Όταν απαγορεύεται ο αμυντικός να κάνει τάκλιν στην μπάλα…

Δεν είναι το πιο όμορφο σε μια ποδοσφαιρική κουβέντα, τα διαιτητικά και ό,τι έχει να κάνει με φαλτσοσφυρίγματα σε ένα παιχνίδι. Πάντα ήμουν και εξακολουθώ να είμαι της άποψης ότι ένας διαιτητής δεν κάνει περισσότερα λάθη στο γήπεδο, απ’ ότι το αμυντικό χαφ, το αριστερό στόπερ, ο έξω δεξιά, ο ίδιος ο προπονητής μιας ομάδας. Το ζήτημα είναι αν πρόκειται για λάθη ανθρώπινα, για λάθη από ανικανότητα ή αν πρόκειται για λάθη που προέρχονται από δόλο. Δεν είναι πάντα εύκολο να τα ξεχωρίσεις, μια ζωή θα υπάρχει η αμφιβολία.

Επίσης δεν είναι εύκολο να απαλλαγούμε από το σύνδρομο της διαιτητολαγνείας, όσο κάθε εβδομάδα ο ορισμός των διαιτητών αποτελεί για μερικές ώρες πρώτο θέμα στα αθλητικά δελτία ειδήσεων και όσο (θα) δίνεται έκταση σε αθλητικές ιστοσελίδες και εφημερίδες την άλλη μέρα. Κάτι βεβαίως που δεν συμβαίνει σε άλλο μέρος όπου προηγούνται τα αμιγώς ποδοσφαιρικά και οι διαιτητές περνάνε στα ψιλά.

Και μιας και πιάσαμε το θέμα, να καταθέσω και εγώ την ταπεινή μου άποψη για τον θόρυβο που προκλήθηκε το Σαββατόβραδο στο ματς της ΑΕΚ με τον Εργοτέλη. Καταρχάς ο Καραγεωργίου κάνει ο,τι κάνει, λέει ό,τι λέει, διότι αισθάνεται εκείνη τη στιγμή σούπερ αδικημένος. Είναι το τάιμινγκ, είναι το 93ο λεπτό όταν “βλέπει” ανατροπή Λεάλ από τον Μαιστόροβιτς. Επιστρέφοντας στο Ηράκλειο ο προπονητής του Εργοτέλη και βλέποντας 10 ριπλέι της επίμαχης φάσης, πολύ θα ήθελα να του απευθύνω το εξής ερώτημα. Στα 19 χρόνια που έπαιξε μπάλα, σε σχεδόν 400 ματς με Καβάλα, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό και Ξάνθη, όταν ως αμυντικός άπλωνε το πόδι του και έβρισκε καθαρά την μπάλα (διώχνοντας σε κόρνερ), πως θα αισθανόταν αλήθεια αν του καταλόγιζαν πέναλτι; Πιθανώς να ωρυόταν περισσότερο και από το Σαββατόβραδο γιατί θα τον έπνιγε το δίκαιο.

Το ερώτημα λοιπόν είναι από πότε απαγορεύεται ένας αμυντικός να κάνει τάκλιν, να βρίσκει και να διώχνει την μπάλα σε κόρνερ; Πέφτοντας ο Σουηδός, δεν μπορεί ούτε να… κόψει το δικό του πόδι, ούτε να το εξαφανίσει για να μην έρθει σε επαφή με το πόδι του Λεάλ. Συγνώμη, αλλά στο ποδόσφαιρο μετράει πρωτίστως η πρόθεση. Όταν ένας αμυντικός κάνει τάκλιν και βρει την μπάλα, της αλλοιώσει την πορεία (έχει διαγώνια κατεύθυνση προς την εστία και βγαίνει κόρνερ), ο διαιτητής αυτό θα αξιολογήσει. Μόνο εάν ο αμυντικός δεν βρει την μπάλα, εκεί δεν θα μετρήσει η πρόθεση αλλά το αποτέλεσμα.

Ο Ντάκος από την Ξάνθη έτσι κι αλλιώς για τον… ντάκο είναι. Δεν ελέγχεται για τη φάση του 93′ αλλά για δυο άλλες (καραμπινάτες) περιπτώσεις πέναλτι που δεν σφύριξε. Στο 38′ ο Σασιασβίλι “γκρεμίζει” στην περιοχή τον Μπλάνκο. Πέναλτι μαρς, η ΑΕΚ μπορεί να κάνει το 2-0 και να ηρεμήσει το παιχνίδι της, να παίξει καλύτερα. Υπάρχει πέναλτι μαρς και στο 72′. Ο Αραούχο ανατρέπει τον Λεάλ, ίδια φάση με το πέναλτι που κέρδισε ο Νίνης (όχι στη… Ν.Σμύρνη) μεσοβδόμαδα στο “Ολίμπικο” από τον Ντε Ρόσι. Ο Εργοτέλης μπορεί να κάνει το 1-1, να φέρει στα μέτρα του το ματς, να κυνηγήσει ακόμα περισσότερα πράγματα απέναντι στην υπνωτισμένη ΑΕΚ.

Με τον θόρυβο για τη διαιτησία και με “βιτρίνα” το καθαρώς στατιστικό κομμάτι (4 σερί νίκες, 9 ματς αήττητη) χάνεται η ουσία για την ΑΕΚ. Δεν έχω να προσθέσω κάτι καινούριο σε σχέση με την προηγούμενη εβδομάδα και το ματς με τον Άρη. Η ομάδα δεν πείθει ούτε στο ελάχιστο και στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην έμπνευση, στο ταλέντο μεμονωμένων ποδοσφαιριστών. Πότε ο Σκόκο, πότε ο Τζιμπούρ, καμιά φορά και ο Μπλάνκο (με Ξάνθη αυτός) βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Και αν σε άλλα ματς, έβλεπες και ευκαιρίες, σουτ, το Σάββατο μετά το γκολ η ΑΕΚ έκανε μιάμιση φάση μέχρι τη λήξη. Το σουτ άουτ του Τζιμπούρ και το “τσαφ” του Μπλάνκο στην μοναδική οργανωμένη επιθετική προσπάθεια. Πολύ λίγα για μια ΑΕΚ που πάνω απ’ όλα πρέπει να σέβεται το κοινό της, το οποίο αισθάνεται κάτι παραπάνω από άβολα βλέποντας στο δεύτερο ημίχρονο την ομάδα να γυρίζει πίσω και να διώχνει την μπάλα όπου να’ ναι. Εντάξει, καταγράφεται στα θετικά της ομάδας που δεν επέτρεψε στον Εργοτέλη να βγάλει φάση της προκοπής και να ανησυχήσει τον Σάχα. Αυτό όμως νομίζω πως οφειλόταν περισσότερο στο φρου-φρου-και-αρώματα-παίξιμο του Εργοτέλη και λιγότερο στην οργανωμένη και συνεπή ανασταλτική λειτουργία της ομάδας. Άλλωστε εξαιτίας της αστείας αμυντικής συμπεριφοράς στο κέντρο, με τους μέσους και επιθετικούς (πλην Μπλάνκο που όπως το πάνε στην ΑΕΚ θα τον δούμε και… στόπερ) να μαρκάρουν με τα μάτια, κυριάρχησε (στο κέντρο) ο Εργοτέλης και πίεσε (φλύαρα) την ΑΕΚ.

Ειλικρινά δεν γνωρίζω το ταβάνι αυτής της ομάδας και αν θα μπορέσει φέτος στα 12 ματς που απομένουν (μαζί με τα πλέι οφ) να ικανοποιήσει τους οπαδούς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα μπορεί πάντα να κερδίζει και να διευρύνει το σερί χωρίς να βελτιώσει (κάπως) την εικόνα της. Ίσως ο Νέμεθ, αν γυρίσει το Σάββατο στη Λάρισα ή τη μεθεπόμενη εβδομάδα με την Καβάλα, να προσθέσει μια όμορφη πινελιά, να γλυκάνει το παιχνίδι της ομάδας…

ΥΓ: Προσπαθώ να πιστέψω ότι ο Νοτιάς, θα βάλει ως τη λήξη της σεζόν τα λεφτά που του αναλογούν με βάση το ποσοστό του. Τέσσερα εκατομμύρια ευρώ. Όταν από πέρσι τον Μάιο δεν έχει ξοδέψει ούτε ένα εκατομμύριο…

ΥΓ 2: Στείλει δεν στείλει τα λεφτά ο Νοτιάς, ο Αδαμίδης και χωρίς τις εγγυήσεις που ζητούσε θα βάλει τα στήθια του μπροστά. Είναι μεγάλη η κάψα του δικηγόρου να γίνει πρόεδρος. Δεν έχει να χάσει και πολλά, έτσι κι αλλιώς δεν είναι δική του η ΑΕΚ…