Ιντερνασιονάλ: Η "πρωταθλήτρια των πάντων" ψάχνει την... Ίντερ

Περιφερειακή πρωταθλήτρια σε 39 περιπτώσεις, πρωταθλήτρια Βραζιλίας 3 φορές (1975,1976, 1979), κυπελλούχος Βραζιλίας το 1992, νικήτρια του Κόπα Λιμπερταδόρες και του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων το 2006, του Ρεκόπα (αντίστοιχο Σούπερ Καπ Λατινικής Αμερικής) το 2007 και του Κόπα Σουδαμερικάνα (αντίστοιχο Europa League) το 2008.

Παρ’ όλα αυτά, οι "κολοράδος" (όπως είναι γνωστοί οι φίλαθλοι της ομάδας) ένιωθαν πάντα να βρίσκονται στη σκιά της άλλης μεγάλης ομάδας του Πόρτο Αλέγκρε, της Γκρέμιο, και φυσικά των διάσημων συλλόγων του Ρίο και του Σάο Πάουλο, της Φλαμένγκο, της Βάσκο ντα Γκάμα, της Σάο Πάουλο και της Κορίνθιανς.

Το φετινό Κόπα Λιμπερταδόρες και ο τελικός κόντρα στην Τσίβας Γκυοανταλαχάρα από το Μεξικό ήταν η ευκαιρία της Ιντερνασιονάλ να αναχθεί και αυτή σε κορυφαία δύναμη του ποδοσφαίρου της Βραζιλίας, να αφυπνιστεί η αίγλη ενός κοιμώμενου γίγαντα. Οι παίκτες του Τσέλσο Ροτ δεν απογοήτευσαν τους φιλάθλους τους, ολοκληρώνοντας μία πετυχημένη πενταετία με ακόμα έναν θρίαμβο...

Η πορεία προς το ζενίθ

Η Βραζιλία είχε κατακτήσει ήδη τρεις φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο ( 1958, 1962, 1970) μέχρι η χώρα να αποκτήσει επίσημο εθνικό πρωτάθλημα σε διασυλλογικό επίπεδο. Το "Campeonato Brasileiro" έγινε πραγματικότητα το 1971 και όλοι περίμεναν να επικρατήσουν σε αυτό οι ομάδες από τις επαρχίες του Ρίο και του Σάο Πάουλο. Η Σάντος του Πελέ ήταν το ακλόνητο φαβορί, έχοντας κυριαρχήσει τη δεκαετία του ’60 στην περιφέρεια του Σάο Πάουλο και έχοντας κερδίσει δύο Διηπειρωτικά και δύο Κόπα Λιμπεραδόρες. Φευ…

Η Ιντερνασιονάλ σημάδεψε με την παρουσία της στα "παρθενικά" χρόνια του βραζιλιάνικου πρωταθλήματος, κατακτώντας τρεις φορές τον τίτλο σε πέντε χρόνια, μεταξύ των οποίων και το 1979 τερματίζοντας αήττητη. Βασικός πρωταγωνιστής αυτής της πορείας ήταν ο επιθετικός μέσος Πάουλο Ρομπέρτο Φαλκάο, ο οποίος αποχώρησε το 1980 για τη Ρόμα (η Ιταλία είχε άρει την απαγόρευση μεταγραφών ξένων ποδοσφαιριστών στο πρωτάθλημά της) και προκάλεσε την αρχή του τέλους της πρώτης δυναστείας του Brazileirao.

Τα χρόνια της αφάνειας

Η κατακόρυφη πτώση της Ιντερνασιονάλ ήταν αναπόφευκτη. Τελευταία διάκριση η παρουσία στον χαμένο τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες το 1980, με τη Νασιονάλ του Μοντεβιδέο να πανηγυρίζει εκείνο τον τίτλο. Οι δύο δεκαετίες που ακολούθησαν στιγματίστηκαν από συνεχείς αποτυχίες και απογοητεύσεις για τους "κολοράδος".

Την ίδια στιγμή, η ανέλιξη της Γκρέμιο έριχνε αλάτι στις ανεπούλωτες πληγές της Ιντερνασιονάλ. Τέσσερα κύπελλα Βραζιλίας (1989, 1994, 1997, 2001), δύο πρωταθλήματα Βραζιλίας (1981,1996), δύο Κόπα Λιμπερταδόρες (1983, 1995) και ένα Διηπειρωτικό (1983) τη στιγμή που η Ιντερ είχε να επιδείξει μόλις ένα κύπελλο Βραζιλίας το 1992.

Οσο για τη μοναδική παρουσία της στο Κόπα Λιμπερταδόρες εκείνη την περίοδο, το 1989, έφτασε με περιπετειώδη τρόπο μέχρι τα ημιτελικά, όπου ηττήθηκε εντός έδρας από την Ολίμπια της Παραγουάης, ανέκαμψε στον επαναληπτικό, αλλά εν τέλει αποκλείστηκε στα πέναλτι από τη μετέπειτα φιναλίστ του θεσμού. Οι φίλαθλοι της χώρας του καφέ παρέφρασαν το όνομά της και της απέδωσαν το προσωνύμιο "Ιντερεζιονάλ", υπογραμμίζοντας ότι πλέον είναι ικανή να πετύχει μόνο στο περιφερειακό πρωτάθλημα του Ρίο Γκράντε ντο Σουλ.

Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο και το 1999 η Ιντερνασιονάλ γλίτωσε τον υποβιβασμό με γκολ στα τελευταία λεπτά από τον τότε πρώην αρχηγό της εθνικής Βραζιλίας (και πλέον τέως ομοσπονδιακό τεχνικό της "σελεσάο") Κάρλος Ντούνγκα. Τρία χρόνια αργότερα, το 2002, χρειάστηκε η αμφιλεγόμενη εκτός έδρας νίκη επί της Παϊσαντού την τελευταία αγωνιστική για να αποφευχθεί ο επαίσχυντος υποβιβασμός.

Νέα χιλιετία, νέα εποχή

Αν και η αλλαγή χιλιετίας άρχισε άσχημα για την Ιντερνασιονάλ, η δεκαετία του 2000 πήρε την τροπή που όλοι ονειρεύονταν στο σύλλογο. Και πρωτίστως ο νέος πρόεδρος, ο Φερνάντο Τσάγκας Καρβάλιο. Το πρότζεκτ ήταν απλό: έμφαση στην ενίσχυση των προγραμμάτων της ακαδημίας, προνόμια στα μέλη του συλλόγου μεταξύ των οποίων και ελεύθερη είσοδο σε ορισμένα παιχνίδια, διαφάνεια στα οικονομικά.

Τα αποτελέσματα ήταν άμεσα ορατά. Το 2005, υπό την καθοδήγηση του Μουρίσι Ραμάλιο (του προπονητή που επελέγη ως διάδοχος του Ντούνγκα φέτος, αλλά δεν τον αποδέσμευσε ο σύλλογός του) η ομάδα τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα, πίσω από την Κορίνθιανς, σε μία σεζόν που στιγματίστηκε από σκάνδαλα "στημένων" αγώνων. Εντεκα παιχνίδια επαναλήφθηκαν και τα αποτελέσματά τους αποδείχθηκαν προς όφελος της ομάδας του Κάρλος Τέβες, του Χαβιέρ Μασεράνο και του Κάρλος Αλμπέρτο που εν τέλει αναδείχθηκε πρωταθλήτρια.

Ούτε στο Κόπα Σουδαμερικάνα κατάφερε να πανηγυρίσει τον τίτλο, αφού αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τη μετέπειτα τροπαιούχο Μπόκα Τζούνιορς, ωστόσο αυτές οι δύο απογοητεύσεις, αντί να διαλύσουν τον σύλλογο, τον χαλύβδωσαν και τον οδήγησαν στην ανείπωτη επιτυχία του 2006.

Συλλέκτρια τροπαίων

Το πρότζεκτ του Καρβάλιο εφαρμόστηκε με περισσή αφοσίωση και οι "καρποί" συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά το 2006. Η Ιντερ συμμετέχει στο Κόπα Λιμπερταδόρες και μετά τον όμιλο αποκλείει κατά σειρά τις Νασιονάλ από την Ουρουγουάη, Λίγκα ντε Κίτο από το Εκουαδόρ, Λιμπερτάδ από την Παραγουάη και φτάνει στον τελικό όπου αντιμετωπίζει την κάτοχο της προηγούμενης διοργάνωσης, Σάο Πάουλο, του πρώην προπονητή της Ιντερνασιονάλ, Μουρίσι Ραμάλιο.

Σάο Παόυλο-Ιντερνασιονάλ 1-2

Η Ιντερνασιονάλ σοκάρει τους πρωταθλητές Λατινικής Αμερικής επικρατώντας 2-1 στο "Μορούμπι" με δύο γκολ του νεαρού και ταλαντούχου επιθετικού Ράφαελ Σόμπις. Στον επαναληπτικό του Πόρτο Αλέγκρε, η Ιντερνασιονάλ μπορεί αγωνίστηκε στα τελευταία 20 λεπτά με δέκα παίκτες λόγω της αποβολής με δεύτερη κίτρινη κάρτα του Τίνγκα, κράτησε, όμως, την ισοπαλία 2-2 και κατέκτησε το πρώτο Κόπα Λιμπερταδόρες της ιστορίας, αφήνοντας στη λήθη το υποτιμητικό "Ιντερεζιονάλ", που πλέον δεν την αντιπροσώπευε.

Ιντερνασιονάλ-Σάο Πάουλο 2-2

Η κατάκτηση του σημαντικότερου τίτλου της δυτικής πλευράς του Ατλάντικού Ωκεανού δεν ήταν αρκετή για την Ιντερνασιονάλ, που έπρεπε να αποδείξει ότι δεν ήταν μία τυχαία επιτυχία. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων ήταν η ευκαιρία της και η Αλ Αχλί της Αιγύπτου (1-0) στα ημιτελικά σίγουρα όχι η πρόκληση που αναζητούσαν.

Στόχος ανέκαθεν ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπαρτσελόνα, του Ροναλντίνιο, που στο πρόσωπό του οι παίκτες της Ιντερνασιονάλ έβλεπαν το αντίπαλο δέος στη Βραζιλία, την Γκρέμιο. Η "αιώνια" εχθρός ήταν η πρώτη ομάδα του Βραζιλιάνου αστέρα και νούμερο 1 ποδοσφαιριστή της εποχής, εκεί όπου άρχισαν όλα γι’ αυτόν κι εκεί όπου έδωσε ορισμένες εξαίσιες παραστάσεις με την Ιντερ να παίζει άθελά της ρόλο θύματος. Το τέρμα του Αντριάνο Γκαμπίρου έδωσε τη νίκη και το τρόπαιο στην Ιντερνασιονάλ, η οποία πλέον μπορούσε να υπερηφανεύεται για ένα λησμονημένο παρατσούκλι, αυτό της "πρωταθλήτριας κόσμου".

Ιντερνασιονάλ-Μπαρτσελόνα 1-0

Δεν σταμάτησε εκεί, όμως. Παρότι τα νεαρά "αστεράκια" της, οι Σόμπις, Φερναντάο, Αλεσάντρε Πάτο, Λουίς Αντριάνο και Τίνγκα είχαν αποχωρήσει για την Ευρώπη έναντι αρκετών εκατομμυρίων ευρώ, ο σύλλογος συνέχισε με την ίδια επιτυχία. Το 2007 ήταν το Ρεκόπα Σουδαμερικάνα κόντρα στην Πατσούκα από το Μεξικό και την επόμενη χρονιά το Κόπα Σουδαμερικάνα επικρατώντας της Εστουδιάντες από την Αργεντινή στην παράταση του τελικού. Με τον τελευταίο τίτλο συμπλήρωσε και το τελευταίο κομμάτι που έλειπε από τη συλλογή τίτλων, εκθέτοντας στο μουσείο του όλα τα τρόπαια για τα οποία διαγωνίστηκε στην ιστορία του.

Ιντερνασιονάλ-Εστουδιάντες 1-1

2010: Το τελευταίο κεφάλαιο

Κάτι έλειπε, όμως, μέχρι να αποκτήσει την ταμπέλα της "δυναστείας", που απολαμβάνουν ανά διαστήματα λαοφιλείς ομάδες όπως η Παλμέιρας, η Σάντος και η Φλαμένγκο. Οι φίλοι της Ιντερνασιονάλ ορέγονταν έναν σπουδαίο τίτλο το 2009, ως επετειακό δώρο για τη συμπλήρωση 100 ετών ζωής. Το μόνο που κατάφερε η ομάδα ήταν να κατακτήσει το περιφερειακό πρωτάθλημα.

Το 2010 ήταν διαφορετικό. Αρκετά εξέχοντα μέλη της νικήτριας ομάδας του 2006, όπως ο τερματοφύλακας Ρενάν, οι αμυντικοί Μπολίβαρ και Φαμπιάνο Ελερ, ο μέσος Τίνγκα και ο επιθετικός Σόμπις (επέστρεψε τον Ιούλιο του 2010 ως δανεικός από την Αλ Τζαζίρα των ΗΑΕ μόνο και μόνο για να βοηθήσει στο Κόπα Λιμπερταδόρες), επέστρεψαν μετά βαΐων και κλάδων. Ενίσχυσαν τη βάση της ομάδας που το 2008 κατέκτησε το Κόπα Σουδαμερικάνα και σε συνδυασμό με τα διάσημα αποκτήματα εξ Αργεντινής, του αμυντικού μέσου Πάμπλο Γκινάσου και του πλέιμεϊκερ Αντρές ντ’ Αλεσάντρο, ο πήχης τοποθετήθηκε στα ύψη.

Η διχόνοια των εθνικών ύμνων

Ο δεύτερος τελικός αμαυρώθηκε από σοβαρά επεισόδια αμέσως μετά το τελευταίο σφύριγμα της λήξης. Ολα, όμως, είχαν αρχίσει πριν την έναρξη του αγώνα και συγκεκριμένα κατά την ανάκρουση των εθνικών ύμνων των χωρών προέλευσης των δύο συλλόγων (στην Ευρώπη η UEFA έχει απαγορεύσει αυτήν την πρακτική στις διοργανώσεις της για την αποφυγή καλλιέργειας ποδοσφαιρικού εθνικισμού).

Η μπάντα που έπαιξε τον ύμνο του Μεξικού ήταν αρκετά βιαστική, όπως υποστήριξαν οι εκπρόσωποι της Κεντρικής Αμερικής. Ως αντίποινα, κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Βραζιλίας, ο Αδόλφο Μπαουτίστα αποχώρησε επιδεικτικά από τη σειρά του και άρχισε να κάνει ζέσταμα, υπό τις εκκωφαντικές αποδοκιμασίες των 50.000 Βραζιλιάνων φιλάθλων στις εξέδρες.

Μετά το τέλος του αγώνα μερίδα φιλάθλων εισέβαλλε στον αγωνιστικό χώρο και επιτέθηκε προς τους παίκτες της Τσίβας και ιδίως προς τους Μπαουτίστα και Φαμπιάν. Ο Μπαουτίστα, μάλιστα, ισχυρίζεται ότι ένα μέλος του προπονητικού επιτελείου της Ιντερνασιονάλ έφτυσε τον συμπαίκτη του.

Η εκκίνηση δεν ήταν ιδανική, αφού η Ιντερνασιονάλ έχασε τον τίτλο του Ρίο Γκράντε ντο Σουλ από την Γκρέμιο, με συνέπεια να απολυθεί ο Ουρουγουανός τεχνικός Χόρχε Φοσάτι. Στο Κόπα Λιμπερταδόρες, όμως, οι "κολοράδος" πάντα έβρισαν τον τρόπο.

Μετά από σχετικά εύκολη πρόκριση από τη φάση των ομίλων, η Ιντερ έφτασε στον τελικό στηριζόμενη στην έδρα της και στο εκτός έδρας γκολ που πάντα αποδεικνυόταν "χρυσό". Τρεις νίκες στο "Μπέιρα Ριο", τρεις ήττες σε Αργεντινή από Μπάνφιλντ και Εστουδιάντες (πρωταθλήτρια Αργεντινής) και Βραζιλία από Σάο Πάουλο και ισάριθμες προκρίσεις μέχρι τον μεγάλο, διπλό τελικό της διοργάνωσης.

Η πρόκριση και μόνο σημαίνει αυτόματα "εισιτήριο" στην Ιντερνασιονάλ για το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, όπου ενδέχεται να αντιμετωπίζει την έτερη... Ιντερνατσιονάλε του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αυτή του Ράφα Μπενίτεθ, εφόσον αμφότερες προκριθούν στον τελικό.

Φυσικά αυτή η "πρόκριση" δεν σηματοδότησε την επανάπαυση των Βραζιλιάνων. Νίκη με 2-1 στη Γκουαδαλαχάρα, μία πόλη που απέχει από το Πόρτο Αλέγκρε όσο το Πεκίνο από το Λονδίνο! Στον επεισοδιακό επαναληπτικό του κατάμεστου "Μπέιρα Μαρ", το αποτέλεσμα του αγώνα θα μπορούσε να είναι μόνο ένα. Ακόμα κι όταν ο Μάρκο Φαμπιάν έβαλε μπροστά στο σκορ τους Μεξικανούς με γυριστό σουτ, δεν κλόνισε τον παλμό του γηπέδου που δονούσε στο ρυθμό ενός συγκεκριμένου ήχου: "Campeao de Tudo".

Τσίβας-Ιντερνασιονάλ 1-2

Ιντερνασιονάλ-Τσίβας 3-2

Τα επεισόδια μετά τον τελικό