Ντέιβιντ Μπλατ: Ο Αμερικανός που έκανε καριέρα στην Ευρώπη και έλαμψε στην εθνική Ρωσίας

Από μόνη της η θετική απάντηση του Αμερικανού στην πρόταση για Γιάννη Δαμιανίδη αντανακλά το μέγεθος του Άρη στα μπασκετικά στέκια. Το ότι η ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα δεν επηρέασε τις σκέψεις του επί χρόνια συνεργάτη του Πίνι Γκέρσον, ο οποίος θα εμπλουτίσει το ήδη μακρύ βιογραφικό του.

Ως προπονητής ο Μπλατ έχει κατηγορηθεί για πολλά. Ότι τεράστιο ρόλο στις επιλογές του παίζει το χρήμα (αντίλογος: και ποιον δεν τονενδιαφέρει, στον Άρη σίγουρα δεν έρχεται γα τα λεφτά). Ότι είναι ένας γυρολόγος της προπονητικής (αντίλογος: επαγγελματίας είναι, κοιτάει να έχει πάντα δουλειά). Είναι όμως άκρως επιτυχημένος, κάτι που δεν αμφισβητείται, κάτι που έχει τεράστια σημασία για τον εφετινό Άρη, ο οποίος έχει στηρίξει ένα πρότζεκτ που τον θέλει να επιστρέφει στην Ευρωλίγκα.

Θεωρείται μετρ στο "διάβασμα" του αντιπάλου - δεν είναι τυχαίο ότι έχει δουλέψει χρόνια ως μέλος προπονητικών επιτελείων, ενώ οι τίτλοι που κατά καιρούς έχει κατακτήσει, υπό διαφορετικές συνθήκες μάλιστα, καταδεικνύουν τις προπονητικές ικανότητές του.

Παρόλο που γεννήθηκε στις ΗΠΑ (Βοστόνη) κι έμαθε το μπάσκετ στο κολέγιο (Πρίνσετον), η μόνιμη εγκατάστασή του στο Ισραήλ, τον βοήθησε να κατανοήσει πολύ γρήγορα τις διαφορές των δύο αυτών μπασκετικών κόσμων, ιδίως στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν το χάσμα ήταν τεραστίων διαστάσεων. Έτσι δεν είναι τυχαίο πως στέριωσε στην Ευρώπη και έγινε ένας από τους πλέον επιτυχημένους, συγκριτικά με τους τίτλους που έχει κατακτήσει, Αμερικάνους προπονητές.

Όλα για τον Μπλατ άρχισαν το 1993, όταν πρωτοεργάστηκε ως μέλος του τεχνικού επιτελείου της Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν. Ωστόσο στο ευρύ κοινό άρχισε να γίνεται γνωστός όταν το 2001 ο Γκέρσον τα... έσπασε με τον Μιζράχι, αποχώρησε προσωρινά από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, και ο Μπλατ δέχθηκε να αναλάβει τα ηνία. Σε μια στρωμένη ομάδα, έκανε τα απαραίτητα και, ξέχωρα από τους εγχώριους τίτλους, την οδήγησε σε ένα Final-4 (Ευρωλίγκα 2002).

Ο δρόμος είχε ήδη ανοίξει για μια πιο ευρεία καριέρα. Το 2004 δέχθηκε την πρόκληση να αναλάβει την Ντιναμό Αγίας Πετρούπολης (αναδείχθηκε προπονητής της σεζόν στη Ρωσία), ενώ αποκορύφωμα σε συλλογικό επίπεδο για την καριέρα του αποτέλεσε η διετία στην Μπένετον Τρεβίζο (υπήρξε προπονητής του Νίκου Ζήση), όταν και κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας, συνδυάζοντας την ουσία και το θέαμα.

Η δουλειά του εκεί αποτέλεσε και το διαβατήριο για την εθνική Ρωσίας (υπήρξε επίσης μέλος του τεχνικού τιμ του Ισραήλ). Το στοίχημα μεγάλο, αλλά το κέρδισε και αυτό. Οι πρώτοι μήνες δεν ήταν παραδεισένιοι, αλλά ένα παιχνίδι με το Βέλγιο στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 2007 άλλαξε την ιστορία. Ο Μπλατ μπήκε στα αποδυτήρια και τα έκανε γης μαδιάμ, κατηγορώντας τους παίκτες για αδιαφορία.

Έκτοτε όλα άλλαξαν. Ενέπνευσε τους πάντες και οδήγησε τη Ρωσία (με το καλάθι του Χόλντεν και το απίστευτο τουρνουά του Κιριλένκο) στην ευρωπαϊκή κορυφή μέσα στην Ισπανία. Κατόρθωμα μοναδικό. Από τον πάγκο έδωσε ρεσιτάλ, καταφέρνοντας να σταματήσει τον καταιγιστικό ρυθμό των "ρόχας" αλλά και τον Πάου Γκασόλ καιοδηγώντας το ματς ακριβώς εκεί που ήθελε. Το κύπελλο αυτό είχε το αποτύπωμά του και γι' αυτό άλλωστε παραμένει μέχρι σήμερα στον πάγκο των Ρώσων.

Ενδιάμεσα εργάστηκε σε Εφές Πίλσεν και Ντιναμό Μόσχας. Προσπάθησε να δημιουργήσει, αλλά όχι υπό τις καλύτερες συνθήκες. Ούτε στον Άρη οι συνθήκες είναι ιδανικές, η πίεση για καλό μπάσκετ και άμεσα αποτελέσματα (μπροστά σε ένα κοινό που ξέρει μπάσκετ) είναι μεγάλη και ο χρόνος λιγοστός. Μένταλιστ (όπως ένας συνονόματός του που εμφανίζεται δεύτερος στη λίστα του google) δεν είναι, θαύματα δεν κάνει αλλά οι προϋποθέσεις για να πετύχει υπάρχουν.