Mαθήματα ιστορίας: η αιτία που μισιούνται οι Knicks με τους Heat

Σημείωσε κάτι, σε παρακαλώ: 1) ο Patrick Ewing ήταν ο λόγος που ο Alonzo Mourning πήγε στο Georgetown, 2) ο Larry Johnson υπήρξε δεξί χέρι του "Zo" στους Hornets, 3) ο Pat Riley ήταν μέντορας και head coach του Jeff Van Gundy στους Knicks πριν γίνει μέντορας και head coach του Stan Van Gundy στους Heat, 4) ο Michael Jordan δεν ήταν πια στην εικόνα, άρα οι αμέσως επόμενοι στη λίστα των καλύτερων είχαν επιτέλους την ευκαιρία να φορέσουν δαχτυλίδι.

Το 'είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα' συνόδευσε το ζευγάρωμα των Knicks με τους Heat, στα playoffs του 1999. Ήταν η τρίτη διαδοχική σεζόν που έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον. Η New York ήταν στο Νο8 της κατάταξης της Ανατολής. Το Miami στο Νο1. Mέχρι τότε μόλις μια φορά -στην ιστορία των playoffs- είχε νικησει ο 8ος τον 1ο. Η σειρά είχε το τέλος που της άξιζε. Όλα κρίθηκαν στο τελευταίο σουτ.

Στις 15/5 του 1999 οι φιλοξενούμενοι Knicks είχαν την μπάλα, στα 4'' για το τέλος και ενώ ήταν στο -1, στο ματς που θα έκρινε την πρόκριση στους ημιτελικούς της Ανατολής. Eνδεχομένως να ξέρετε τι συνέβη σε αυτά τα δευτερόλεπτα. Σε κάθε περίπτωση, ας πούμε κάποια πράγματα που θα εξηγήσουν τους λόγους που τοποθετήθηκε στην ιστορία του ΝΒΑ ο τρόπος που τελείωσε αυτό το παιχνίδι, με τη βοήθεια και του SB Nation.

Η αρχή εντοπίζεται σε δυο προπονητές: τον Pat Riley που καθόταν στον πάγκο των Heat και τον Jeff Van Gundy που βρισκόταν σε εκείνον των Knicks.

Ο Riley είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '80 ως “ο καλύτερος coach του ΝΒΑ”. Πήρε τέσσερα πρωταθλήματα με τους Lakers του Magic, του Kareem και του Worthy. To '90 βρήκε μια νέα πρόκληση. Ανέλαβε τους Knicks, ομάδα που κέρδιζε στη regular season, αλλά κάτι της έλειπε για να περάσει πάνω από τον ανταγωνισμό, στην Ανατολή.

Στη νέα του δουλειά, ο Riley κληρονόμησε έναν νέο center, τον Patrick Ewing και έναν βοηθό, τον Jeff Van Gundy. Ακόμα όμως, και με τον “καυτό προπονητή”, δουλίτσα δεν έγινε, γιατί υπήρχαν στην εικόνα οι Bulls του Michael Jordan και του Phil Jackson. Όταν ο MJ αποφάσισε να εγκαταλείψει, για να παίξει baseball, εμφανίστηκαν στη θέση του οι Rockets του Hakeem.

Mετά την επικράτηση των Pacers επί των Knicks, το 1995 (o Εwing έχασε lay up που μπορούσε να στείλει το έβδομο ματς των ημιτελικών της Ανατολής στην παράταση και έγινε πρωτοσέλιδο με τίτλο “Choke Artist”), o Riley παραιτήθηκε. Την έκανε για να γίνει coach και πρόεδρος των Miami Heat.

Στη θέση του εμφανίστηκε ο Don Nelson, ο οποίος είχε παραιτηθεί από τους Golden State Warriors. Ο Riley ξεκίνησε τη νέα αποστολή με την προσθήκη του Alonzo Mourning και έκανε ανταλλαγή που του έδωσε τον Tim Hardaway. Ο Mourning είχε κόντρα με τον Ewing, o oποίος τον είχε κάνει μέλος της “great brotherhood” του Georgetown. To 1996 o Νelson εγκατέλειψε, για να προωθηθεί στην πρώτη καρέκλα του πάγκου της Νέας Υόρκης ο 35χρονος -τότε- Jeff Van Gundy, πρώην βοηθός του Riley που προσέλαβε για συνεργάτη του στους Heat τον αδελφό του Jeff, Stan.

Ο MJ αποφάσισε να γυρίσει στο μπάσκετ, το καλοκαίρι που οι Knicks πήραν τον Larry Johnson και τον Allan Houston. Ο Johnson ήταν συμπαίκτης του Ewing στη Charlotte. Όλοι μαζί απήλαυσαν μια επιτυχημένη σεζόν, με τον πλανήτη να μιλά για την άμυνα τους -ήταν η καλύτερη του ΝΒΑ. Η επιβράβευση ήταν η πρόκριση στους ημιτελικούς της Ανατολής, το 1997. Απέναντι τους θα έβρισκαν τους Heat, των πολλών συνδετικών κρίκων.

Ο Jeff Van Gundy ήξερε ακριβώς πώς λειτουργεί ο Pat Riley και vice versa. Από το πρώτο παιχνίδι άρχισαν οι εχθροπραξίες μεταξύ των παικτών. Koρυφώθηκαν στις 15/5, με αυτήν την κίνηση (κοίτα στη δεξιά γωνία τι κάνει ο PJ Brown στον Charlie Ward και μετά άσε το video να παίζει).

Aκολούθησε σύρραξη, με τους Knicks να υποψιάζονται πως ο Riley είχε δώσει την εντολή να κάνει το παιχνίδι 'ώπα' για να τιμωρηθούν παίκτες και να γυρίσει η σειρά από το 3-1. Οι Patrick Ewing, Allan Houston, Larry Johnson και John Starks σηκώθηκαν από τον πάγκο για να πάρουν θέσεις και η λίγκα τους τιμώρησε με ένα ματς. Οι Ewing, Houston και Ward έχασαν το έκτο παιχνίδι και οι άλλοι δύο το έβδομο. Η ομάδα τους έχασε και τα δυο ματς και αποκλείστηκε.

Το 1998 η εξέλιξη της ιστορίας ήταν η ίδια. Και όταν λέμε “ίδια” εννοούμε ότι είχε πάλι, ξύλο: αυτό μεταξύ των Mourning και Johnson, στις 13/4, στον τέταρτο προημιτελικό.

Οι δυο τους ποτέ δεν τα πήγαιναν καλά. Τσακώνονταν από όταν οι Hornets 'τράβηξαν' τον Mourning στο 1992 draft, με τη δεύτερη επιλογή τους, ο “Ζο” δεν βρήκε ενδιαφέρον το συμβόλαιο που του πρότειναν και πήγε στους Heat, κάτι που του χρέωσε για πάντα ο Johnson. Λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος του ματς, ο Mourning εκνευρίστηκε με το σκληρό παιχνίδι του άσπονδου φίλου του και άρχισαν τις μπουνιές, οι οποίες διεκόπησαν με την παρέμβαση του Jeff Van Gundy. Και οι δυο τιμωρήθηκαν με δυο ματς -συν 32.500 δολάρια. Οι Knicks πήραν το πέμπτο ματς, χάρη στους 32 πόντους του Allan Houston, προκρίθηκαν και μετά αποκλείστηκαν από τους Pacers.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο 1999, όταν για τρίτη φορά Knicks και Heat διεκδικούσαν πολύτιμη πρόκριση. Όλα ήταν τα ίδια. Οι προπονητές, οι stars, οι εχθροί. Προς έκπληξη όλων, δεν υπήρχε δράμα έως το πέμπτο παιχνίδι. Μέχρι και η ανατροπή των Heat στο τέταρτο ματς, τελείωσε με διψήφια διαφορά.

Έφτασαν έτσι, στο τελευταίο κρίσιμο παιχνίδι, χωρίς να λείπει κάποιος λόγω τιμωρίας. Και αυτό ήταν πρωτοφανές. Μια στάση εδώ.

Είμαστε στα μέσα του Μαΐου του 1999, έτος που ξεκίνησε με το δεύτερο αντίο του Michael Jordan, αφότου είχε φορέσει το έκτο δαχτυλίδι. Και το έκανε τον Γενάρη, διότι το NBA είχε το πρώτο του 'λουκέτο' έως τότε. Μόλις εγκατέλειψε εκείνος, διαλύθηκαν οι Bulls. Και αυτό σήμαινε πως οι Heat είχαν πια, την ευκαιρία να βάλουν κι αυτοί ένα κόσμημα. Η μόνη προσθήκη που 'χε κάνει ο Riley ήταν του Terry Potter. Δεν χρειαζόταν κι άλλες. Είχε τη δεύτερη καλύτερη ομάδα. Και λογικά θα έπεφτε στα playoffs πάνω σε μια εύκολη ομάδα. Γράψε λάθος.

Oι Heat βρήκαν τους Knicks, που είχαν αλλάξει αρκετά. Είχε εμφανιστεί οι Latrell Sprewell (στην επιστροφή του από την τιμωρία που του επεβλήθη για απόπειρα πνιγμού του προπονητή του) και Marcus Cumby, που δεν είχαν προλάβει να ενταχθούν στο σύστημα του Van Gundy -αφού υπήρχε lock out. Η Νέα Υόρκη είχε μια από τις χειρότερες επιθέσεις και οι προσθήκες δεν βοήθησαν.

Πρόσθεσε και την γκρίνια του Cumby, γιατί ξεκινούσε από τον πάγκο ακόμα και όταν ο Ewing ήταν τραυματίας, με συνέπεια να τσακωθεί ο Van Gundy με τον GM, Ernie Grunfeld. Οι Knicks δεν έδειχναν να προλαβαίνουν τα playoffs και οι πληροφορίες ήθελαν τον coach να είναι προ της απόλυσης. Ως αντικαταστάτης αναφερόταν ο Phil Jackson.

Ώσπου όλα άλλαξαν. Ο Grunfeld τα πήρε όλα πάνω του και απολύθηκε, με την ομάδα να μετρά σερί έξι νικών, στα 8 τελευταία παιχνίδια -συμπεριλαμβανομένης μιας επί των Heat. O Cumby πήρε περισσότερα λεπτά, ο Sprewell ήταν εξαιρετικός ως ρεζέρβα και ο Ewing ήταν αρκετά καλά για να παίζει. Τερμάτισαν στο Νο8 της κατάταξης.

Έως τότε μόνο μια φορά είχε νικήσει η 8η ομάδα της περιφέρειας, την πρώτη. Ήταν το 1994, όταν οι Nuggets πέρασαν πάνω από τους Supersonics.

Οι Κnicks ξεκινούσαν με δυο power forwards δίπλα στον Ewing. Η μεταμόρφωση τους ωστόσο, πάτησε σε πιο κοντό σχήμα, με τον Larry Johnson στο “4” και τον Sprewell στο “3”. Κατ' αυτόν τον τρόπο, ανέπτυξαν ταχύτητα και μέτρησαν ουκ ολίγα σερί, στη σειρά με τους Heat. To αποτέλεσμα έγινε ακόμα καλύτερο, όταν ο Cumby αντικατέστησε τον τραυματία Ewing, στο “5”.

Παρ' όλα αυτά, μιλάμε για playoffs της Ανατολής, τη δεκαετία του '90, όταν όλα περιστρέφονταν γύρω από τους γνωστούς franchise centers: τον Mourning και τον Ewing. Ακόμα και αν η σύνδεση ήταν έμμεση. Δηλαδή, ακόμα και όταν ο Ewing είχε απέναντι του τον PJ Brown ή όταν ο Mourning συναντούσε τον Johnson, στα κοντά σχήματα του Van Gundy.

Μολονότι ο Ewing υπέφερε με αφόρητους πόνους στον αχίλλειο, ήταν ο πρώτος σκόρερ των Knicks. Ήταν και αυτός που πήρε το ριμπάουντ και έβαλε τις βολές, για το -1 στα 2' για το τέλος (76-77).

O Mourning ήταν ο κορυφαίος σκόρερ της δικής του παρέας, σε κάθε αγώνα της σειράς, παρ' ότι δεν φορούσε τα προστατευτικά γυαλιά -είχε θέμα στο μάτι. Οι περιφερειακοί και των δυο ομάδων δεν ήταν εξόχως παραγωγικοί (οι Sprewell και Houston είχαν ξεχωρίσει, αλλά με αριθμούς που δεν θα τους έλεγες και φοβερούς -ήταν οριακά επαρκείς). Ο Hardaway, έτερον ήμισυ του Mourning έκανε κακή σειρά, με κάποια ελάχιστα highlights.

Στα 19.9'' πριν τη λήξη, οι Knicks κάλεσαν το τελευταίο τους time out. Το σκορ ήταν ακόμα 76-77 και έπρεπε κάτι να κάνουν. Κάτι αποτελεσματικό.

Η άμυνα των Heat προσαρμόστηκε ώστε να διαλύσει την όποια συνεργασία των Sprewell και Ewing (μαζί και την όποια ατομική ενέργεια). Το χρονόμετρο κυλούσε, ο Sprewell είχε την μπάλα και έπρεπε να βρει το σουτ με τον Porter κρεμασμένο πάνω του. Ο τελευταίος έβγαλε την μπάλα εκτός γηπέδου (δεν είχε instant replay για να δουν αν όντως το τελευταίο άγγιγμα ήταν του Sprewell, όπως έλεγε μετά ο Riley).

Ο Van Gundy διέταξε τριγωνική επίθεση, ο Riley το είδε και ενημέρωσε -ουρλιάζοντας- τους παίκτες του, για να προσαρμόσουν την άμυνα τους. Από αυτό που θα ακολουθούσε θα κρινόταν το μέλλον όλου του οργανισμού των New York Knicks. Ο προπονητής θα έφευγε και πιθανότατα θα τον ακολουθούσαν αρκετοί παίκτες και διοικητικοί.

Στην επαναφορά, ο Houston πήρε την μπάλα, ξεφορτώθηκε τους διώκτες του και με 'πεταχτάρι' σφράγισε τη νίκη και την πρόκριση των Knicks. Kαι τώρα ξέρεις γιατί αυτό το σουτ κέρδισε τη θέση του στην ιστορία του ΝΒΑ. Βοήθησε βέβαια, και το γεγονός ότι πήγαν στους τελικούς, όπου παραδόθηκαν στους Spurs. Είχαν γίνει ωστόσο, η πρώτη ομάδα που προκρίθηκε ως 8η και έφτασε στους τελικούς, στην ιστορία της λίγκας.