Η άδικη ζωή του Λουκά Βύντρα

Ο Λουκάς Βύντρα ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των ποδοσφαιριστών που υπάρχουν για να γκρινιάζει η εξέδρα. Ένας συμπαθέστατος ποδοσφαιριστής που η μοίρα του έλαχε να αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο μιας ολόκληρης κερκίδας. Σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός που οι κακές στιγμές είναι περισσότερες από τις καλές και οι μεγάλες επιτυχίες και εμφανίσεις του παρελθόντος αποτελούν ταυτόχρονα δυσβάσταχτο βάρος και μέτρο πίεσης στους σύγχρονους ποδοσφαιριστές, η κερκίδα χρειάζεται να στοχοποιεί την ανικανότητα της ομάδας. Στόχοι γίνονται συνήθως ποδοσφαιριστές που βρίσκονται χρόνια στην ομάδα – και επομένως επωμίζονται το βάρος πολλών κακών σαιζόν – και που δεν έχουν την ποιότητα εκείνη που θα βοηθούσε την ομάδα να ανακάμψει. Η περίπτωση τους μάλιστα γίνεται δυσμενέστερη αν ο προκάτοχός τους ήταν ποιοτικά ανώτερος. Ο Βύντρα αποτελεί αυτόν ακριβώς τον στόχο της πράσινης εξέδρας.

Ο γεννημένος το 1981 στην Τσεχία Λουκάς Βύντρα (έχει μάλιστα γενέθλια αυτή την εβδομάδα – 5 Φεβρουαρίου) έγινε γνωστός στο πανελλήνιο από τη θητεία του στον Πανηλειακό όπου και αγωνιζόταν ως κεντρικός αμυντικός. Τον Ιανουάριο του 2004 με τον Παναθηναϊκό να θέλει να ξεχάσει τον επεισοδιακό τρόπο με τον οποίο απώλεσε τον τίτλο ένα χρόνο πριν στη Ριζούπολη – κάτι το οποίο τον οδήγησε σε γενικότερο «ξήλωμα» της τότε ομάδας – ο Βύντρα περνάει για πρώτη φορά την πόρτα της Παιανίας. Η φυγή του Γιούρκα Σεϊταρίδη το καλοκαίρι του 2004 φέρνει τον Βύντρα στη θέση του δεξιού μπακ να καλύπτει το κενό του Γιούρκα. Ο Σειταρίδης αποτέλεσε για τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού τον παίχτη πρότυπο στα δεξιά της άμυνας. Άρτιος αμυντικά, πολύ καλός επιθετικά έδωσε υπόσταση στην παρεξηγημένη αυτή θέση. Ο Βύντρα ήταν εξ αρχής αμφίβολο αν θα καταφέρει να αντικαταστήσει τον Σεϊταρίδη.



Την επιτυχημένη χρονιά 2003 – 2004 που βρήκε τον Παναθηναϊκό νταμπλούχο Ελλάδας ακολούθησαν από τότε χρονιές χωρίς τίτλους. Η γκρίνια της εξέδρας μεγάλωσε χρόνο με το χρόνο και μια και η παλιά φουρνιά που τα άκουγε από το 1997 έως το 2004 είχε σχεδόν αφανιστεί από την Παιανία (Καραγκούνης, Μπασινάς, Φύσσας και άλλοι) χρειάζονταν νέα πρόσωπα για υποψήφια θύματα. Ο Βύντρα είχε όλα τα χαρακτηριστικά που χρειάζονταν. Δεν ήταν καλός επιθετικά, οι σέντρες του ήταν συχνά πυκνά απαράδεκτες, η συμπεριφορά του ήταν ήπια, ήταν Έλληνας και άρα καταλάβαινε τι εστί Παναθηναϊκός και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Έτσι σιγά-σιγά ο συμπαθής Βύντρα έγινε ο διάδοχος – σε επίπεδο γκρίνιας – των λεγόμενων ΓκουμοΜπασινάδων. Μάλιστα κατάφερε να ξεπεράσει και τον συμπαίχτη του Γιάννη Γκούμα!



Παρά την συνεχή γκρίνια ο Λουκάς Βύντρα δεν έχει παραπονεθεί ποτέ. Η συμπεριφορά του ήταν υποδειγματική και αυτό δεν αμφισβητείται. Και όμως θα είχε πολλούς λόγους να τα βάλει με εκείνους που τον υποτιμούν. Πρώτα και κύρια είναι αξιόπιστος αμυντικά. Δύσκολα βρίσκεις Έλληνα πλάγιο αμυντικό που να είναι τόσο προσηλωμένος στα αμυντικά του καθήκοντα. Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή ξεκίνησε από στόπερ. Επίσης πολύ σπάνια παρουσιάζει κακή απόδοση. Μπορεί πολύ σπάνια να είναι κορυφαίος του αγώνα, αλλά σχεδόν ποτέ δεν είναι και ο χειρότερος. Στα θετικά του και το γεγονός ότι παίζει και στα δεξιά και στα αριστερά της άμυνας και όποτε χρειαστεί θα καλύψει και το κέντρο της άμυνας. Το τι αγαπάει την ομάδα είναι πασιφανές. Αυτά τα χαρακτηριστικά του τον έχουν κάνει βασικό και αναντικατάστατο στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Δεν μπορεί άλλωστε. Τόσοι προπονητές έχουν περάσει από την Παιανία. Όλοι τον ξεκίναγαν σχεδόν πάντα ως βασικό. Όλοι κακοί ήταν;



Εδώ και ένα περίπου χρόνο ακούγεται ότι ο Βύντρα θα μετακομίσει σε άλλες πολιτείες. Οι υποψήφιοι μνηστήρες που έχουν ενδιαφερθεί είναι πολλοί. Όμως πάντα οι ομάδες δεν τα έβρισκαν στα λεφτά. Το θέμα δεν είναι πότε τελικά ο Βύντρα θα μετακομίσει σε άλλες πολιτείες. Το θέμα είναι να μην συμβεί η ….στραβή για τον ποδοσφαιριστή και μείνει για πάντα στον Παναθηναϊκό. Το λέω αυτό, γιατί όπως και να το κάνουμε του αξίζει κάτι καλύτερο. Όχι αγωνιστικά, αλλά ηθικά.