Όταν αθλητές με μέλλον παραδίδονται στο παρόν

Σαϊτάμα, 1η Σεπτεμβρίου 2006. Ο Μάικ Σιζέφσκι έχει ήδη σπαταλήσει δύο τάιμ-άουτ προκειμένου να εξηγήσει στους πελαγωμένους «Dream Teamers» πως θα βάλουν φρένο στη θηριώδη λαιμαργία του Σοφοκλή Σχορτσανίτη. Δεν ήταν απαραίτητο κάποιο burger στη στεφάνη των ΗΠΑ (όπως κάποτε έλεγε ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ πως θα ήταν το απόλυτο δέλεαρ για τον «τεράστιο» Ολιβερ Μίλερ προκειμένου να καρφώσει), ώστε ο Big Sofo να τη χειριστεί όπως το... πιάτο του.

Η τρομερή ευλυγισία για έναν αθλητή με τέτοιο όγκο, «τσάκισε» την αμερικανική άμυνα μέσα από τα διαδοχικά «πικ-εν-ρολ» που έστησαν μαζί του ο Σπανούλης και ο Διαμαντίδης. Ηταν τόσο απλά για να διαπιστωθούν και μαζί τόσο σύνθετα να αντιμετωπιστούν. Και μετά από εκείνο το μπασκετικό έπος (ΕΛΛΑΣ - ΗΠΑ 101-95), ήρθε η ώρα της απόφασης. Οι Λος Αντζελες Κλίπερς τον ήθελαν, όμως ο Σχορτσανίτης επέλεξε νέο συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό. Στα 22 του, έλαβε την απόφαση που (δεν) άλλαξε την καριέρα του.

Σήμερα, εν έτει 2018, ο 32,5 ετών πλέον μπασκετμπολίστας, δεν θέλει να κοιτάζει πίσω στο μακρινό πια 2006 και να σκέφτεται πόσο διαφορετικά θα ήταν για εκείνον τα πράγματα, αν είχε επιλέξει το σαφώς πιο δύσκολο και απαιτητικό (σε εκγύμναση και διατροφή) πρόγραμμα μιας ομάδας του ΝΒΑ. Αν είναι καιρός για δάκρυα, τότε αυτά θα πρέπει να είναι χαράς για την καταπληκτική προσπάθεια που καταβάλει προκειμένου να επιστρέψει (και κυρίως να παραμείνει) ενεργός στην κορυφαία ελληνική λίγκα.

ΠΕΡΙΠΛΟΚΕΣ ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΕΙΣ

Είναι πολύ εύκολο για όποιον παρακολουθεί εκ του μακρόθεν, να δείξει με το δάχτυλο και να κατακεραυνώσει λέγοντας ότι «τόσο ταλέντο του χάρισε η φύση και εκείνος το σπατάλησε επειδή του αρέσει το φαγητό». Ασφαλώς το θέμα είναι πολύ πιο σύνθετο όταν κάποιος ξεπερνά τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την επιρρέπεια από τη βουλιμία. Κάθε άνθρωπος που αποτυγχάνει να γυρίσει την πλάτη του στη αφετηρία ενός πάθους κι εκ του αντιθέτου, ακολουθεί την πιστολιά του αφέτη για να τρέξει αφιονισμένα προς το μέρος της αδυναμίας του, κουβαλά τους προσωπικούς δαίμονές του.

Ο σπουδαίος τενίστας Αντρέ Αγκάσι, έφτασε στο νο. 140 της παγκόσμιας κατάταξης όταν η κατάθλιψη σε συνδυασμό με μπόλικη κρυσταλλική μέθη, ηρεμιστικά χάπια και junk food κυριάρχησαν στη ζωή του, ως το αντίδοτο στην ερωτική απογοήτευση που του προκάλεσε ο χωρισμός με τη Μπρουκ Σιλντς. Ηταν το 1997. Πέντε χρόνια αργότερα, σε ηλικία 32 ετών και καθαρός πια, πέτυχε να «σκαρφαλώσει» στο νο. 2, ως ο γηραιότερος αθλητής που είχε καταφέρει έως τότε να φτάσει σε αυτή τη θέση. Δεν ήταν ποτέ το ίδιο δυνατός ως χαρακτήρας ο συχωρεμένος Ρόι Τάρπλει, μια ασύλληπτη μπασκετική ιδιοφυία συνοδευόμενη από σπάνιο έμφυτο ταλέντο, μαζί τοποθετημένα σε έναν ταλαιπωρημένο από τις καταχρήσεις οργανισμό που εμφάνιζε κατά καιρούς σημάδια ανάκαμψης, ουδέποτε όμως κατάφερε να νικήσει το πάθος για το αλκοόλ και τις ουσίες.

Σάμπως το κατάφερε ο Πολ Γκασγκόιν μέσα από τόσες και τόσες περιοδείες σε κέντρα αποτοξίνωσης; Η μήπως δεν «σκότωσε» απότομα την καριέρα του ο Αλεν Αϊβερσον, «πνιγμένος» στον τζόγο και στις συμμορίες; Τα κατάφερε πάντως ο σπουδαίος (και εθισμένος στο ρούμι) κολυμβητής Μάικλ Φελπς, μετά από 45 ημέρες παρακολούθησης, βγαίνοντας «καθαρός» από ειδική κλινική προκειμένου να κατακτήσει 6 μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗΔΕΝ

Οι αθλητές των παθών, κάποια στιγμή φτάνουν σε αυτό. Είναι η στιγμή που αποδέχεσαι ότι νικήθηκες και παραδίνεσαι, ή γυρίζεις το παιχνίδι. Ο Τζος Χάμιλτον, απόλυτα επιτυχημένος πια outfielder στο μπέιζμπολ, βούτηξε στα ναρκωτικά και γέμισε το σώμα του σατανικά τατουάζ, ανήμπορος να διαχειριστεί τη φήμη που σε μικρή ηλικία απέκτησε. Σπατάλησε κάμποσα χρόνια νιότης στις ουσίες, έφτασε αρκετές φορές στα όρια υπερβολικής δόσης και πριν ο θάνατος τον «κλέψει», γύρισε τον διακόπτη.

Είναι πλέον 5 φορές All Star. Αντιθέτως, η όμορφη τενίστρια Τζένιφερ Καπριάτι λίγο έλειψε να αποχαιρετίσει τα εγκόσμια το 2010, όταν επιχείρησε να αυτοκτονήσει με υπνωτικά χάπια επειδή η καριέρα της δεν εξελίχθηκε όπως θα την ήθελε. Το καλοκαίρι του 1996, ο τότε ποδοσφαιριστής Σταν Κόλιμορ εμφανίστηκε στο προπονητικό κέντρο της Λίβερπουλ βαρύτερος κατά 11 κιλά! Τα είχε προσθέσει σε διάστημα 1,5 μήνα, αδύναμος να διαχειριστεί τη μεγάλη απαίτηση να εξελιχθεί σε ηγέτη των Κόκκινων. Παρότι απέκτησε γρήγορα το σωστό βάρος, πέντε χρόνια μετά, σε ηλικία μόλις 30 ετών, σταμάτησε το ποδόσφαιρο.

Ασφαλώς, τρανό παράδειγμα αθλητή που κατάφερε να υπερνικήσει τις αδυναμίες και τα πάθη του ακριβώς στο «σημείο μηδέν», ήταν ο Μοχάμεντ Αλι όταν τη δεκαετία του ’70, βγήκε ξανά στα ρινγκ έχοντας χάσει κιλά και παραμερίσει γυναίκες, φαγητό και αλκοόλ, προκειμένου να ρίξει στο καναβάτσο τους νεαρότερους δυναμίτες της εποχής Τζο Φρέιζερ και Τζορτζ Φόρμαν.

ΤΑ ΠΙΟ ΥΨΗΛΑ ΕΜΠΟΔΙΑ

Η παγκόσμια ιστορία των σπορ είναι γεμάτη από μικρές ή μεγάλες, γνωστές ή άγνωστες προσωπικές ιστορίες που αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο την ικανότητα του ανθρώπου να ξεπερνά τον εαυτό του. Το 1936 στο Βερολίνο, ο θρυλικός Τζέσε Οουενς, εξυμνώντας τη δύναμη της θέλησης είπε ότι «κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει ένα όνειρο στη ζωή του και να προσπαθεί να το κάνει πραγματικότητα. Ακόμα πιο δυνατά όταν είναι αθλητής». Εκείνος είχε την τύχη να είναι υγιής, ωστόσο μυριάδες άλλοι έφτασαν σε θαυμαστές προσωπικές υπερβάσεις για να προσπεράσουν σκληρές αδικίες. Η Τζαμαϊκανή αθλήτρια του Στίβου Νοβλίν Γουίλιαμς, ο αμερικανός κολυμβητής Ερίκ Σαντό, ο γάλλος ποδοσφαιριστής Ερίκ Αμπιντάλ και ο αμερικανός ποδηλάτης Λας Αρμστρονγκ είναι κάποια από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα αθλητών που νίκησαν τον καρκίνο επιστρέφοντας δυνατοί στο αγαπημένο άθλημά τους.

Αν το πιάσουμε από παλαιότερα, θα θυμηθούμε τον ΒούλγαροΛιούμπισλαβ Πένεφο οποίος προσβλήθηκε από καρκίνο στα γεννητικά όργανά του, έχασε το Μουντιάλ του 1994, όμως επέστρεψε στα γήπεδα. Ο επί χρόνια αρχηγός της ΤότεναμΓκάρι Μάμπατυπέφερε από διαβήτη και αγωνιζόταν με τη χορήγηση ινσουλίνης, ενώ ο εμβληματικός Πολ Μακ Γκραθέπαιζε έως τα 38 χρόνια του αντιμετωπίζοντας σοβαρές αρτηριακές δυσλειτουργίες κι ενώ υπήρχαν ρητές ιατρικές γνωματεύσεις που απαγόρευαν ακόμα και να τρέχει τζόκινγκ, πόσω μάλλον να παίζει ποδόσφαιρο. Στο μπάσκετ, Μάτζικ Τζόνσον πάτησε ξανά τα γήπεδα ως φορέας του AIDS το οποίο αντιμετωπίζει από το 1991, ενώ ο δικός μας Παναγιώτης Γιαννάκης αγωνιζόταν για 15 χρόνια χωρίς πρόσθιο χιαστό στο ένα γόνατό του.

Και ποιος να μη βγάλει το καπέλο στην Αμερικανή Βίνους Λέισι, η οποία πέρασε από τον Σπόρτινγκ. Ηταν ανάπηρη έως τα 10 της κι όμως έπαιξε στην ολυμπιακή ομάδα της πατρίδας της. Η Κουβανή Αννα Φιντέλια Κιρό, αφού επιβίωσε από έκρηξη γκαζιού στο σπίτι της και υποβλήθηκε σε δέκα πλαστικές επεμβάσεις, αναδείχθηκε πρωταθλήτρια κόσμου στα 800 μέτρα, ο ούγγρος κολυμβητής Ντάμας Ντάρνι πρωταγωνιστούσε με γυάλινο μάτι και ο αμερικανός αθλητής του καγιάκ Κλιφ Μέιντλέλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντας παρά την αναπηρία του, η οποία προκλήθηκε από ηλεκτροπληξία 30.000 βολτ! Και είναι τόσοι πολλοι ακόμα για να χωρέσουν σε βιβλίο...

Ο επίλογος ανήκει στον Παναγιώτη Γιαννάκη, από ομιλία του σε νεαρά παιδιά του μπάσκετ: « Ακόμα και στις προπονήσεις σας, πολλές φορές θα εμφανίζεται ένα ανθρωπάκι, ο άλλος σας εαυτός, που θα σας λέει να μην τρέξετε, να μην πηδήξετε για το ριμπάουντ, να μην κουραστείτε άλλο. Αυτό το ανθρωπάκι πρέπει να το νικήσετε, αν το καταφέρετε, τότε θα μπορείτε να νικήσετε τα πάντα».

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣΠΟΡ του Σαββάτου και επιμελήθηκε ο Βαγγέλης Αρναούτογλου.