15χρονος κουβάλησε για 91 χλμ τον παράλυτο αδερφό του

Ένας 15χρονος Αμερικάνος κουβάλησε για 91 χιλιόμετρα τον 8χρονο αδερφό του που πάσχει από εγκεφαλική παράλυση. Αυτή είναι η συγκλονιστική ιστορία των δύο παιδιών.

15χρονος κουβάλησε για 91 χλμ τον παράλυτο αδερφό του

Σε μια ηλικία που οι περισσότεροι από μας ασχολούμασταν με ποια ομάδα θα πάρουμε στο Pro και αν έχει κέφια ο Ντρογκμπά, ένας 15χρονος Αμερικανός δίνει μαθήματα ωριμότητας και ζωής σε ολόκληρο τον πλανήτη. Διαβάστε την συγκλονιστική ιστορία όπως την μετέφερε το " Sports Illustrated":

Πέρυσι ο Χάντερ περπάτησε με τον Μπράντεν στην πλάτη του μία απόσταση 64 χιλιομέτρων από το σπίτι τους στο Τέμπερανς του Μίτσιγκαν μέχρι το προπονητικό κέντρο της ομάδας πάλης της πόλης, σε μία διαδρομή ενάντια στην εγκεφαλικά παράλυση.

Ο 8χρονος Μπράντεν γεννήθηκε τον όγδοο μήνα της κύησης της μητέρας του με εγκεφαλική παράλυση, εξαιτίας ενός τραυματισμού του εγκεφάλου που συνέβη είτε τη στιγμής της γέννας είτε λίγο αργότερα. Ο αδερφός του Μπράντεν επέλεξε να κάνει αυτόν τον ακραίο δρόμο αντοχής, προκειμένου να στρέψει το ενδιαφέρον του κοινού στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες σε μια κοινωνία διαμορφωμένη εξ ολοκλήρου για σωματικά υγιείς ανθρώπους.

Φέτος ο 15χρονος Χάντερ ανακοίνωσε πως θα έκανε μια ακόμα μεγαλύτερη απόσταση από την περσινή έχοντας τον Μπράντεν στην πλάτη του, προσθέτοντας 27 χιλιόμετρα στην περσινή διαδρομή. Σε αυτήν προστέθηκαν αυτόματα και κάποιες άλλες δυσκολίες, όπως τα επιπλέον 4.5 κιλά και οι 10 πόντοι που πήρε ο Μπράντεν στο μεσοδιάστημα. Σημείο τερματισμού του νέου "αγώνα" θα ήταν το παιδιατρικό κέντρο αποκατάστασης του Μίτσιγκαν. Εκεί θα χειρουργηθεί ο Μπράντεν, προκειμένου να χαλαρώσουν κάποιοι από τους μυς που δυσκολεύουν την κίνησή του. Στις 26 Ιουνίου οι χειρουργοί θα κάνουν μια μεγάλη τομή στην πλάτη του, προκειμένου να δουν την σπονδυλική του στήλη και να κάνουν ό,τι βελτιώσεις μπορούν στα νεύρα και τους μυς που περιορίζουν τις κινήσεις του από την πρώτη μέρα της ζωής του.

Ο περσινός στόχος ήταν να ενημερωθεί το κοινό για την πάθηση προκειμένου να ευαισθητοποιηθούν μηχανικοί και επιχειρηματίες και να αναζητήσουν λύσεις για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων με κινητικές δυσκολίες. Τα δύο αδέρφια όχι μόνο πέτυχαν τον στόχο τους, αλλά πήραν και πάρα πολλές δωρεές. Από αυτές 14.000 δολάρια δόθηκαν στο ερευνητικό κέντρο του Μίτσιγκαν για την εγκεφαλική παράλυση. Στη συνέχεια δημιουργήθηκε μια καμπάνια στην οποία μαζεύτηκαν 180.000 δολάρια από τα 315.000 που χρειαζόντουσαν για τη δημιουργία παιδικής χαράς για άτομα με κινητικές δυσκολίες στο σχολείο του Μπράντεν. Η συγκεκριμένη παιδική χαρά, έχει σχεδιαστεί να μοιάζει με πειρατικό πλοίο και θα είναι έτοιμη με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.

"Είμαι ενθουσιασμένος! Θα μπορώ να παίζω στην παιδική χαρά με τους φίλους μου", δηλώνει ο Μπράντεν.

Η διαδρομή των 91 χιλιομέτρων

Η οικογένεια, οι φίλοι και οι γνωστοί των δύο αδερφών είχαν μαζευτεί στο σημείο εκκίνησης, μέρος στο οποίο θα δημιουργηθεί η καινούργια παιδική χαρά. Μαζί με την οικογένεια των δύο παιδιών περπάτησαν τα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής και οι 550 μαθητές του δημοτικού σχολείου που πηγαίνει ο Μπράντεν.

"Ξεκινήσαμε τα 91 χιλιόμετρα. Θα τα ξαναπούμε σε λίγες μέρες", δήλωσε ο Χάντερ στα τοπικά μέσα στην έναρξη της διαδρομής.

Μία εβδομάδα νωρίτερα ο Μπράντεν είχε επισκεφθεί την παιδική χαρά του σχολείου του. Ένας χώρος που αποτελεί παράδεισο για τα περισσότερα παιδιά, για τον Χάντερ αποτελεί μια απλή υπενθύμιση ότι έχει κινητικές δυσκολίες, οι οποίες τον κάνουν να διαφέρει από τα άλλα παιδιά. Από όλα τα παιχνίδια του χώρου ο Μπράντεν μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο μία κούνια ειδικά κατασκευασμένη για άτομα με κινητικές δυσκολίες, αλλά ακόμα και σε αυτή χρειάζεται τη βοήθεια κάποιου τρίτου.

"Βλέπει κάθε μέρα τους συμμαθητές του να διασκεδάζουν, ενώ εκείνος δεν μπορεί να κάνει σχεδόν τίποτα από αυτά που μπορούν εκείνοι. Με στεναχωρεί πάρα πολύ αυτό το γεγονός", δηλώνει ο Χάντερ.

Παρόλα αυτά, οι συμμαθητές του Μπρένταν αρκετές φορές βρίσκουν εναλλακτικούς τρόπους για να τον συμπεριλάβουν στα παιχνίδι τους.

Πώς άρχισαν όλα

Η ιδέα για την διαδρομή ξεκίνησε από ένα όνειρο. Τον περασμένο Απρίλη η Ντανιέλ, μητέρα των αγοριών είδε στο όνειρό της πως ο Χάντερ μετέφερε τον Μπράντεν στην πλάτη του μια απόσταση 483 χλμ, από το σπίτι τους μέχρι το εξοχικό τους, με σκοπό να ευαισθητοποιηθεί το κοινό σχετικά με την εγκεφαλική αναπηρία.

Από τη στιγμή που ο Μπράντεν είχε βαρύνει αρκετά, ώστε να μπορούν οι δικοί του να τον κουβαλάνε με τα χέρια, άρχισαν να τον μεταφέρουν έχοντας τον στην πλάτη. Ο Χάντερ, θεώρησε πως αυτός ο τρόπος μεταφοράς του αδερφού του στους δρόμους του Μίτσιγκαν, θα ήταν μια πολύ δυνατή συμβολική κίνηση.

"Το να έχω τον Μπράντεν στην πλάτη μου συμβολίζει το είδος της σχέσης που έχουμε μεταξύ μας και την δύναμε που έχουν γενικά οι άνθρωποι όταν κάνουν κάτι μαζί", λέει ο Χάντερ. "Αν όλοι οι άνθρωποι ενώσουν τις δυνάμεις τους και είναι τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, όπως είμαστε εμείς, μπορούμε να πετύχουμε σπουδαία πράγματα".

Ο Χάντερ αρχικά οραματίστηκε μία απόσταση 64 χιλιομέτρων και δημιούργησε μια σχετική σελίδα στο facebook. Ένα μήνα αργότερα τα δυο αγόρια είχαν βγει στο δρόμο, προκειμένου να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.

"Στην αρχή η ιδέα μου φάνηκε τρελή", λέει ο Μπράντεν. "Πίστευα πως θα δοκιμάζαμε, αλλά δεν θα καταφέρναμε να τερματίσουμε. Κανείς δεν έχει κάνει κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν. Είμαστε απλοί άνθρωποι, δεν είμαστε υπερήρωες".

Παρ' όλη, τη βροχή, τις κράμπες και τις αντικειμενικές δυσκολίες του εγχειρήματος τα δυο αδέρφια κατάφεραν να τερματίσουν. "Είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου", είχε δηλώσει ο Μπράντεν στον τερματισμό της διαδρομής των 64 χιλιομέτρων.

Η προετοιμασία ενόψει των 91 χιλιομέτρων

Μία εβδομάδα πριν την νέα διαδρομή, τα δύο αδέρφια επισκέφθηκαν έναν γιατρό για να βρουν τον κατάλληλο τρόπο που θα έπρεπε να κουβαλάει ο Χάντερ τον Μπράντεν. Στην περσινή διαδρομή ο Χάντερ πονούσε στη μέση, ενώ ο Μπράντεν είχε γδαρθεί από τα λουριά που τον στήριζαν, με αποτέλεσμα ο αδερφός του να τον κουβαλήσει στα χέρια για τα τελευταία χιλιόμετρα. Έχοντας την πρότερη εμπειρία τα δύο αδέρφια προσπάθησαν να κάνουν το καλύτερο δυνατό για να αποφύγουν οποιοδήποτε πιθανό πρόβλημα. O Χάντερ τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούσε παντού με μία τσάντα 20 κιλών στην πλάτη του προκειμένου να δυναμώσει η μέση του.

Η ομάδα πάλης

Το λύκειο που πηγαίνει ο Χάντερ έχει παράδοση στην πάλη με 11 πολιτειακούς τίτλους από την δεκαετία του '60. Στην ομάδα πάλης του σχολείου του συμμετέχει και ο Χάντερ, γεγονός που τον έχει βοηθήσει στο να έχει την κατάλληλη σωματοδομή και να μπορεί να κουβαλάει τον αδερφό του για τόση μεγάλη απόσταση.

Ο Μπράντεν παρακολουθεί πάντα τους αγώνες του αδερφού του. Κάθεται στο χαλί, μετράει το σκορ και πανηγυρίζει. "Ο Χάντερ είναι δυνατότερος και από τον Σούπερμαν. Είναι πάντα εκεί για μένα", λέει ο μικρός και ο αδερφός του συμπληρώνει: "Πώς να μην δίνω πάντα τον καλύτερο μου εαυτό όταν έχω τον αδερφό μου να με στηρίζει και να με θαυμάζει πιστεύοντας πως είμαι θεός".

Φέτος για πρώτη φορά ο Μπράντεν πανηγύρισε σε αγώνα του Χάντερ, του οποίου κάνει τον προπονητή στην πάλη. "Το διασκεδάζει πάρα πολύ. Το γεγονός ότι αυτό οφείλεται σε μένα με κάνει να νιώθω ακόμα πιο περήφανος".

"Είναι πολύ αποφασιστικός. Βάζει στόχους και δεν σταματάει ποτέ μέχρι να τους πετύχει. Προπονείται κάθε μέρα σκληρά και θέλει να γίνει ο καλύτερος", λέει για τον Χάντερ ένας συμπαίκτης του στην πάλη.

Μετά την περσινή διαδρομή τα δύο αδέρφια φιλοξενήθηκαν στο NBC Nightly News και αναγνωρίζονται πλέον από τον κόσμο όπου κι αν πάνε.

Τα μεγαλύτερα όνειρά του Χάντερ για το μέλλον είναι να παλέψει για την ομάδα του Μίτσιγκαν και να γίνει μηχανικός βιοϊατρικής. Έτσι, θα μπορέσει να πραγματοποιήσει το ακόμα μεγαλύτερο όνειρό του που δεν έχει σχέση με το δικό του μέλλον, αλλά με το μέλλον του αδερφού του: "Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να μπορεί ο Μπράντεν να περπατάει χωρίς τη βοήθεια κανενός", δηλώνει ο ίδιος.

Ο Χάντερ ήταν 6 ετών όταν γεννήθηκε ο Μπράντεν. Στην αρχή δεν του επιτρεπόταν να τον κρατήσει, όπως άλλωστε και σε κανέναν άλλο. Μετά τη γέννησή του, τον πήγαν σε νοσοκομείο στο οποίο τον έβαλαν σε μηχανική υποστήριξη, μέχρι να κριθεί ασφαλές ότι θα μπορούσε να ζήσει κανονικά με την οικογένειά του.

"Η πρώτη φορά που κράτησα τον Μπράντεν ήταν μόλις τον φέραμε στο σπίτι από το νοσοκομείο", λέει ο Χάρντεν. "Ήταν πολύ άσχημο να βλέπεις έναν τόσο μικρό άνθρωπο να περνάει τόσα πολλά από την στιγμή της γέννησής του".

Ο Χάντερ δεν έχει ποτέ προσπαθήσει να καταλάβει γιατί συνέβη αυτό στον αδερφό του. Αντιθέτως, πιστεύει πως υπάρχει κάποιος λόγος που γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και κάποια μέρα θα καταλάβει το γιατί. Η τελευταία τους διαδρομή του έδωσε την απάντηση.

"Πιστεύω πως ο αδερφός μου πάσχει από εγκεφαλική παράλυση, γιατί κανένας δεν αγωνίζεται περισσότερο από αυτόν στον πλανήτη και το κάνει με χαμόγελο", λέει ο Χάντερ. "Κανένας δεν μπορεί να εμπνεύσει με τον τρόπο που το κάνει εκείνος, περνώντας όλες αυτές τις δυσκολίες, κοιτώντας πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να κάνουν κάτι αντίστοιχο. Είναι πολύ δυνατός. Ο δυνατότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει".

Περιμένοντας ένα απόγευμα ο Μπράντεν να τελειώσει την προπόνηση ο αδερφός του, έκανε τον εξής διάλογο με την μητέρα του προκειμένου να αποφύγει την εγχείρηση τον επόμενο μήνα:

Χάντερ: "Επανέλαβε μετά από εμένα. Όχι εγχείρηση..."

Ντανιέλ: "Όχι εγχείρηση", επανέλαβε υπάκουα.

Χάντερ: "Για τον Μπράντεν..."

Ντανιέλ: "Για τον Μπράντεν...σήμερα".

....

Ντανιέλ: "Έχεις αγχωθεί";

Μπράντεν: Απάντησε θετικά κουνώντας το κεφάλι.

Ντάνιελ: "Κι εγώ".

Μπράντεν: "Δεν θέλω να μου ανοίξουν την σπονδυλική στήλη".

Ντανιέλ: "Ούτε εγώ", συμφώνησε η μητέρα του και του χαμογέλασε συμπονετικά.

Μετά από οδοιπορικό τριών ημερών και τα απαραίτητα διαλείμματα, τα δύο αγόρια έφτασαν στον τερματισμό. Εκεί φίλοι, συγγενείς και άγνωστοι περίμεναν για να συγχαρούν τα εξουθενωμένα αδέρφια και να δείξουν ότι πιστεύουν και στηρίζουν τον αγώνα τους. Τα τελευταία λόγια του κειμένου ανήκουν δικαιωματικά στον Χάντερ: "Κατανοώ το συναίσθημα του πώς είναι να εμπνέεσαι από κάποιον άλλο (εμάς), αφού και εγώ το ίδιο παθαίνω με τον Μπράντεν κάθε μέρα. Μπορεί να κόπιασα για 92 χιλιόμετρα, αλλά εκείνος κοπιάζει κάθε μέρα για τόσα χρόνια. Και εγώ είμαι καταπονημένος αυτή τη στιγμή, ενώ εκείνος αντιμετωπίζει καθημερινά τόσες δυσκολίες με ένα μόνιμο χαμόγελο".

Δείτε το video-αφιέρωμα στα δύο αγόρια:

News 24/7

24MEDIA NETWORK