ανεξίτηλη σφραγίδα στο “μέγεθος”. Όταν τα πρωτοσέλιδα δεν έχουν χαμογελαστά πρόσωπα, ούτε καν σκυμμένα κεφάλια, παρά μόνο δακρυσμένα μάτια. Τα δάκρυα σημαίνουν πως μπορούσες, αλλά δεν το πέτυχες.

Σωστό είναι να κρατήσουμε και τα δύο. Και το “μπορούσαμε” και αυτά που δεν κάναμε καλά για να πιστοποιήσουμε στο έπακρο τις δυνατότητές μας. Θα είναι, και αυτό, ένα βήμα προόδου, το να μην διαλέξουμε πλευρά για να αρχίσουμε να τσακωνόμαστε για το τι απ’τα δύο ισχύει.