Ζοζέ Μουρίνιο-Ιντερ: Γεννημένοι νικητές… (vids)

Οταν, μάλιστα, στο «τιμόνι» της βρίσκεται το ιδανικότερο υπόδειγμα νοοτροπίας νικητή σε προπονητική φιγούρα, ο Ζοζέ Μουρίνιο, τότε το… γλυκό έδεσε. Τα 64α γενέθλια του Μάσιμο Μοράτι, τα οποία κάθε Μάιο συνοδεύονταν από δημοσιεύματα-υπενθύμιση των χρημάτων που σπαταλήθηκαν για μεταγραφές και προπονητές με μηδαμινό αντίκρισμα, έδωσαν τη θέση τους στα διθυραμβικά αφιερώματα που τόσα χρόνια λαχταρούσε. Στα δεύτερα –ήντα, δεν έχει δει ακόμα πρωτάθλημα να χάνεται. Εάν εξακολουθήσει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, τότε η κυριαρχία της Ιντερ θα συνεχιστεί για χρόνια. Εξάλλου, οι αντίπαλοί της συμβιβάζονται με τον ανταγωνισμό για το ποια… δεν θα βγει τρίτη, με συνέπεια οι «νερατζούρι» να έχουν τα περιθώρια αισιοδοξίας για μακροημέρευση.

Πορτογαλικός άνεμος

Σε αυτό αποσκοπούσε η συμφωνία με τον κορυφαίο προπονητή της γενιάς του και με το πιο εντυπωσιακό παλμαρέ των τελευταίων χρόνων, Ζοζέ Μουρίνιο. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι αποχώρησε ως εχθρός, αλλά η διοίκηση της Ιντερ δεν στάθηκε στον Ιταλό και στο τι είχε δημιουργήσει ή προκαλέσει. Ζήτησε τον καλύτερο για ένα καλύτερο αποτέλεσμα, ήτοι μία καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία. Πήρε τον Πορτογάλο, ο οποίος αμέσως έθεσε το σχέδιό του σε εφαρμογή.

Τα πλάνα του πρώην τεχνικού της Τσέλσι ήταν λίγο πολύ γνωστά. Μεταγραφές που κοστίζουν, ποδοσφαιριστών που υπερτιμούνται, οι οποίοι, όμως, αποτελούν χρησιμότατα «εργαλεία» στα χέρια του «Special One». Ως εκ τούτου, τα περίπου 70 εκατομμύρια ευρώ που δαπανήθηκαν για Ρικάρντο Κουαρέσμα (24,5 εκ. ευρώ), Αμαντίνο Μανσίνι (13 εκ. ευρώ), Βίκτορ Ομπίνα (περίπου 10 εκ. ευρώ), Σούλεϊ Μουντάρι (15 εκ. ευρώ) και Λουίς Χιμένεζ (6 εκ ευρώ) κρίθηκαν απαραίτητα στα χαρτιά για να λειτουργήσει ο Πορτογάλος μέσα σε ένα σύνολο με αρκετούς γερασμένους ποδοσφαιριστές. Στην πράξη, μόνο ο Μουντάρι δικαιολόγησε τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την απόκτησή του.

Συν αυτώ, υπήρχε και η κόπωση από τη συμμετοχή αρκετών ποδοσφαιριστών στο Euro 2008 και για μία ομάδα με τον τρίτο υψηλότερο μέσο όρο σε ηλικία όταν άρχισε το πρωτάθλημα, ο βαθμός δυσκολίας ανέβαινε. Το σούπερ καπ το οποίο κατακτήθηκε στα πέναλτι λειτούργησε ευεργετικά από πλευράς ψυχολογικής ώθησης. Ο Μουρίνιο είχε μπει άμεσα στο «στόχαστρο» των δημοσιογράφων με τη συμπεριφορά του και η Ιντερ χρειαζόταν μία πρώτη απάντηση. Η νίκη επί της Ρόμα, έστω και στα πέναλτι, έφερε το πρώτο τρόπαιο της σεζόν, αλλά οι φιλοδοξίες όλων ήταν να συνοδευτεί από τουλάχιστον δύο ακόμα.

Το κατενάτσιο κερδίζει πόντους

Η εκκίνηση δεν ήταν καλή, αφού η Σαμπντόρια κατάφερε να κόψει δύο βαθμούς στη Γένοβα από τους πρωταθλητές. Ακολούθησαν, όμως, τέσσερις νίκες (η μία επί του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ), που υπενθύμισαν πως η Ιντερ γνωρίζει -πια- πώς να παίρνει παιχνίδια. Χωρίς να εντυπωσιάσει με την εμφάνισή της και σε περίοδο ανασύνθεσης ακόμα, οι «νερατζούρι» πήραν κεφάλι στη Serie A. Η ήττα στο derby della Madonnina από τη Μίλαν θορύβησε τον Μοράτι που στήριζε τον προπονητή του με κλειστά μάτια μέχρι εκείνο το σημείο, αλλά κυρίως τον ίδιο τον Μουρίνιο. Η στάση του απέναντι στους παίκτες άρχισε να σκληραίνει και ολόκληρη η χρονιά βγήκε με απειλές και βαρύτατους χαρακτηρισμούς.

Το επιθετικό πρόβλημα της Ιντερ ήταν φανερό. Ο Ιμπραΐμοβιτς δεν είχε βρει τη φόρμα του, ο Ερνάν Κρέσπο που είχε μείνει εκτός λίστας Τσάμπιονς Λιγκ και είχε προηγούμενα με τον Μουρίνιο δεν ήταν σε θέση να βοηθήσει, ο Νταβίντ Σουάζο είχε παραχωρηθεί δανεικός στην Μπενφίκα, ο Αντριάνο ήταν ο γνωστός Αντριάνο και ο Μάριο Μπαλοτέλι ακόμα δεν είχε αποδείξει το ταλέντο του. Ως εκ τούτου, η άμυνα ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο, μιας και πρώτος στόχος της Ιντερ ήταν να κρατά το μηδέν στα μετόπισθεν και στη συνέχεια, με έναν οποιονδήποτε τρόπο, να βρει το δρόμο προς τα δίχτυα.

Η απίστευτη φόρμα του Μαϊκόν, το μεστό παιχνίδι του Ντέγιαν Στάνκοβιτς και η ύπαρξη ενός παίκτη κλάσης όπως ο Ιμπραΐμοβιτς έδιναν στην Ιντερ αυτό το πολυπόθητο γκολ το οποίο τη χώριζε από τους αντιπάλους της. Μία μεγαλειώδης εμφάνιση με αντίπαλο τη Ρόμα στο «Ολίμπικο» αποτέλεσε την εξαίρεση στον κανόνα και τα μετέπειτα αποτελέσματα απέδειξαν του λόγου το αληθές. Την ώρα που ο Μουρίνιο αστειευόταν με τους δημοσιογράφους, η Ιντερ τα έβρισκε σκούρα μόλις άρχισαν οι πρώτοι τραυματισμοί αμυντικών. Εάν επηρεαζόταν η αμυντική λειτουργία, τότε η Ιντερ θα καταποντιζόταν. Η λύση ήρθε με μετατόπιση του βάρους από τα μετόπισθεν στο κέντρο και στην επίθεση. Η αλλαγή συστήματος, με τρεις αμυντικούς μέσους, οι οποίοι ενίοτε είχαν αυξημένες δημιουργικές ευθύνες, έφερε μία περίοδο «παχιών αγελάδων» στο πρωτάθλημα, με οκτώ σερί νίκες.

Ορισμένες εξ αυτών με… ηρωικό τρόπο, που έβγαζαν στην επιφάνεια την ένταση που υπήρχε στην ομάδα, η οποία παρότι κέρδιζε τους αγώνες, δεν είχε βρει ακόμα τα «πατήματά» της. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, μάλιστα, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά, με την Ιντερ να έχει δύο ήττες και μία ισοπαλία στο δεύτερο γύρο των ομίλων και να προκρίνεται ως δεύτερη, πέφτοντας πάνω στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Το πάθημα του Μπέργκαμο, μάθημα του Μιλάνο

Την κακή εμφάνιση και η ισοπαλία με την Κάλιαρι διαδέχθηκε η οικτρή παρουσία των πρωταθλητών στο Μπέργκαμο κόντρα στην Αταλάντα. Το 3-1 είναι κολακευτικό για τους «νερατζούρι», που γνώρισαν τη μήνη του προπονητή τους μετά το ματς. Οι αντιδράσεις έπιασαν τόπο, με την Ιντερ να προκρίνεται απέναντι στη Ρόμα στα προημιτελικά του κυπέλλου Ιταλίας και έκτοτε να μην χάνει ξανά στο πρωτάθλημα μέχρι τα τέλη Απριλίου.

Οι παράλληλες υποχρεώσεις σε συνδυασμό με τα προβλήματα τραυματισμών και τις μειωμένες αντοχές των παικτών της Ιντερ ανάγκασαν τον Μουρίνιο σε συνεχές rotation και στο να εμπιστευτεί νεαρούς ποδοσφαιριστές. Ο Μπαλοτέλι ήταν ένας εξ αυτών, ο οποίος γρήγορα έγινε ο υπ’ αριθμόν δύο επιθετικό της ομάδας και ο Νταβίντε Σαντόν, ο αριστερός μπακ, που δεν έχασε τη θέση του από το χειμώνα. Ο Νέλσον Ρίβας, παρότι αποδείχθηκε… κίνδυνος για την άμυνα, αγωνίστηκε σε μερικά ματς, όπως και ο Χιμένεζ. Η επιβλητική παρουσία του Ιμπραΐμοβιτς, όμως, ήταν αυτή που έκανε τη διαφορά, σε συνδυασμό με την διαρκώς ανοδική απόδοση του Καμπιάσο, ακόμα και σε θέση στόπερ, όποτε χρειάστηκε.

Τα διαιτητικά λάθη και ο παραπλανητικός Μουρίνιο

Αυτό που σίγουρα χρειάστηκε και είναι κοινό μυστικό στις τάξεις των «νερατζούρι», είναι η διαιτητική εύνοια. Από τη στιγμή που «ξηλώθηκε» το σύστημα Μότζι, η Ιντερ παίζει μόνη της στους υπόγειους μηχανισμούς της διαιτησίας και όπως είναι φυσικό, κερδίζει. Φέτος είχε τη μεγαλύτερη εύνοια από κάθε άλλη σεζόν, με τους διαιτητές να κατακυρώνουν δύο φορές γκολ που προήλθε από χέρι, να μην καταλογίζουν ξεκάθαρα πέναλτι και γενικότερα όποτε χρειαζόταν βοήθεια, να την προσφέρουν ακόμα και σε ντέρμπι, όπως αυτό με τη Μίλαν ή αυτό με τη Ρόμα στο δεύτερο γύρο.

Η συζήτηση διευρύνθηκε μετά το καθιερωμένο πόρισμα του ιταλικού παρατηρητηρίου στις αρχές Μαρτίου, σύμφωνα με το οποίο η τότε βαθμολογία έπρεπε να έχει τη Μίλαν στην κορυφή του πίνακα της βαθμολογίας (αδικημένη κατά πέντε βαθμούς) και την Ιντερ στην τέταρτη (ευνοημένη κατά έντεκα πόντους).

Σε μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από το θέμα της διαιτησίας, ο Μουρίνιο για ακόμα μία φορά βγήκε μπροστά και εξαπέλυσε επιθέσεις εναντίον της Ρόμα, της Μίλαν και της Γιουβέντους, για να λάβει προσωπικά απαντήσεις από κάθε θιγόμενη πλευρά. Στόχος επετεύχθη, όμως, επειδή το ενδιαφέρον στράφηκε πάνω του και τα «μικροσκόπια» έφυγαν από κάθε σφύριγμα του διαιτητή σε αγώνα των «νερατζούρι».

Η περιφερειακή αποτυχία εν μέσω εσωτερικών τριγμών

Στο πρωτάθλημα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η Ιντερ τα κατάφερνε. Στις υπόλοιπες δύο διοργανώσεις που συμμετείχε, όμως, αντιμετώπισε μεγάλα προβλήματα. Στο πρώτο ματς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αντιμετωπίζοντας μεγάλα προβλήματα απουσιών, ήρθε ισόπαλη δίχως σκορ. Στον επαναληπτικό του «Ολντ Τράφορντ», παρότι είχε πολλές ευκαιρίες, ηττήθηκε με 2-0, αποκλείστηκε και οι φίλοι της ομάδας αντέδρασαν για τον τρίτο σερί αποκλεισμό σε φάση των 16.

Είχε προηγηθεί και η ήττα με κατεβασμένα χέρια από την Σαμπντόρια στον πρώτο ημιτελικό του κυπέλλου Ιταλίας, με το 3-0 να μην αφήνει μεγάλα περιθώρια ανατροπής στον επαναληπτικό και να θέτει εν κινδύνω την πέμπτη σερί συμμετοχή στον τελικό του θεσμού. Ο αποκλεισμός, εν τέλει, οριστικοποιήθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα, όταν η Ιντερ νίκησε μόλις με 1-0 (αν και είχε ευκαιρίες για να φτάσει στο 3-0) και γρήγορα το αίσθημα κυριαρχίας του Μουρίνιο και των παικτών του κλυδωνίστηκε.

Δεν ήταν μόνο οι αγωνιστικές αποτυχίες σε δύο θεσμούς-στόχους, ήταν και τα εσωτερικά προβλήματα. Ο Μάρτιος και ο Απρίλιος αναλώθηκε στο «μένω-φεύγω» του Αντριάνο (τελικά έφυγε), στο «μένω-φεύγω» του Ιμπραΐμοβιτς (ουδείς γνωρίζει το μέλλον του), ακόμα και στο «μένω-φεύγω» του Μουρίνιο, ο οποίος είχε μπει στο «στόχαστρο» ακόμα και του συνδέσμου Ιταλών προπονητών με τη συμπεριφορά του.

Το αμφιλεγόμενο φινάλε

Η τελική ευθεία του πρωταθλήματος βρήκε την Ιντερ να παίρνει το βαθμό της ισοπαλίας στο Τορίνο απέναντι στη βασική της αντίπαλο, τη Γιουβέντους, αν και μπορούσε να φτάσει εύκολα στη νίκη. Ο εκνευρισμός του Μουρίνιο και του κόσμου ήταν μεγάλος, σε σημείο, μάλιστα, οι φίλαθλοι να έρθουν σε ρήξη με τον Ιμπραΐμοβιτς.

Εκτός έδρας, οι επίδοξοι πρωταθλητές βρέθηκαν στο καναβάτσο δύο φορές με αντίπαλο τη Νάπολι και την Κιέβο κι έτσι χρησιμοποίησαν το «Τζιουζέπε Μεάτσα» για να πάρουν τους βαθμούς που χρειάζονταν, ώστε να μην μπλέξουν με τη Μίλαν που πλησίαζε απειλητικά. Ο αγχωτικός τρόπος με τον οποίο η Ιντερ έφτασε στο ματς με την Σιένα (και ακολούθως στη νίκη) ήταν τυπικός μιας ολόκληρης σεζόν, κατά την οποία τα σκαμπανεβάσματα διαδέχονταν το ένα το άλλο.

Σε μία φιέστα όπου όλα ξεχνιούνται και όλα κινούνται γύρω από το ρυθμό του πρωταθλήματος, ο Ιμπραΐμοβιτς έκανε τα δικά του, ο Λουίς Φίγκο είπε «αντίο», αλλά ουδείς ασχολήθηκε μαζί του και η Ιντερ παρουσίασε μία εικόνα που μόνο σε ομάδα δεν παραπέμπει. Κι, όμως, αυτό το σύνολο, κατά άλλους συνονθύλευμα πολιτισμών και νοοτροπιών, πέτυχε να κατακτήσει την κορυφή, εν μέσω αμφισβήτησης για τον τρόπο, αλλά όχι για την ανωτερότητα.

Ο Ζοζέ Μουρίνιο, ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, ο Εστεμπάν Καμπιάσο, ο Ζούλιο Σέζαρ, ο Ντέγιαν Στάνκοβιτς, ο Μαϊκόν, ο Χαβιέρ Ζανέτι, ο Ιβάν Κόρντομπα, ο Μάριο Μπαλοτέλι, ο Σούλεϊ Μουντάρι και οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές, παραμέρισαν τις διαφορές τους στα κομβικά σημεία του πρωταθλήματος και έφτασαν σε ακόμα ένα σκουντέτο, με το οποίο «σφράγισαν» την απόχρωση που έχει το φινάλε της τρέχουσας δεκαετίας και που όπως δείχνουν τα πράγματα, θα διατηρηθεί και στο άμεσο μέλλον. Το χρώμα των νικητών, το χρώμα της Ιντερ…

MVP

Δεν είναι μόνο τα 22 τέρματα που πέτυχε μέχρι τη μαθηματική κατάκτηση του τίτλου και το γεγονός ότι διανύει την πιο παραγωγική χρονιά της καριέρας του στην Ιταλία. Είναι το είδος των γκολ. Πρόκειται για τέρματα που σχεδόν πάντα δίνουν βαθμούς, τέρματα που ανοίγουν το δρόμο για τη νίκη, απελευθερώνοντας το άγχος των συμπαικτών του, ή γκολ που «σώζουν» βαθμούς νίκης ή ισοπαλίας. Διότι ολόκληρη τη φετινή χρονιά, όταν η Ιντερ βρισκόταν σε δυσμενή θέση, όλοι έψαχναν τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Και ο Σουηδός επιθετικός σχεδόν πάντα δήλωνε «παρών», έτοιμος να επωμιστεί το βάρος και να βγάλει από τη δύσκολη θέση την ομάδα του. Αλλες φορές το κατάφερνε απλά, άλλες με τον γνωστό περίτεχνο τρόπο του, το ζήτημα, όμως, είναι πως η σημασία των γκολ και όχι ο αριθμός τους είναι αυτός που καθιστούν MVP τον ποδοσφαιριστή που δεν δίστασε να εκφράσει δημόσια τις τάσεις φυγής από την ομάδα, που τσακωνόταν με τον προπονητή του διαρκώς, που ήρθε σε ρήξη ακόμα και με τους φιλάθλους, που στη φιέστα του τίτλου προκάλεσε νέο επεισόδιο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο Ζούλιο Σέζαρ και ο Εστεμπάν Καμπιάσο θα είχαν κάθε δικαίωμα να πάρουν το συγκεκριμένο τίτλο σπίτι τους και να αφήσουν ένα μικρό κομμάτι για τους Ντέγιαν Στάνκοβιτς και Μαϊκόν.

Απογοήτευση

Στον Αντριάνο ουδείς υπολόγιζε κι έτσι σε σχέση με τα σημαντικά τέρματα που πέτυχε, μάλλον θετικός ήταν για την ομάδα του, παρά αρνητικός. Οι αμυντικοί μπορεί να μην έθελξαν με την απόδοσή τους, αλλά οι αναρίθμητοι τραυματισμοί δεν βοηθούσαν την ομοιογένεια και κάθε αγωνιστική η ανασταλτική τετράδα περιείχε συνεχώς αλλαγές. Ουδείς θεωρείται βασικός, με συνέπεια να κρίνεται άτοπο να στιγματιστεί ένας παίκτης με μικρή συμμετοχή στην πορεία της Ιντερ δίχως να φέρει ευθύνη γι’ αυτό. Αντιθέτως, ο ελάχιστος χρόνος συμμετοχής του Ρικάρντο Κουαρέσμα και ακολούθως ο… διωγμός του στην Τσέλσι (όπου η άφιξη του Γκους Χίντινκ σήμανε το τέλος της σεζόν γι’ αυτόν) είναι αποκλειστικά ευθύνη του Πορτογάλου. Ο πολυδιαφημισμένος Κουαρέσμα, με την άρτια τεχνική κατάρτιση, αποκτήθηκε έναντι 24,5 εκατομμυρίων ευρώ, αγωνίστηκε σε 13 ματς στον πρώτο γύρο αλλά μόλις σε 686 λεπτά, σημείωσε ένα γκολ και έβγαλε μία ασίστ. Ο Ζοζέ Μουρίνιο τον πίστεψε, ο 25χρονος ακραίος επιθετικός απέδειξε ότι δεν κάνει για μεγάλη ομάδα παρότι το σύστημα στο οποίο εντάχθηκε ήταν κατάλληλο για τις δυνατότητές του και μετά το χαμένο στοίχημα της Μπαρτσελόνα, η φετινή σεζόν αποτελεί την «ταφόπλακα» της καριέρας του. Φυσικά ο Πορτογάλος κερδίζει στο… νήμα τον Αμαντίνο Μανσίνι, διότι ο Βραζιλιάνος κόστισε τα μισά χρήματα και παρότι έκανε περισσότερη φασαρία για το χρόνο συμμετοχής (όλη τη σεζόν αγωνίστηκε λιγότερα λεπτά από τον Κουαρέσμα), έβγαλε τη σεζόν στη βία Ντουρίνι.

Προπονητής

Ηρθε μετά Βαΐων και κλάδων. Με την άφιξή του στο Μιλάνο, άρχισε να κοντράρεται με τον Κλαούντιο Ρανιέρι, σε μία κόντρα με αντικείμενο την Τσέλσι. Εν συνεχεία, συνέχισε το αγαπημένο του σπορ, επιλέγοντας «στρατόπεδο» απέναντι στους δημοσιογράφους, οι οποίοι λόγω του μεσογειακού ταμπεραμέντου, είναι πιο προκλητικοί από τους Αγγλους. Ακολούθησε ολική ρήξη με το ιταλικό ποδόσφαιρο, όταν βρέθηκε σε θέση υπόλογου για τα διαιτητικά σφάλματα που μονίμως ευνοούσαν την Ιντερ. Και αντί να κρατήσει χαμηλούς τόνους, πέρασε στην αντεπίθεση με χαρακτηρισμούς και κατηγορίες εναντίον Γιουβέντους, Μίλαν και Ρόμα. Τα ατελείωτα mind games του Ζοζέ Μουρίνιο είχαν λείψει την περσινή χρονιά. Φέτος, γέμισε αυτά τα κενά και με το παραπάνω. Στα… διαλλείματα, ασχολιόταν με τα του οίκου του, προσπαθώντας να συνετίσει τον Αντριάνο (το πέτυχε στο βαθμό του δυνατού), τον Μάριο Μπαλοτέλι (το πέτυχε και δικαιώθηκε), τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς (αμοιβαίοι συμβιβασμοί με το γνωστό αποτέλεσμα), τον Ρικάρντο Κουαρέσμα (τον έδιωξε και γλίτωσε) και αρκετούς ακόμα ατίθασους ποδοσφαιριστές. Οσο για το αγωνιστικό σκέλος, άρχισε με το αγαπημένο του 4-3-3, αλλά οι Κουαρέσμα, Μανσίνι τον «πρόδωσαν». Δίχως αξιόπιστους πλάγιους επιθετικούς, το γύρισε σε 4-3-1-2, με τον Λουίς Φίγκο και τον Ντέγιαν Στάνκοβιτς σε ρόλο trequartista (κάτι σαν «δεκάρι»), αλλά τα προβλήματα με Αντριάνο και Μπαλοτέλι, ουσιαστικά άφηναν μόνο του τον Ιμπραΐμοβιτς. Μέχρι που στην τελική ευθεία αρκετοί από τους πρωταγωνιστές σοβαρεύθηκαν κι έτσι ο Πορτογάλος είχε την ευχέρεια να αλλάζει συστήματα σύμφωνα με τις απαιτήσεις του κάθε αγώνα.

---