Όταν ο Μάικ Ευαγγελίτσης έφτιαξε μια χάλια Δευτέρα μου

Την Τετάρτη το πρωί, πήγα χαρούμενος στο Πανεπιστήμιο. Στο δεξί μου χέρι κρατούσα ένα μικρό χάρτινο κουτάκι Milko, στο αριστερό μία σφολιάτα και ανάμεσα στους αντικριστούς τετρακέφαλούς μου κρεμόταν με δυσκολία μία αθλητική εφημερίδα. Αυτές είναι οι δύο πιο ευδιάθετες προτάσεις που διάβασες και θα διαβάσεις στο κείμενο που ακολουθεί.

Λίγα λεπτά μετά την επίσημη έναρξη μίας ακόμη πολύ βαρετής θεωρητικής παράδοσης, είχα σηκώσει τα χέρια ψηλά. Δεν είχα κανένα κίνητρο να συμμετέχω και καμία όρεξη να συμβάλλω σε ένα χαλαρωτικό κινηματογραφικό flashback. Στεκόμουν παγωμένος σε μία βουβή πανεπιστημιακή αίθουσα, την ώρα που ο κολλητός μου, ένας γνωστός μου και ένας τυχαίος αντιπαθητικός διπλανός μου περνούσαν από εξονυχιστικό έλεγχο τις πρωινές αθλητικές ειδήσεις του Sport 24.

Στο τρίτο ή στο τέταρτο scroll down του αντιπαθητικού διπλανού μου, μούδιασα στη θέα ενός αντικειμενικά δυσάρεστου νέου. Είχε μόλις διαρρεύσει ότι ο Mike Ευαγγελίτσης είχε πεθάνει. Με ένα νανοσεκόντ διαφορά, ο κολλητός μου έτρεξε να μου μεταφέρει τη μακάβρια είδηση. Πλέον, μία ολόκληρη τελευταία πανεπιστημιακή σειρά καθισμάτων μιλούσε και ρώταγε για τον Mike Ευαγγελίτση.

Παρότι είχα τις απαντήσεις στα αγωνιώδη και περίεργα ερωτήματά τους, δεν έβγαλα άχνα. Από σεβασμό και μόνο στη νωπή απώλεια του Mike, σιώπησα. Άλλωστε, το μπασκετικό βιογραφικό, οι φιλανθρωπικές ευαισθησίες αλλά και η καλλιτεχνική του πλευρά δεν ήταν κανένα κρατικό μυστικό. Το άρθρο διέθετε όλες τις διαφωτιστικές πληροφορίες, οπότε η δική μου οπτική ήταν κάπως, αν όχι τελείως, περιττή.

Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, στο δρόμο προς το γραφείο, έπιασα το μυαλό μου να έχει σφηνώσει σε μία πολύ συγκεκριμένη Κυριακή των παιδικών μου χρόνων. Την άνοιξη του 2012, η Α.Ε. Λιβαδειάς αντιμετώπιζε εντός έδρας τη Νίκη Αμαρουσίου, σε ένα ντέρμπι ουραγών που θα έδινε αυτομάτως στο νικητή το αβαντάζ της παραμονής. Η Νίκη Αμαρουσίου δεν είχε βάσιμες ελπίδες. Είχε όμως τον Mike Ευαγγελίτση.

Όταν έφτασα στο γήπεδο, οι περισσότεροι παίκτες των δύο ομάδων είχαν εξέλθει από τα αποδυτήρια και χαιρετούσαν τους φίλους και τους συγγενείς τους που αιωρούνταν στις κερκίδες για μία τυπική χειραψία. Ο Mike παρέμενε στα αποδυτήρια. Για έναν άγνωστο λόγο, δεν ακολούθησε τους συμπαίκτες του κατά την άφιξή τους στο παρκέ. Η αργοπορημένη είσοδος του έσυρε το βλέμμα μου προς την πλευρά και τον πάγκο των φιλοξενούμενων.

Εκείνη την εποχή, ο Mike Ευαγγελίτσης ήταν ο απόλυτος star των μικρών κατηγοριών. Δεν καυχήθηκε όμως ποτέ γι' αυτό το προνόμιο, λες και είναι το ίδιο εύκολο με μια εύστοχη ραβέρσα από τα δύο μέτρα. Προσοχή! Στις μικρές εθνικές κατηγορίες, είναι σύνηθες φαινόμενο οι παίκτες-βεντέτες να προκαλούν και να έχουν το πάνω χέρι στις εσωτερικές υποθέσεις της ομάδας τους.

Ο Mike (ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την οικειότητα) δεν ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο. Δεν ήταν παίκτης-βεντέτα. Δεν προκαλούσε. Δεν έβριζε. Δεν απειλούσε. Δεν έκοβε καριέρες γιατί ξύπνησε στραβά. Δεν είχε το πάνω χέρι στις εσωτερικές υποθέσεις της ομάδας του. Ήταν απλώς ένας πιστός υπηρέτης του μπάσκετ. Ένας γενναίος στρατιώτης του.

Σε όλη τη διάρκεια της προθέρμανσης, από τα αγχολυτικά λέι απ μέχρι τις διατάσεις, πείραζε αδιακρίτως τους συμπαίκτες του σε μία προσπάθεια να μετριάσει το άγχος τους. Πράγματι, η τακτική αυτή έδειχνε να αποδίδει. Οι συμπαίκτες του έμοιαζαν να ανακτούν τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση και να ξεφεύγουν οριστικά από την παγίδα του άγχους χάρη στα πολύτιμα αστεία του. Αν μετά από 40 καθαρά αγωνιστικά λεπτά κέρδιζαν, θα κέρδιζαν διασκεδάζοντας, απολαμβάνοντας κάθε κατοχή, κάθε κλέψιμο, κάθε γκολ-φάουλ.

Τελικά δεν κέρδισαν, έχασαν κατά κράτος. Για την ακρίβεια, γνώρισαν μία ήττα στα όρια της συντριβής. Ο Mike δεν σταμάτησε να εμψυχώνει τους συμπαίκτες του, να μοιράζει συμβουλές σε φιλικό τόνο και να ελπίζει σε μία ιστορική ανατροπή. Χαμογελούσε διαρκώς. Μάλιστα, χαμογελούσε τόσο αβίαστα που σε έκανε να νιώθεις άσχημα που εσύ λόγω της πίεσης και των υψηλών σφυγμών στερείσαι μία τέτοια χαρά.

Επιπλέον, η άνεση με την οποία συγχωρούσε τα λάθη των συμπαικτών του σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι σε έκανε να νιώθεις μαλάκας που νευριάζεις για οποιαδήποτε ασήμαντη αφορμή. Δεν μου έχει συμβεί ποτέ ξανά μία τόσο δυνατή κρίση αυτογνωσίας. Ούτε και πρόκειται.

Εκείνη τη Δευτέρα, τη Δευτέρα δηλαδή μετά το ντέρμπι, έγραφα διαγώνισμα στα μαθηματικά. Έγραψα 9 με άριστα το 20. Ακόμη και μετά από αυτή τη θλιβερή επίδοση, ήμουν χαρούμενος. Γιατί χάρη στο έμμεσο μάθημα του Mike, ένιωθα λιγότερο μαλάκας. Πολύ λιγότερο.