Πού ήμασταν την 14η Ιουνίου του 1987...

Το έργο ήταν δύσκολο, η αλήθεια να λέγεται. Ωστόσο, συντάκτες του Contra.gr ξεπέρασαν το σκόπελο της λήθης και της...προχωρημένης ηλικίας και θυμήθηκαν τι ακριβώς ή τι περίπου έκαναν την 14η Ιουνίου 1987 όταν η μικρή Ελλάδα έριχνε στο καναβάτσο το γίγαντας της Σοβιετικής Ενωσης.

Πού ήμασταν την 14η Ιουνίου του 1987...

Πέρασαν κιόλας 30 χρόνια. Δεν είναι υπερβολή. Οταν κάναμε το πρόχειρο γκάλοπ στο γραφείο για το που ήμασταν τη μαγική βραδιά της 14ης Ιουνίου του 1987 οι πάντες σκεφτήκαμε ακριβώς αυτό: Πόσο εύκολα περνούν τα ρημάδια τα χρόνια. Αμούστακοι ήμασταν, παιδιά του δημοτικού (ή του νηπιαγωγείου κάποιοι) ενώ τώρα τα μαλλιά γκριζάρανε (για τους πιο τυχερούς, οι άτυχοι απλώς τα ψάχουν), οι κοιλιές φούσκωσαν, οι αντοχές μειώθηκαν!

Ας είναι, οι αναμνήσεις πάντα θα μας φέρνουν τα πιο ωραία χρόνια μας. Και φυσικά εκείνο το μαγικό βράδι κατά το οποίο μία χώρα βγήκε στους δρομους για να γιορτάσει με την ψυχή της. Ιδού, λοιπόν, τι έκαναν οι συντάκτες του Contra.gr πριν ακριβώς 30 χρόνια...

ΤΟ... ΑΓΧΟΣ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Έχοντας γεννηθεί τον Μάρτιο του 1981 οφείλω να πω ότι δεν μπορώ να έχω πάρα πολλές δυνατές αναμνήσεις από το 1987, έχω όμως λίγες και καλές. Οι πρώτες αθλητικές εικόνες που βρίσκονται στο μυαλό μου προέρχονται από το '86, όπου μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να παρακολουθεί (στην ασπρόμαυρη τηλεόραση της γιαγιάς και του παππού παρακαλώ) τον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός (4-0 οι πράσινοι), τον τελικό του Πρωταθλητριών Στεάουα-Μπαρτσελόνα (αυτόν τον είδα σε έγχρωμη τηλεόραση, στα ξαδέρφια μου!) με τον ήρωα Ντουκαντάμ και τον τελικό του Μουντιάλ Αργεντινή-Γερμανία, όμως το πρώτο γεγονός που με έκανε να πανηγυρίσω ήταν ο άθλος του 1987 με το χρυσό στο Eurobasket.

Τι μου έχει μείνει από εκείνη την ημέρα; Το ότι γυρίζαμε το απόγευμα της Κυριακής από το εξοχικό μας σπίτι και είχε τρομερή κίνηση στην επιστροφή, γεγονός που με είχε γεμίσει με άγχος για το αν θα προλαβαίναμε το πρώτο τζάμπολ, αλλά και έναν τύπο με μηχανάκι που πέρασε κάτω ακριβώς από την πολυκατοικία μας μετά το ιστορικό 103-101 φωνάζοντας "Τους φάγαμε"! Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ επίσης ήταν το άνοιγμα σαμπάνιας στις κερκίδες του ΣΕΦ που μου είχε προξενήσει μεγάλη εντύπωση βλέποντάς το στην τηλεόραση αλλά και ο κόσμος που έβγαινε να πανηγυρίσει αυθόρμητα στην Ομόνοια. Σε μία πανέμορφη Ομόνοια (ουδεμία σχέση με το τωρινό χάλι από κατασκευαστικής άποψης) με το επιβλητικό συντριβάνι της που έκανε ακόμα και ένα μικρό παιδί να βρίσκεται εκείνη την ώρα εκεί και να ενώσει τη φωνή του με αυτές χιλιάδων άλλων..

Πού ήμασταν την 14η Ιουνίου του 1987...

Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΡΑΙΝΔΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ

14 Ιουνίου 1987. Εγώ πιτσιρικάς, 8 ετών. Παρακολουθούμε οικογενειακώς σπίτι τον μεγάλο τελικό, η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν καταλαβαίνω και πολλά πράγματα, αφού ήμουν εξοικειωμένος περισσότερο με το ποδόσφαιρο. Αυτό που μου έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη είναι η πτώση μου από τον καναπέ στους πανηγυρισμούς μετά το χαμένο τρίποντο από τον Γιοβάισα. Κάπου εκεί έπεσε... μαύρο. Εγώ πήγα για ύπνο, ο πατέρας μου με τα μεγαλύτερα αδέρφια μου κατέληξαν Ομόνοια. Ευτυχώς ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου έγραψε στο βίντεο τόσο το ματς όσο και την εκπομπή που ακολούθησε μετά με αποτέλεσμα -μέχρι να ανακαλυφθεί το youtube και να τα ανεβάσει κάποιος όλα αυτά- να φέρνω κατά καιρούς στη μνήμη όσα έζησα, αλλά και να παρακολουθώ όσα έχασα.

Ο ΕΝΘΟΥΣΙΩΔΗΣ ΥΠΟΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ

Μπόμπιρας των 8 ετών, χωρίς να έχω ακουμπήσει, έστω και μία φορά, μπάλα μπάσκετ (αμφιβάλλω αν είχα δει καν) στήθηκα στην τηλεόραση (μόλις είχαμε αποκτήσει έγχρωμη με...11 συστήματα, μάρκας Sharp) για να παρακολουθήσω τον τελικό. Η ζέστη εκείνο το καλοκαίρι ήταν κάτι το αδιανόητο, δεν το χωρά ανθρώπου νους. Ημουν φυσικά ημίγυμνος και έτοιμος να αφεθώ στην μπασκετική μαγεία. Εκείνο το κυριακάτικο βράδυ δεν ίσχυσε η μητρική εντολή ("θα κοιμηθείς νωρίς γιατί αύριο έχεις σχολείο") και ήμουν άνετος και ωραίος. Ακόμα και στις πέντε παρατάσεις να πήγαινε το ματς, θα το έβλεπα μέχρι τέλους. Χρειάστηκε μόνο μία.

Οι βολές του Καμπούρη έχουν καρφωθεί στη μνήμη μου, ήμουν σίγουρος ότι θα τις βάλει, το παιδικό μου μυαλό δεν τολμούσε να επεξεργαστεί άλλο σενάριο. Μετά τη λήξη βγήκα στο μπαλκόνι για ένα ωραίο ουρλιαχτό την ώρα που όλη η γειτονιά βρισκόταν σε μέθεξη. Την άλλη μέρα σχολείο, μία από τις τελευταίες του σχολικού έτους 1986-87, ο πάντα...κακορίζικος διευθυντής είπε μία μόνο βαρετή καλημέρα. Ο υποδιεθυντής όμως, άνθρωπος έξω καρδιά, πήρε το μικρόφωνο και άρχισε να φωνάζει "Ελλάς-Ελλάς". Περιττό να σας τονίσουμε ότι μάθημα δεν κατέστη δυνατόν να γίνει εκείνη την ημέρα.

ΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ VOLKSWAGEN ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΧΟΡΤΑΤΟΥ

Όντας σε ηλικία μόλις 4 ετών θα ήταν δύσκολο να θυμηθώ κάτι από τον αγώνα της 14ης Ιουνίου 1987. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι βρισκόμουν σπίτι μου στους Αγίους Αναργύρους και ότι ήμασταν μεγάλη παρέα (συγγενείς και φίλοι). Όλα σε ό,τι έχουν να κάνουν με το ματς αποτυπώθηκαν στο μυαλό μου από τις χιλιάδες επαναλήψεις στα χρόνια που ακολούθησαν. Έχω ωστόσο σκόρπιες αναμνήσεις από τους πανηγυρισμούς μετά το τέλος του τελικού. Ένα πορτοκαλί volkswagen του θείου μου, το οποίο γεμίσαμε οικογενειακώς και κατεβήκαμε στην Ομόνοια όπου ο πατέρας μου με είχε συνεχώς στους ώμους του πανηγυρίζοντας κι ίδιος με τον υπόλοιπο κόσμο.

Πού ήμασταν την 14η Ιουνίου του 1987...

ΤΟ ... ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΖΩΙΤΟΥ

Ισως να μην θυμάμαι με τι ακριβώς "κόρεσα την πείνα μου" πριν από δυο ημέρες (πλάκα-πλάκα τι έφαγα;), αλλά στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου εκείνο το ζεστό απογευμοτόβραδο έχει καταλάβει ένα γερό κομμάτι της χωρητικότητας. Η φήμη της αποτύπωσης των μικρών λεπτομερειών με κυνηγάει από πιτσιρικά κι ο τελικός του '87 κόντρα στους Σοβιετικούς είναι από τις πρώτες έντονες αθλητικές αναμνήσεις που άρχισαν να γεμίζουν τον αποθηκευτικό χώρο του 6χρονου εγκεφαλικού πυρήνα μου.

Οι δικές μου από εκείνη την ημέρα ήταν περισσότερο ραδιοφωνικές. Φυσικά και είχαμε τηλεόραση στο πατρικό, ένα ξύλινο έπιπλο της Sony στο σαλόνι με το απαραίτητο σεμεδάκι από πάνω. Μου έλαχε όμως να βρεθώ σ' ένα συγγενικό ΙΧ επιστροφής από κυριακάτικο μπάνιο στο Λαγονήσι και να χάσω περισσότερο από το μισό αγώνα. Ο υπολογισμός της ώρας αναχώρησης για να είμαστε on time πίσω αποδείχθηκε επιεικώς λανθασμένος, η κίνηση-ακινησία στη Σουνίου και κατόπιν στη Βάρης-Κορωπίου ήταν σαδιστική και αναγκαστικά η συντροφιά της ΕΡΑ, χωρίς δυστυχώς να θυμάμαι τους εκφωνητές, ήταν η μοναδική διέξοδος από την ασφάλτινη δίνη. Με θυμάμαι στη μεσαία θέση των πισινών καθισμάτων και με το πρόσωπο ανάμεσα στα μπροστινά του καφέ Daihatsu για ν' ακούω την περιγραφή και να φτιάχνω εικόνες. Μέτρο-μέτρο εμείς, πόντο-πόντο ο αγώνας. Λυτρωτικά φτάσαμε στον προορισμό μας προς το τέλος της κανονικής διάρκειας και προλάβαμε την παράταση, μ' εμένα να πετάγομαι έξω και να τρέχω για να γίνω επιτέλους αυτόπτης μάρτυρας μιας επιτυχίας που σημάδεψε ανεξίτηλα όλη τη γενιά των 80άρηδων πριν καν μπούμε στο δημοτικό!

ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΣ

Όσο πλησίαζε η ώρα του τζάμπολ οι χτύποι της καρδιάς αυξάνονταν. Είχε έρθει η μεγάλη στιγμή. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φιλίππου και τα άλλα τα παιδιά έμπαιναν στο παρκέ του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας με το μαχαίρι στα δόντια, έτοιμοι για το μεγαλύτερο παιχνίδι της ζωής τους. Ήξερα ότι θα κερδίσουν. Δεν μπορώ όμως με τίποτα να ξεχάσω το άγχος μου σε κάθε φάση του αγώνα. Η παράταση ήταν μαρτύριο. Στριφογύριζα συνεχώς, μέχρι που ο Αργύρης Καμπούρης με τις δύο εύστοχες βολές του έκανε το 103-101 και οι γροθιές σηκώθηκαν στον αέρα.

Χρειάστηκε να γυρίσω το video 3-4 φορές πίσω για να ξαναδώ τις τελευταίες φάσεις και να ακούσω τον Φίλιππο Συρίγο να λέει το συγκλονιστικό: "Τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά. Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα... Είναι το τέλος, η ελληνική ομάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης!". Ναι, όπως θα κατάλαβες, το παιχνίδι μπορεί να μην το πρόλαβα ζωντανά, γιατί γεννήθηκα λίγα χρόνια αργότερα, αλλά το παραπάνω σκηνικό είναι πέρα για πέρα αληθινό. Ήμουν μόλις μερικών ετών όταν το είδα -έστω και ετεροχρονισμένα- όμως τα συναισθήματα ήταν εξίσου δυνατά. Και τότε, αλλά και κάθε φορά που βλέπω το video του τελικού.

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΠΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΓΟΥΛΗ

Η λέξη… αμούστακος είναι πολύ μικρή για να περιγράψει την ηλικία μου στο ΕΠΟΣ του ’87. Λίγο παραπάνω από 8,5 ετών γαρ. Αυτό που έγινε ωστόσο, εκείνο το καλοκαίρι ήταν τόσο ΔΥΝΑΤΟ, που χαράχθηκε σε μυαλό και καρδιά. Να πω ότι σκαμπάζαμε και πολλά από μπάσκετ; Κάτι μπασκέτες κακοποιημένες, χωρίς διχτάκι και με στραβωμένο το ένα στεφάνι είχαμε εκεί στο περίφημο «Αστικό», στη γειτονιά του Ν. Κόσμου, λίγο πριν τα «σύνορα» με τη Ν. Σμύρνη. Κι αυτές για… δοκάρια στο ποδόσφαιρο τις χρησιμοποιούσαμε.

Και πριν στρωθούμε για το 11 εναντίον 11 μέχρι τελικής πτώσης στο τσιμέντο, κάναμε «ζέσταμα» με 2-3 σουτάκια στη μπασκέτα. Οσο προχωρούσε η εθνική προς την εποποιία της, τα 2-3 σουτάκια έγιναν 10, 20, 50 μέχρι που το στρώσαμε για διπλό στο μπάσκετ. Με μπάλες ποδοσφαίρου. Και διάολε, εμείς οι πιο μικροί, μέναμε τις περισσότερες στην… απέξω, γιατί δεν χωρούσαμε πλέον. Αυτή κι αν ήταν αδικία… Τον τελικό τον είδα στο σπίτι της αδερφής του πατέρα μου, λίγα πιο κάτω στα προσφυγικά του Αγίου Σώστη. Παρέα με τον συχωρεμένο το θείο Νίκο. Οι γυναίκες έξω στο μπαλκόνι. Που να… καταλάβουν τι «παιζόταν» σ’ αυτόν τον τελικό… Πριν τις βολές του Καμπούρη, έμεινε η ατάκα της παιδικής αφέλειας «…μα γιατί να βαρέσει τις βολές ο Καμπούρης κι όχι ο Γκάλης;». Είπαμε, μόνο 8,5 ετών... Λίγα δευτερόλεπτα μετά, όλοι ένα κουβάρι. Σήμερα, 30 χρόνια μετά το μόνο που παρακαλάω είναι να δει και να ζήσειliveκάτι αντίστοιχο κι ο γιος μου. Στα 7,5 του άλλωστε ξέρει ήδη καντάρια περισσότερο μπάσκετ απ’ ότι ήξερα εγώ στην ηλικία του.Να είναι καλά ο Διαμαντίδης και ο Γιαννάκης Αντετοκούνμπο, τα «παιδιά» του δικού μου πρώτου μπασκετικού «Θεού», Νίκου Γκάλη.

Πού ήμασταν την 14η Ιουνίου του 1987...

ΤΟ ΜΠΙΝΕΛΙΚΙ ΣΤΟΝ ΝΤΡΑΖΕΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΤΣΑΚΑΛΕΑ

Το μεσημέρι του τελικού έχουμε, όπως πάντα, μαζευτεί η μητέρα μου, η αδερφή μου και εγώ, στην (στενάχωρη και στριμωγμένη όταν ήμασταν όλοι) κουζίνα και περιμένουμε τον πατέρα μου να γυρίσει από την επίσκεψη στη μητέρα του. Από τις λίγες φορές που δεν πήγαμε όλοι μαζί να φάμε στην Χρυσούλα, χωρίς να θυμάμαι το γιατί. Μάλλον δεν θα είχε πάει εκεί ούτε η αδερφή του πατέρα μου, οπότε δεν η κλασική συγκέντρωση που γινόταν ανά 15θήμερο, είχε πάρει αναβολή. Λίγο πριν το τέλος του φαγητού είχα τη φαεινή ιδέα να δείξω στον πατέρα μου ότι ήμουν πανέτοιμος για το βράδυ και τραγουδάω το "κύπελλο εμείς, κι' εσύ μαλ*** Ντράζεν να πας να γα*****". Στο "μα***" δεν αντέδρασε. Στο "γαμ***" ρε φίλε σηκώθηκε και έφαγα μια ωραία, γεμάτη στο κεφάλι. Δεν την έφαγα στο μάγουλο, για να έφτυνα όσα δόντια μου είχαν μείνει, αλλά στο κεφάλι. "Δε θα δεις το ματς" είπε, και το είχε πει με εκείνο το ύφος που το εννοεί, όχι το άλλο που λες από μέσα σου "θα του περάσει".

Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ πώς μου ήρθε και το φώναξα αυτό το σύνθημα. Να το άκουσα στη τηλεόραση, δε παίζει, δε θυμάμαι κάτι τέτοιο. Μάλλον στη γειτονία, εκεί, Ιωάννου Καρτάλη και Ογλ, λίγο πάνω από την "Εξωραϊστική", στο κέντρο του Βόλου που μεγάλωσα, που παίζαμε "μήλα". Το ματς, τελικά το είδα και όταν κέρδισε το φάουλ ο Καμπούρης, ο πατέρας μου έφερε από την τουαλέτα ένα ρόλο χαρτί υγείας και μου το έδωσε. Μπαίνουν οι βολές, λήγει το ματς και ο πατέρας μου, μου το δίνει και μου λέει "πιάσε την άκρη και πέτα το απ' το μπαλκόνι!" Ενθουσιάστηκα. Τύλιξα την αρχή του χαρτιού και πήγα να το πετάξω. Και εκείνη την ώρα η μάνα μου φωνάζει "μη, θα πάθεις ηλεκτροπληξία". Ναι, η μάνα μου φοβήθηκε, επειδή ήμασταν στον τέταρτο όροφο, ότι το χαρτί θα πέσει στα καλώδια της ΔΕΗ και επειδή εγώ το κρατούσα, θα πάθαινα ηλεκτροπληξία. Τελικά, τον Ντράζεν δεν τον έβρισα ξανά, η αρμάδα του Φασούλα και του Σταυρόπουλου το σήκωσε, και φυσικά δεν έπαθα ηλεκτροπληξία αφού ποτέ δεν πέτυχα τα καλώδια της ΔΕΗ...

Αυτές ήταν οι ιστορίες των συντακτών του Contra.gr από τον αξέχαστο τελικό του 1987. Για να μάθεις όμως τα πάντα γύρω από το το ιστορικό Ευρωμπάσκετ δεν έχεις παρά να διαβάσεις το νέο βιβλίο του Γιάννη Φιλέρη "87: Τίποτα δεν μας σταμάτησε" . Το πρώτο βιβλίο της Physical Goods, με τη σφραγίδα της 24MEDIA, που μπορείς να προμηθευτείς αποκλειστικά από τα Public.

News 24/7

24MEDIA NETWORK