Μπάγερν Μονάχου – Ίντερ

Ζοζέ Μουρίνιο και Λουίς φαν Χάαλ ή αλλιώς η μονομαχία του δασκάλου και του μαθητή κλέβουν την παράσταση σε μία αναμέτρηση μεταξύ δύο ομάδων που ουδείς περίμενε στην αρχή της χρονιάς να φτάσουν μέχρι αυτό το σημείο. Τόσο οι Βαυαροί, όσο και οι “νερατζούρι” διέψευσαν τα εις βάρος τους προγνωστικά και ο νικητής του τελικού της Μαδρίτης θα πραγματοποιήσει τρεμπλ, αφού αμφότερες έχουν κατακτήσει τόσο το πρωτάθλημα, όσο και το κύπελλο στις εγχώριες διοργανώσεις.

Το contra.gr αναλύει το παιχνίδι από διάφορες οπτικές, σας προσφέρει ιστορικά στοιχεία και βίντεο τόσο από τις επιτυχίες των ομάδων στο παρελθόν, όσο και με την φετινή τους πορεία μέχρι τη δόξα και την καταξίωση.

---

Τα αστέρια

Η παρουσία της Ιντερ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ είναι πρωτίστως και αδιαμφισβήτητα έργο ενός συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή, του Αριεν Ρόμπεν. Ο Ολλανδός χρωστούσε μία απάντηση στους πρώην εργοδότες του και την έδωσε παίρνοντας από το χέρι μία Μπάγερν που αναζητούσε τα πατήματά της και οδηγώντας την πρώτα στην απόλυτη εγχώρια επιτυχία του νταμπλ και στη συνέχεια στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, ο 26χρονος διεθνής άσος ήταν τα πάντα για τους Βαυαρούς: ο παίκτης που θα μάρκαρε στην πρώτη γραμμή άμυνας, ο παίκτης που θα έπαιρνε την πρώτη μπαλιά από τους αμυντικούς, ο παίκτης που θα έψαχνε στον κενό χώρο κάποιον συμπαίκτη του σε ευνοϊκότερη θέση και ο παίκτης που θα αναλάμβανε να ολοκληρώσει μία επιθετική προσπάθεια. Με μεγάλη επιτυχία, ακόμα κι όταν η μπάλα “ζύγιζε” τόνους. Το εντυπωσιακό γκολ στο “Ολντ Τράφορντ” που χάρισε την πρόκριση στην Μπάγερν παρά την ήττα με 3-2 ήταν ένα παράδειγμα. Τέσσερα γκολ σε τέσσερα από τα έξι νοκ άουτ ματς και όλα καθοριστικά για την πρόκριση. Ολα αυτά σε 600 αγωνιστικά λεπτά (μεταφράζεται σε εννέα ματς), στα οποία είχε 18 προσπάθειες προς την αντίπαλη εστία και 24 κερδισμένα φάουλ. Αριθμοί, όμως, που δεν αποτυπώνουν τη σημασία για τους συμπαίκτες του της ύπαρξής του στην ενδεκάδα.

p> Μηδέν γκολ, μηδέν ασίστ. Ελάχιστα σουτ προς στον στόχο και κανείς πηχυαίος τίτλος προς τιμήν του. Κι όμως, ο
Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ ξεχώρισε στη φετινή πορεία της Μπάγερν για τους ίδιους λόγους που ξεχωρίζουν ποδοσφαιριστές όπως ο Τσάβι και ο Αντρέα Πίρλο. Ανήκει στην κατηγορία των παικτών που χωρίς αυτούς απλά δεν μπορεί να λειτουργήσει η ομάδα. Οταν αυτοί υπάρχουν και βρίσκονται σε φόρμα, τότε τα πάντα είναι πιο εύκολα για τους συμπαίκτες τους, ώστε να κάνουν το… κομμάτι τους. Τη φετινή σεζόν ο Σβάινσταϊγκερ είχε ίσως την πιο ώριμη σεζόν στην καριέρα του και αυτό εκτιμήθηκε από τους Γερμανούς δημοσιογράφους σε τέτοιο σημείο που αρκετοί των ψήφισαν ως MVP της Μπάγερν, μπροστά και από τον Ρόμπεν. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, λόγω του περιορισμένου αριθμού των αγώνων και την ιδιομορφία των νοκ άουτ παιχνιδιών δεν συγκρίνεται με την προσφορά του Ολλανδού, αλλά σίγουρα εάν δεν προσέφερε την αμέριστη υποστήριξη τόσο στο “αστέρι” των Βαυαρών, όσο και γενικότερα στην επιθετική λειτουργία της ομάδας, η Μπάγερν δεν θα είχε καμία δουλειά Μάιο μήνα στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου”. Οσο για τη συμπεριφορά του, εξ ου και η ωριμότητα. Ούτε αχρείαστα νεύρα, ούτε προκλητικές δηλώσεις, ούτε υπέρμετρος δυναμισμός.

Το ακατανόητο ξεσκαρτάρισμα του έμψυχου δυναμικού της Ρεάλ το καλοκαίρι δεν στάθηκε αφορμή μόνο για την προσωπική αντεπίθεση του Ρόμπεν. Μία παρόμοια ιστορία εκτυλίχθηκε στο Μιλάνο με πρωταγωνιστή τον Γουέσλεϊ Σνάιντερ. Ο Ολλανδός μέσος “έδεσε” απρόσμενα σύντομα με την υπόλοιπη ομάδα και σύντομα έγινε ο “στυλοβάτης” του παιχνιδιού του Ζοζέ Μουρίνιο και δη στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο λόγος είναι τακτικός, αφού τα τελευταία χρόνια δεν υπήρχε συνδετικός κρίκος μεταξύ του αμυντικογενούς κέντρου και της επίθεσης (ήτοι Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς) και ανά περίπτωση αναλάμβαναν το ρόλο πότε ο Ντέγιαν Στάνκοβιτς, πότε ο Κρίστιαν Κίβου, πότε ο Σούλεϊ Μουντάρι. Η παρουσία του ποιοτικότατου Ολλανδού προσέδωσε αυτό που έλειπε από το ρόστερ, τόσο σε παιχνίδια που η Ιντερ βρισκόταν στο προσκήνιο και είχε να αντιμετωπίσει κλειστές άμυνες, όσο και σε ματς που οι “νερατζούρι” ήταν οι αμυνόμενοι. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τα δύο ματς με την Μπαρτσελόνα δεν υπάρχει για το πόσο σημαντική ήταν η προσφορά του Σνάιντερ στην ομάδα. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και οι αριθμοί που αυτήν τη φορά λένε την αλήθεια: 3 γκολ σε 857 λεπτά (10 αγώνες) και 5 ασίστ (πρώτος στη διοργάνωση μαζί με Αντρέι Αρσάβιν και Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο).

Η προκρίσεις της φετινής Ιντερ μέχρι τον τελικό σαφώς και δεν ήταν μόνο επιτυχία του Σνάιντερ και των υπολοίπων μελών της εμπροσθοφυλακής. Η προσφορά του Ντιέγκο Μιλίτο και του Σαμουέλ Ετό σαφώς και ήταν μοναδική, ωστόσο εάν δεν υπήρχε ο αναγεννημένος Λούσιο, οι “νερατζούρι” θα είχαν αποχαιρετήσει τη διοργάνωση στις συνηθισμένες χειμωνιάτικες ημερομηνίες. Ο Βραζιλιάνος αποκτήθηκε ως ελεύθερος από την Μπάγερν Μονάχου, όσο ειρωνικό μπορεί να είναι αυτό, και δίνοντας σχεδόν σε κάθε ματς το 150% των δυνατοτήτων του έκανε τα πάντα για να φτάσει μέχρι τον τελικό και να δώσει ένα “μάθημα” στην πρώην ομάδα του. Το αξεπέραστο τείχος που έστησε μαζί με τον Βάλτερ Σάμουελ ειδικά στα νοκ άουτ ματς με Τσέλσι και Μπαρτσελόνα αποτέλεσαν το πάτημα ελπίδας των Ιταλών απέναντι σε θεωρούμενες φαβορί ομάδες. Η αυτοθυσία σε πολλές από τις επεμβάσεις του και το πάθος με το οποίο μάρκαρε, έκοβε τους αντιπάλους και κατηύθυνε τους συμπαίκτες του ήταν βούτυρο στο ψωμί του Μουρίνιο που έχοντας ένα τέτοιο εργαλείο στη διάθεσή του, είχε την απαιτούμενη διασφάλιση στο αμυντικό κομμάτι.

Οι προπονητές

Επί τρία χρόνια ήταν συνεργάτες. Η επαγγελματική τους συνεργασία, μάλιστα, άρχισε μετά από ένα ξέσπασμα του Ζοζέ Μουρίνιο σε σύσκεψη των Καταλανών, με τον Λουίς φαν Χάαλ να βλέπει τον νεαρό ακόμα μεταφραστή και δεξί χέρι του πρώην τεχνικού της ομάδας, Μπόμπι Ρόμπσον (και εκείνη την εποχή τεχνικού διευθυντή) και να θαυμάζει μεταξύ άλλων την πυγμή του.

Η συνέχεια, λίγο πολύ γνωστή. Ο Ολλανδός έφτασε στο ζενίθ αλλά και στο ναδίρ με την Μπαρτσελόνα και μετά από ορισμένα χρόνια προπονητικών περιπλανήσεων, επανήλθε δυναμικά στο προσκήνιο κατακτώντας πέρυσι το πρωτάθλημα στην πατρίδα του με την Αλκμααρ και διεκδικώντας φέτος το τρεμπλ με την Μπάγερν. Ιδιότροπος μέχρις εσχάτων, κατάφερε με τη συμπεριφορά του να κρατήσει τους πάντες σε επιφυλακή σχετικά με το μέλλον του στην ομάδα. Οταν τους πρώτους μήνες οι Βαυαροί δεν τράβαγαν και έχαναν ακόμα και από την Μπορντό στην “Αλιάντζ Αρένα” με ανάλογα αποτελέσματα, ουδείς εκ των διοικούντων ήταν διατεθειμένος να δώσει πίστωση χρόνου στον Ολλανδό, ασχέτως των διαπιστευτηρίων που είχε. Ετσι ο φαν Χάαλ κατάφερε να σώσει τη δουλειά του, πολύ απλά μέσω των αποτελεσμάτων που απέφερε ο χρόνος και το “δέσιμο” των παικτών. Φυσικά έβαλε και ο ίδιος το “χεράκι” του, ειδικά στα δύο παιχνίδια με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, όπου είχε συγκεκριμένο σχέδιο και το εφάρμοσε καθ’ όλη τη διάρκεια των δύο ματς, έστω κι αν αμφότερα άρχισαν με αρνητικό τρόπο για τον ίδιο. Η διαχείριση του ρόστερ στα δύο ματς με τη Λιόν (τα αμυντικά προβλήματα λόγω τραυματισμών και τιμωριών ήταν πάρα πολλά) ήταν άψογη και κατέληξε σε δύο νίκες και μία άνετη πρόκριση στον τελικό, όπου θα αναζητήσει το δεύτερο τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ στην καριέρα του, μετά από αυτό του 1995 με τον Αγιαξ.

Στην αντίπερα όχθη υπάρχει ακόμα μία ιδιότροπη φιγούρα, άξιος… μαθητής του φαν Χάαλ. Εχοντας μόλις 2 λιγότερα τρόπαια από τον αντίπαλό του (15 ο φαν Χάαλ, 13 ο Μουρίνιο), ετοιμάζεται κι αυτός να κατακτήσει τον θεσμό για δεύτερη φορά στην καριέρα του με δεύτερη διαφορετική ομάδα, μετά τον θρίαμβο με την Πόρτο το 2004. Για να το πετύχει αυτό χρειάστηκε να περάσει δια πυρός και σιδήρου, τουλάχιστον στις νοκ άουτ φάσεις, αφού απέκλεισε τα δύο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, την Τσέλσι και την Μπαρτσελόνα. Για να το πετύχει αυτό, μάλιστα, χρειάστηκε ο Πορτογάλος να βάλει επί χόρτου όλη την προπονητική του ευφυΐα και να καλύψει κάθε πιθανότητα επίτευξης γκολ από τον αντίπαλο, πνίγοντάς τον στον αγωνιστικό χώρο. Το πέτυχε σε υπερθετικό βαθμό, έστω κι αν αυτό σήμαινε την αναβίωση του κατενάτσιο ενός προκατόχου του στον πάγκο των “νερατζούρι”, του Χελένιο Χερέρα, του μοναδικού τεχνικού που πανηγύρισε Κύπελλο Πρωταθλητριών για το σύλλογο. Αφού επιβεβαίωσε τη σταδιακή μετάλλαξή του σε προπονητή απόλυτης σκοπιμότητας (οι πρώτες του προπονητικές ενδείξεις αφορούσαν πιο επιθετική νοοτροπία), ο Μουρίνιο ετοιμάζεται για την πιο σημαντική πρόκληση της καριέρας του: να επαναφέρει την Ιντερ στην κορυφή της Ευρώπης μετά από 35 χρόνια και να… ολοκληρώσει με αυτόν τον τρόπο τη θητεία του στους “νερατζούρι”, πριν μετακομίσει μόνιμα στην… έδρα του τελικού.

---

Οι απόντες

Οι εξωαγωνιστικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων για τον Φρανκ Ριμπερί δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές. Μπλεγμένος σε “ροζ” σκάνδαλο με μία ανήλικη πορνοστάρ, ο Γάλλος επιθετικός βρέθηκε ακόμα και ενώπιον της γαλλικής δικαιοσύνης για να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Με το θέμα ασχολήθηκαν ακόμα και υψηλά ιστάμενη της πολιτικής της χώρας, με τις τελικές αποφάσεις να εκκρεμούν για μετά το Μουντιάλ. Σε συνδυασμό με το ανοιχτό θέμα της αποχώρησής του από την Μπάγερν, ο εκνευρισμός είχε ανέβει σε δυσθεώρητα επίπεδα ακόμα και για τον οξύθυμο Γάλλο. Τα νεύρα αυτά του βγήκαν στο γήπεδο και στο πρώτο ματς κόντρα στη Λιόν, με συνέπεια να πατήσει με τις τάπες στον αστράγαλο του Λισάντρο Λόπεζ και να αποβληθεί. Η κόκκινη κάρτα και το αντιαθλητικό μαρκάρισμα επέφεραν ποινή δύο αγωνιστικών που δεν μειώθηκε παρά τις εφέσεις των Βαυαρών κι έτσι ο Ριμπερί θα απουσιάσει από το πιο σημαντικό ματς της σεζόν για την ομάδα του.

Η αποβολή του Ριμπερί

Αντίστοιχο περιστατικό και με τον Τιάγκο Μότα από πλευράς Ιντερ. Ο Βραζιλιάνος αμυντικός μέσος αποβλήθηκε στον επαναληπτικό της Βαρκελώνης κόντρα στην Μπαρτσελόνα, έχοντας ήδη μία κίτρινη κάρτα. Μία… σφαλιάρα του στον λαιμό του Σέρχιο Μπουσκέτς προκάλεσε αναταραχή στον αγωνιστικό χώρο και η κόκκινη κάρτα ήταν αναπόφευκτη για τον πρώην παίκτη της Τζένοα, ο οποίος τη φετινή σεζόν αποτελεί πολύτιμο “εργαλείο” στα πλάνα του Μουρίνιο.

Η αποβολή του Μότα

---

Η προϊστορία

Στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου” θα στεγαστεί η πέμπτη αναμέτρηση της Μπάγερν με την Ιντερ σε επίσημη διοργάνωση.

Η πρώτη φορά που οι δύο ομάδες συναντήθηκαν, ήταν το 1988, στον 3ο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Η Ιντερ με μία εκπληκτική εμφάνιση στο Μόναχο πήρε τη νίκη με 2-0 χάρη στα τέρματα των Αλντο Σερένα και Νίκολα Μπέρτι, ωστόσο δεν κατάφερε να διατηρήσει αυτό το προβάδισμα στον επαναληπτικό του Μιλάνου. Η ομάδα του Τζιοβάνι Τραπατόνι βρέθηκε να χάνει με 3-0 χάρη σε τρία γκολ που σημείωσαν οι Ρόλαντ Βόλφαρτ, Κλάους Αουγκενταλερ και Γίργκεν Βέγκμαν μέσα σε οκτώ λεπτά και η μείωση του σκορ από τον Σερένα δεν αποδείχθηκε αρκετή για τους “νερατζούρι”.

Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, το φθινόπωρο του 2006, οι όμιλοι του Τσάμπιονς Λιγκ έφεραν αντιμέτωπες ξανά τις δύο ομάδες. Οι Βαυαροί έφυγαν ξανά νικητές από το “Τζιουζέπε Μεάτσα”, επικρατώντας 2-0 χάρη σε τέρματα των Κλαούντιο Πιζάρο και Λούκας Ποντόλσκι. Μέχρι την ώρα του επαναληπτικού, αμφότερες είχαν προκριθεί κι έτσι η αναμέτρηση του Μονάχου αφορούσε την πρωτιά. Η ισοπαλία 1-1 από τα τέρματα των Ρόι Μακάι και Πατρίκ Βιεϊρά ευνόησε την Μπάγερν, η οποία τερμάτισε πρώτη στον όμιλο.

Το γήπεδο

Πριν μερικά χρόνια, ο Λουίς φαν Χάαλ και ο Ζοζέ Μουρίνιο πατούσαν το χορτάρι του
“Σαντιάγο Μπερναμπέου” ως μισητοί αντίπαλοι. Εν έτει 2010, το γήπεδο της Ρεάλ Μαδρίτης θα γίνει η “Γη της Επαγγελίας” τουλάχιστον για έναν εξ αυτών και αναλόγως τις… συνθήκες και για τους δύο. Η έδρα της ομάδας με τα περισσότερα τρόπαια στο θεσμό, ασφαλώς και έχει πολύ μεγάλη σχέση με τη διοργάνωση.

Στο παρελθόν έχει φιλοξενήσει τρεις φορές τελικό του σημαντικότερου διασυλλογικού τουρνουά. Η πρώτη φορά έγινε το 1957, όταν η ΟΥΕΦΑ έθεσε σε ισχύ έναν κανονισμό ο τελικός να διεξάγεται στην έδρα του προηγούμενου κατόχου. Με δεδομένο ότι η Ρεάλ Μαδρίτης εκείνη την εποχή κυριαρχούσε, κατάφερε να σηκώσει το δεύτερο τρόπαιο από τα εννέα που μετρά σήμερα μέσα στην έδρα της, επικρατώντας της Φιορεντίνα 2-0 μπροστά σε κοινό 120.000 ατόμων.

Το 1969 η Μίλαν έδωσε ένα μάθημα στον… ανώριμο ακόμα Αγιαξ και με το θριαμβευτικό 4-1 στο μαδριλένικο γήπεδο, κατέκτησε το δεύτερο πρωτάθλημα Ευρώπης της ιστορίας της. Εντεκα χρόνια μετά, ήταν η σειρά μιας αγγλικής ομάδας να αναδειχθεί πρωταθλήτρια σε αυτό το γήπεδο. Η Νότιγχαμ Φόρεστ επικράτησε 1-0 του Αμβούργου και πανηγύρισε το δεύτερο σερί τρόπαιο στο θεσμό.