Καρφί στο φέρετρο

Πώς το ’λεγε ο Μόρισον; “Είναι όλοι μέσα; Όλοι μέσα; Η τελετή όπου νά’ναι θα’ρχίσει. Είχε πολύ κόσμο στην κηδεία σας; Αρκετό ώστε να γίνει ταινία;”

Ημουν στο γήπεδο στο Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ. Δεν ήταν κλίμα κηδείας η ατμόσφαιρα στο Καραϊσκάκης. Στις κηδείες έχει κλάματα, θλίψη, σοκ, υπερβολικές αντιδράσεις, λιποθυμίες. Στο Φάληρο το κλίμα ήταν ακριβώς όπως είναι στα μνημόσυνα. Σιωπή, μια μικρή θλίψη, μια στεναχώρια, αλλά τίποτα έντονο, η τελετή είναι απλώς διαδικαστική.

Λογικό. Μπορούμε να ανοίξουμε κουβέντα για το πότε ήρθε ο θάνατος αυτής της ομάδας. Όταν έφυγε ο Βαλβέρδε. Όταν καθαρίστηκαν Λεμονής – Ίβιτς. Όταν προσλήφθηκε ο Κετσπάγια. Όταν ήρθε ο Ζίκο. Όταν ο Ζίκο έμεινε περισσότερο από ότι έπρεπε. Όταν ανέλαβε ο Μπάντοβιτς. Όταν αποφασίστηκε πως είναι κατάλληλος για να συνεχίσει. Ο καθένας θα πει το δικό του, θα βάλει αυτό που θέλει στη συνέχεια της πρότασης “όλα ξεκίνησαν όταν ο Κόκκαλης…”

Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως οι δύο ήττες από τον ΠΑΟΚ ήταν το διαδικαστικό κομμάτι. Το καρφί στο φέρετρο, που λένε κι οι Αμερικανοί. Το πράγμα έχει τελειώσει εδώ και καιρό, είτε ο Ολυμπιακός έβγαινε στο Champions League, είτε όχι. Απλώς, ήταν σαν τις περιπτώσεις των αγνοουμένων στον πόλεμο. Το να βρεθεί το πτώμα και να το δεις, βοηθάει στο να αποδεχθείς την κατάσταση. Seeing is believing. Φαντάζομαι πως πάρα πολλοί Ολυμπιακοί είχαν ακόμα ελπίδες για κάτι που είχε πεθάνει εδώ και καιρό. Υποθέτω πως πλέον έχουν αλλάξει γνώμη.

Στο γήπεδο ήταν δύσκολο να αποδεχθείς ότι παρακολουθείς ένα ντέρμπι, έναν αγώνα επιβίωσης για τον γηπεδούχο. Όλα να θυμίζουν φιλικό, καμία εικόνα που να σε βοηθάει να καταλάβεις τι παίζεται στο χορτάρι. Κερκίδες άδειες, κόσμος χωρίς ενέργεια, χωρίς καν αγωνία, το τραγούδι από το πέταλο να ακούγεται σαν νανούρισμα, οι ποδοσφαιριστές να προσπαθούν για πράγματα που απλώς δεν μπορούν να κάνουν. Όπως στο πρώτο φιλικό του Ιουλίου.

Τελευταία εικόνα από τον αγωνιστικό χώρο: Ο Ίβιτς έχει πετάξει το μπουκάλι, κάποιοι του Ολυμπιακού μπαίνουν για τσαμπουκά, ο Γκαρσία αποχωρεί με τις γροθιές ψηλά κι έρχεται το κερασάκι στην τούρτα. Ο “αναγεννημένος φέτος” Ραούλ Μπράβο, το σήμα κατατεθέν του φετινού Ολυμπιακού, χωρίς φανέλα από πάνω. Ηλιοκαμένος, με πολύ ωραίο χρώμα, έρχεται τελευταίος. Τρέχει, με το τατουάζ με το μπιστόλι δεξιά να δεσπόζει, εφορμά να δείρει. Αφού δεν μπορούμε να παίξουμε, ας δείρουμε. Τους καταλαβαίνω.

Αν εξαιρέσουμε τον Ντιόγο, που το ΄κοψε από μόνος του, οι υπόλοιποι είναι μέρος πειράματος, τύφλα να έχει η Ντάρμα. Θέμα του πειράματος, “μπορώ να πάρω πρωτάθλημα καταργώντας το ποδοσφαιρικό τμήμα, λειτουργώντας ως ερασιτεχνικό σωματείο;”. Η απάντηση δόθηκε. Όχι μόνο δεν πετυχαίνεις κάτι έτσι, αλλά το πειραματόζωο τα τινάζει, μ’ έναν θάνατο τόσο αργό, που ελάχιστοι τον παίρνουν χαμπάρι.