Μια ΠΑΟΚτσού στην Αθήνα

ΠΑΟΚ, εκδρομές… μέχρι εκεί! Κι αν το ντέρμπι με τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό δεν προσφέρεται για εκδρομή, τότε ποιο; Τριήμερη κιόλας. Επιλογή ξενοδοχείου; Κάπου κοντά στο γήπεδο. Φάληρο.

Θα πονέσουν τα μάτια μας με τόσο κόκκινο εδώ, δεν πειράζει δυo βράδια είναι. Πρώτη έκπληξη, ο υπάλληλος του ξενοδοχείου καθώς με συνόδευε στο δωμάτιο.

– “Από πού μας έρχεστε;”

– “Θεσσαλονίκη, απάντησα ούσα λίγο κουρασμένη”.

– “Δουλειά ή βόλτα;”

– “Για το ματς του ΠΑΟΚ”, του λέω.

Χαμόγελο, στροφή κεφαλιού…

– “Μακάρι κοπελιά να τους κερδίσετε αύριο, στο εύχομαι ολόψυχα”. Ανταποδίδω χαμόγελο, φτιάχνω μαλλί:

– “Δικός μας είσαι;”

– “Όχι, πονεμένος ΑΕΚτσής είμαι, αλλά θέλω να τους κερδίσετε αύριο”.

Κοίτα να δεις που έχει και συμπαθητικούς εδώ, λέω…

Δεύτερη έκπληξη, η επόμενη μέρα στο ξενοδοχείο. Κυριακή πρωί, περιμένω το ασανσέρ να κατέβω για πρωινό. Δύο τύποι από πίσω μου, μιλούν για το παιχνίδι Άρης-Παναθηναϊκός: “Ρε, τον Άρη τι έπαθε. Άντε να δούμε εμείς τι θα κάνουμε με τους γάβρους”. “Με τους γάβρους;” είπε; Άκουσα καλά; Δεν είχα πιει καφέ ακόμη, αλλά, ναι, άκουσα καλά. Γυρνάω (μην ακούσω ποδοσφαιρική συζήτηση, να χωθώ, να δείξω ότι ξέρω), “ΠΑΟΚ είστε;”, τους ρωτώ. Ο ένας με κοιτά περίεργα.

– Ναι, έχεις κανένα πρόβλημα;

– “Όχι, ρε παιδιά. Όλοι ΠΑΟΚ είμαστε”.

Γνωριμία, κακό, πρωινό μαζί, ανάλυση της πιθανής ενδεκάδας, πού θα κριθεί το ματς, ΠΑΟΚ παντού και στην Αθήνα ντου!

Κοίτα να δεις που όχι απλά είχε συμπαθητικούς το ξενοδοχείο, είχε και αρκετούς…

Ώρα για βόλτα στην Αθήνα πριν το ντέρμπι. Από Αθήνα λίγα πράγματα, αλλά ένας δυνατός καφές πριν από το ματς ήταν απαραίτητος. “Θα σε δω εκεί, στην πλατεία με το που μπαίνεις είναι το μαγαζί, αν δυσκολευτείς να το βρεις πάρε με τηλέφωνο”, μου λέει ο καλός φίλος και συνάδελφος. Να δυσκολευτώ εγώ; Χα. “Θα είμαι στην ώρα μου” του είπα, άλλωστε ρωτώντας πάει κανείς στην πόλη. Σιγά μη δυσκολευτώ στην Αθήνα. Θα ρωτήσω, θα μου πουν. Ε, χάθηκα!

Και το χειρότερο είναι ότι ήρθαν να με βρουν γιατί δεν τους βρήκα ποτέ και με έναν πρόχειρο υπολογισμό θα άρχιζε το ματς και ‘γω ακόμη θα έψαχνα να πιούμε καφέ. Το “ποιος το κατέβασε το βλαχάκι ρε παιδιά στην Αθήνα” με συνόδευσε για το επόμενο δίωρο.

Ώρα γηπέδου. Το… δεν πας για τουρισμό εκεί αλλά για το διπλό, το μήνυμα από τη Θεσσαλονίκη, έπρεπε να γίνει πράξη. Το λεωφορείο με το Δικέφαλο Αετό έκανε την εμφάνισή του και ‘γω κορδωνόμουν, δεν ήξερα τι μας περίμενε. Χαιρετισμούς αριστερά δεξιά, χαμόγελο μέχρι να “στραβώσω” με το ίντερνετ του γηπέδου. Βρήκα και εκεί την ευκαιρία να πετάξω το “φαρμάκι” μου: “Καλά, μόνο το ίντερνετ της Τούμπας είναι τρένο”, έλεγα υπερήφανα… Ναι, ο ΠΑΟΚ έχει αλλάξει επίπεδο και φαίνεται και στις λεπτομέρειες, περνούσα εμμέσως το μήνυμα. Επαναλαμβάνω, δεν ήξερα τι μας περίμενε.

Αρχίζει το ματς. Γίνεται το 1-0, άντε ΠΑΟΚ της ανατροπής κάνε το θαύμα σου. Γίνεται το 2-0, ΠΑΟΚ ξύπνα. Στο 3-0 ανέκφραστη. και στο 4-0 σηκώνομαι από την καρέκλα. Όταν νιώθεις ότι μουδιάζει, καλό είναι να σηκώνεσαι όρθιος να κυκλοφορεί το αίμα. “Κάτσε κάτω, μη δίνεις στόχο” μου λέει ένας. “Ναι, στο 4-0 με μένα θα ασχολούνται” του… αντιλέω.

Δηλώσεις προπονητών, παικτών, τα τυπικά να ξεμπερδεύουμε. Επιστροφή στην αίθουσα Τύπου για γράψιμο: Και πάλι δεν έχει ίντερνετ, οι Ολυμπιακοί γκρινιάζουν, τι να πω; Για το… τρένο της Τούμπας; Κάτσε να δεις που έχω το στικάκι μου…

Τελειώνει η αγγαρεία. Πως φεύγουμε από δω; Θα πας πάνω από τη γέφυρα να πάρεις τον ηλεκτρικό. Όλως παραδόξως τα αντανακλαστικά μου δούλεψαν καλά και την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή προλαβαίνω τον ηλεκτρικό. Ρωτάω για να βεβαιωθώ, χτυπώντας θρασύτατα το τζάμι του οδηγού ότι θα βρεθώ στο σωστό ξενοδοχείο. Μου εξηγεί, τον ευχαριστώ και -πάλι θρασύτατα πριν ξεκινήσει ο οδηγός- του λέω: “Ανοίγεις λίγο να κόψω και έξω το εισιτήριο γιατί βλέπω εδώ μέσα δεν έχει να βγάλω κάπου;”. (Στη Θεσσαλονίκη στα μέσα μαζικής μεταφοράς που περιορίζονται μόνο στα λεωφορεία, τα εκδοτήρια εισιτηρίων είναι και μέσα).

“Κάτσε ρε κοπελιά, ποιος ελεγκτής να μπει τέτοια ώρα”. Large οι Αθηναίοι, λέω και θυμάμαι πάλι την “τεσσάρα”. Και πώς να το ξεχάσει κανείς, όταν κοιτώντας το κινητό του βλέπει μηνύματα τύπου: “Πόσο βαθύ είναι το λιμάνι τελικά” ή “Ρε Ελένη, εκείνο το τραγούδι πως πάει; Πως θα΄θελα να έχω και ένα και δυο και τρία και τέσσερα παιδιά…” . Φίλοι…

Τελευταία μέρα. Άντε να περάσει η ώρα να φύγουμε. “Πάμε για καφέ, αλλά θα είναι και η παρέα μου Ολυμπιακοί” μου λέει ένας φίλος. Ωχ, λέω, δεν έχω όρεξη για καζούρα. “Όχι, αυτοί είναι πολιτισμένοι, είσαι και κοπέλα εσύ, χαλαρά μωρέ”. Όντως πολιτισμένοι, ανάλυση του παιχνιδιού, τι έφταιξε, δεν άξιζε ο φετινός ΠΑΟΚ τέτοια ήττα κλπ κλπ.

Χαμόγελα, κουβεντούλα με καζούρα, λάιτ πράγματα, λίγο πριν σηκωθώ να φύγω με αναστεναγμό τους λέω: “Λοιπόν χάρηκα, άντε την επόμενη φορά θα κατέβω για το διπλό”. Ε, δεν άντεξαν και τόσο πολιτισμό τα παιδιά, γυρίζει ο άλλος και μου λέει: “Πρωτάθλημα θέλατε, ε; Να!”. Ο καλός μου, τι καταπίεση έζησε στο δίωρο…

Αυτό ήταν. Σαλόνικα, σου΄ρχομαι!