Εuro analysis (τακτική – στατιστικά)

Είναι συχνό τον φαινόμενο στους ημιτελικούς διεθνών διοργανώσεων να παρακολουθούμε αγώνες μειωμένου θεάματος. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και όλοι λειτουργούν για το αποτέλεσμα, με το θέαμα –μοιραία- να περνά σε δεύτερη μοίρα. Οι Μπέντο και Ντελ Μπόσκε προτίμησαν να παρατάξουν ομάδες τακτικά ορθές σε αμυντική λειτουργία, αφήνοντας τα μεγάλα επιθετικά ρίσκα, αφού το παραμικρό λάθος θα κόστιζε την είσοδο στον τελικό.

Ξεκάθαρο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού ο αισθητά μειωμένος ρυθμός που προέκυψε από τους ελάχιστους κενούς χώρους που διαμορφώθηκαν, αποτέλεσμα των συγκεκριμένων τακτικών οδηγιών των δύο κόουτς ως προς την αμυντική λειτουργία, στην οποία έδωσαν και τη μεγαλύτερη έμφαση.

Το πλάνο Μπέντο

Ο Πάολο Μπέντο επεδίωξε –επιτυχώς- να κόψει την συνεχή κατοχή της Ισπανίας. Έκλεισε τους χώρους και… κλώτσησε λίγο παραπάνω, κόβοντας το ρυθμό του ματς. Το 4-3-3 του Μπέντο διαμορφωνόταν σε 4-5-1 κατά τη φάση της άμυνας με μεγαλύτερη έμφαση να δίνεται στον άξονα και τον τρόπο αντιμετώπισής των συνεχών συγκλίσεων των Ινιέστα και Σίλβα.

Ο κόουτς των Πορτογάλων προσέγγισε το ματς πιο συντηρητικά, σε σχέση με τις μέχρι τώρα εμφανίσεις της ομάδας του, και επέλεξε:

Αμυντική λειτουργία με 10 παίκτες –minimum- πίσω από τη μπάλα στην οργανωμένη άμυνα.

Κινήσεις του Αλμέιδα στην πλάτη των συγκλίσεων του Ρονάλντο, με συχνές κινήσεις στους κενούς χώρους που δημιουργούσε η κινητικότητα του άσσου της Ρεάλ

Ζώνη άμυνας στις στημένες φάσεις (σήμα κατατεθέν της πορτογαλικής σχολής), που λίγο έλειψε να φέρει γκολ από αντεπίθεση στην χαμένη ευκαιρία του Ρονάλντο στο 89’

Μειωμένες αναπτύξεις των ακραίων αμυντικών.

Εκδήλωση αντεπίθεσης με μεγάλες μεταφορές μπάλας στους –όποιους- κενούς χώρους της Ισπανικής άμυνας σε μια προσπάθεια εκμετάλλευσης της εκρηκτικότητας του Κριστιάνο Ρονάλντο.

Μειωμένη κινητικότητα των τριών χαφ της ομάδας (Μεϊρέλες/ Βελόσο/ Μουτίνιο) χωρίς της μπάλα, ώστε να διασφαλιστούν οι μειωμένες αποστάσεις στο κέντρο.

Χαρακτηριστικό του πλάνου του Πάουλο Μπέντο είναι πως δεν υπήρχε συγκεκριμένος τρόπος ανάπτυξης, αφού δεν ήταν λίγες οι φορές που οι στόπερ της Πορτογαλίας γέμισαν τη μπάλα σημαδεύοντας τον θηριώδη Αλμέιδα.

Ο πρωταρχικός στόχος των Πορτογάλων δεν ήταν άλλος από τη διασφάλιση των σωστών τοποθετήσεων των μεσοαμυντικών γραμμών, ώστε να μην βρεθούν χώροι για τους κινητικότατους, χωρίς τη μπάλα, Ισπανούς.

Όσο το ματς πλησίαζε προς τη λήξης της κανονικής διάρκειας τόσο πιο προσεκτικά το προσέγγιζαν οι παίκτες του Μπέντο με μοναδική εξαίρεση το πρώτο 15λεπτο της επανάληψης, που η έντονη κινητικότητα που επέδειξαν οι Πορτογάλοι οφειλόταν στην προσωρινή εσωτερική αλλαγή του Μπέντο (45’-60’) με εναλλαγή θέσεων τον Ρονάλντο και Νάνι. Ο Ζόρντι Άλμπα τα… βρήκε σκούρα με τον άσσο της Ρεάλ, μειώνοντας σημαντικά τις επελάσεις που χαρακτήρισαν το παιχνίδι του στο πρώτο ημίχρονο.

Το 4-5-1 του Ντελ Μπόσκε

Ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε μείωσε την συνήθη επιθετικότητα της ομάδας του και προσπάθησε να κάνει κατοχή στο ματς χωρίς να ανεβάζει συνεχώς παίκτες από πίσω, πράγμα που συνηθίζουν οι Ισπανοί από το 2008 και μετά. Το παιχνίδι κατοχής των Ισπανών περιείχε μειωμένες επιθετικές πρωτοβουλίες και ρίσκα και ήταν από τις λίγες φορές που είδαμε το pressing της ομάδας να γίνεται πιο μεθοδευμένα.

Χαρακτηριστική είναι η 40 μέτρων τριπλή ζώνη οργανωμένης άμυνας των Φούριας Ρόχας με τον Τσάβι να τοποθετείται δίπλα στον Νεγκρέδο σχηματίζοντας ουσιαστικά την πρώτη από τις τρείς ζώνες στο 4-4-2 σε φάση άμυνας για τους Ισπανούς, ενδεικτικό του πόσο υπολογίσιμο αντίπαλο θεώρησε την Πορτογαλία ο Ντελ Μπόσκε. Το πλάνο του κόουτς των πρωταθλητών κόσμου περιελάμβανε:

Γενικότερη ενίσχυση του άξονα με αισθητά μειωμένες τις αποστάσεις μεταξύ των Νεγκρέδο, Ινιέστα, Τσάβι, Μπουσκέτς και Σίλβα

Ιδιότυπα ελεύθερο ρόλο για τον Νταβίντ Σίλβα που συνέκλινε κοντά στον Νεγκρέδο για να ενισχύσει το παιχνίδι άξονα που προτίμησε ο Ντελ Μπόσκε (δεν λίγες οι φορές που ο Σίλβα κινήθηκε ως περιφερικός/κρυφός επιθετικός)

Τοποθέτηση του Τσάβι πίσω από τον επιθετικό της ομάδας του, με τον Μπουσκέτς να καλύπτει επιμελώς τα… νώτα του σταρ της Μπαρτσελόνα

Συχνές αναπτύξεις του Ζόρντι Άλμπα

Αισθητά μειωμένο τέμπο, ειδικότερα όσο δεν υπήρχαν κενοί χώροι

Χαρακτηριστικό της προσπάθειας της Ισπανίας για δημιουργία χώρων, στην ορθή αμυντική λειτουργία των Πορτογάλων, είναι τα συχνά ανεβάσματα του Πικέ με τη μπάλα στα πόδια του ώστε να δώσει τον παίκτη παραπάνω στην κατοχή της ομάδας του.

Η έλλειψη παίκτη με ένστικτο σκοραρίσματος ήταν εμφανής για την Ισπανία που δεν βρίσκει τρόπο ούτε να αξιοποιήσει βαριά τα σέντερ φορ του ρόστερ της, ούτε να δημιουργήσει προϋποθέσεις για κενούς χώρους σε “στενές και βαθιές” άμυνες. Επιπλέον, το μοναδικό “φάουλ” που θα μπορούσε να χρεωθεί στον Ντελ Μπόσκε είναι η “βιαστικές αλλαγές που πραγματοποίησε”, στερώντας έτσι από την ομάδα του την βοήθεια από τον πάγκο, στην απέλπιδα προσπάθεια για γκολ που έκαναν οι Φούριας Ρόχας στην παράταση.

Συμπέρασμα

Οι Πορτογάλοι έπαιξαν εμφανώς πιο παθητικά και ρίσκαραν πολύ λιγότερο απ’ ότι τους έχουμε συνηθίσει. Η ποιότητα της βασικής 11αδας της Πορτογαλίας όμως (με εξαίρεση ίσως μόνο τη θέση του σέντερ φορ) είναι υψηλότατου επιπέδου. Το μηδέν παθητικό σε 120 λεπτά απέναντι στην καλύτερη –ίσως- ομάδα του κόσμου την τελευταία 5ετία, αναδεικνύει από μόνο του το ειδικό βάρος που αποκτά η ομάδα, κάτι που της έχει λήψει πολύ τα τελευταία χρόνια.

Για τρίτη συνεχή διεθνή διοργάνωση οι Ισπανοί βρίσκονται στον τελικό. Η ομάδα που πολλές φορές “κοιμίζει” με το αργό τέμπο και το short passing game το παιχνίδι και τον θεατή έχει κάνει το… (ποδοσφαιρικό) κορόιδο, επιστήμη. Είναι γεγονός όμως ότι ο αντικαταστάτης του Μάρκος Σένα δεν έχει βρεθεί ακόμα για τους Φούριας Ρόχας, που δεν έχουν την ευχέρεια σκοραρίσματος που διέκρινε την ομάδα επί ημερών Σένα, κάνοντας την ομάδα λίγο πιο προβλέψιμη.