Σωκράτης Κόκκαλης: μία ιστορία λατρείας και μίσους

Το μόνο σίγουρο είναι ότι στα 17 χρόνια και κάτι που ήταν στο επαγγλεματικό ποδόσφαιρο ως πρόεδρος του Ολυμπιακού άφησε την σφραγίδα του. Ακόμα και σε σημεία που αναρωτιέσαι αν ήταν αύρα, η κάτι άλλο, ακόμα και σε περιόδους όπου το γέλιο του, αυτό το σατανικό και ειρωνικό αλά Τζακ Νίκολσον, σε υποχρέωνε να προβληματίζεσαι για το αν έχουμε να κάνουμε με ένα απολαυστικό… πνευματώδη άνθρωπο, ή με μια ψυχή βουτηγμένη στην αλαζονεία, υπάρχει σε όλες αυτές τις σκέψεις, μια πραγματικότητα. Δεν κουραστήκαμε ποτέ με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Ακόμα και σε αυτούς που τους έβγαζε θυμό, κάτι έδωσε.

Είναι μια ολόκληρη κουβέντα αν ο Σωκράτης Κόκκαλης πρόσφερε και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Για τον Ολυμπιακό, δεν το συζητάμε. Ηταν αυτός που από τις 15 Απριλίου του 1993 που ανέλαβε τα ηνία της ΠΑΕ άλλαξε τα πάντα. Εδωσε ανάσα σε μια χρεωμένη ομάδα, την έβγαλε από οικονομικά αδιέξοδα, της έδωσε τίτλους, οντότητα, έκανε υπερήφανους τους φίλους της ομάδας.

Υπάρχει και η άλλη όψη του φεγγαριού. Ετσι και αλλιώς ο ισχυρός γίνεται αντιπαθής, αλλά ο Κόκκαλης έδωσε και δικαιώματα για να γίνει πιο μισητός από το… επιτρεπτό. Δεν πρόσφερε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, προσωπική μου άποψη, για τον απλούστατο λόγο ότι τον ενδιέφερε μόνο ο Ολυμπιακός. Μην με ρωτάτε αν συμφωνώ με πολλές από τις πρακτικές του, ποτέ δεν είδα με χαμόγελο το πρωτάθλημα της Ριζούπολης, αλλά δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι ήταν ένα δικό του πρωτάθλημα.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε για τον Κόκκαλη μέχρι το… 2011. Να συμφωνούμε και να διαφωνούμε. Είχε μια μαγική ικανότητα να σε κερδίζει εκεί που ένιωθες να απομακρύνεσαι. Αυτό το “όσο ζω θα είμαι στον Ολυμπιακό”, που είχε πει με βουρκωμένη ψυχή ήταν κάτι που δεν μπορούσε να περάσει από δίπλα σου αδιάφορα.Υπήρχαν και στιγμές που τον… έχανες, που ήθελες να απομακρυνθείς, να φύγεις τρέχοντας.

Υ.Γ: Επί προσωπικού. Επειδή όλοι… γνωριζόμαστε, ξέρετε όλοι με πόση κριτική διάθεση αντιμετώπισα τον Σωκράτη Κόκκαλη όλα αυτά τα χρόνια. Οφείλω, όμως, να ομολογήσω κάτι. Και στα πιο σκληρά κομμάτια δεν διαμαρτυρήθηκε ή δεν μου έστειλε μηνύματα… “το τι γράφεις”.