Οι θρίαμβοι της Ίντερ

Οι “νερατζούρι” του Χελένιο Χερέρα επέβαλαν το παιχνίδι τους στα μέσα της δεκαετίας του ’60 τόσο στην Ιταλία, όσο και στην Ευρώπη και δικαιώθηκαν. Το 1964 αναδείχθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους πρωταθλητές Ευρώπης και ένα χρόνο αργότερα διατήρησαν τα “σκήπτρα” τους, όπως είχε πράξει στο παρελθόν μόνο η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπενφίκα.

Ακολούθησαν δύο τελικοί, το 1967 απέναντι στην Σέλτικ του Τζοκ Στιν και το 1972 απέναντι στον κραταιό Αγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ, οι οποίοι, όμως, δεν στέφθηκαν με την ίδια επιτυχία. Εκτοτε, το καλύτερο που είχε να επιδείξει η Ιντερ ήταν πορείες μέχρι τα ημιτελικά του θεσμού, έως το 2010, όταν ο Ζοζέ Μουρίνιο έδωσε την ευκαιρία στους Ιταλούς να γράψουν νέα “χρυσή” σελίδα στην ιστορία τους.

---

1963-64 Ιντερ-Ρεάλ Μαδρίτης

---

Ο Χελένιο Χερέρα είχε πάρει την απόφαση να εκδικηθεί την Μπαρτσελόνα και τον ιδιότροπο πρόεδρό της, Φραντσέσκ Μιρό-Σανς, ο οποίος από φανατικός υποστηρικτής του, τον έδιωξε από την ομάδα (κάνοντάς του πρώτα πόλεμο νεύρων), μετά τον αποκλεισμό των Καταλανών από τη Ρεάλ Μαδρίτης στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο Αργεντινός τεχνικός ήθελε να αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει μακριά από τη Βαρκελώνη και δη στον θεσμό που του κόστισε τη θέση του, με κάθε τρόπο, ακόμα κι αν αυτός ήταν η καθιέρωση του κατενάτσιο.

Μελετώντας τους παίκτες που είχε στη διάθεσή του στην Ιντερ κι έχοντας ήδη κατακτήσει το πρωτάθλημα του 1963, ο Χερέρα εμπιστεύθηκε την εκπληκτική αμυντική τετράδα των Αρμάντο Πίκι (λίμπερο), Αριστίντε Γκουαρνέρι (στόπερ), Ταρκίζιο Μπούρνιτς (δεξί μπακ), Τζιατσίντο Φακέτο (ο πρώτος σύγχρονος αριστερός μπακ-χαφ) και πάνω τους έχτισε τον δρόμο για το “Πράτερ” της Αυστρίας. Οι επτά παίκτες που πατούσαν στην περιοχή στο “Γκούντισον Παρκ” κόντρα στην Εβερτον για να αποσπάσουν το 0-0 στον προκριματικό γύρο του θεσμού έδειξαν τι θα ακολουθούσε. Νίκη με 1-0 στον επαναληπτικό και πρόκριση. Πιο εύκολα τα πράγματα με τη Μονακό και δύο νίκες με 1-0 και 3-1. Δύο νίκες και στα προημιτελικά κόντρα στην Παρτιζάν (2-0, 2-1) και η πρώτη πραγματικά δύσκολη στιγμή ήρθε στους “4” κόντρα στη φορμαρισμένη Ντόρτμουντ.

Το 2-2 που διαμορφώθηκε από το πρώτο μέρος του αγώνα στη Γερμανία ήταν θετικό αποτέλεσμα, αφού στο Σαν Σίρο οι “νερατζούρι” δεν θα δέχονταν πολλά τέρματα. Εφτανε να σκοράρουν έστω μία φορά. Αυτό δεν συνέβη στο πρώτο μέρος, αλλά στο δεύτερο ο ηγέτης αυτής της ομάδας, Σάντρο Ματσόλα, “λύτρωνε” τους πρωταθλητές Ιταλίας και υλοποιούσε το όνειρο που δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει ο πατέρας του, ένας άλλος εξαιρετικός Ιταλός επιθετικός που έχασε τη ζωή του στο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα της Σουπέργκα, όπου αφανίστηκε η μεγάλη Τορίνο του ’40. Το τέρμα του Ζαΐρ στο 76’ ολοκλήρωσε τον θρίαμβο και άφησε απλώς τις φήμες για περίεργη προσέγγιση των διαιτητών στο ημίχρονο να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Ασχέτως εάν ο Τσέχος διαιτητής Μπράνκο Τέσανιτς πέρασε το καλοκαίρι του στα νησιά της Μεσογείου με τα έξοδα πληρωμένα από τη διοίκηση των “νερατζούρι”…

Τελικός κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης των πέντε κατακτήσεων στις πέντε πρώτες διοργανώσεις, η οποία στα προημιτελικά είχε “πετάξει” εκτός την άλλη εκπρόσωπο του Μιλάνου, την κάτοχο του τροπαίου Μίλαν και μάλιστα νικώντας την με 4-1 στην ισπανική πρωτεύουσα (ακολούθησε βέβαια ήττα με 2-0 και παραλίγο αποκλεισμός στον επαναληπτικό). Μία Ρεάλ που “φιλοδώρησε” με 7 τέρματα τους Ρέιντζερς στον προκριματικό γύρο, με 8 την Ντιναμό Βουκουρεστίου στον 1ο γύρο και με άλλα οκτώ την έκπληξη του θεσμού, Ζυρίχη, στα ημιτελικά.

Οι 38χρονοι Αλφρέδο ντι Στέφανο και Φέρεντς Πούσκας και ο 33χρονος Πάκο Χέντο, όμως, δεν ήταν πλέον φόβητρο για τους νεαρούς και γεμάτους όρεξη ποδοσφαιριστές του Χερέρα. Οι εξουδετέρωσή τους στον τελικό αποδείχθηκε εύκολη υπόθεση για τους καλά γυμνασμένους Ιταλούς, που με “μηχανάκι” τον Λουίς Σουάρεθ (τον παίκτη που πήρε από την Μπαρτσελόνα ο Χερέρα και “έχτισε” πάνω του το κέντρο της Ιντερ) και εκτελεστή τον Ματσόλα (δύο γκολ στο 43’ και στο 76’, γκολ και από τον Αουρέλιο Μιλάνι στο 76’, είχε μειώσει σε 2-1 ο Φέλο), έφτασε εύκολα στο τρόπαιο. Τα λάθη της καστιγιάνικης άμυνας και του Χοσέ Βιθέντε που ήταν ο παίκτης στον οποίο οφειλόταν η πρόκριση της Ρεάλ στο Μιλάνο αποδείχθηκαν η κορυφή του “παγόβουνου” της πτώσης των “μερέγκες”. Η αλλαγή εποχής στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είχε έρθει και 72.000 θεατές έγιναν μάρτυρες αυτής, με περισσότερους από τους μισούς να είναι φίλοι της Ιντερ που ταξίδεψαν από τη γειτονική Ιταλία, στην πρώτη μαζική μετακίνηση της ιστορίας. Και είδαν την ομάδα τους να σηκώνει το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο, ούσα η πρώτη ομάδα που πετυχαίνει αυτό το κατόρθωμα αήττητη. Φυσικά, υπήρχε και συνέχεια…

---

1964-65 Ιντερ-Μπενφίκα

---

Παρότι πρωταθλήτρια Ευρώπης, η Ιντερ δεν κατάφερε να κατακτήσει και τα εγχώρια σκήπτρα για δεύτερη σερί φορά. Στα πλέι οφ τίτλου ηττήθηκε από την Μπολόνια, αλλά συμμετείχε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ως κάτοχος του θεσμού. Η συνταγή γνωστή και πετυχημένη. Μετά την πρόκριση άνευ αγώνα στον προκριματικό γύρο, τέθηκε αντιμέτωπη με την Ντιναμό Βουκουρεστίου την οποία νίκησε 6-0 στο Μιλάνο και 1-0 στη ρουμανική πρωτεύουσα. Στα προημιτελικά δυσκολεύτηκε κόντρα στους Ρέιντζερς παρά τη νίκη με 3-1 στην Ιταλία, αφού μόλις στο 7ο λεπτό ο Τζιμ Φόρεστ είχε βάλει μπροστά στο σκορ τους “Διαμαρτυρόμενους”, οι οποίοι, όμως, δεν κατάφεραν να σκοράρουν για δεύτερη φορά και αποκλείστηκαν.

Ημιτελικά κόντρα στην “πρωτάρα” στη διοργάνωση Λίβερπουλ, του Μπιλ Σάνκλι. Πρώτο ματς στο “Ανφιλντ”, τρεις μέρες μετά την πρώτη κατάκτηση κυπέλλου στην ιστορία της ομάδας, στην παράταση κόντρα στη Λιντς. Μάλιστα, οι πανηγυρισμοί που ακολούθησαν δύο μέρες πριν τον πρώτο ημιτελικό δεν βοήθησαν στην προετοιμασία των “κόκκινων”, που όμως κατάφεραν να προηγηθούν με 2-1 στο ημίχρονο και 3-1 στο 74’ (είχε ήδη ακυρωθεί ένα γκολ υπέρ τους ως οφσάιντ κι εάν δεν ήταν ο Τζιουλιάνο Σάρτι στο τέρμα, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα για τους “νερατζούρι”). “Εχουμε χάσει στο παρελθόν, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που ηττηθήκαμε”, ήταν τα λόγια του Χερέρα για το ματς…

Το τέρμα του Ματσόλα, πάντως, αποδείχθηκε “χρυσό”. Στον επαναληπτικό η διαφορά επιπέδου των δύο ομάδων δεν ήταν τόσο μεγάλη, υπήρχε διαφορά, όμως, στο status quo τους. Μόλις στο 8ο λεπτό, η Ιντερ κερδίζει έμμεσο φάουλ, ο Κόρσο το εκτελεί απευθείας και ο Ισπανός διαιτητής Ορτίθ ντε Μεντιμπίλ κατακυρώνει το γκολ. Δύο λεπτά αργότερα ο Χοακίν Πεϊρό κλέβει την μπάλα μέσα από τα χέρια του αφηρημένου τερματοφύλακα των Αγγλων, Τόμι Λόρενς και κάνει το 2-0. Στο 62’ ο Φακέτι με πανέμορφο γκολ κάνει το 3-0 και ο ημιτελικός ανήκει στο παρελθόν.

Η εξωγηπεδική δύναμη της Ιντερ είχε μεγαλώσει τόσο, που οι πιέσεις της για την επαναφορά σε ισχύ του παλιού κανονισμού που προέβλεπε τη διεξαγωγή του τελικού στην έδρα του προηγούμενου νικητή, έπιασαν τόπο. Οι επίσημες διαμαρτυρίες των Πορτογάλων της Μπενφίκα που θα ήταν η αντίπαλος των Ιταλών έπεσαν στο κενό, έστω κι αν απειλούσαν ότι θα κατεβάσουν την εφηβική ομάδα. Με οκτώ παίκτες από τους 11 που πριν τρία χρόνια είχαν νικήσει στον αντίστοιχο τελικό τη Ρεάλ, οι Λουζιτανοί ήταν μία εξαιρετική ομάδα και το απέδειξαν αποκλείοντας την Αρίς Μπονεβουά από το Λουξεμβούργο με 10-2 τέρματα στα προκριματικά, την ελβετική Λα Σο ντε Φοντ στον 1ο γύρο με 6-1 τέρματα και τη Ρεάλ Μαδρίτης στα προημιτελικά με 6-3 τέρματα και με νίκη 5-1 στη Λισαβόνα, η οποία αποκαθήλωσε πλήρως τον μύθο των “μερέγκες” (ήδη ο ντι Στέφανο είχε φύγει κι αγωνιζόταν για την Εσπανιόλ). Τα ημιτελικά κόντρα στην ουγγρική Βάσας αποδείχθηκαν εύκολη υπόθεση (νίκες με 1-0 και 4-0) και ο τελικός στο “Τζιουζέπε Μεάτσα” (ο τέταρτος σε πέντε χρόνια) με αντιπάλους έντεκα παίκτες και 89.000 φιλάθλους στις εξέδρες, ακριβώς το αντίθετο.

Δεν βοηθούσε και ο καιρός, αφού η καταρρακτώδης βροχή είχε λασπώσει τον αγωνιστικό χώρο και απέτρεπε από τους τεχνίτες Πορτογάλους να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και το passing game τους. Την ίδια στιγμή, το κατενάτσιο λειτουργούσε περίφημα και στην πρώτη καλή φάση του αγώνα, στο 42’, ο συνδυασμός των Κόρσο και Ματσόλα έβγαλαν τον Ζαΐρ σε εξαιρετική θέση και του έδωσαν τη δυνατότητα να γίνει ο ήρωας του τελικού. Ο Βραζιλιάνος το έπραξε με την αρωγή του τερματοφύλακα της Μπενφίκα, Κόστα Περέιρα, ο οποίος έχασε την μπάλα μέσα από τα χέρια του. Αυτό το γκολ έμελε να είναι και το μοναδικό του τελικού, μιας και οι “νερατζούρι” είχαν δεχθεί γκολ μόλις μία φορά στην έδρα τους, από τους Ρέιντζερς κι ενώ βρίσκονταν μπροστά στο σκορ ήδη με τρία γκολ. Ο τραυματισμός του Περέιρα λίγο αργότερα και η αντικατάστασή του από τον αμυντικό Ζερμάνο (δεν επιτρέπονταν ακόμα οι αλλαγές) δεν άφηναν καμία αμφιβολία για τον τελικό νικητή. Η Ιντερ είχε “χτίσει”, πλέον τον δικό της μύθο…