Ο τελικός που δεν είδαμε
Όλοι αυτό θέλαμε. Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και όποιος αντέξει. Ελάτε, μην κρύβεστε. Στο τέλος της ημέρας, όλο το ελληνικό μπάσκετ έχει μάθει να ζητάει, να περιμένει αυτό τον αγώνα. Και αυτός έρχεται στις 21 Φεβρουαρίου.
Να πιάσουμε λίγο το αγαπημένο μας θέμα: Τους μυθικούς προϋπολογισμούς. Όσα βλέπουμε αυτή τη στιγμή, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ και όχι σε έναν μήνα, μας δείχνουν υπερτιμημένες ομάδες και παίκτες. Το Μαρούσι για παράδειγμα για 80 λεπτά (40 στο πρωτάθλημα και την κανονική διάρκεια στο κύπελλο διότι μετά έχασε παίκτες με φάουλ) έδειξε πιο ποιοτική ομάδα. Οι ψηλοί του Αμαρουσίου ήταν σαφέστατα περισσότεροι και καλύτεροι από τους Πέκοβιτς-Τσαρτσαρή-Μπατίστ. Κις και Χαραλαμπίδης δεν τρόμαξαν απέναντι στα υπερόπλα Γιασικεβίτσιους-Διαμαντίδη-Σπανούλη.
Να δούμε και τον πάγκο. Όσο και αν δεν αρέσει σε αρκετούς προπονητές, ο Διαμαντόπουλος παραμένει ο καλύτερος σούτιγκ γκαρντ των ημερών μας (ο Ζοτς δεν τον συμπαθεί αλλά άλλαξε τέσσερις παίκτες πάνω του μέχρι τελικά να φύγει με φάουλ ο 28χρονος γκαρντ). Όσο και αν μιλάνε για βαριά κορμιά, ο Γλυνιαδάκης μέχρι και αυτός να φορτωθεί με φάουλ σκέπασε τα καλάθια. Ο δε Μαυροκεφαλίδης, αν έπαιρνε έστω και τα μισά από τα φάουλ που του έγιναν, θα τελείωνε τον αγώνα. Με όλο το δίκιο που έχει ο Παναθηναϊκός για την τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας και το φάουλ στον Σπανούλη, αν δεν υπήρχαν οι βολές και τα πολλά φάουλ, ο αγώνας δεν θα έφτανε εκεί. Το Μαρούσι ήταν καλύτερο.
Είναι όλα τόσο άσχημα όμως; Υπάρχει κάτι πάνω στο οποίο ο Παναθηναϊκός μπορεί να πιαστεί και αυτό λέγεται: ομάδα. Η αδυναμία του γίνεται και δύναμη, αφού ομαδικά παίζει μέτρια αλλά όλοι σαν σύνολο έδωσαν την ψυχή τους για την πρόκριση. Οι νταμπλούχοι πρόσφεραν την καρδιά τους, έπαιξαν άμυνα εντός κι εκτός ορίων, όλοι. Το θέμα είναι πότε θα βρουν την ηρεμία τους διότι αυτό είναι το πρόβλημα. Για πρώτη φορά μοιάζουν τόσο πιεσμένοι όλοι, από τον Ομπράντοβιτς μέχρι τον Βεργίνη. Μία νίκη με σπουδαία εμφάνιση στην Ευρωλίγκα είναι η απάντηση. Θεωρητικά.
Ο Ολυμπιακός νικάει. Παίζει άσχημα, χάνει μεγάλες διαφορές, δείχνει να πονάει με τις απουσίες του Τσίλντρες και του Μπουρούση, αλλά νικάει. Ευχή και κατάρα; Ο Πανιώνιος άξιζε να πάει τον αγώνα ακόμα και στο τελευταίο σουτ. Δεν τίθεται τόσο έντονα το θέμα διαιτησίας, αν και ο Ολυμπιακός πήρε κάποια περισσότερα σφυρίγματα έδρας, όσο έλλειψης ενός γκαρντ που θα έβαζε τα σουτ.
Φαίνεται ότι οι “κυανέρυθροι” αρχίζουν να αποκτούν προσωπικότητα με τον Δήμο Ντικούδη στη πεντάδα. Ο δε Μάιλς δεν είχε αντίπαλο όσο και αν προσπάθησαν οι γκαρντ του Ολυμπιακού.Τα ίδια ισχύουν όπως και με τον Παναθηναϊκό. Επί του παρόντος πολλές καταστάσεις μοιάζουν υπερτιμημένες. Η επιστροφή του Βασιλόπουλου δίνει ενέργεια, ο Παπαλουκάς έχει στιγμές μαγείας αλλά ουσιαστικά μόνο ο Χαλπερίν με τον Γκριρ και τον Μπουρούση αποτελούν σταθερές αξίες.
Σε ένα μήνα από τώρα ο Ολυμπιακός θα γνωρίζει που πηγαίνει. Ο β’ γύρος στην Ευρωλίγκα και ο τελικός του κυπέλλου σημαίνουν τη μισή σεζόν. Λογικά δεν θα αλλάξει κάτι αγωνιστικά, οπότε ας μην περιμένει κανείς μία ομάδα η οποία θα θέλξει με το μπάσκετ της. Προσθέτοντας έναν σπουδαίο γκαρντ όπως ο Πάργκο οι “ερυθρόλευκοι” θα πάνε για τις νίκες όπως-όπως. Η διαφορά τους από τον Παναθηναϊκό είναι πως δεν είναι δεμένο σύνολο, διαθέτουν όμως παίκτες που βάζουν την μπάλα στο καλάθι με προσωπικές ενέργειες όπως ο Γκριρ. Παράλληλα ο Γιαννάκης αρχίζει να παίρνει κάτι παραπάνω από τις αμέτρητες εναλλακτικές του λύσεις.
Με όλα αυτά, περιμένουμε στις 21 Φεβρουαρίου έναν τελικό κυπέλου αντάξιο των αιωνίων μας. Τα 3/4 του γηπέδου άδεια, τα 3/4 της αστυνομικής δύναμης της χώρας γύρω από το γήπεδο για 1.200 ανθρώπους, το νικητή ανακουφισμένο και τον ηττημένο παραπονούμενο από τη διαιτησία. Ποιος ξέρει όμως…
