Το Παγκράτι έχει κερδίσει ήδη το φετινό Κύπελλο

Μετράω αισίως 30 και κάτι λεπτά παρατηρώντας την οθόνη του υπολογιστή μου και το αποκαρδιωτικά άδειο word του. Είχα στο μυαλό μου να ξεκινήσω με μία πολύ δυνατή πρόταση, μία πρόταση ικανή να περιγράψει την πορεία που έχει διαγράψει το Παγκράτι στο φετινό Κύπελλο Ελλάδας. Είναι πιο δύσκολο από ό,τι φανταζόμουν, πολύ πιο δύσκολο.

Το απόγευμα του Σαββάτου, στο κλειστό του Μετς, το Παγκράτι ξανασυναντήθηκε με την ιστορία του. Φυσικά, το ραντεβού αυτό δεν ήταν προκαθορισμένο, δεν υπήρχε με άλλα λόγια μία συμφωνημένη ώρα και ημερομηνία συνάντησης. Η απροσδιόριστη αυτή συνθήκη του έλυσε τα χέρια. Και να που τελικά επέστρεψε όχι βέβαια για να μείνει ή να πρωταγωνιστήσει μα για να υπενθυμίσει ότι κάτω από τις κατάλληλες προϋποθέσεις θα γυρίσει εκεί που κανονικά ανήκει, εκεί που αξίζει να βρίσκεται. Στη Basket League.

Θα αναρωτιέστε εύλογα τι στην ευχή συνέβη στο περιβόητο κλειστό του Μετς; Τίποτα αν δεν σου αρέσει το μπάσκετ και τα πάντα αν ο οικείος ήχος της Euroleague συνοδεύει τις κλήσεις στο κινητό σου. Το Παγκράτι μετά από μία σειρά στην πλειονότητα τους ανέλπιστων νικών απέναντι στον Κρόνο Αγίου Δημητρίου (αναμενόμενο), στον Αμύντα (σκληροτράχηλη ομάδα), στο Ψυχικό (ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ!) και στον Φαίακα Κέρκυρας (ανερχόμενη και υπολογίσιμη δύναμη), επιφύλαξε την ίδια και απαράλλαχτη μοίρα και στο Ανατόλια.

Αν και δεν είχα τον χρόνο ή την έγκαιρη ενημέρωση για να παρακολουθήσω δια ζώσης κάποια από τις προηγούμενες αναμετρήσεις του, γνώριζα πολύ πριν περάσω δειλά-δειλά το πόδι μου από τη στενή είσοδο του κλειστού ότι το Ανατόλια θα εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες προκειμένου να αντιμετωπίσει εκείνο και όχι το Παγκράτι τον Παναθηναϊκό στην επόμενη φάση του Κυπέλλου. Οι προβλέψεις, ειδικά όταν γίνονται στο πόδι, με μαθηματική ακρίβεια δεν επαληθεύονται. Συνήθως, καταρρέουν πρόωρα και άδικα. Συνήθως.

Παρότι η καθημερινότητα μου περιστρέφεται γύρω από το Παγκράτι, από το τζάμπολ κιόλας με γαργαλούσε ένα πρωτόγνωρο σε δικαίωση συναίσθημα. Το επεξεργαζόμουν, το ξαναεπεξεργαζόμουν, το εξέταζα, το ξαναεξέταζα, το ψηλάφιζα, το ξαναψηλάφιζα και έκλεινα την πόρτα στο αδιανόητο. Καθόμουν μόλις δύο μέτρα από τα διαχωριστικά που έκοβαν στη μέση το πάνω διάζωμα της κερκίδας και περιόριζαν τους οργανωμένους σε δύο τετραγωνικά γης. Είχα πλησιάσει επικίνδυνα κοντά τους. Επικίνδυνα γιατί το Ανατόλια είχε κερδίσει τη συμπάθεια και το συγκρατημένο χειροκρότημά μου (συγκρατημένο για λόγους επιβίωσης).

Το Παγκράτι απολάμβανε σε μόνιμη βάση το προβάδισμα. Στα μέσα του δευτέρου δεκαλέπτου ή λίγο πιο πριν (ψιλά γράμματα), εκμεταλλευόμενο τις άνομβρες επιθέσεις του Ανατόλια, έχτισε μία καλή διαφορά, της τάξεως των 10 πόντων. Το Ανατόλια δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Βασικά, ο Καραποστόλου δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Μέχρι εκείνο το σημείο είχε σιγήσει και όσοι έχουν δει έστω και ένα παιχνίδι του, ξέρουν ότι εάν υπάρχει κάτι που του ποδοπατάει την ψυχολογία, αυτό δεν είναι άλλο από τα διαδοχικά άστοχα σουτ. Ο Σωτήρης (αυτό είναι το μικρό όνομα του Καραποστόλου) είχε διαδοχικά άστοχα σουτ. Δηλαδή ο Σωτήρης βρισκόταν ταυτόχρονα εκτός ρυθμού, εκτός της ζώνης του λυκόφωτος.

Στους αγαπημένους μου παίκτες επιτρέπω το αλάθητο. Συνεπώς, ο Καραποστόλου είχε το αλάθητο αφού είναι ένας από τους αγαπημένους μου παίκτες. Τον είχα ξεχωρίσει από την εποχή που έπαιζε στην Καβάλα, αλλά στην πορεία έχασα τα χνάρια του. Το παχουλοκομψό σκαρί του και οι ζωηρές γκριμάτσες του χτύπησαν το πρώτο καμπανάκι. Οι υποτονικές εκτελέσεις του pick 'n' roll, το δεύτερο. Το φιλικό σκούντηγμα στον ώμο των συμπαικτών του, το τρίτο. Δεν υπήρχε αμφιβολία, ήταν αυτός. Ο αγαπημένος παίκτης της εφηβείας μου.

(εδώ, δεν θέλει να τον ακουμπάνε)

Το Παγκράτι υποτίμησε την εκτελεστική του δεινότητα. Όταν καλείσαι να ματσάρεις έναν σεσημασμένο σκόρερ, όπως τον Καραποστόλου, απαγορεύεται διά ροπάλου να κάνεις κάτι από τα παρακάτω πέντε πράγματα: α) να τον αφήσεις ελεύθερο περιμετρικά του τριπόντου, β) να του επιτρέψεις να σκοράρει για τρεις πάνω σε απλωμένο χέρι, γ) να τον κάνεις να αισθανθεί άνετα, δ) να του παραχωρήσεις το δικαίωμα να ανασάνει από το ασφυκτικό πρέσινγκ και ε) να τον υποτιμήσεις.

Στις αρχές του δευτέρου δεκαλέπτου, έμεινε από ανάσες και δυνάμεις, ξεφούσκωσε. Φυσιολογικά, θρονιάστηκε με εμφανή υπερένταση στον πάγκο, χαλάρωσε, μάζεψε το μυαλό του, έβαλε σε μία τάξη τα ασυμμάζευτα και 'last but not least' φόρτισε με την ησυχία του το επιθετικό του υπερόπλο. Το μακρινό σουτ.

Από την καθοριστική στιγμή που πέρασε (ξανά) στο παρκέ, οι κινήσεις, τα κοψίματα, τα ξεμαρκαρίσματα, οι πυροβολισμοί του έξω από τα 6.75, τα σχεδόν χαλαρά τελειώματά του μέσα στη ρακέτα απέπνεαν έναν άλλο αέρα. Τα τρίποντα έπεφταν βροχή. Τα τρίποντα πετσόκοβαν το διχτάκι. Τα τρίποντα έφευγαν με αστρονομική ταχύτητα, με ασύλληπτους ρυθμούς από τα δάχτυλα του. Ήταν απολαυστικός. Α-ΠΟ-ΛΑΥ-ΣΤΙ-ΚΟΣ! ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Α-ΠΟ-ΛΑΥ-ΣΤΙ-ΚΟΣ! Α-ΣΥ-ΝΑ-ΓΩ-ΝΙ-ΣΤΑ Α-ΠΟ-ΛΑΥ-ΣΤΙ-ΚΟΣ!

Οι γηπεδούχοι δεν θορυβήθηκαν από τη συνηθισμένη -για το μπασκετικό του εκτόπισμα- εμφάνιση. Έδωσαν τόπο στο ανελέητο τρίποντο σφυροκόπημα του Καραποστόλου για να εξαπολύσουν στη συνέχεια την τελική τους αντεπίθεση. Πράγματι, προς το τέλους του τρίτου δεκαλέπτου και κυρίως προς τις αρχές του τετάρτου, το κλειστό του Μετς πήρε φωτιά. Ο Δερμιτζάκης, το βασικό 4άρι της ομάδας, έπαιζε σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην έχει αντίπαλο. Για το Παγκράτι δεν υπήρχε αύριο και ο Δερμιτζάκης έπαιζε χωρίς αντίπαλο. Σε κάθε γκολ φάουλ που πετύχαινε (και πέτυχε πολλά) ή σε κάθε εύστοχο ψηλοκρεμαστό σουτ που επιχειρούσε (έβαλε πολλά), έστριβε το βλέμμα του προς το πάτωμα επαναλαμβάνοντας μία ξακουστή ελληνική φράση: "Σας γαμ@@@". Την αλήθεια έλεγε και μόνο την αλήθεια.

Το Παγκράτι έκανε μία ακόμη υπέρβαση. Το Παγκράτι σήμερα (σ.σ. 3/10) θα παίξει με τον Παναθηναϊκό. Το Παγκράτι σήμερα (σ.σ. 3/10) θα χάσει από τον Παναθηναϊκό. Αλλά το Παγκράτι έχει ήδη κερδίσει.