Ντουέιν Γουέιντ: Το γέλιο μετά από ένα εμβληματικό τρίποντο

Το απίστευτο (σοκαριστικό; εκστατικό;) νικητήριο σουτ του Ντουέιν Γουέιντ στο Μαϊάμι επί των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, που χάρισε τη νίκη με 126-125 στους Χιτ, ήταν ένα από τα πιο παρανοϊκά buzzer beater που έχουν επιτευχθεί. Αλλά η αντίδρασή του είναι που το κάνει ανεκτίμητο και ήδη το περιφέρει ως ένα εικονικό στιγμιότυπο.

Ο Γουέιντ τελειώνει με το μπάσκετ. Κι όταν κάτι κρατάει 30 και πλέον χρόνια, το τέλος μπορεί να παίξει το ρόλο του ελατηρίου. Απέναντι στους Γουόριορς, της ομάδας που ευνοήθηκε πιο πολύ από όλες από την εισαγωγή του τριπόντου, δεν ήταν το πρώτο νικητήριο σουτ που πέτυχε στην καριέρα του, ίσα ίσα. Αλλά ήταν το πρώτο που δεν φορούσε την πανοπλία της μάχης και δεν κρατούσε τη σάλπιγγα του πολέμου...

Ο Γουέιντ σκόραρε και άρχισε να τρέχει, μόνο για να αποφύγει τους συμπαίκτες του, ενώ, ανεβαίνοντας πάνω σε μία διαφημιστική πινακίδα, χτύπησε, με την κλασική πια χειρονομία, το στήθος του με τη γροθιά του. Ήταν, όμως, το πλατύ χαμόγελο, συνοδευόμενο από ένα γέλιο αληθινής ευτυχίας, αυτό που έκανε τη στιγμή ξεχωριστή.

Το γέλιο αυτό μπορεί να εξαγάγει μόνο κάποιος που σταματάει το μπάσκετ. Απαλλαγμένος από τον ανταγωνισμό, αλλά και κάθε είδους ματαιοδοξία, μπορεί να χαίρεται πραγματικά ένα παιχνίδι στο οποίο ξέρει ότι οφείλει, όχι μόνο τη δόξα αλλά και τον τρόπο που περπατάει και συμπεριφέρεται, το πώς μεγαλώνει την οικογένειά του, τις ιδιοτροπίες στη διατροφή, οι οποίες του χαρίζουν υγιή χρόνια, χωρίς προβλήματα.

Αυτό το γέλιο, του λυκόφωτος, είναι που συναντάει εκείνο που είχε όταν άρχιζε, παιδάκι, πριν καν μπει στη διαδικασία να αναρωτιέται πόσο καλός είναι και παρατηρώντας κάποιον να είναι καλύτερος, να προπονείται για να τον φτάσει, μπαίνοντας σε μία εμμονική κατάσταση, με το ελαφρύ σκάσιμο μίας μπάλας στο παρκέ, από εκείνα που δεν τελειώνουν ποτέ, να του τρώει ώρες από τον ύπνο.

Σκάει η μπάλα, τα μάτια είναι κλειστά, νομίζει ότι θα σταματήσει, αλλά αυτή συνεχίζει τα γκελ, για ώρες ολόκληρες, τόσες που όταν πια κοιμάται δεν είναι ανακούφιση, αλλά η μετατόπιση ενός βασανιστηρίου.

Βρίσκοντας τα νάματά του, ο Γουέιντ ανακαλύπτει τη ρίζα του. Και γελάει, όπως τότε που, σχεδόν χωρίς να μπορεί να τη σηκώσει, πετούσε την μπάλα και αυτή έμπαινε στο καλάθι. Και μετά, αφού ανέβηκε στη διαφημιστική πινακίδα, αναπαρέστησε τον εαυτό του χτυπώντας το στήθος.

Ο ίδιος, το μικρό παιδί που απλώς δεν μπορούσε να σταματήσει να χαίρεται, χάρισε στον κόσμο τη μορφή εκείνου που κάποτε καταδυνάστευε τις αντίπαλες άμυνες, κατακτώντας 3 δαχτυλίδια πρωταθλητή (2006, 2012, 2013) και ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο.

Αυτές οι στιγμές του αποχαιρετισμού δεν πάσχουν από τα στρατιωτικά συμπλέγματα που δημιουργεί το πολεμικό εμβατήριο, αλλά δημιουργούν παγκόσμιο ενθουσιασμό. Με σχεδόν 20 παιχνίδια να απομένουν για να τελειώσει η φετινή σεζόν, ο Γουέιντ δίνει πια στο τουρ του μία άλλη υπόσταση. Και μπορεί να κερδίσει λίγο χρόνο, λέγοντας το 'αντίο' του μετά από τη λήξη της κανονικής περιόδου.

Εντυπωσιακό μπόνους. Πάντα, όμως, με αυτό το αίσθημα, το οποίο γύρισε πίσω τον χρόνο και τέντωσε διάπλατα το στόμα του.

Photo credits: AP Photo/Brynn Anderson