Λιντς: We are the champions of Europe

Επανήλθε στο προσκήνιο ως "φονέας των γιγάντων". Το έπραξε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πέρυσι, βρέθηκε κοντά να το επαναλάβει με την Αρσεναλ φέτος. Τίποτα δεν τέλειωσε για τη Λιντς, έστω κι αν χρειάζεται να περιμένει τέτοιες περιπτώσεις για να επιστρέφει στα φώτα της δημοσιότητας. Μία ομάδα που θα μπορούσε να ήταν δις εστεμμένη ευρωπαϊκά, αλλά η διαιτησία της στέρησε αυτήν την ευκαιρία. Στη μία περίπτωση δε, την πιο χαρακτηριστική, η ελληνική διαιτησία που ανέκαθεν φρόντιζε να κλέβει την παράσταση...

Λιντς: We are the champions of Europe

1973: Η χρονιά του Μίχα

Οταν τον Μάρτιο του 1961 η Λιντς έδινε τα "ηνία" στον τότε παίκτη της, Ντον Ρίβι, ουδείς μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε. Η ομάδα βολόδερνε στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος και ο νεόφερτος τεχνικός επιχειρούσε να αντιστρέψει το υποτονικό κλίμα αλλάζοντας το χρώμα της φανέλας του συλλόγου σε ολόλευκο, όπως η κραταιά εκείνη την εποχή Ρεάλ Μαδρίτης. Η απόσταση με τους "μερέγκες" ήταν τεράστια και η κάλυψή της έμοιαζε με ανέκδοτο. Αυτός που γέλασε τελευταίος, όμως, ήταν ο Ρίβι, ο οποίος αφού ανέβασε την ομάδα στην πρώτη κατηγορία βασιζόμενος στον νεανικό "πυρήνα" των Νόρμαν Χάντερ, Πολ Ρίνι, Γκάρι Σπρέικ, Τζον Τζάιλς και φυσικά Πίτερ Λόριμερ και Μπίλι Μπρέμνερ (υπό την καθοδήγηση των γηραιότερων Τζάκι Τσάρλτον και Μπόμπι Κόλινς), από το 1965 μέχρι το 1974 δεν γνώρισε ποτέ χαμηλότερη θέση από την 4η.

Κατέκτησε τα πρωταθλήματα του 1968-1969 και 1973-1974, το Λιγκ Καπ του 1968 και φυσικά το Κύπελλο του 1972, που έδωσε το δικαίωμα στον σύλλογο να συμμετάσχει στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Η Γιουνάιτεντ έχασε τη συμμετοχή στην πρώτη τη τάξει διασυλλογική διοργάνωση της UEFA, το Κύπελλο Πρωταθλητριών, λόγω ήττας στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος από τους Γουλβς, που την άφησε ένα πόντο πίσω από την Ντέρμπι του Μπράιαν Κλαφ, στον "παρθενικό" τίτλο του ιδιόρρυθμου τεχνικού.

Το γκολ του Αλαν Κλαρκ στο "Γουέμπλεϊ" κόντρα στην Αρσεναλ ήταν αρκετό για να την επαναφέρει στο ευρωπαϊκό προσκήνιο, μετά τις κατακτήσεις του Κυπέλλου Εκθέσεων (ο προπομπός του Κυπέλλου UEFA) το 1968 και το 1971. Πρώτος αντίπαλος η Ανκαραγιουτσού, την οποία οι Αγγλοι προσπέρασαν με συνολικό σκορ 2-1. Επόμενη πρόκληση από την Ανατολική Γερμανία, η Καρλ Τσάις Ιένα, επίσης δύσκολος αντίπαλος και συνολικό σκορ 2-0. Ο προημιτελικός αποδείχθηκε πιο εύκολος, έστω κι αν τα "παγώνια" αντιμετώπιζαν την πρωταθλήτρια Ρουμανίας, Ραπίντ Βουκουρεστίου. Νίκη 5-0 στο "Ελαντ Ρόουντ" και με 3-1 εκτός έδρας και πρόκριση στους 4. Εκεί την περίμενε η Σπάρτα Πράγας. Το πρώτο ματς διεξήχθη στην Αγγλία, όπου ο Κλαρκ πέτυχε το μοναδικό τέρμα της συνάντησης στο 21ο λεπτό. Στον επαναληπτικό της Τσεχοσλοβακίας 2 εβδομάδες αργότερα, η άμυνα της Λιντς κράτησε αυτό το προβάδισμα και αποσπώντας "λευκή" ισοπαλία, έκλεισε "εισιτήριο" για τον τελικό του θεσμού.

Una Faccia Una Razza

Το σπουδαιότερο ματς της ιστορίας του συλλόγου ήταν γεγονός. Τόπος η Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα το "Καυτανζόγλειο", το οποίο πέραν της Λιντς, θα φιλοξενούσε μία ακόμα πιο σπουδαία και διάσημη ομάδα, τη Μίλαν. Το σπουδαίο παιχνίδι θα διεύθυνε ο Χρήστος Μίχας, αφού η UEFA αποφάσισε να άρει το άτυπο εμπάργκο που είχε επιβάλλει στους Ελληνες διαιτητές φοβούμενη διαφθορά και δωροδοκία. Εξ ου και η παρουσία του Ελβετού διαιτητή Ρούντολφ Σόιρερ στο "Γ. Καραϊσκάκης" για τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1971 μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και Τσέλσι, παρότι εκείνη την εποχή η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία συνήθιζε να ορίζει διαιτητές από τις χώρες που φιλοξενούσαν τους τελικούς. Η ιστορία απέδειξε πως οι φόβοι της UEFA δεν ήταν αβάσιμοι…

Το ημερολόγιο έδειχνε 16 Μαΐου του 1973. Η Λιντς παρατάχθηκε με πολλά προβλήματα στον αγωνιστικό χώρο. Οι Μπρέμνερ και Κλαρκ ήταν τιμωρημένοι, ενώ ο Τζάιλς τραυματίας. Ο τελευταίος, λόγω της απουσίας του, είχε συμμετάσχει σε ορισμένες ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές δουλειές στη διάρκεια του αγώνα και παρευρέθηκε στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς, στην οποία, όπως αποκάλυψε στους συμπαίκτες του στο μεσημεριανό γεύμα, θέμα συζήτησης μεταξύ των δημοσιογράφων ήταν κάποιος που ήθελε απεγνωσμένα να νικήσει η Μίλαν και είχε "πιάσει" τον διαιτητή. Τους τόνισε δε ότι "δεν θα μπορούσαμε να κερδίσουμε, όσο καλά κι αν παίζαμε", όπως αφηγείται ο Λόριμερ στο "BBC Radio Leeds". Κατά τα άλλα, το κλίμα ήταν "φιλικό" για τον αγγλικό σύλλογο. Οι 40.154 θεατές που "έκοψαν" εισιτήριο ήταν στην πλειοψηφία τους με τα "παγώνια", ενώ το κλίμα θύμιζε… Αγγλία, αφού έβρεχε καταρρακτωδώς με αστραπές και βροντές.

Μόλις στο 4ο λεπτό οι "ροσονέρι" βρέθηκαν μπροστά στο σκορ με απευθείας χτύπημα φάουλ του Λουτσιάνο Κιαρούτζι. Το τέρμα αυτό ήρθε ως "μάννα εξ ουρανού" για τον Νερέο Ρόκο, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά τον τρόπο να διατηρήσει το προβάδισμα μέχρι το τέλος. Το κατενάτσιο έδωσε τη μπάλα και χώρο στη Λιντς, η οποία άρχισε να δημιουργεί ευκαιρίες και παίζοντας επιθετικό ποδόσφαιρο να κερδίζει και τους ουδέτερους της εξέδρας με το μέρος της.

Οι Ιταλοί, στην προσπάθειά τους να κρατήσουν το αποτέλεσμα, χρησιμοποίησαν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο. Μία φορά στο πρώτο και δύο στο δεύτερο οι Αγγλοι ζήτησαν πέναλτι (και είχαν τουλάχιστον στις δύο περιπτώσεις δίκιο), ενώ γενικότερα το αντιαθλητικό παιχνίδι των "ροσονέρι" θα έπρεπε να τους είχε στοιχήσει περισσότερο σε φάουλ. Οι Αγγλοι συνέχισαν να βρίσκονται στο προσκήνιο και να χάνουν ευκαιρίες, με τους Κυπελλούχους Ιταλίας να αντιπαραθέτουν μόλις ένα καλό σουτ του πρώην τεχνικού του Ολυμπιακού, Αλμπέρτο Μπιγκόν.

Ο Μπόμπι Τσάρλτον που ήταν σχολιαστής του τελικού έμοιαζε εξοργισμένος από την εξέλιξη του αγώνα και δήλωσε χαρακτηριστικά: "Εάν αυτό κάνει στο ποδόσφαιρο το σύστημα με λίμπερο, ελπίζω να μην το δούμε ποτέ στη Βρετανία".

Το φινάλε ήταν συγκλονιστικό. Η "Dirty Leeds", η "βρόμικη Λιντς" όπως χαρακτηρίζονταν η κραταιά αγγλική ομάδα της εποχής λόγω του μαχητικού πνεύματος που συχνά ξέφευγε των ορίων και γινόταν ένα συνονθύλευμα διαμαρτυριών, τσακωμών, "θεάτρων", τεχνασμάτων και κυρίως ανελέητου ποδοσφαιρικού ξύλου, είχε βρει το μάστορά της. Η πλέον χαρακτηριστική φάση ήρθε στο 89ο λεπτό, όταν ο Ρικάρντο Σολιάνο πάτησε τον Χάντερ και ο Αγγλος αμυντικός κουτσαίνοντας γύρισε και όρμηξε στον Ιταλό επιθετικό. Ο Σολιάνο έπεσε στο έδαφος, κέρδισε την αποβολή του αντιπάλου του (αποβλήθηκε και ο ίδιος) και ουσιαστικά έδωσε πρόωρο τέλος στο παιχνίδι.

Ο τελικός είχε νικητή και "νικητή". Ο κατά την UEFA κερδισμένος, η Μίλαν, επιχείρησε να κάνει τον γύρο του θριάμβου, ωστόσο το ελληνικό κοινό εξαγριώθηκε και άρχισε να πετά αντικείμενα στους ποδοσφαιριστές και να τους βρίζει. Οταν ο Λόριμερ ρώτησε να μάθει ποια ήταν η λέξη που φώναζαν συνεχώς οι Ελληνες φίλαθλοι πήρε την απάντηση: "Ντροπή". Οπως θυμάται ο συγγραφέας τριών βιβλίων για τη Λιντς Γκάρι Εντουαρντς, ο οποίος βρισκόταν στο "Καυτανζόγλειο", οι φίλαθλοι "απαιτούσαν να εμφανιστεί η Λιντς. Οταν μάλιστα επέστρεψαν στον αγωνιστικό χώρο οι ηττημένοι, άκουγαν το κοινό να τους αποθεώνει φωνάζοντας ‘σούπερ Λιντς’".

Ακόμα και ο ελληνικός Τύπος στάθηκε με το μέρος των Αγγλων και όχι με τον συμπατριώτη διαιτητή. " Ποιο ποτάμι θα μας ξεπλύνει από την ντροπή της διαιτησίας;", αναρωτιόταν η εβδομαδιαία αθλητική εφημερίδα "Ομάδα", ενώ "Τα Νέα" χρησιμοποίησαν έναν χαρακτηριστικό τίτλο: "Τα δύο ‘Μ’ (Μίλαν- Μίχας) κατέκτησαν το Κύπελλο". Οσο για τον Χρήστο Μίχα, αποβλήθηκε ευ όρου ζωής από τους "κόλπους" της UEFA και τιμωρήθηκε αναλόγως και από την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία…

Οι επίμαχες φάσεις

Αντιδράσεις 36 χρόνια μετά

Ο τελικός και η αδικία της Λιντς δεν ξεχάστηκε. Ο ίδιος ο Λόριμερ, όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη λίγα χρόνια αργότερα, θυμάται τις αντιδράσεις του κόσμου. "Πέρασα όλο τον καιρό ακούγοντας τον κόσμο να απολογείται σε μένα για το γεγονός ότι ο Μίχας μας στέρησε έναν σημαντικό τίτλο".

Η ταυτότητα του τελικού

Κύπελλο Κυπελλούχων 1972-1973

16 Μαΐου 1973, "Καυτανζόγλειο", Θεσσαλονίκη

Μίλαν-Λιντς 1-0

(4’ Κιαρούτζι)

Μίλαν (Νερέο Ρόκο): Βέκι, Σαμπαντίνι, Τζινιόλι, Ανκουιλέτι, Τουρόνε, Ροζάτο (59’ Ντόλτσι), Ριβέρα, Μπενέτι, Σολιάνο, Μπιγκόν, Κιαρούτζι

Λιντς (Ντον Ρίβι): Χάρβεϊ, Ρίνι, Τσέρι, Μπέιτς, Μάντελεϊ, Χάντερ, Γκρέι (54’ Μακουίν), Γιόρατ, Λόριμερ, Τζόρνταν, Τζόουνς

Διαιτητής: Χρήστος Μίχας (Ελλάδα)

Ο Ευρωβουλευτής Ρίτσαρντ Κόρμπετ, ο οποίος εκλέγεται στην περιοχή του Γιόρκσιρ όπου εδρεύει η Λιντς, προχώρησε ένα βήμα παραπάνω. Ανήμερα της 36ης επετείου από τον τελικό, στις 15 Μαΐου του 2009, παρέδωσε στην UEFA έναν φάκελο με όλα τα γεγονότα του αγώνα, στα οποία αιτείται να γίνει έρευνα για το ματς, θεωρώντας ότι ο διαιτητής είχε δωροδοκηθεί. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και τότε, ωστόσο το αίτημα των Αγγλων για επανάληψη του τελικού λόγω της μεμπτής διαιτησίας είχε πέσει στο κενό. Αρκετοί, μάλιστα, κατηγορούν γι’ αυτό τον Ιταλό Αρτέμιο Φράνκι, που τότε ήταν επικεφαλής της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας.

"Με δεδομένη τη στάση της UEFA ενάντια στα συνδικάτα του στοιχήματος και το ‘στήσιμο’ αγώνων, μπορούν να δείξουν τώρα σε ολόκληρη την Ευρώπη πως ακόμα και σε ένα παιχνίδι που διεξήχθη πριν πολλά χρόνια, δεν είναι ανεκτή η απάτη και η διαφθορά. Η ακεραιότητα του ποδοσφαίρου πρέπει να διατηρηθεί. Η UEFA μετά τον τελικό τιμώρησε τον διαιτητή επειδή είχε υποψίες για τον χειρισμό του στον αγώνα, αλλά η UEFA λέει ότι δεν μπορεί να ανατρέψει ένα αποτέλεσμα, διότι έχει περάσει το χρονικό περιθώριο των 10 ετών. Αυτό σημαίνει ότι εάν καλύψεις ένα έγκλημα αρκετά, μπορείς να γλιτώσεις και νομίζω ότι η UEFA πρέπει να αναθεωρήσει αυτήν την πολιτική της", δήλωσε ο Κόρμπετ.

Συμπαραστάτες του Αγγλου Ευρωβουλευτή το κοινό. Πάνω από 15.000 άτομα συμμετείχαν στον αγώνα του Κόρμπετ βάζοντας την υπογραφή τους στο εν λόγω αίτημα. Ως αποτέλεσμα, η UEFA δέχθηκε να συναντηθεί με τον Αγγλο αξιωματούχο. "Οι άνθρωποι της UEFA ήταν αρκετά συμπαθητικοί και εντυπωσιασμένοι από τον αριθμό των υπογραφών που είχα συλλέξει τόσα χρόνια μετά. Εξέλαβα την αίσθηση πως εάν δεν υπήρχαν οι νομικοί περιορισμοί, θα είχαν εξετάσει την πιθανότητα να λάβουν δράση", τόνισε ο Κόρμπετ, ο οποίος υπήρξε μέλος της Ανεξάρτητης Αναθεώρησης του Ευρωπαϊκού Ποδοσφαίρου, ένωση την οποία είχε συστήσει η UEFA και η Ευρωπαϊκή Ενωση το 2004 και η οποία έκανε μία σειρά προτάσεων, αλλά η πλειοψηφία των οποίων αγνοήθηκε.

Ντοκιμαντέρ για τον τελικό

1975: Κόντρα στον Μπέκενμπαουερ

Δεν ήταν η μοναδική φορά, πάντως, που η Λιντς γνώρισε το άσχημο πρόσωπο της ξένης διαιτησίας και που έχανε έναν τίτλο από περίεργα σφυρίγματα. Χρειάστηκε να περάσουν μόλις 2 χρόνια διεργασιών μέχρι τα "παγώνια" να φτάσουν ξανά σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, και να βρεθούν πάλι στη γωνιά του ηττημένου, φωνάζοντας για απονομή δικαιοσύνης.

Στο "τιμόνι" πλέον (των πρωταθλητών Αγγλίας του 1974) ήταν ο Τζίμι Αρμφιλντ που διαδέχθηκε τον Κλαφ και τις περίφημες 44 ημέρες του στο "Ελαντ Ρόουντ". Η ομάδα, αν και γηρασμένη, παρέμενε ότι καλύτερο είχε να επιδείξει η Αγγλία την τελευταία 10ετία, με συνέπεια να φτάσει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών της σεζόν 1974-1975.

Στις 28 Μαΐου, στο Παρίσι, η Λιντς είχε την ευκαιρία να γίνει η πρώτη ομάδα από τη χώρα που επιστρέφει με το βαρύτιμο τρόπαιο, αλλά αντ’ αυτού, έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα η οποία πολλά χρόνια πριν το Χέιζελ επέστρεψε με αποκλεισμό από την UEFA λόγω επεισοδίων, σηματοδοτώντας το τέλος της "χρυσής εποχής" της. Ουδείς περίμενε ότι θα έληγε καθ’ αυτόν τον τρόπο η βραδιά που περίμενε επί 10 χρόνια και 87 ευρωπαϊκά παιχνίδια ο σύλλογος.

"Αυτή είναι η βραδιά της Λιντς, η οποία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το σπουδαιότερο ευρωπαϊκό τρόπαιο", ανέφερε ο Αλαν Πάρι στη μετάδοση του τελικού με την ένταση καλά αποτυπωμένη στη φωνή του: "Στο εντυπωσιακό σκηνικό ενός εκ των πιο μοντέρνων σταδίων του κόσμου, αντιμετωπίσει την Μπάγερν Μονάχου σε κάτι που μπορεί να είναι η τελευταία προσπάθεια για το τρόπαιο που πάντα ονειρευόταν. Είναι η σπουδαιότερη βραδιά του αγγλικού ποδοσφαίρου εδώ και χρόνια, η μεγαλύτερη βραδιά στην ιστορία της Λιντς".

Η ταυτότητα του τελικού

Κύπελλο Πρωταθλητριών 1974-1975 28 Μαΐου 1975, "Παρκ ντε Πρενς", Παρίσι

Μπάγερν Μονάχου-Λιντς 2-0

(71’ Ροτ, 81’ Μίλερ)

Μπάγερν Μονάχου (Ντέτμαρ Κράμερ): Μάιερ, Αντερσον (4’ Βάις), Ντίρνμπεργκερ, Σβάρτσενμπεκ, Μπέκενμπαουερ, Ροτ, Τόρστενσον, Τσόμπελ, Μίλερ, Χένες (42’ Βούντερ), Κάπελμαν

Λιντς (Τζίμι Αρμφιλντ): Στιούαρτ, Ρίνι, Φ. Γκρέι, Μπρέμνερ, Μάντελεϊ, Χάντερ, Λόριμερ, Κλαρκ, Τζόρνταν, Τζάιλς, Γιόρατ (80’ Ε. Γκρέι)

Διαιτητής: Μισέλ Κινταμπτζιάν (Γαλλία)

Και είχε απόλυτα δίκιο, αφού η παρακμή της Λιντς είχε ήδη αρχίσει, με συνέπεια να τερματίσει 9η στο πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν. Οι Βαυαροί, από την πλευρά τους, ήταν ήδη πρωταθλητές Ευρώπης από το 1974 και εν μέρει πρωταθλητές κόσμου, αφού η εθνική Γερμανίας που κατέκτησε το Μουντιάλ εκείνης της χρονιάς είχε τεράστιες ομοιότητες σε σύνθεση και τρόπο παιχνιδιού με την Μπάγερν.

Με το πρώτο σφύριγμα του Γάλλου Μισέλ Κιταμπτζιάν, η Λιντς πήρε τον έλεγχο του αγώνα και οι πρωταθλητές Γερμανίας οπισθοχώρησαν, παίζοντας με 11 παίκτες πίσω από την μπάλα. Η εικόνα του αγώνα θα μπορούσε να είναι διαφορετική εάν ο διαιτητής τιμωρούσε το τάκλιν του Τέρι Γιόρατ στον Μπιορν Αντερσον, το οποίο ο Ούλι Χένες χαρακτήρισε "το πιο βίαιο φάουλ που έχω δει ποτέ". Στο 23ο λεπτό ο Μπεκενμπάουερ άγγιξε την μπάλα με το αριστερό χέρι του ενώ ήταν πεσμένος στην περιοχή της Μπάγερν, ωστόσο ο Κιταμπτζιάν δεν καταλόγισε πέναλτι.

Λίγο αργότερα, όμως, υπήρξε μία ανάλογη φάση, πάλι με πρωταγωνιστή τον "Κάιζερ", ο οποίος μάρκαρε αντικανονικά στην περιοχή τον Κλαρκ, αλλά ο διαιτητής ξανά δεν έδωσε πέναλτι. Στο 42ο λεπτό, πάντως, η Λιντς επιβεβαίωσε τη φήμη της εποχής, με τον Σκοτσέζο αριστερό οπισθοφύλακα Φρανκ Γκρέι να τραυματίζει στο γόνατο τον Ούλι Χένες, ένα χτύπημα που ταλαιπώρησε για μερικά χρόνια τον μετέπειτα πρόεδρο των Βαυαρών και έβαλε πρόωρο τέλος στην καριέρα του το 1979 σε ηλικία 27 ετών.

Οι επίμαχες φάσεις

Στο ημίχρονο, το χαμόγελο στο πρόσωπο του Κράμερ ήταν ευδιάκριτο. Ο Γερμανός προπονητής είχε δηλώσει πριν το ματς πως εάν η ομάδα του κρατούσε στο πρώτο ημίχρονο, το παιχνίδι ήταν δικό της. Οι επιθέσεις της Λιντς, πάντως, δεν σταμάτησαν. Στο 62’ ο Μπρέμνερ από 5 μέτρα είδε τον Ζεπ Μάιερ να του στερεί το γκολ κι ένα λεπτό αργότερα σημειώθηκε η φάση του αγώνα. Ο Λόριμερ με έναν κεραυνό (είχε μετρημένο επιστημονικά σουτ στα 115 χλμ./ω.) νίκησε τον Μάιερ, με τον βοηθό να σπριντάρει μέχρι τη σέντρα για να συνεχιστεί ο αγώνας μετά το γκολ. Ο Κιταμπτζιάν δεν είχε την ίδια βεβαιότητα, έχοντας εντοπίσει έναν παίκτη της Λιντς (Μπρέμνερ) σε θέση οφσάιντ. Ο αρχηγός των "παγωνιών" ήταν όντως εκτεθειμένος, ωστόσο βρισκόταν σε παθητική θέση οφσάιντ, προσπαθώντας να απομακρυνθεί όταν σούταρε ο συμπαίκτης του, ώστε να μην εμποδίζει την ορατότητα του τερματοφύλακα. Ο Κιταμπτζιάν δεν πείστηκε ούτε μετά τη συζήτηση που είχε με τον βοηθό και ακύρωσε το τέρμα.

Η απόφαση αυτή προκάλεσε το πρώτο ξέσπασμα, τόσο εντός αγωνιστικού χώρου, όσο και στις εξέδρες του "Παρκ ντε Πρενς". Η επανέναρξη βρήκε τους Αγγλους ευάλωτους στις αντεπιθέσεις και το πλήρωσαν. Στο 71’ ο Φραντς Ροτ πήρε την κοντινή πάσα του Κίνο Τόρστενσον και άνοιξε το σκορ. Οι 15.000 οπαδοί της Λιντς εξαγριώθηκαν και άρχισαν να πετούν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο. Ο Μπρέμνερ τους κάλεσε να ηρεμήσουν, αλλά η επανέναρξη έκρυβε ακόμα ένα γκολ για την Μπάγερν. Στο 81’, νέα αντεπίθεση των Βαυαρών και μετά από σέντρα από τα δεξιά του Γιουπ Κάπελμαν, ο Γκερντ Μίλερ έκανε το 2-0.

Η γαλλική αστυνομία εισήλθε στο στάδιο στις καθυστερήσεις του αγώνα που έδειχνε αμετάβλητος. Παρά την πλήρη εξάρτυση, η οργή των Αγγλων φιλάθλων έμοιαζε ακόμα πιο ισχυρό πολεμοφόδιο. Τα επεισόδια μεταφέρθηκαν από τις εξέδρες, στους δρόμους του Παρισιού, όπου οι σημειώθηκαν ζημιές σε καταστήματα και αυτοκίνητα.

Η Λιντς έχασε για 2η φορά μέσα σε 3 χρόνια έναν ευρωπαϊκό τελικό εξαιτίας κακής διαιτητής και σαν να μην έφτανε αυτό, η ευρωπαϊκή σταδιοδρομία της έφτανε σε ένα πρόωρο τέλος. Η UEFA τιμώρησε τους Αγγλους με αποκλεισμό 5 ετών, ο οποίος συνδυάστηκε με την γενικότερη παρακμή της ομάδας, που δεν εξασφάλισε ούτως ή άλλως ευρωπαϊκό "εισιτήριο" νωρίτερα από το 1993, ως πρωταθλήτρια Αγγλίας. Εκτοτε, οι φίλοι της ομάδας τραγουδούν μόνο ένα σύνθημα: "We are the champions, champions of Europe". Τα αρχικά του, μάλιστα, το "WACCOE", είναι το όνομα του περιοδικού της ομάδας.

"We are the champions, champions of Europe"


News 24/7

24MEDIA NETWORK