Ένα μόνιμα "θολωμένο" (εκτός έδρας) μυαλό
Το… κάτι παραπάνω που δεν είχε ο Παναθηναϊκός κι έμεινε… κλειδωμένο για ακόμη μία φορά στα αποδυτήρια της Λεωφόρου, η μηδενική αυτοπεποίθηση, η "μούντζα" και η "ασθένεια" που δεν μπορεί να γιατρέψουν οι «πράσινοι». Ο Κώστας Γουλής αναλύει το νέο "πράσινο" πατατράκ στην Τρίπολη.
Για ακόμη μία φορά ο Παναθηναϊκός μετρήθηκε, ζυγίστηκε και βρέθηκε… λιποβαρής μακριά απ’ την ιστορική έδρα του, το «Απόστολος Νικολαΐδης». Μακριά απ’ την έδρα του; Συγνώμη! Γράψτε… λάθος. Διότι με 2.000 φίλους του «τριφυλλιού» στις κερκίδες του «Θ. Κολοκοτρώνης», ε, να μας συγχωρείτε, αλλά δεν το λες κι «εκτός έδρας» το συγκεκριμένο παιχνίδι.
Κι όμως για ακόμη ένα ματς μακριά απ’ τη Λεωφόρο, οι «πράσινοι» παρουσιάστηκαν «λίγοι», χωρίς ένταση και ψυχολογία. Και με ένα μόνιμα «θολωμένο» μυαλό που άλλα ήθελε να κάνει, κι άλλα έκανε εντέλει μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Κι αυτό πια είναι κάτι παραπάνω από «θέμα». Είναι «ασθένεια», πρώτα απ’ όλα του μυαλού, στην οποία ακόμη κι ο Ουζουνίδης αδυνατεί να βρει μέχρι στιγμής το «φάρμακο» και τη γιατρειά…
Συνολικά σαν εικόνα, αυτό που έδειξε ο Παναθηναϊκός στο ματς της Τρίπολης δεν ήταν το ίδιο… αποκρουστικό με αυτό του αγώνα στο Αγρίνιο ή στη Λαμία για παράδειγμα. Όμως και πάλι, έλειπαν πάρα πολλά. Και κυρίως η αυτοπεποίθηση για να γίνει από νωρίς το «αφεντικό» στο παιχνίδι. Έφτιαξε κάποιες φάσεις, είχε ένα στοιχειώδη έλεγχο του αγώνα, αλλά χωρίς -την τόσο βασική κι υπέρ-απαραίτητη στην κατάσταση που είναι αυτός ο Παναθηναϊκός- ουσία!
Για ακόμη μία φορά αυτό το «κάτι» παραπάνω, για να πάρει το γκολ σε εκτός έδρας παιχνίδι, έμεινε… κλειδωμένο στα αποδυτήρια της Λεωφόρου. Μία η ευκαιρία του Μολίνς στο 32’ απ’ την ασίστ του Χίλιεμαρκ ( πολύ κάτω απ’ τα στάνταρ του ο Σουηδός σ’ αυτό το ματς), μία το… παραλίγο του Χίλιεμαρκ στο 18’ απ’ τη «σκαφτή» πάσα του Βιγιαφάνιες, ένα φάουλ του Μολίνς πάνω απ’ τα δοκάρια στο 37’ και…that’sthatστο πρώτο ημίχρονο για τον Παναθηναϊκό. Ακόμη ένα «πεταμένο» ημίχρονο.
Στο β’ μέρος οι «πράσινοι» πήραν πολύ περισσότερα ρίσκα, ανεβάζοντας ψηλά την άμυνά τους, αλλά στο τελευταίο (επιθετικό) τρίτο του γηπέδου, ξανά… πλημμύρα στην τελική πάσα και στη σωστή σκέψη για την τελική ενέργεια. Το μόνιμα θολωμένο μυαλό που αναφέραμε και πιο πάνω.
ΝΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟΝ Η ΗΤΤΑ...
Μέσα σ’ όλα ο Παναθηναϊκός είχε για ακόμη ένα παιχνίδι και… μούντζα, αφού έχασε τον Κουλιμπαλί με τραυματισμό λίγο πριν βγει το ημίχρονο, ενώ ο Κουρμπέλης έβγαλε με αυταπάρνηση το ματς, διότι ένιωσε «τσίμπημα» στο πόδι και δεν μπορούσε να… ακολουθήσει στο τελευταίο τέταρτο, τις φάσεις στα σπριντ. Με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγάλη «τρύπα» στον άξονα όποτε έπαιρνε τη μπάλα ο Αστέρας κι έψαχνε την κόντρα.
Όταν στο 72’ ο Λουντ έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία του αγώνα, αδυνατώντας να σημαδέψει σωστά προς τη γωνία και να νικήσει τον Αθανασιάδη από το γύρισμα του Χουλτ, το ματς άρχισε να «φωνάζει» πλέον πως πολύ δύσκολα θα «ξεκολλούσε» απ’ το «Χ».
Κι όμως! Έφτασε μία στιγμή… αδράνειας και συνολικού «ύπνου» όλης της «πράσινης» άμυνας στο 86λεπτό, για να μην πάρει ούτε καν τον βαθμό ο Παναθηναϊκός. Φάση για σεμινάριο, αποφυγής γκολ από στατική φάση. Το πάθημα απ’ τη Λαμία δεν έγινε ποτέ «μάθημα». Ιδιο γκολ, ίδια λάθη! Μία φορά πήδηξε πρώτος στην περιοχή ο Ιγκλέσιας κι άπαντες έμειναν να… κοιτούν τον Μουνάφο, που πέτυχε με κεφαλιά «ψαράκι» ένα απ’ τα πιο σημαντικά τέρματα της καριέρας του. Κι εκεί ουσιαστικά τελείωσαν όλα, διότι στα λεπτά που απέμεναν με τις καθυστερήσεις, δεν υπήρχε ούτε ψήγμα αυτοπεποίθησης, ηρεμίας και αυτοσυγκέντρωσης στο ντεπόζιτο των παικτών του «τριφυλλιού» για να σωθεί έστω και το «Χ».
Η… σούμα του Παναθηναϊκού γράφει πλέον 0/5 εκτός έδρας ( κι όλα με ομάδες της περιφέρειας, 9 μήνες χωρίς διπλό εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης) και μόλις 2 απ’ τους 15 βαθμούς που διεκδίκησε στο βαθμολογικό… σακούλι. Κοινώς… καληνύχτα!
