Ένα γελαστό κορίτσι…

Ήταν μόλις 23 ετών, όμως συμπεριφερόταν σαν κυρία μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. Δίδασκε ήθος, ευγένεια και αισιοδοξία. Ήταν ένα κορίτσι γεμάτο ενέργεια, η οποία μαζί με την κολλητή της Δήμητρα Πατάπη, παρέσερναν στον ρυθμό τους όλη την εθνική ομάδα. Όλη την συμπαθούσαν και όλοι την προστάτευαν…

Ο ομοσπονδιακός τεχνικός Γιάννης Καρυπίδης την είχε σαν παιδί του, ενώ και οι υπόλοιποι προπονητές της εθνικής ομάδας Βασιλόπουλος, Γεωργαλής και Αναστόπουλος δεν την άφηναν από τα μάτια τους ειδικά στο εξωτερικό. Ήταν μία αθλήτρια που θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Δούλευε συνεχώς, άκουγε κατά γράμμα τις οδηγίες και τις συμβουλές των προπονητών της και κάθε χρόνο βελτίωνε τις επιδόσεις της. Ο θάνατος δεν την άφησε να κάνει την υπέρβαση.

Στο πλευρό της πάντα ήταν ο πατέρας της και η μητέρας της. Μαζί στην προπόνηση, μαζί στους αγώνες, μαζί στις αποστολές εκτός Ελλάδας. Ήταν το στήριγμα, η βοήθεια, η ηθική υποστήριξη από τους γονείς οι οποίοι μπορεί να χαρακτηριστούν πρωταθλητές της ζωής. Χωρίς καμία οικονομική βοήθεια η Αγγελική Κουτσονικολή ήθελε να ζήσει το όνειρο της.

Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο και τετριμμένο όταν «φεύγει» ένας άνθρωπος, όμως στην περίπτωση της Αγγελικής Κουτσονικολή ισχύει: είχε μόνο φίλους, υποστηρικτές και θαυμαστές. Αυτό το όμορφο και γελαστό κορίτσι, δεν θα μας χαρίσει ξανά το λαμπερό χαμόγελό της. Καλό ταξίδι Αγγελική…

Απρίλιος 2010 Ολυμπιακό Στάδιο:

- Αγγελική ετοιμάσου να μας πεις δύο λόγια για την ΕΡΤ
- Κύριε Παντελή ντρέπομαι…
- Αν με ξαναπείς πάλι κύριε Παντελή δεν θα σου ξαναμιλήσω, πες τα και μην αγχώνεσαι, έτσι κι αλλιώς πρέπει να συνηθίσεις
- Καλά, αν δεν τα πω καλά θα μου το πείτε
- Θα στο πω Αγγελική...