“Επίθεση” λατρείας στην Ίντερ από τον Μουρίνιο

Μιλώντας στο TVΙ, ο τεχνικός της Ρεάλ Μαδρίτης, τόνισε:

“Η Ίντερ είναι η ομάδα που μου άρεσε περισσότερο για να μείνω. Καμία άλλη ομάδα δεν μου χάρισε την ίδια ευτυχία. Η Ίντερ είναι μία οικογένεια και εγώ θα ανήκω για πάντα στην οικογένεια των νερατζούρι.

Όταν την άφησα, έκλαψα περισσότερες από μία φορά. Έζησα σε ένα φανταστικό περιβάλλον, από την Πινετίνα όπου κάναμε τις προπονήσεις μέχρι το Σαν Σίρο.

Γιατί έφυγα; Ακόμα και εγώ ο ίδιος αναρωτιέμαι για ποιο λόγο το έκανα. Είναι σωστό λοιπόν τώρα να δώσω την εξήγησή μου. Ήταν η τρίτη φορά που η Ρεάλ μου πρότεινε να κάτσω στον πάγκο της.

Οι φίλοι μου έλεγαν: Μπορεί να είσαι μεγάλος προπονητής, αλλά εάν δεν είσαι πρωταθλητής με τη Ρεάλ Μαδρίτης θα υπάρχει για πάντα στην καριέρα σου κάτι που θα λείπει, μία τρύπα που θα μένει για πάντα ανοιχτή.

Ο Καπέλο τα είχε καταφέρει. Τότε αποφάσισα να έρθω άμεσα σε επαφή με τον Φλορεντίνο Πέρεθ. Και έτσι πήγα στην Ρεάλ. Για την Ίντερ όμως θα έχω νοσταλγία που δεν θα φύγει ποτέ”.

Όλες αυτές οι αναμνήσεις που έχω από την Ίντερ μου προκαλούν το αίσθημα της νοσταλγίας. Χαίρομαι για τις επιτυχίες της Ίντερ και υποφέρω όταν χάνει βαθμούς, όπως συνέβη τις τελευταίες εβδομάδες”.

Ο Πορτογάλος τεχνικός μίλησε και για την κακή σχέση που έχει με τη διαδικασία των πέναλτι: “Η μοναδική φορά στη ζωή μου που έχω κερδίσει στα πέναλτι ήταν το ιταλικό Σούπερ Καπ που κατέκτησε η Ίντερ κόντρα στη Ρόμα, το πρώτο από τα τρόπαια που πήρα με τους “νερατζούρι” (σ.σ. Αύγουστος 2010).

Όταν η τύχη ενός ματς κρίνεται στα πέναλτι με πιάνει πανικός. Έτσι χάνω και μέσα σε αυτά τα παιχνίδια είναι και οι δύο χαμένοι ημιτελικοί Τσάμπιονς Λιγκ που έχω με τις Τσέλσι και Ρεάλ Μαδρίτης.

Μόνο η Ίντερ μου έχει χαρίσει αυτή τη χαρά, να παίρνω τη νίκη σε ένα ματς μέσω των πέναλτι…”.