Το πιο τίμιο φινάλε

Δεν υπάρχει πιο τίμιο αντίο στο μπασκετικό 2010 από ότι συνέβη στην Πυλαία σε ένα γήπεδο που πολύ… ειρωνικά, για ότι συνέβη, φέρει τον τίτλο “παλατάκι”. Βεβαίως πάνω από όλα τίμησε τον επίσημο τίτλο “Arena”. Πάνω από όλα τίμησε το ελληνικό μπάσκετ και τις καλύτερες στιγμές του στη χρονιά που μας αποχαιρετά.

Αν δεν υπήρχε ο φόβος να χάσει μία ανθρώπινη ύπαρξη (έστω και… διαιτητική) κάποιο μάτι θα λέγαμε το περίφημο “να αγιάσει το χέρι σου” απευθυνόμενοι σε αυτόν ή σε αυτούς τους φερέλπιδες νέους οι οποίοι έκαναν απλά ότι και άλλοι συνάδελφοί τους. Η πρώτη φορά είναι ή μήπως η τελευταία; Αν δεν γινόταν αυτό, ο Ολυμπιακός θα νικούσε λίγο πιο δύσκολα, ο ΠΑΟΚ θα αποθεωνόταν για την υπερπροσπάθεια αφήνοντας υποσχέσεις για την συνέχεια, οι ερυθρόλευκοι με την πρόκριση στο χέρι θα έκαναν καλές γιορτές.

Όλοι οι υπόλοιποι από αγάπη, από ανάγκη να κρατήσουμε τον κόσμο, από, από, από, θα κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας. Γιατί δηλαδή θα έπρεπε να γίνει κάτι διαφορετικό στην Πυλαία από ότι έγινε στο τέλος του πρωταθλήματος στο ΣΕΦ, παλαιότερα στο ΟΑΚΑ κλπ. Εδώ ακόμα και ο ημίγυμνος της εξέδρας δεν μπορεί να πει “οι…άλλοι”. Όλοι είναι το ίδιο. Ούτε καν το μη χείρον βέλτιστον.

Ποιος φταίει; Σίγουρα όχι ο πιτσιρικάς που πέταξε το μπουκάλι, ούτε αυτός που ανήρτησε πανώ για “σάπισμα κοκκάλων” ούτε αυτός που σημάδευε με αεροβόλο, ούτε, ούτε ούτε.
Καταρχάς ευθύνεται η “τραγική” κ…φαρδία μας διότι δεν μπορούμε να πιάσουμε έξι αριθμούς στο λόττο, ούτε να ψηφίσουμε έναν πολιτικό που απλά να μην είναι απατεώνας αλλά από τα δισεκατομμύρια αντικείμενα που έπεσαν την τελευταία 30ετία στο ελληνικά ούτε ένα δεν προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά. Κι έχουν πέσει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, αλλά όπως συνέβαινε στο… γιούρο το 2004, για κάποιο λόγο όλα αυτά βρίσκουν μέτωπα, κροτάφους, πλάτες, πόδια και όχι μάτια ή καρωτίδες.

Όχι ότι αν κάποιος αθώος την πλήρωνε με την όρασή του, θα σταματούσε το πανηγύρι των ηλιθίων. Δεν θα σταματήσει ποτέ, ΠΟΤΕ όσο υπάρχουν μία συγκεκριμένη λογική στις διοικήσεις των συλλόγων.

Ο Παύλος Σαλτσίδης στην προσπάθειά του να ηρεμήσει τον κόσμο τους είπε: “είμαστε κι εμείς το ίδιο αγανακτισμένοι με εσάς, αλλά φύγετε για να μην τιμωρηθεί η ομάδα”, αντί να ανέβει με δύο, τρεις, δεν χρειάζονται περισσότεροι, φίλους του, ιδίας σωματοδομής, να μη μείνει ούτε χωρίστρα στην θέση της. Η βία δεν πρέπει να είναι ποτέ λύση, από την άλλη ένα γερό μπερντάκι είναι ότι πρέπει για τους πιτσιρικάδες. Μία κι έξω.

Μάλλον όμως ζητάμε πολλά από τον ΠΑΟΚ. Μία ομάδα αδύναμη διοικητικά, μόλις μπήκε σε άρθρο που προβλέπει την ελεγχόμενη πτώχευση, δεν έχει πολλά περιθώρια να ανοίξει μέτωπο με αυτή τη μικρή μερίδα του κόσμου της.

Όταν ολόκληρος Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός (η διαφορά ισχύος πάντα διοικητικά), δεν τα καταφέρνουν, τότε…

Είναι μία απορία που την έχουμε χρόνια. Αν αυτά τα καλόπαιδα που έκαναν τα ντου στο ΣΕΦ τον Ιούνιο ή τα άλλα αγλαΐσματα της κοινωνίας που σημάδευαν με αεροβόλα τους παίκτες του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ και άνοιγαν το κεφάλι του προπονητή τους, τολμούσαν να επισκεφτούν, με τις ίδιες διαθέσεις, τις επιχειρήσεις των αδερφών Γιαννακόπουλων και των αδερφών Αγγελόπουλων τί θα γινόταν; Θα κατέστρεφαν τα πάντα ή δεν θα έμενε κανείς όρθιος να διηγηθεί στους ήδη ξαπλωμένους τι χρώμα έχουν τα πόμολα τις εξώπορτας;

Από την στιγμή που συνεχίζουν να μη βλέπουν το μπάσκετ και ως επιχειρηματική προσπάθεια αλλά μόνο ως χόμπι, δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι καλύτερο είτε στις εξέδρες είτε στα παρκέ.

Γιατί πάλι η κουβέντα, από επεισόδια φιλάθλων του ΠΑΟΚ, γυρνάει σε κοκκινοπράσινους; Διότι τώρα αυτοί ορίζουν το άθλημα, αυτοί θα έπρεπε να ενδιαφέρονται για το όλο περιβάλλον, αυτοί να καθαρίσουν και τις κερκίδες τους.

Όπως όμως δεν ασχολούνται να δημιουργηθεί ένα πρωτάθλημα όπου τουλάχιστον θα κάνουν… προπονήσεις στους αγώνες, δεν ασχολούνται πως να μην πέφτει ούτε χαρτοπετσέτα στο παρκέ για να γεμίσει το γήπεδο από αυτούς που αγαπάνε την ομάδα και το μπάσκετ, τότε απλά θα περιμένουμε το επόμενο επιμορφωτικό τετράωρο ενός αγώνα.

Θα είναι στο ΟΑΚΑ σε λίγες ημέρες; Γιατί όχι. Μήπως στον επικείμενο τελικό του κυπέλλου; Πολλές πιθανότητες. Στο Αλεξάνδρειο, στο ΣΕΦ, στο Ελληνικό, υπάρχουν πολλές επιλογές.
Ο ίδιος υπέροχος λαός που κόστισε στον Ολυμπιακό ένα κύπελλο στη Λαμία, ο ίδιος υπέροχος λαός που άνοιξε το κεφάλι του Ομπράντοβιτς στο ΟΑΚΑ, ο ίδιος υπέροχος λαός που διέκοπτε αγώνες στα Λιόσια, στο Αλεξάνδρειο, στην Πυλαία, απλά θα δράσει και σίγουρα δεν θα φταίει μόνο αυτός.

Για το τέλος φυλάξαμε το καλύτερο, τις δικές μας ευθύνες ως δημοσιογράφοι. Οι κανονικοί δημοσιογράφοι, όχι μυαλοπώληδες ηθοποιοί, τραγουδιστές, προποτζήδες που σε μία νύχτα βαφτίζουν τους εαυτούς τους δημοσιογράφους, κάναμε και κάνουμε συνεχόμενα λάθη. Ξαφνικά γίναμε οπαδοί-δημοσιογράφοι αποθεώνοντας την… ομάδα μας, θάβοντας τα λάθη της. Δεν είμαστε αρκετά γενναίοι να μιλήσουμε για ότι συμβαίνει εντός κι εκτός… μπάσκετ. Μοναδική δικαιολογία ότι από τη στιγμή που πλέον φοβόμαστε, διότι καμία διοίκηση δεν προστατεύει τους εκπροσώπους του Τύπου, να πάμε στο γήπεδο της αντίπαλης ομάδας από αυτήν που κάνουμε ρεπορτάζ ακολουθούμε την λογική της… μετακίνησης των φιλάθλων, άρα γινόμαστε φίλαθλοι αντί επαγγελματίες.

Πιθανώς μετά τη μεσογειακή διατροφή, η λύση να είναι η μεσογειακή… λίγκα. Καλή χρονιά, καλό Πάσχα, κυρίως, καλή νύχτα. Σε όλους μας. Ραντεβού στον επόμενο μπασκετικό μαραθώνιο σύντομα στους… δέκτες σας. Πάρτε προμήθειες: ποτά, πατατάκια, κέρματα, άδεια μπουκάλια, θεατές και πρωταγωνιστές στο ίδιο έργο.