Ο ξεχωριστός Ηλίας Μπαζίνας

Δεν έχω κοιμηθεί όλη νύχτα. Νιώθω σαν να έχασα δεύτερη φορά τον πατέρα μου. Κι όμως ο Ηλίας ίσως ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Πώς μπορεί να είναι ο καλύτερός σου φίλος ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι πατέρας σου; Μα, ο Ηλίας Μπαζίνας δεν συμπεριφέρθηκε ποτέ σαν μεγαλύτερός μας, ήταν ένας κολοσσός που φερόταν σαν ο πιο πιστός αδελφός μας. Γι’ αυτό και μέχρι να φύγει του μιλούσαμε στον ενικό. Και ήταν Ο ΗΛΙΑΣ.

Για όσους νομίζουν ότι μόνο επαγγελματικές σχέσεις αναπτύσσει κανείς με ανθρώπους λόγω των γραπτών τους, θα πω μόνο ότι τα βράδια στο σπίτι του Ηλία εδώ και χρόνια, με ανοιχτές πάντα πόρτες και φαγητά και κρασί και ουίσκι μαλτ μαζί με την οικογένειά του και τον αδελφικό του φίλο Νώντα Παλαιοκρασσά, ήταν βράδια βαθιάς ανδρικής φιλίας και ταυτόχρονα βουτιάς στη μεγάλη του ψυχή και την ασύλληπτη καλλιέργειά του.

Έχω από μικρό παιδί συναναστραφεί με μεγάλες προσωπικότητες, ανώνυμους και επώνυμους που βρίσκονται στο δρόμο σου και πολλές φορές σαν το σφουγγάρι μαζεύεις απ’ αυτούς γνώση και εμπειρίες – και αναπτύσσεις μια ισότιμη σχέση διαλόγου και εκτίμησης. Δεν διστάζω να πω ότι ο Ηλίας Μπαζίνας ήταν η προσωπικότητα με το μεγαλύτερο βάθος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Όχι μόνο οι γνώσεις, που ξέρει ο πολύς κόσμος. Όχι μόνο η τρομακτική του ικανότητα σύνθεσης στο κείμενο και ο τρόπος να γράφει και να σαρκάζει και να γίνεται από αναλυτής ένας διασκεδαστής στην επόμενη σειρά. Η μεγάλη αρετή που δεν γνώριζε πολύς κόσμος ήταν η σεμνότητα που είχε απέναντι στον κάθε άνθρωπο που τον περιέβαλλε και η ματιά που δεν περίμενες ότι θα αναδείξει ξαφνικά στην κουβέντα μαζί του. Η τεράστια ανθρωπογνωσία, το διαλυτικό του χιούμορ όταν ανέσυρε εκείνες τις τσιφορικές φράσεις με τις οποίες χαρακτήριζε διάφορους και διάφορες και λυνόμασταν στα γέλια.

Τα αυτονόητα ήταν οι γνώσεις του για όλο το φάσμα του αθλητισμού. Τα στοιχεία που δεν μπορείς να διανοηθείς ήταν οι ανεξάντλητες γνώσεις του για όλο το φάσμα της ανθρώπινης φύσης. Ιατρική, η αγαπημένη του. Μουσική, δεινός πιανίστας. Χορός, μαζί με την αγαπημένη του Κίττυ, τη γυναίκα του, είχαν ζήσει όλη τη σχολή της παλιάς σοβιετικής Ένωσης που έχτισε το κλασικό μπαλέτο. Γεωγραφία, πέντε-έξι γλώσσες, βαθιά γνώση θεάτρου και κινηματογράφου, μοναδική γνώση ιστορίας, λατρεία για τον τόπο του, τη Μάνη, και διάθεση να υποστηρίζει αξίες και όχι διαφόρους περιστασιακούς βλάκες της τέχνης ή της δημοσιογραφίας. Συλλέκτης, γευσιγνώστης και δεινός μάγειρας, λάτρης κάθε ωραίου, ο Ηλίας κάποτε έκανε ένα ντοκιμαντέρ για την άρση βαρών για το κρατικό κανάλι που λίγοι το θυμούνται – και ήταν κάτι σαν έργο τέχνης. Ετοίμαζε ένα βιβλίο για το Βυζάντιο που θα άφηνε εποχή. Και μπορούσε να γράψει μέσα σε λίγα λεπτά κείμενο από σημειώσεις που έκανε σε ένα τεφτέρι.

Η μοναχική του ιστορία, όμως, είναι ότι ΑΥΤΗ η προσωπικότητα που όλοι θα υμνήσουν, έζησε τα τελευταία χρόνια με μια πικρία για φαινόμενα του χώρου. Αισθάνθηκε ότι βρέθηκε σαν σάκος του μποξ περιθωριοποιημένος, μπορεί και από κάποιους που τώρα θα τον υμνήσουν. Δεν θα πω λεπτομέρειες. Χρειάστηκε τη βοήθεια ανθρώπων κι αυτοί που του την έδωσαν είναι αυτοί που αγάπησαν, πέρα από την πένα του, την ανεξικακία του και την τρομερή του καθαρότητα. Δεν είναι ώρα για αυτές τις αναδρομές. Είναι ώρα και για μένα που τον πρωτογνώρισα στον ΦΙΛΑΘΛΟ στα 19 μου, να τιμήσω την αληθινή φιλία και τις αξέχαστες συνομιλίες και βραδιές με έναν κολοσσό.

Καλό ταξίδι ξεχωριστέ άνθρωπε.