Ο Άντριου Γουίγκινς, ο γιος του Μίτσελ, δεν θα παίξει ποτέ στα Πατήσια

Πρόκειται για την ιστορία ενός πατέρα ( Μίτσελ Γουίγκινς) που μέσα από τα κατορθώματα του γιου του ( Άντριου Γιουίγκινς) κάνει τα δικά του όνειρά πραγματικότητα.

Όταν ο Άντριου ερχόταν στη ζωή, ο πατήρ Μίτσελ είχε ήδη παίξει μία σεζόν στην Ελλάδα ( Μίλων) και προετοίμαζε το έδαφος για τη δεύτερη. Σαν σήμερα, στις 23 Φεβρουαρίου του 1995 στο Τορόντο η Καναδή (ολυμπιονίκης του στίβου) Μαρίτα-Πέιν έφερνε στον κόσμο το τρίτο παιδί της και λίγους μήνες μετά ο σύζυγός της επέστρεφε από τις Φιλιππίνες στην ελληνική Α1 και από τη Νέα Σμύρνη να μετακομίσει στα Πατήσια υπογράφοντας στο Σπόρτιγκ. Στιγμή ιστορική για την αθηναϊκή ομάδα που αποκτούσε τον δικό της... Ντόμινικ Γουίλκινς, τον δικό της... Έντι Τζόνσον, τον δικό της... Ρολάντο Μπλάκμαν και... Κλιφ Λέβινγκστον. Ή καλύτερα το δικό της Ρόι Τάρπλεϊ, μια και τους δυο τους συνέδεαν τα ναρκωτικά και ένας αποκλεισμός από τους κόλπους του ΝΒΑ.

Από τότε μεσολάβησε μια ολόκληρη 20ετία και ανήμερα των 21ων γενεθλίων του ο Άντριου Γουίγκινς, ο πιτσιρικάς που έπαιζε με την μπάλα στο κλειστό των Πατησίων, είναι πλέον μια ολοκληρωμένη μπασκετική φιγούρα, ένας από τους μελλοντικούς αστέρες του πρωταθλήματος. Είναι ο ηγέτης των "λύκων" από τη Μινεσότα, παίζει δίπλα στο θρυλικό Κέβιν Γκαρνέτ και εξελίσσεται μέρα με τη μέρα, δουλεύοντας τις υπαρκτές αδυναμίες του (σουτ, πάσα). Γίνεται δηλαδή ο παίκτης που ονειρευόταν ο πατέρας του να γίνει όταν προπονούσε τον μικρό στην αυλή του σπιτιού τους.

Όταν Μίτσελ δεν έγινε Άντριου

Ταυτόχρονα όμως και αυτός που ο Μίτσελ δεν κατάφερε να γίνει, μολονότι από το 1983, που έγινε ντραφτ στο Νο23, και μέχρι τις αρχές του 1987 είχε φτιάξει το όνομά του ως ένας ωφέλιμος γκαρντ, ο οποίος στους Ρόκετς λίγο έλειψε να κατακτήσει και το δαχτυλίδι του πρωταθλητή το 1986.

Η ομάδα του Χιούστον, με το δεύτερο ρεκόρ της Δύσης στη ρέγκιουλαρ σίζον, είχε φτάσει με άνεση στους τελικούς του πρωταθλήματος αποκλείοντας κατά σειρά το Σακραμέντο (3-0), το Ντένβερ (4-2) και τους κατόχους του τίτλου Λέικερς του Ράιλι, του Μάτζικ Τζόνσον και του Τζαμπάρ (4-1), προτού λυγίσει στη θέα των Σέλτικς (4-2) και του MVP της σεζόν Λάρι Μπερντ. Στην εκπληκτική αυτή πορεία των "ρουκετών" ο Μίτσελ Γουίγκινς κατείχε ενεργό ρόλο, ερχόμενος κυρίως από τον πάγκο, και προσέφερε πολύτιμες λύσεις όποτε παρίστατο ανάγκη. Ιδίως στους τελικούς της Περιφέρειας με τους "λιμνάθρωπους" εξελίχθηκε στον έκτο παίκτη που έκανε τη διαφορά.

Η κοκαΐνη και η τιμωρία

Κι ενώ εκεί πάνω είχε τη δυνατότητα να "χτίσει" μια ολόκληρη καριέρα, παραμένοντας συμπαίκτης του Χακίμ Ολάζουον, "τσαλάκωσε" μεμιάς το προφίλ του και... αυτοεξορίστηκε. Απέτυχε να κοντρολάρει τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού του, προτίμησε να ζήσει σ' ένα (λευκό) ψέμα, ν' αλλοιώσει την πραγματικότητα και να μην αποδεχθεί τη σκληρή αλήθεια που, ούτως άλλως, έβλεπε στον "σπασμένο" καθρέπτη του.

Λίγους μήνες μετά τις εμφανίσεις του στα πλέι οφ του 1986, ο Μίτσελ Γουίγκινς ελέγχθηκε να έχει κάνει χρήση κοκαΐνης. Εκείνη την εποχή κάθε αθλητής που παραδεχόταν το "σφάλμα" του είχε το δικαίωμα της επανένταξης στην κοινωνία του ΝΒΑ χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες, διατηρώντας μάλιστα ακέραιο το συμβόλαιό του. Τόσο όμως ο Γουίγκινς όσο και ο Λιούις Λόιντ αρνήθηκαν όλες τις κατηγορίες, δεν ήταν ειλικρινείς και δεν "συνεργάστηκαν" με τη λίγκα, με αποτέλεσμα τον Ιανουάριο του 1987 να τους επιβληθεί η βαρύτερη των ποινών: αποκλεισμός για δύο χρόνια!

Ο Γουίγκινς θα πει αργότερα, όταν για λίγο ανέκτησε τη θέση του στο πρωτάθλημα, πως " έκανα τη ζωή μου πολύ περίπλοκη γιατί πήρα άσχημες αποφάσεις. Έκανα παρέα με τους λάθος ανθρώπους, αλλά ακόμη κι αυτοί δεν σου βάζουν τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ στο στόμα και στο χέρι. Δικές μου ήταν οι αποφάσεις, δικό μου το λάθος και πλήρωσα το τίμημα".

Είχε -εμφανώς- μετανιώσει, είχε αλλάξει μέσα του, ώριμος πια κοιτούσε κάθε ημέρα διαφορετικά. " Η ζωή μου είναι απλή ξανά. Ξυπνάω, δουλεύω και όλα λειτουργούν σωστά", έλεγε ιδιωτικά και δημόσια, ήταν όμως αργά. Όταν τη σεζόν 1989-90 επανεντάχθηκε στο ρόστερ των Ρόκετς (με συμπαίκτες τους Άντονι Μπούι, Ντέρεκ Τσίβιους, Μπακ Τζόνσον - μετέπειτα παίκτες ελληνικών ομάδων) προσπάθησε να πείσει ότι δεν είχε ξοφλήσει. Προσπάθησε να πείσει ότι είχε αλλάξει σε όλα τα επίπεδα. Οι 15.5 πόντοι με σχεδόν 50% ευστοχία στα σουτ ήταν νούμερα που θα μπορούσαν να τον εδραιώσουν ξανά ως έναν γκαρντ-σκόρερ ικανό να σταθεί στη λίγκα, ενώ τα 10 δολάρια που χάριζε για κάθε πόντο του σε θρησκευτική-φιλανθρωπική οργάνωση για τη στήριξη της στο διάστημα της "αποτοξίνωσης" αντανακλούσαν την εσωτερική αλλαγή.

Πλέον όμως ήταν στα 30 του και η ηλικία μαζί με "κηλίδα" στο βιογραφικό του ήταν αποτρεπτικοί παράγοντες για οποιαδήποτε ομάδα. Το Χιούστον, που βρισκόταν σε διαδικασία ανοικοδόμησης, έκρινε ότι περίσσευε, ενώ στους Σίξερς (συμπαίκτης του Τσαρλς Μπάρκλεϊ) έκλεισε οριστικά πια τον κύκλο του στο ΝΒΑ.

Ο ήρωας των Πατησίων

Ο Γουίγκινς παρέμεινε ενεργός στο μπάσκετ, έβγαλε το ψωμί του σε μικρότερες λίγκες των ΗΠΑ, και για καλή μας τύχη ο δρόμος τον οδήγησε μέχρι την ελκυστική Ελλάδα. Στον Μίλωνα πρώτα, αλλά κυρίως στον Σπόρτιγκ αργότερα τρίβαμε τα μάτια μας για τον 35άρη Αμερικανό, τον σούπερ-παππού, που εξέθετε κάθε προσπάθεια εξουδετέρωσής του από τον αντίπαλο πάγκο. Με στατιστικά σαν εκείνα του Ίνγκραμ και του Γκάλη, κοντά δηλαδή στους 30 πόντους μ.ο, αναδείχθηκε δις πρώτος σκόρερ απέδειξε με τρόπο εμφατικό πως το μπάσκετ χρόνια δεν κοιτά, αφού παρόλο που -μόνος του- δεν έσωσε τους Νεοσμυρνιώτες, μετέτρεψε τους Πατησιώτες σε ισότιμο μέλος ενός πρωταθλήματος με εξαιρετικές ομάδες.

Μέχρι και Ευρώπη έπαιξε η αθηναϊκή ομάδα επί των ημερών του, χάρη στο δικό του οίστρο, στη μαχητικότητα του Τόνι Κόστνερ και στον ελληνικό κορμό (με Αβδάλα, Παπαδημητρίου κλπ). Με το 106-90 επί της Φενέρμπαχτσε του Ιμπραΐμ Κουτλουάι (ο Γουίγκινς είχε 35 πόντους), σε ματς των ομίλων του Κόρατς, το Νοέμβριο του '95 ν' αποτελεί μια από τις πιο λαμπρές στιγμές.

Ο Γουίγκινς λατρεύτηκε από τους μπασκετόφιλους στην Ελλάδα για τον τρόπο που έστελνε την μπάλα στο καλάθι, έγινε πολλάκις θέμα και εξώφυλλο στο "Τρίποντο" και εξαργύρωσε την ικανότητα του να σκοράρει μ' ένα καλό συμβόλαιο στον Πανιώνιο της Ευρωλίγκας, στην τελευταία σεζόν του Φάνη στην Αρτάκης.

Ο εφιάλτης τέλειωσε

Άσχετα πάντως με όσα κατάφερε συνολικά στην Ευρώπη, αφού μετά έπαιξε και στη Λιμόζ, είχε για απωθημένο την καριέρα στο ΝΒΑ. Στο ντραφτ του 2014 ο χρόνος γύρισε πίσω, σχεδόν 30 χρόνια, αφού το όνομα Γουίγκινς του ακούστηκε πρώτο από τον κομισάριο Σίλβερ. Μετά από ένα χρόνο στο Κάνσας οι Καβαλίερς επέλεξαν το νεαρότερο γιο του Μίτσελ στο Νο1 και έκαναν τον πάτερ-φαμίλια τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου, ανεξαρτήτως της ανταλλαγής που προέκυψε με τον Λοβ και τη μετακίνηση στη Μινεσότα. Ήξερε ήδη ότι μέσα από τον Άντριου θα καταφέρει να φτάσει εκεί που ο ίδιος δεν πλησίασε καν.

" Είμαι πλέον απελευθερωμένος από κάποια πράγματα που ένιωθα φεύγοντας από τη λίγκα. Μπορώ να κοιμάμαι πλέον καλύτερα. Είναι μια μεγάλη στιγμή", δήλωσε εκείνη τη βραδιά και κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του ακουγόταν τόσο ανακουφιστική. Ο Μίτσελ αποδεσμεύτηκε από το παρελθόν του. Αυτό που τον στοίχειωνε πολύ πριν έρθει στην Αθήνα. Εξαγνίστηκε.

Είχε πλέον ολοκληρώσει το σκοπό της ζωής του. Να παραδώσει στη λίγκα ένα παιδί, πνευματικά και σωματικά έτοιμο, ν' ανταποκριθεί σε κάθε απαίτηση. Τον κοίμιζε με μια μπάλα αγκαλιά, όπως τ' αδέρφια του, τον προετοίμαζε ν' αποφύγει τις παγίδες που θα συναντήσει, ν' αντισταθεί και ν' αμυνθεί. Απέναντί σε καθετί και σε οποιονδήποτε. Εντός ή εκτός παρκέ. " Τον δίδαξα πώς να μαρκάρει παίκτες διαφόρων θέσεων, έναν σκόρερ ή αυτόν που διεισδύει. Τώρα θ' ακολουθήσει το βήμα του. Είναι ένα παιδί που ακούει και προσπαθεί να κάνει το σωστό. Θέλει να γίνει ένας hall of famer, οφείλει όμως να δουλέψει πολύ και να θυσιαστεί".

Και ο Μίτσελ έπλασε τον Άντριου

Ο Γουίγκινς μύησε τον μικρό στο μπάσκετ και διέκρινε το ταλέντο του, όταν στα 12 όχι μόνο κάρφωνε, αλλά δρούσε διαφορετικά από τα παιδιά της ηλικίας του. Γι' αυτό και " δεν τον έκρινα όπως τούς συνομήλικους του, αλλά σε σχέση με μεγαλύτερους". Πείσθηκε όμως πραγματικά για την αξία του όταν σ' ένα τουρνουά ο Μάικλ Τζόρνταν έστρεψε πάνω του το βλέμμα. Ο Μίτσελ διηγήθηκε κάποτε: " Καθόμασταν δίπλα και με ρώτησε αν είναι γιος μου και μετά μου είπε πως αυτό το παιδί έχει αυτό το κάτι".

Σε λιγότερα από δύο χρόνια στο κορυφαίο επίπεδο ο Άντριου έχει δικαιώσει τον "MJ" και έχει κάνει τον πατέρα του να νιώθει περήφανος για το "δημιούργημά". Και να χαμογελάει από ικανοποίηση γιατί αποκατέστησε τη φήμη του, το όνομά του. Ο μικρός μάλιστα είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τις προσδοκίες. Οι "λύκοι" δεν έχουν φτιάξει ακόμη ανταγωνιστικό σύνολο, αλλά το μέλλον (με Τάουνς, Ρούμπιο, Λαβίν, Μουαμάντ) τούς ανήκει.

Ήδη από την πρώτη σεζόν του κατέκτησε το βραβείο του ρούκι (16.9 πόντοι, 4.6 ριμπάουντ, 2.1 ασίστ και 1 κλέψιμο) και στη δεύτερή του, έχοντας επωμιστεί περισσότερες ευθύνες, είναι ο αρχισκόρερ του συνόλου του Σαμ Μίτσελ πετυχαίνοντας κατά μέσο όρο 20.8 πόντους με 45% (σε 55 ματς ως βασικός). Τα απίθανα καλάθια είναι... ψωμοτύρι, το άλμα του συγκρίνεται με αυτό του Βινς Κάρτερ, δίπλα στον Κέβιν Γκαρνέτ μαθαίνει καλά πώς να συμπεριφέρεται ως ηγέτης, πώς δεν θα δειλιάζει στις δύσκολες αποφάσεις, πώς θα ευστοχεί στα clutch shots.

Ακόμη κι αν δεν νίκησε ποτέ τον πατέρα του σε μονό στον κήπο, γιατί ο Μίτσελ " σταμάτησε να παίζει όταν άρχισε να μεγαλώνει", ο Άντριου γίνεται καλύτερός του. Κι ας υποστηρίζει ο πατήρ πως παραμένει καλύτερος σουτέρ. Κι ας επιμένει ότι " κανένα από τα παιδιά μου δεν μπορεί να με μαρκάρει γιατί είμαι ένας βρωμόγερος".