Ο παγκόσμιος ρέκορντμαν στο άλμα εις μήκος Γιάννης Σεβδικαλής στο Ραδιόφωνο 24/7

Κατ' αρχάς διευκρίνισε τα του παγκοσμίου ρεκόρ που έθεσε, λέγοντας πως «μιας και αναφέρατε το παγκόσμιο ρεκόρ και την κατηγορία Τ43, θα ήθελα να πω ότι έχει γίνει ένα σημαντικό λάθος από την IPS (International Paralympic Committee). Γενικά, έχουν βάλει μπερδεμένες κάποιες κατηγορίες αθλητών. Βλέπετε, στις διοργανώσεις μας αγωνιζόμαστε χωρισμένοι σε κατηγορίες. Δηλαδή, έχουμε τα 100 μέτρα που γίνονται σε 20 διαφορετικές κατηγορίες, ανάλογα με την αναπηρία. Η δική μου αναπηρία, ονομάζεται Τ43 και εκεί ανήκουν οι άνθρωποι με ακρωτηριασμό, στα κάτω άκρα, κάτω από τα γόνατα. Είτε είναι επίκτητο, είτε εκ γενετής.

Το παγκόσμιο ρεκόρ που έκανα έχει να κάνει με αυτήν την κατηγορία, τον διπλό ακρωτηριασμό κάτω από το γόνατο. Εν τούτοις, επειδή πρόκειται για ακρωτηριασμό των κάτω άκρων, την Τ43 την έχουν βάλει στα πρωταθλήματα μαζί με τους μονούς ακρωτηριασμούς (Τ44). Μάλλον σκέφτονται πως είναι το ίδιο, αλλά δεν είναι. Για να το θέσουμε λαϊκιστή, στον έναν λείπουν δυο πόδια, στον άλλον ένα.

Αλλού έχει πλεονέκτημα ο διπλός ακρωτηριασμός -λόγω του ότι έχει δύο ελάσματα, έχει αποδειχθεί πως υπάρχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στις αποστάσεις- αλλού ο μονός. Το αβαντάζ τους αφορά τα πιο τεχνικά, εκρηκτικά αθλήματα που θέλουν έλεγχο, όπως είναι το άλμα ή το ύψος. Εμείς που δεν έχουμε κάποιο από τα δυο πόδια να στηριχθούμε, είναι δύσκολο να κάνουμε καλές επιδόσεις. Αυτό φαίνεται και από τα παγκόσμια ρεκόρ. Στην Τ44 είναι 8.40 και στο Τ43 είναι το δικό μου, το 6.21.»

«Το πρόβλημα είναι πως δεν κινούμαστε με την καρδιά και το μυαλό, αλλά με το χρήμα»

Το πρόβλημα δεν διαπιστώνεται μόνο στις κατηγορίες των συγκεκριμένων αναπηριών, αλλά και σε άλλες. «Για παράδειγμα, σε αθλητές με αμαξίδια. Υπάρχουν κάποιοι που κάθονται σε βάση για να κάνουν την προσπάθεια. Ή ας πούμε στο τριπλούν, όπου πήρε το ασημένιο μετάλλιο ο Χρήστος Κουτούλιας, έχασε από αθλητή που το χέρι του έφτανε έως τον καρπό. Δεν είναι το ίδιο με το να φτάνει το χέρι σου μέχρι τον αγκώνα, κάτι που ισχύει για τον Χρήστο. Μολονότι ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες, τους βάζουν να παίρνουν μέρος στον ίδιο αγώνα. Αυτά είναι σημαντικά λάθη».

Για το αν σύγχυση οφείλεται στο γεγονός ότι άπαξ και βγήκαν οι κατηγορίες, δεν επανεξετάστηκαν ποτέ, παρ' ότι υπήρχαν εξελίξεις στην ιατρική και την τεχνολογία, απάντησε:

«Χρησιμοποιούν ως δικαιολογία ότι δεν υπάρχουν πολλοί αθλητές. Αν ανοίξεις αυτά τα αθλήματα και αυτές τις κατηγορίες, θα έλθουν και οι αθλητές. Υπάρχουν όμως, άνθρωποι στενόμυαλοι. Επίσης βλέπω πως το χρήμα έχει καταστρέψει τους πάντες και τα πάντα. Κινούμαστε με το χρήμα και όχι με την καρδιά, με το μυαλό. Όλα δικά μας είναι. Θα μπορούσαν να έχουν περισσότερα αγωνίσματα, αλλά λένε πως δεν θα προλάβουν. Τι σημαίνει αυτό; Δεν έχεις φτιάξει ένα διαγωνισμό, μια Παρολυμπιάδα. Είναι δυνατόν να σκέφτεσαι πόσα θα είναι τα αθλήματα και αν θα προλάβεις να τα χωρέσεις σε τρεις ημέρες; Κάνε μια τέταρτη ημέρα. Δηλαδή, τι θα γίνει; Σόου δεν είναι; Ψυχαγωγία δεν είναι; Αθλητισμό δεν κάνουμε; Αλλά με ποιον να τα βάλεις και να σε ακούσει.»

«Η ζωή είναι γλυκιά»

Μίλησε για το "άνοιγμα" του χώρου του παρα-αθλητισμού, πώς τον γνώρισε ο ίδιος, μετά το ατύχημα που είχε ως συνέπεια αρκετές επεμβάσεις και αγωγές για μολύνσεις, πριν αποκτήσει το 2013 τα προσθετικά μέλη.

«Όταν είχα το ατύχημα, δεν με πήρε από κάτω, γιατί η ζωή είναι γλυκιά, ενώ ξέρω πως τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν χειρότερα. Για αυτό και από νωρίς έβαλα στόχους και καθημερινά προσπαθούσα να τους υλοποιήσω. Ξεκίνησα από απλά πράγματα, τα οποία εκτίμησα περισσότερο. Από το να φάω μόνος μου, να πάω τουαλέτα μόνος μου, να πάω για έναν καφέ. Αφού ξεκίνησα να περπατάω και να νιώθω πιο δυνατός, ήμουν με ένα φίλο δημοσιογράφο και μου είπε πως γνωρίζει κάποιους ανθρώπους στην Παραολυμπιακή Επιτροπή. Μου πρότεινε να πάω να τους γνωρίσω, μήπως και ξεκινήσω πάλι τον αθλητισμό -γιατί ήξερε ότι γυμναζόμουν και πριν το ατύχημα. Είπα αφού ήλθε η ευκαιρία, ας το δούμε.

Γνώρισα τους ανθρώπους στην Παραολυμπιακή επιτροπή και τον νυν προπονητή μου, τον Νεκτάριο Γιαλουράκη. Μου είπε πως φαινόμουν μια χαρά σωματικά και να πάω την επομένη να δούμε πώς θα τα πάω. Μου εξήγησε ότι θα ξεκινήσουμε από το στίβο -ο Νεκτάριος ήταν δεκαθλητής, συν του ότι ο στίβος είναι ο βασιλιάς των αθλημάτων και από εκεί ξεκινούν όλοι για να δουν πού βρίσκονται και τι θέλουν να κάνουν».

Όταν με πρωτοείδε ο νυν προπονητής μου είχα ακόμα τη μια πατερίτσα. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν ‘άσε την πατερίτσα στην άκρη και έλα να κάνουμε κάποιες ασκήσεις’. Τις κάναμε και είδε πως υπάρχουν προσόντα, είδε πως υπάρχει και θέληση. Το είδα και εγώ μαζί με εκείνον. Με πίστεψε, πίστεψα και εγώ σε εμένα. Μου τόνισε πως ‘θα αφήσεις τις πατερίτσες. Δεν θα μου ξαναέλθεις με αυτές και προχωράμε’. Αυτό έγινε το 2014 και ξεκινήσαμε με ρίψεις. Πηγαίναμε καλά, κάναμε και ευρωπαϊκό ρεκόρ στο ακόντιο, αλλά δεν αναγνωριζόταν όλο αυτό γιατί τα όρια ήταν πολύ ψηλά για τα πρωταθλήματα. Ήταν αυτά των μονών ακρωτηριασμών. Καταλαβαίνεις για τι αδικία μιλάμε. Δεν βρίσκαμε προκοπή, ώσπου κοντά στο 2016 βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι στο διάβα μου. Γενικά στη ζωή μου αυτό συμβαίνει: εμφανίζονται άνθρωποι που με βοηθούν πολύ, είμαι τυχερός σε αυτό το κομμάτι».

«Η ζωή τα φέρνει έτσι, ώστε ανάλογα με το τι άνθρωποι είμαστε να πάρουμε αυτό που μας αξίζει»

Προφανώς εμφανίζονται, γιατί κάτι βλέπουν, γιατί εκείνος τους έλκει.

«Αυτό πιστεύω. Για να πω την αλήθεια, δεν πιστεύω στην τύχη. Πιστεύω ότι η ζωή τα φέρνει έτσι, ώστε ανάλογα με το τι άνθρωποι είμαστε να πάρουμε αυτό που μας αξίζει. Η βοήθεια ήλθε από το πουθενά. Καταφέραμε να πάρουμε στα χέρια μας τα ελάσματα που είναι για το τρέξιμο και τα άλματα, κάτι που ήταν όνειρο απατηλό στην αρχή. Ξεκινήσαμε σιγά σιγά τις προπονήσεις στο άλμα εις μήκος, είδαμε πως μας πάει, ότι είμαστε καλοί, πως υπάρχει μυαλό, σώμα, ψυχή και θέληση και κουτσά στραβά, φτάσαμε τώρα να κάνουμε σοβαρό πρωταθλητισμό, να πηγαίνουμε καλά, να ‘σπάμε ρεκόρ και να συνεχίζουμε’.

Τα πρώτα χρόνια, πριν ξεκινήσει τον όποιον αγώνα έλεγε «Γιαννάκη, ευχαριστήσου το» καθώς όπως εξηγεί «με βοηθούσε να φύγει η ένταση. Πλέον όμως, είναι κάτι φυσικό για εμένα. Είναι σαν να πηγαίνω τουαλέτα, σαν να τρώω, σαν να κάνω προπόνηση. Πιστεύω πως αυτό είναι το σημαντικό. Πριν κάνεις οτιδήποτε, να νιώθεις άνετος, να το ευχαριστιέσαι. Πλέον, δεν λέω κάτι στον εαυτό μου. Από το ζέσταμα, πριν τον αγώνα, ευχαριστιέμαι την κάθε στιγμή. Ούτε που σκέφτομαι τι θα κάνω, πώς θα το κάνω. Μόνο πώς θα το ευχαριστηθώ και να κάνω ό,τι έχω δουλέψει. Γιατί έχω δουλέψει πολύ στις προπονήσεις, το κορμί μου ξέρει τι πρέπει να κάνει. Δεν χρειάζεται να αγχωθώ για τίποτα. Πηγαίνω να βάλω τα δυνατά μου και ό,τι γίνει».

«Να εκτιμάμε ό,τι έχουμε, να μην κοιτάμε αυτά που χάσαμε»

Σε παλαιότερη συνέντευξη που είχε δώσει, είχε πει «πρέπει να εκτιμάς αυτό που έχεις, να πηγαίνεις προς το στόχο σου ακόμα και με μικρά βήματα και να ευχαριστιέσαι την κάθε στιγμή, να χαίρεσαι τη διαδρομή προς την Ιθάκη σου». Επιμένει πως «αυτή είναι η φιλοσοφία μου, ο τρόπος με τον οποίον ζω. Είναι ό,τι πιο σημαντικό. Η ζωή είναι η διαδρομή κυρίως προς τους στόχους, που είναι εκεί για να σε βοηθήσουν να διανύσεις αυτή τη διαδρομή. Μπορεί ο στόχος κάποια στιγμή στη ζωή, να αλλάξει. Υπάρχει περίπτωση να υπάρχει ένας στόχος στη ζωή σου, μόνο και μόνο για να κάνεις μια συγκεκριμένη διαδρομή και να είναι ‘γραφτό’ να αλλάξει ο στόχος σε κάποιο σημείο, ώστε εσύ να συνεχίσεις τη διαδρομή. Η καθημερινότητα είναι το πιο σημαντικό. Δηλαδή, να πηγαίνεις διακοπές, να ξεκουράζεσαι και όταν επιστρέφεις στη δουλειά σου, να χαίρεσαι. Να μη λες ‘πάλι τα ίδια’. Είναι καλό να εκτιμάμε αυτά που κάνουμε καθημερινά, αυτά που έχουμε. Να μην κοιτάμε αυτά που χάνουμε. Να μην απογοητευόμαστε. Ως αθλητές είμαστε σωματαράδες, αθλητικοί, αλτικοί και γρήγοροι, αλλά το θέμα είναι το μυαλό. Η ψυχή. Να μην απογοητεύεσαι, να μην τα παρατάς, να θες να συνεχίσεις. Αυτές είναι οι βασικές αρετές για έναν αθλητή, για έναν άνθρωπο».

«Μου αρέσει να δίνω δύναμη σε άλλους»

«Πάντα υπάρχει κάτι καλό», τονίζει ο Γιάννης Σεβδικαλής «σε όποιο πρόβλημα και αν παρουσιάζεται». Ξέρει ότι κάποιοι μπορεί να τον ακούν και να λένε «τι μας λες τώρα;», αλλά αν μη τι άλλο με πράξεις έχει αποδείξει πως εννοεί κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του. «Όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους, που δεν καταλαβαίνουν, δεν κατανοούν πως αν προσπαθήσεις μπορείς να βρεις λύση στο όποιο πρόβλημα, στενοχωριέμαι. Κάνω ό,τι μπορώ για να είμαι το παράδειγμα. Μου αρέσει να ακούω πως δίνω δύναμη σε άλλους, τους βοηθώ να καταλάβουν κάποια πράγματα μέσα από αυτά που κάνω και καταλήγουν στο να εκτιμούν πράγματα που άλλοι θεωρούν ως δεδομένα. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν καταλαβαίνουμε όλοι τα ίδια. Υπάρχουν αυτοί που όσο λιανά και αν τους το κάνεις, δεν αντιλαμβάνονται τι θες να πεις, αν δεν το δουν σε πράξη. Για αυτό πιστεύω ότι όλοι μας οφείλουμε να είμαστε το παράδειγμα στη ζωή. Να μη λέμε "μη πετάς σκουπίδια στο δρόμο", αλλά... να μην πετάμε εμείς, ώστε να το δει ο άλλος, για να το καταλάβει και να το μάθει».