Giannis doesn't give a f...k

Του Γιάννη Αντετοκούνμπο τού αρκεί το χαμόγελο της μάνας. Η Εθνική ομάδα έχει μάθει να παίζει χωρίς αυτόν και ίσως χρειαστεί να συνεχίσει ανάλογα.

Giannis doesn't give a f...k
EUROKINISSI

Ζει στο δικό του κόσμο; Αναπνέει σε παράλληλο σύμπαν; Είναι προστατευμένος σε μια φούσκα και αρνείται οποιαδήποτε επαφή με το υπόλοιπο περιβάλλον;

Όχι δα! Ενημερώνεται (για καθετί), γνωρίζει (τι έχει ειπωθεί), διαβάζει (αντιδράσεις), αντιλαμβάνεται (την κατάσταση που έχει προκύψει), φαντάζεται (τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον).

Επιλέγει όμως τον άλλον δρόμο.

Η ανάρτηση με τη μητέρα του Βερόνικα να χορεύει χαρούμενη, φορώντας τη φανέλα με το "34" και η ιδιόχειρη λεζάντα "όταν βλέπω αυτό το χαμόγελο, ξέρω ότι όλα είναι καλά" δεν είναι παρά η δική του θεώρηση των πραγμάτων.

Κρίνει κι επιλέγει, όχι να αποστασιοποιηθεί, να περιχαρακωθεί και να εφεύρει με το μυαλό του μια επίπλαστη αλήθεια πως 'όλα είναι καλά'. Ψέμα, δεν είναι καλώς καμωμένα. Ακόμη κι αν βρίσκεται μίλια μακριά από το πεδίο της μάχης, τα (κακά) νέα κυκλοφορούν τόσο γρήγορα που είναι αδύνατον ν' αρνηθεί την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που τον τοποθετεί στο κέντρο μιας δηλωσιακής αντιπαράθεσης που δεν έπρεπε να είχε αρχίσει καν. Μια αντιπαράθεση που την τελευταία 5ετία κατατρώει τα σωθικά της Εθνικής.

Προφανώς και ο λόγος των εκπροσώπων του τον βρίσκει σύμφωνο. Θα ήταν αδαής όποιος πίστευε το αντίθετο. Δεν άγεται και φέρεται. Κουβεντιάζει προφανώς, ακούει, συνεννοείται, συμβουλεύεται, αποφασίζει. Λειτουργεί ως μια ξεχωριστή οντότητα μέσα σε μια ομάδα ανθρώπων. Των δικών του ανθρώπων, όσων εμπιστεύεται. Όπως ακριβώς στο Μιλγουόκι. Αυτός, ωστόσο, έχει στο φινάλε το κουμάντο της κατάστασης. Σ' αυτόν πηγαίνει η μπάλα.

Ακόμη και η περυσινή αποχώρησή του από την Εθνική ομάδα, εν μέσω προετοιμασίας για το Ευρωμπάσκετ και πίεσης από τους Μπακς, πιστοποίησε το "εγώ" του. Αυθόρμητη σκέψη, άμεση πράξη.

Η παρούσα φάση τον βρίσκει σε στάση αμυντική. Να απέχει από ένα διάλογο που φθείρει. Μια κουβέντα που οδηγεί τον καθένα σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Ιδίως όσους (μας) δεν έμαθαν ποτέ πώς εκδόθηκε το (νόμιμο) διαβατήριό του, αφού γεννήθηκε στην ελληνική επικράτεια. Πονάει αντί να απαλύνει αυτήν την πληγή όλη η συζήτηση. Οινόπνευμα αντί για ιώδιο.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι μία από τις top-class φιγούρες του ΝΒΑ. Ένα basketball icon σ' ένα star system που δεν στερείται προσωπικοτήτων. Κάθε άλλο. Είναι από τους εκλεκτούς μιας λίγκας που αφενός ψάχνει για φρέσκα πρόσωπα, διατηρώντας ζωντανό το μύθο της, αφετέρου λειτουργεί αυστηρά και δεν δίνει το... χρίσμα σε όποιον τής χτυπήσει και διαβεί την πόρτα.

Το Μάιο του 2013 ο Γιάννης έλαβε την ελληνική ιθαγένεια. Μια διαδικασία που από την Κυριακή έγινε η αφορμή για μια προστριβή χωρίς τέλος. Casus belli. Ποιος, πότε, γιατί, πώς. Δικηγόροι, μάνατζερς, υπουργοί, γραφιάδες. Μόνο οι κλητήρες και οι θυρωροί δεν είχαν ρόλο σε όλο αυτό. Το timing ήταν λανθασμένο. Ο ίδιος ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, τη στιγμή που έχει επικαλεστεί την επιτυχία πρόκρισης της Εθνικής στο Παγκόσμιο και την τοποθετεί σε πρώτο πλάνο, την ακυρώνει αυτομάτως με τα όσα έθεσε ξαφνικά στο τραπέζι. Γιατί τώρα;

Οι εκπρόσωποι του Γιάννη Αντετοκούνμπο σήκωσαν το γάντι που τους πέταξε με δύναμη ο πρόεδρος της ΕΟΚ. Αναμενόμενο. Λογική αντίδραση ενός γραφείου που κόπιασε επί χρόνια και άργησε ακόμη περισσότερο ν' ανταμειφθεί για την επιμονή του σ' ένα πρότζεκτ που ελάχιστοι είχαν διακρίνει. Προφανέστατα και δεν είναι αλάνθαστοι.

Ας μην αναπαράγουμε τις ατάκες.

Την ίδια στιγμή ο Γιάννης Αντετοκούνμπο προτιμάει τη σιωπή. Θες να το πεις αδυναμία; Αυτοάμυνα καλύτερα. Η καθυστερημένη απόκρισή του στην επιτυχία των υπόλοιπων διεθνών, όσων συμμετείχαν είτε από την αρχή είτε στο φινάλε σε αυτήν την προσπάθεια, (αφού πρώτα είχαν μεσολαβήσει όλα τα υπόλοιπα) ήταν το δικό του προσωπικό φάουλ. Παιδιά που έχουν υπάρξει συμπαίκτες του, παιδιά που έχει ζήσει μαζί τους στο ίδιο ξενοδοχείο για εβδομάδες, παιδιά που κουράστηκαν μαζί του διαδοχικά καλοκαίρια, όφειλε να τα συγχαρεί νωρίτερα. Όχι μετά μετά τον κακό χαμό.

Της Ομοσπονδίας, που εκπροσωπεί ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, τα σφάλματα μοιάζουν περισσότερα. Στη διαχείριση των καταστάσεων, στα κατά καιρούς λεχθέντα, στην αδυναμία να λύσει το πρόβλημα πολύ πριν λάβει διαστάσεις. Όχι το 2018, αλλά πριν από το 2013. Προτού ο μικρός τότε Γιάννης ψάχνει για ταξιδιωτικά έγγραφα.

Είναι, ίσως, η ώρα η ΕΟΚ και το προεδρείο της να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν έχει τον έλεγχο της υπόθεσης. Άλλοι τον έχουν και είναι μια πραγματικότητα. Ιδίως από τη στιγμή που η Εθνική έχει μάθει να παίζει χωρίς αυτόν. Συνήθεια είναι. Κι αν έρθει το επόμενο καλοκαίρι, ή στους Ολυμπιακούς, ευχή θα είναι όχι κατάρα.

Αν όχι, ούτε θα φοβηθεί ο ένας ούτε θα κλάψει ο άλλος... #diplis

News 24/7

24MEDIA NETWORK