Ο κορυφαίος Μέσι και ο Πεπ που δεν ταιριάζει στη Μπάγερν

Την Τετάρτη το βράδυ στο "Καμπ Νόου" είδαμε μία εκπληκτική παράσταση του Μέσι και της παρέας του. Παρακολουθώντας τον Λίο να παίζει δίπλα σε μεγάλους ποδοσφαιριστές, σε αρτίστες όπως ο Σουάρες και ο Νεϊμάρ, είναι εύκολο να καταλάβεις πως είναι ο καλύτερος όλων και ότι είναι μεγάλη η διαφορά του, με τους υπόλοιπους στον τρόπο που χειρίζεται την κάθε κατάσταση.

Στο πάνθεον με τους κορυφαίους όλων των εποχών

Από το απλό κοντρόλ, από τον τρόπο που λειτουργεί σε μικρό χώρο, (προστασία μπάλας και δυνατότητα να περάσει τους αντιπάλους του, με τρόπο που είναι αδύνατον να φανταστεί οποιοσδήποτε άλλος ποδοσφαιριστής) ακόμα και στην τελική εκτέλεση. Βλέποντας λοιπόν τον Μέσι, μαζί με το νέο αστέρι της Εθνικής Βραζιλίας και τον ηγέτη της Ουρουγουάης, γίνεται αντιληπτή η διαφορά και ο λόγος που αξίζει να μπει στην κουβέντα ο Μέσι αν είναι η όχι ο καλύτερος όλων των εποχών. Ανεξάρτητα τι πιστεύει ο καθένας, ποια είναι η άποψη του, ο Μέσι δικαιούται να είναι στο πάνθεον μαζί με τους Πελέ, Κρόιφ, Μαραντόνα, Ζιντάν. Στην πράξη όμως αυτό που γίνεται ξεκάθαρο είναι πως κανένας στον ομαδικό αθλητισμό δεν μπορεί μόνος του, να πάρει τίτλους στο υψηλό επίπεδο.

Τον έχουν ελευθερώσει

Ο Μέσι έχει βοηθηθεί και ελευθερωθεί πολύ από την παρουσία των Σουάρες, Νεϊμάρ και από τον τρόπο που τον χειρίζεται φέτος ο Ενρίκε. Τα τελευταία χρόνια συνέβαινε ένα μεγάλο λάθος στην Μπάρτσα. Η αρχική θέση του Μέσι ήταν τελευταίος στην επίθεση, σε μία ομάδα που έπρεπε η μπάλα να μεταφερθεί με μικρές πάσες και ανεβάζοντας τις πίσω γραμμές. Το γεγονός αυτό πέρα ότι δημιουργούσε σε κάθε λάθος αμυντική αστάθεια, εγκλώβιζε τον Λίο.

Ήταν πιο εύκολο σε υψηλό επίπεδο η αντίπαλη άμυνα να προσαρμοστεί πάνω του. Φέτος ο Ενρίκε είναι σαν να έκανε restart. Καθιέρωσε το 4-3-3 και επανέφερε τον Μέσι στα δεξιά. Στην ροή του παιχνιδιού, ο Λίο μπαίνει πιο μέσα, είναι ο 4ος χαφ, ο πλέι μέικερ της Μπάρτσα και έχει μόνιμα μπροστά του, τους Σουάρες, Νεϊμάρ. Με αυτόν τον τρόπο, αναζητά να κάνει το λάθος η αντίπαλη άμυνα να προσαρμοστεί σε αυτόν. Με μία πάσα βγάζει σε τετ α τετ είτε τον Νεϊμάρ είτε τον Σουάρες. Για αυτόν τον λόγο έχει δώσει φέτος στον Νεϊμάρ 13 τελικές που μεταφράστηκαν σε γκολ, στην πράξη είναι πολλοί περισσότερες, απλά είναι τόσο υψηλές οι ταχύτητες που βγαίνουν οι συγκεκριμένες φάσεις, που πολλές φορές είναι φυσιολογικό να μην είναι ιδανική η τελική εκτέλεση. Αποδεικνύεται πάντως πως κανείς δεν μπορεί μόνος του.

Όπως ο Τζόρνταν, που ήταν ο καλύτερος στον κόσμο, είχε ανάγκη την τριγωνική επίθεση του Τζάκσον και να έχει μαζί του τον Πίπεν, τον Κούκοτς, τον Ρόντμαν και τους υπόλοιπους για να πάρει τους τίτλους, έτσι και ο Μέσι, είναι φανερό πως είναι ο καλύτερος όμως χρειάζεται ένα καλό σχέδιο από τον προπονητή του και να έχει μαζί του συμπαίκτες που να κάνουν την διαφορά μαζί του.

Άντεξε μέχρι να βρεθεί σε τελική ο Μέσι

Με τον τρόπο που αγωνίζεται η Μπάρτσα είναι πιο εύκολο, σε υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού, να πάνε σε τελική οι Σουάρες, Νειμάρ από ότι ο Μέσι. Η μπάλα φθάνει πλέον πιο νωρίς σε αυτόν και ελευθερώνει τόσο τους δύο παίκτες που παίζουν πιο ψηλά, όσο και τα ακραία μπακ. Ο Νόιερ είχε πάρει την ψυχολογία από τους Νεϊμάρ, Σουάρες, νίκησε ακόμα και τον εκπληκτικό Άλβες σε τετ α τετ και είχε κάνει το τέρμα να μοιάζει πολύ μικρό, μέχρι να έρθει το 76ο λεπτό, να φθάσει σε τελική ο Μέσι και να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Το άλλοθι του Γκουαρδιόλα

Ο Γκουαρντιόλα δε μπορεί να είναι περήφανος για την ομάδα που παρουσίασε, έχει όμως το άλλοθι των απουσιών. Έπρεπε την κρίσιμη ώρα να παρουσιάσει την ομάδα τους χωρίς τους Ρόμπεν, Ριμπερί, Αλάμπα. Είναι αναλογικά σαν να έπαιζε η Μπάρτσελόνα δίχως τους Μέσι, Νεϊμάρ, Άλμπα, ό,τι και να σκεφτόταν ο Ενρίκε, δεν θα μπορούσε να καλύψει τις απουσίες. Παρουσίασε πάντως μία ομάδα που έμοιαζε σαν να μην ξέρει ακριβώς τι θέλει να παίξει. Ή μάλλον έπαιζε ένα ποδόσφαιρο που δεν βόλευε τους παίκτες που είχε στο γήπεδο.

Ανάπτυξη στον μικρό χώρο

Πήρε κατοχή στο 54.6% και πήγε σε παιχνίδι με μικρές πάσες. Όταν αποφασίζεις να παίξεις στον μικρό χώρο πρέπει οι παίκτες σου να μπορούν να περνάνε τον προσωπικό τους αντίπαλο, είτε να μεταφέρουν την μπάλα με ταχύτητα. Στην ενδεκάδα της Μπάγερν υπήρχαν στις μεσοεπιθετικές θέσεις, οι Αλόνσο, Λαμ, Τιάγκο, Σβαϊστάιγκερ, Μίλερ, Λεβαντόφσκι, δεν ξεκίνησε καν ο Γκέτσε. Κανείς από αυτούς, πλην του Λαμ που τον τρώνε όμως στον άξονα, δεν μπορεί να μεταφέρει γρήγορα την μπάλα και να περάσει με ευκολία αντίπαλο σε υψηλό επίπεδο. Είδαμε λοιπόν, σε αγώνα που η Μπάγερν είχε το 54.6% της κατοχής να περνάνε οι ποδοσφαιριστές της μόνο 3 φορές αντίπαλο, έναντι 28 της Μπάρτσα.

Ανάλογα νούμερα υπάρχουν σε μεγάλα παιχνίδια της Τσέλσι, μόνο που η επιλογή του Μουρίνιο, είναι η κόντρα επίθεση και οι μεγάλες μπαλιές στους επιθετικούς. Και όταν έχεις ψηλά, τρία βαριά κορμιά όπως οι Μίλερ, Λεβαντόφσκι, Σβαϊστάιγκερ προτιμότερο είναι να τους περάσεις την μπάλα με μεγάλη μεταβίβαση, δεν υπήρχε άλλωστε και πρακτικά άλλος τρόπος.

Το λάθος το έκανε η διοίκηση

Είναι άδικο να κριθεί ο Πεπ γιατί στο κρίσιμο σημείο πήγε χωρίς τα όπλα του, εφαρμόζει ένα συγκεκριμένο πλάνο και από την στιγμή που έχασε τους Ρόμπεν, Ριμπερί δεν ήταν εύκολο να κατακτήσει χωρίς αυτούς το Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Γκουαρδιόλα το καλοκαίρι του 2013 που ανέλαβε την Μπάγερν έκλεισε τον κύκλο της Μπάγερν, που άνοιξε ο Φαν Χαλ, το καλοκαίρι του 2009 και εξέλιξε ο Χάινκες και άνοιξε έναν καινούριο. Το κακό ήταν πως δεν χρειαζόταν να κλείσει ο κύκλος της Μπάγερν που σκόρπισε τρόμο την σεζόν 2012-13. Εκείνη η ομάδα με το ποδόσφαιρο που έπαιζε είχε ακόμα πράγματα να δώσει. Ο Πεπ δεν φταίει, έχει την δική του φιλοσοφία και όπου πάει αυτή εφαρμόζει. Η απόφαση της διοίκησης να αντικαταστήσει τον Χάινκες με τον Πεπ άλλαξε, έχω την αίσθηση, την ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου καθώς έβγαλε την πρίζα από μία ομάδα που είχε ακόμα ζωή. Για την ιστορία να θυμίσουμε πως η διοίκηση της Μπάγερν έκλεισε τον Γκουαρδιόλα πολύ πριν κατακτήσει ο Χάινκες το Τσάμπιονς Λιγκ, πιθανότατα να μην είχαν γίνει αντιληπτές ούτε από την διοίκηση του συλλόγου οι δυνατότητες εκείνης της ομάδας όταν συμφωνούσε με τον Γκουαρδιόλα.

Δεν ταιριάζει στην Μπάγερν

Ο Γκουαρδιόλα, έχει μία πολύπλοκη φιλοσοφία και θέλει χρόνο, ήταν φυσιολογικό την πρώτη χρονιά να μην είναι σε θέση να βγάλουν οι ποδοσφαιριστές του όσα απαιτεί το δικό του πλάνο, την δεύτερη χρονιά που θα έπρεπε η ομάδα του να είναι σε θέση να κατακτήσει το τρόπαιο, κατέρρευσαν οι Ρόμπεν, Ριμπερί. Φυσιολογικό καθώς μιλάμε για ποδοσφαιριστές που έχουν ιστορικό σε τραυματισμούς και φέτος ήταν σεζόν Μουντιάλ.

Αυτό που με ενοχλούσε από την στιγμή που ανακοινώθηκε η συνεργασία της Μπάγερν με τον συγκεκριμένο προπονητή, πέρα από ότι σταματούσε μία δουλειά που το αποτέλεσμα της δημιουργούσε τρόμο στους αντίπαλους, είναι πως η φιλοσοφία του Πεπ δεν μου κολλούσε τόσο με της Μπάγερν. Είναι παράξενο να βλέπεις την Μπάγερν σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ με αριστερό στόπερ τον Ραφίνια, στην συνέχεια τα μπακ να είναι οι Μπερνάντ, Ραφίνια και στα χαφ να χρησιμοποιούνται ο Λαμ και ο Αλκάνταρα. Την Μπάγερν την έχουμε συνδυάσει με παίκτες θηρία, με διασκελισμούς που καταπίνουν τους αντιπάλους τους. Είναι προσωπικό το σχόλιο και για αυτό το βάζω στο τέλος, αλλά δεν μου ταιριάζει σε αυτήν την ομάδα η φιλοσοφία του Γκουαρδιόλα. Δεν σημαίνει όμως πως δεν παραδέχομαι πως πρόκειται για έναν σπουδαίο προπονητή, που έχει μία συγκεκριμένη ποδοσφαιρική φιλοσοφία και η δική του ποδοσφαιρική πρόταση για μεγάλο χρονικό διάστημα επηρέασε την εξέλιξη του ποδοσφαίρου.

Διαβάστε ακόμη:

Θέμης Καίσαρης: Μότσαρτ, Μπράντο, Ντα Βίντσι και Λιονέλ Μέσι