Στέλλα Καλτσίδου: Η περιπέτεια, το μεγαλείο ψυχής και το... comeback

Οι τραυματισμοί αποτελούν κομμάτι της καθημερινής ζωής των επαγγελματιών αθλητών και παράλληλα τον χειρότερο εφιάλτη τους. Η Στέλλα Καλτσίδου είναι μία από τις αθλήτριες που αντιμετώπισε όχι μία αλλά δύο φορές τον εφιάλτη αυτό και με τεράστια αποθέματα θέλησης και δύναμης κατάφερε να επιστρέψει, αποδεικνύοντας πως δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λέξη.

Το Contra.gr τη συνάντησε στο χώρο του φυσικοθεραπευτή της, Δημήτρη Σκορδή και μίλησε μαζί της για την περιπέτεια της υγείας της, τη βοήθεια του κ. Σκορδή στην αποκατάστασή της, τη διαφορά νοοτροπίας σε Ελλάδα και Γαλλία, το επόμενο βήμα στην καριέρα της, καθώς και για το κεφάλαιο Εθνική.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πως βρέθηκες από την Ελλάδα στη Γαλλία;

"Το να φύγω στο εξωτερικό ήταν συγκεκριμένος στόχος από το 2007 όταν είχα συμμετάσχει ενεργά στην Εθνική Γυναικών για πρώτη φορά. Τότε άρχισα να το σκέφτομαι, εκείνη όμως τη στιγμή δεν αισθανόμουν ακόμη έτοιμη να φύγω στο εξωτερικό. Κι αυτό γιατί στο μυαλό μου είχα ότι ήθελα να πάω στο εξωτερικό όχι απλά για να πάω και για την εμπειρία, αλλά και για να μείνω, να καταξιωθώ εκεί. Έτσι αποφάσισα να δουλέψω σοβαρά με το μπάσκετ για 2 χρόνια. Το 2009 αισθανόμουν έτοιμη και σωματικά και ψυχολογικά, έκανα την επαφή με έναν μάνατζερ που με είχε πλησιάσει και μου είπε ότι υπήρχε μια πρόταση από το Μπουρζ τη Γαλλία και έτσι ξεκίνησαν όλα".

Έμεινες στη Γαλλία, κατάφερες κάποια πράγματα με την ομάδα, μέχρι που ήρθε ο πρώτος τραυματισμός…

"Έπαθα ένα σοκ στον πρώτο τραυματισμό γιατί έγινε στην προπόνηση σε μια περίοδο που ήμασταν λίγο πριν πάμε στο final 8 της Ευρωλίγκας. Χτύπησα και όταν συνειδητοποίησα, σχεδόν την πρώτη στιγμή, τη σοβαρότητα της κατάστασης έπαθα ένα σοκ γιατί ήταν ένας τραυματισμός που δεν είχα βιώσει ξανά.

Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι κάτι έσπασε αλλά από κει και πέρα μπήκα σε μια διαδικασία να σκεφτώ ότι με το να πέσω ψυχολογικά και να σκέφτομαι τι είναι αυτό που έπαθα δεν θα κέρδιζα κάτι. Έτσι κι αλλιώς όταν κάνεις πρωταθλητισμό, οι τραυματισμοί είναι μέρος της ζωής σου και πρέπει να τους αντιμετωπίζεις. Δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που έχω πάθει ρήξη χιαστών. Είναι μια μακροχρόνια διαδικασία το να το ξεπεράσεις κι αυτό είναι το χειρότερο γιατί το να αφήσεις έναν αθλητή έξω από το γήπεδο 6-7 μήνες είναι και ψυχολογικά αρκετά δύσκολο, αλλά έτσι είναι και δεν μπορείς να κάνεις κάτι.

Μπήκα έτσι σε μια διαδικασία να ψάξω τι θα κάνω για να το αντιμετωπίσω και έτσι κι έγινε. Δόξα τω Θεώ τα κατάφερα και επανήλθα την επόμενη χρονιά περίπου δύο μήνες αφού είχε ξεκινήσει η σεζόν. Φυσικά και μου πήρε αρκετά μεγάλο διάστημα να βρω το ρυθμό μου και να βρεθώ στο επίπεδο που ήμουν πριν. Το κατάφερα, το βρήκα και θεωρώ πως για μένα ήταν η καλύτερη στιγμή μπασκετικά. Είχα καταφέρει να βρω μια μεγάλη σταθερότητα που μου έλειπε. Αλλά πάλι, μια εβδομάδα πριν πάμε στο Final 8 το 2013, τον Μάρτιο, παθαίνω τον δεύτερο χιαστό".

Ποια στάθηκαν στο πλευρό της Στέλλας κατά τη διάρκεια της αποθεραπείας της; Η ίδια απαντά...

Μετά από αυτή την εξέλιξη σκέφτηκες να σταματήσεις;

"Όχι αυτό δεν μου πέρασε ούτε δευτερόλεπτο από το μυαλό. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν το έπαθα ήταν "όχι πάλι ρε γαμώτο" γιατί είχαν περάσει μόνο τρεις μήνες που είχα ουσιαστικά επιστρέψει στο γήπεδο και ήταν πολύ σύντομο. Παρόλα αυτά τον δεύτερο τραυματισμό μπορώ να πω ότι τον πέρασα πιο εύκολα από τον πρώτο, γιατί στον πρώτο δεν ήξερα τι με περιμένει, ήταν κάτι πολύ καινούριο.

Επειδή όμως το πέρασα και κατάφερα να επανέλθω στο επίπεδο που ήθελα ίσως και καλύτερα, στον δεύτερο τραυματισμό ήμουν πολύ πιο ήρεμη, δεν πέρασε στιγμή από το μυαλό μου το ενδεχόμενο να σταματήσω το μπάσκετ. Μπήκα τις επόμενες ώρες αμέσως στη διαδικασία να οργανώσω την επέμβαση και ήμουν πολύ πιο προετοιμασμένη. Ήξερα τι πρέπει να κάνω και τι να κάνω πιο σωστά από την πρώτη φορά. Ήταν δύσκολο, αλλά το πέρασα και δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έπεσα ψυχολογικά γιατί ήθελα τόσο πολύ να μπω στο γήπεδο και να παίξω ξανά".

Πότε επανήλθες πλήρως από τον δεύτερο τραυματισμό;

"Πρώτη φορά έπαιξα φέτος όταν υπέγραψα πάλι στο Μπουρζ για ένα διάστημα δύο μηνών να αντικαταστήσω μια παίκτρια, η οποία είχε τραυματιστεί γιατί ήμουν Αυστραλία. Έπαιξα δηλαδή μετά από περίπου 10 μήνες. Έπαιξα για δύο μήνες όσο ήταν και το συμβόλαιο που είχα υπογράψει και μετά σταμάτησα.

Δεν είχα υπογράψει από την αρχή, αλλά βρισκόμουν στη Γαλλία λόγω κάποιων κοινωνικών υποχρεώσεων, προέκυψε ο τραυματισμός σαν ευκαιρία για μένα και παρά το γεγονός πως δεν ήμουν ακόμη έτοιμη γιατί δεν είχα ξεκινήσει ακόμη κανονικές προπονήσεις, αισθανόμουν καλά, το συζητήσαμε και με τον Δημήτρη (Σκορδή) και αν και είχε κάποιες ενστάσεις και το είδα σαν ευκαιρία για να δω τι μπορώ να κάνω και που μπορώ να φτάσω τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Και δεν το μετάνιωσα, μου βγήκε σε καλό".

Ποια ήταν η βοήθεια του κ. Σκορδή σε όλο αυτό; Πόσο μεγάλο ρόλο έπαιξε και η προσωπική σου θέληση;

"Ο Δημήτρης μπήκε ενεργά στις αποθεραπείες μου από το πρώτο μου πόδι, όταν ήρθα εδώ ήμουν στον 5ο μήνα μετά την εγχείρηση και επειδή είχα κάνει κάποια πράγματα λάθος, το πόδι μου δεν ήταν στην κατάσταση που θα έπρεπε για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Όταν ήρθα εδώ και με είδε ο Δημήτρης, επειδή γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, μου μίλησε ειλικρινά, με έβαλε σε μια διαδικασία πολύ διαφορετική και με βοήθησε να ξεπεράσω κάποια θέματα που είχα τότε πολύ γρήγορα και πολύ σωστά.

Όταν χτύπησα ξανά ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πήρα εκείνο το βράδυ και έπαθε ένα σοκ γιατί είναι και φίλος μου. Όταν γύρισα ήρθα εδώ στον Δημήτρη και ακόμα και τώρα με παρακολουθεί και βλέπει τι χρειάζομαι. Με βοήθησε πολύ γιατί πάντα κάναμε ό,τι χρειαζόμουν και ακόμη παραπάνω. Δεν τον απασχολούσε το πότε θα μπω στο γήπεδο αλλά να είναι καλά το πόδι μου. Πολλές φορές οι φυσικοθεραπευτές όταν έχουν να κάνουν με επαγγελματίες αθλητές κάνουν διαγωνισμό ποιος θα βάλει τον αθλητή πιο γρήγορα στο γήπεδο. Αυτό αρχικά εξαρτάται πολύ από το σώμα του αθλητή, αφού κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός. Πάντα πηγαίναμε με το τι μου έδινε το πόδι μου.

Μια ακόμη πολύ σημαντική βοήθεια που μου προσέφερε ήταν ότι ήταν εκεί τις ημέρες που μου έβγαινε όλη η πίεση. Με βοήθησε δηλαδή εκτός από σωματικά και ψυχολογικά".

Πλέον αισθάνεσαι φοβισμένη; Προσέχεις τα πατήματά σου;

"Από τη στιγμή που ξεκίνησα να κάνω προπόνηση και να τρέχω δεν είχα καμία αίσθηση φόβου. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο χειρούργο μου και στη δουλειά που έχω κάνει με τον Δημήτρη, είμαι σίγουρη ότι το πόδι μου είναι σταθερό. Από κει και πέρα όταν απέχεις για τόσο καιρό σίγουρα δεν νιώθεις άνετα. Το πόδι μου ήταν πολύ αδύναμο στην αρχή. Αυτή τη στιγμή δεν αισθάνομαι τίποτα στο πόδι μου, ούτε φοβάμαι. Εκεί είναι και το κλειδί της αποκατάστασης. Μπορεί δηλαδή να τα έχεις κάνει όλα τέλεια αλλά να φοβάσαι και έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξαναχτυπήσεις. Επίσης αλλάζεις και τον τρόπο του παιχνιδιού σου, κάτι που εγώ δεν ήθελα να κάνω.

Τα πατήματά μου οπωσδήποτε δεν είναι όπως πριν, αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα προπόνησης, δουλειάς, ενδυνάμωσης και χρόνου. Θα έρθει…".

Όσον αφορά το μέλλον της είπε:

"Έχω υπογράψει με κάποια ομάδα αλλά δεν έχει ανακοινωθεί από το ίδιο το σωματείο. Είναι ομάδα του εξωτερικού αλλά δεν μπορώ να πω που. Μου ήρθε μια πολύ καλή πρόταση, την ήθελα και συμφώνησα.

Τα τελευταία δύο χρόνια έχω παίξει μπάσκετ μόνο τέσσερις μήνες. Το σώμα μου είναι καταπονημένο αλλά δεν έχω φτάσει σε σημείο να μην μπορώ να αγωνιστώ άλλο και σίγουρα μου έχει λείψει τόσο πολύ το μπάσκετ που δεν αισθάνομαι χορτασμένη. Θέλω όσο είμαι καλά σωματικά και είμαι υγιής να παίξω αρκετά χρόνια ακόμα. Όσο μπορώ βέβαια να είμαι και σε υψηλό επίπεδο γιατί θέλω να σταματήσω στην κορυφή…".

Θα επέστρεφες στην Ελλάδα για μια καλή πρόταση;

"Φυσικά και θα ήθελα να έπαιζα στην Ελλάδα και να ήμουν με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Το θέμα είναι ότι στην Ελλάδα δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά. Αυτό που μου δίνει το κίνητρο να παίζω στο εξωτερικό είναι η συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όπως η Ευρωλίγκα, που είναι το υψηλότερο επίπεδο. Το ότι δεν υπάρχει ομάδα στην Ελλάδα που να έχει τις δυνατότητες να συμμετέχει σε μια τέτοια διοργάνωση με κάνει να μην σκέφτομαι το ενδεχόμενο επιστροφής. Αν υπήρχε η δυνατότητα, θα σκεφτόμουν διαφορετικά και θα προτιμούσα την Ελλάδα.

Στο εξωτερικό είναι τελείως επαγγελματική η κατάσταση, οπότε όταν υπάρχουν τέτοιες συνθήκες είναι πολύ πιο εύκολο για έναν αθλητή να είναι συγκεντρωμένος εκεί".

Η καλύτερη στιγμή στην καριέρα της ήταν...

Πόσο διαφορετικά είναι εδώ τα πράγματα από τη Γαλλία;

"Θεωρώ ότι είναι ένας συνδυασμός των ανθρώπων που ασχολούνται με το γυναικείο μπάσκετ αλλά και της νοοτροπίας των αθλητριών στην Ελλάδα η κατάσταση που επικρατεί εδώ. Τα τελευταία χρόνια όσες κοπέλες είχαν την διάθεση να δουλέψουν πραγματικά ως επαγγελματίες έχουν κάνει το βήμα παραπάνω και έχουν βρει ομάδα στο εξωτερικό. Δεν μπορώ να κατηγορήσω μόνο τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό για την κατάσταση, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι σοβαροί που κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Αλλά μας λείπουν πολλά…".

Τι σου έχει λείψει περισσότερο;

"Μου έχει λείψει το μπάσκετ βασικά. Είτε αυτό είναι η καθημερινή προπόνηση με την ομάδα μου και τα παιχνίδια κάθε βδομάδα είτε είναι η Εθνική ομάδα. Από κει και πέρα είναι άλλο πράγμα να αγωνίζεσαι για το σύλλογό σου και για τον εαυτό σου και άλλο να συμμετέχεις σε επίσημη διοργάνωση με την Εθνική ομάδα και να παίζεις μόνο για τη φανέλα σου, γιατί εκπροσωπείς τη χώρα σου και όχι τον εαυτό σου".

Κεφάλαιο Εθνική…

"Φέτος δεν υπάρχει επίσημη διοργάνωση για εμάς. Εγώ απείχα τα τελευταία δύο χρόνια από την ομάδα. Μου έχει λείψει πολύ το να αγωνιστώ για την Εθνική ομάδα. Είναι πολύ διαφορετικό να εκπροσωπείς τη χώρα σου στο εξωτερικό, ιδιαίτερα όταν μπορείς να κάνεις κάτι για να την διαφημίσεις και είμαι πολύ ενθουσιασμένη που θα ξαναπαίξω στην Εθνική".

Υπάρχει κάποιο ταλέντο που ξεχωρίζεις στην Εθνική;

"Υπάρχουν κάποιες κοπέλες μικρότερες σε ηλικία, οι οποίες οπωσδήποτε θα πάρουν την ομάδα στην πλάτη τους τα επόμενα χρόνια. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετές για να κρατήσουν την Εθνική ομάδα ψηλά. Βέβαια υπάρχουν πολλά κορίτσια νεαρά που φεύγουν για να πάνε να σπουδάσουν στην Αμερική και να παίξουν σε κολέγια. Υπάρχουν άτομα που έρχονται αλλά αυτό που λείπει χρόνια και πάντα θα λείπει είναι οι ψηλές. Αυτή τη στιγμή η μόνη που έρχεται στη θέση 4 είναι η Σπανού, αλλά δεν υπάρχουν άλλες ανάλογου επιπέδου.

Εύχομαι όπως κι εμείς το 2009 που ήταν η κορυφαία μας στιγμή ως Εθνική ομάδα καταφέραμε με κοντές παίκτριες σε θέσεις ψηλών να κάνουμε την έκπληξη να γίνει το ίδιο και τώρα".

Βοηθάει την Εθνική το γεγονός πως πολλές παίκτριες φεύγουν στην Αμερική;

"Είναι καλό γιατί στα κολέγια στην Αμερική παίζουν μπάσκετ και σπουδάζουν ταυτόχρονα. Είναι βέβαια τελείως διαφορετικός τρόπος παιχνιδιού από αυτόν που μαθαίνουμε και παίζουμε στην Ευρώπη, αλλά όπως και να ‘χει στην Αμερική το μπάσκετ είναι προτεραιότητα, κάτι που ένα κορίτσι 14 χρονών στην Ελλάδα δεν μπορεί να το έχει.

Μπορούν δηλαδή στην Αμερική τα κορίτσια και να βελτιωθούν ατομικά πολύ περισσότερο από ότι θα μπορούσαν εδώ, κάτι που θεωρώ πως είναι πολύ καλό, γιατί όταν έρχονται το καλοκαίρι για να παίξουν με την Εθνική ομάδα είναι έτοιμες και μετά από μια τέτοια εμπειρία έχουν την διάθεση να παίξουν μπάσκετ υψηλού επιπέδου".

Ποια ήταν η καλύτερη συνεργασία στην καριέρα σου, που σε βοήθησε και στην εξέλιξή σου;

"Με βοήθησε πολύ ο Κώστας Μίσσας με τον Τζώρτζη Δικαιουλάκο, οι οποίοι το 2007 μέχρι το 2009, ήταν οι δύο άνθρωποι που με έκαναν να αλλάξω τη νοοτροπία και τον τρόπο σκέψης μου για το μπάσκετ και με έκαναν να βάλω στόχο να παίξω στο εξωτερικό και να αγωνιστώ στο υψηλότερο επίπεδο. Μου μίλησαν και οι δύο πολλές ώρες και μου έδειξαν το δρόμο και η συνεργασία μου μαζί τους ήταν κομβικό σημείο στην εξέλιξή μου".

Τέλος, τι μπορεί να διδαχθεί μια κοπέλα του χώρου από την περιπέτειά σου;

"Αν και γενικά δεν μου αρέσει να μιλάω για τον τραυματισμό, θεωρώ πως αν μπορώ να βοηθήσω κάποια κοπέλα η οποία είτε το περνάει τώρα είτε το περάσει αργότερα, αυτό είναι κέρδος.

Αυτό είναι και το νόημα όλων αυτών. Όχι να σου πω ότι γύρισα από τον τραυματισμό και να μου πεις μπράβο. Αν αυτό μπορώ να το περάσω και σε κάποιον άλλον είναι πολύ θετικό. Το αν θα ξεπεράσεις έναν τέτοιο τραυματισμό είναι καθαρά θέμα του πόσο το θέλεις και πόσο δουλεύεις γι' αυτό".

* Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία το φυσικοθεραπευτήριο του κ. Δημήτρη Σκορδή στη Φιλολάου 33, Παγκράτι *