Αν είχε τον Όσκαρ από το καλοκαίρι...

Δεν ξέρω αν και πόσο ο Όσκαρ Γκαρθία κέρδισε στη σκακιέρα των δύο πάγκων τον Μανόλο Χιμένεθ. Εκ του αποτελέσματος, ο τεχνικός της ΑΕΚ έχει κάθε λόγο να χαμογελά από τη στιγμή που η ομάδα του έφυγε με αυτό που ήθελε από το Φάληρο. Η ιδέα, ωστόσο, που ωριμάζει στο μυαλό μου και δεν είμαι ο μόνος φαντάζομαι, μέσα από τα παιχνίδια και τη συμπεριφορά του Καταλανού κόουτς του Ολυμπιακού, είναι πως έχει πολλά... ωραία να δώσει. Είναι κρίμα -θεωρώ- που αυτός ο προπονητής δεν κάθισε στον πάγκο της ομάδας από την πρώτη μέρα της προετοιμασίας.

Έχει ωραίες ιδέες για το ποδόσφαιρο. Κατάφερε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να “ανεβάσει” πολλούς από τους παίκτες του. Να περάσει τη φιλοσοφία του στην ομάδα. Να την κάνει κυριαρχική ακόμη και κόντρα σε ανταγωνιστικούς αντιπάλους που δουλεύουν για πολύ μεγαλύτερο διάστημα στο ίδιο πλάνο και με τον ίδιο κόουτς.

Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι ο Καταλανός τεχνικός δεν φοβάται να πάρει το ρίσκο των επιλογών του. Εδώ και μέρες άφηνε να εννοηθεί πως θα κάνει αλλαγές στην πρώτη συνάντηση με την ΑΕΚ. Τα μηνύματα που πήρε από ψηλά και από γύρω-γύρω, ότι αυτά τα ματς είναι ιδιαίτερα -συνολικά- για τον οργανισμό Ολυμπιακός, δεν τον έκαναν να αλλάξει προσέγγιση.

ΤΟ "ΜΥ WAY" ΤΟΥ ΓΚΑΡΘΙΑ...

Είναι αποφασισμένος να λειτουργήσει με το δικό του σκεπτικό και να οδηγήσει την ομάδα εκεί που θέλει. Κάποιες από τις επιλογές του, με πιο χαρακτηριστική τον Ζιλέ, δικαίωσαν το πλάνο. Κάποιες άλλες, όπως ο Σεμπά, όχι. Τόλμησε, ωστόσο, κι αυτό είναι που μετράει. Τόλμησε να αφήσει εκτός ενδεκάδας τον Μιραλάς και τον Ανσαριφάρντ. Ο πρώτος με το πού πάτησε το πόδι του στο χορτάρι προκάλεσε έκρηξη στην εξέδρα και μια ασίστ προς τον Φορτούνη που έμεινε αναξιοποίητη.

Θα μπορούσε να παίξει από το ξεκίνημα; Ασφαλώς, είναι η απάντηση, αλλά όσα ξέρει ο... νοικοκύρης προπονητής δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Δεν γίνεται, άλλωστε, να παίζουν συνεχώς οι ίδιοι “11”. Πρέπει να αξιοποιήσει όσο μπορεί και τους περισσότερους από τους υπόλοιπους του ρόστερ, αλλά και να στείλει μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση...

Παρά τις αλλαγές που έγιναν σε θέσεις κλειδιά, ο Ολυμπιακός μπήκε όπως έπρεπε στο γήπεδο. Άρπαξε την ΑΕΚ από το λαιμό, τη σφυροκόπησε, παίζοντας ό,τι πρέπει κι όχι ό,τι να 'ναι, την έκλεισε στο μισό γήπεδο, άγγιξε το γρήγορο γκολ, με τον Μπάρκα να δείχνει τα αντανακλαστικά του (και μπράβο του).

Για μισή ώρα στο πρώτο μέρος, οι “ερυθρόλευκοι” κυριάρχησαν απόλυτα. Απενεργοποίησαν τα πιο σημαντικά επιθετικά ατού της Ένωσης. Ο Λιβάγια που εκνευρίστηκε νωρίς και ο Αραούχο, ουσιαστικά δεν ακούμπησαν το μπάλα σε αυτό το διάστημα, δείγμα της ορμής, της πίεσης, αλλά και της δυναμικής του Ολυμπιακού από το πρώτο σφύριγμα του Σιδηρόπουλου.

Ζιλέ και Ρομαό κέρδισαν κατά κράτος τη μάχη του άξονα, την ώρα που ο πιτσιρικάς Γαλανόπουλος πάλευε μόνος και ο Κονέ ήταν χαμένος. Επίσης, το 3-5-2 δεν βοήθησε τους φιλοξενούμενους, όχι μόνο να παίξουν, αλλά ούτε να σταθούν στο τερέν. Τρικυμία! Ζορίστηκαν πολύ, αλλά από τη στιγμή που ο Χιμένεθ εντόπισε το πρόβλημα και μετέτρεψε τη διάταξη σε 4-2-3-1, κάπως βελτιώθηκε η εικόνα και βγήκε από το καβούκι η ομάδα του...

Μπορεί ο Ολυμπιακός να μην έχει αποκτήσει ακόμη διάρκεια για παιχνίδι υψηλής έντασης. Κι εδώ παραπέμπει ο τίτλος. Αν ο Γκαρθία ήταν στον πάγκο από το καλοκαίρι, είναι σαφές ότι η ομάδα του θα είχε μάθει να λειτουργεί σε πιο υψηλές στροφές και να μην... πέφτει απότομα μετά από μια ώρα αγώνα. Όλα αυτά για να βελτιωθούν, ασφαλώς, χρειάζονται χρόνο, σχέδιο και πολλή δουλειά.

ΑΛΛΟ ΜΑΤΣ, ΜΕ ΕΝΑ ΓΚΟΛ...

Ο Ολυμπιακός δεν επέτρεψε πολλά παράπονα στον κόσμο του. Μόνο ένα. Το ότι δεν μπήκε έστω ένα γκολ. Με την ίδια εικόνα παιχνιδιού το σκορ θα μπορούσε με λίγη τύχη, ή προσοχή να είναι 1-0 ή 2-0. Το 0-0 μάλλον δεν είναι δίκαιο, αλλά στο ποδόσφαιρο δεν επικρατεί πάντα δικαιοσύνη, ούτε μετρούν οι τελικές προσπάθειες (11-4). Το ότι η ΑΕΚ, μια από τις πιο παραγωγικές ομάδες του πρωταθλήματος και με ποιοτικούς παίκτες, ιδιαίτερα από τη μέση και μπροστά, έκανε επισκέψεις στην εστία του Προτό που μετριούνται στα δάκτυλα ενός χεριού, λέει πολλά...

Και για την προσέγγιση του Χιμένεθ, αλλά και για την ανωτερότητα του Ολυμπιακού. Το παιχνίδι έσβηνε σταδιακά από το 60ό λεπτό και μέχρι το φινάλε, με τον άξονα των γηπεδούχων να μην έχει αρκετή βενζίνη στο ντεπόζιτο, ενώ και οι αλλαγές πλην Μιραλάς, δεν παρουσίασαν κάτι εντυπωσιακό.

Απέναντι, ωστόσο, σε έναν αντίπαλο που είχε ως πρώτο στόχο (και τον πέτυχε) να κλειδώσει το “μηδέν”, οι “ερυθρόλευκοι” και συνδυαστικό ποδόσφαιρο απέδωσαν κατά διαστήματα και τι να κάνουν τη μπάλα ήξεραν και το γρήγορο transition που ζητάει ο προπονητής υπηρέτησαν, έστω και σε ένα βαθμό.

Αν μπούμε σε υποθετικές συζητήσεις του στιλ “τι θα γινόταν αν έπαιζαν από την αρχή ο Μιραλάς και ο Ανσαριφάρντ” δεν θα καταλήξουμε ποτέ. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Αν ο Τζούρτζεβιτς που... μάτωνε σε κάθε φάση, ήταν πιο ουσιαστικός ή πιο απλός στην τελική προσπάθεια, ο Φορτούνης είχε πιο καθαρό μυαλό και φρεσκάδα, ίσως τώρα να λέγαμε (και να γράφαμε) άλλα πράγματα.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

Η ουσία, ωστόσο, είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει μπει σε στέρεες βάσεις και πατάει σε σωστές ράγες. Έχει αποκτήσει ταυτότητα, φιλοσοφία, χαρακτήρα. Προσπαθεί να παίξει και κυριαρχικά και επιθετικά και θεαματικά. Θεωρώ δεδομένο ότι και στο εντός έδρας παιχνίδι πρωταθλήματος, μετά από 10 ημέρες, αλλά και στη ρεβάνς του ΟΑΚΑ, οι “ερυθρόλευκοι” θα εφαρμόσουν ακόμη καλύτερα το πλάνο, με μεγαλύτερη συνοχή και διάρκεια. Άρα θα είναι πολύ πιο επικίνδυνοι.

Από την άλλη πλευρά, ο βαθμός δυσκολίας θα είναι υψηλότερος με θέα τα ημιτελικά της διοργάνωσης. Η ΑΕΚ θα παίξει με περισσότερη ενέργεια μπροστά στον κόσμο της και οι λογαριασμοί για πρόκριση παραμένουν ορθάνοικτοι. Πιο σημαντική, ωστόσο, και από την επιθυμία για κατάκτηση του νταμπλ είναι για τον Ολυμπιακό η ανάγκη να αποκτήσει ξανά ομάδα υψηλών προδιαγραφών. Ο Όσκαρ Γκαρθία που ακόμη μαθαίνει, δείχνει και να ξέρει και να μπορεί να εφαρμόσει στον Πειραιά το -σωστό- ισπανικό μοντέλο. Το πότε και σε ποιον ακριβώς βαθμό θα φανεί στη συνέχεια... Σε τελική ανάλυση είναι πολύ πιο συμπαθής ακόμη και ως εικόνα από Πάουλο Μπέντο και Μπέσνικ Χάσι. Όχι μόνο προς τον κόσμο, αλλά και προς τους ποδοσφαιριστές του... Κάποια πράγματα φαίνονται με την πρώτη ματιά.