Κύπελλο με σουτ-τηλεφώνημα
Αλλά, το παιχνίδι έπρεπε να παιχτεί. Κι ήταν πραγματικά απολαυστικό να βλέπεις τον Άρη να εφαρμόζει την επιθετική ανάπτυξη του 4-4-2 με τον καλύτερο τρόπο. Όχι το πρωτόγονο “δίνουμε την μπάλα στον εξτρέμ και λέμε πως παίζουμε από τα πλάγια”, αλλά την πραγματική έννοια του “παίζω από τα πλάγια”.
Ο Άρης ξεκίνησε το ματς στέλνοντας δεξιά -και κάποιες φορές κι αριστερά- τριάδες και τετράδες στην πλευρά. Η μπάλα ήταν δεξιά κι έβλεπες να έχει την μπάλα ο Μεριέμ, να ανεβαίνει στην πλάτη του ο Νέτο, ο Κόκε να βρίσκεται σε τρία μέτρα απόσταση κι ο Ναφτί με τον αριστερό χαφ, Κάλβο, να δίνουν δίπλα βοήθειες. Αποτέλεσμα, κατοχή, ευκαιρίες, ανησυχία στον Παναθηναϊκό.
Πόσο να κρατήσει αυτό; 15-20 λεπτά; Κάποια στιγμή οι υπερφορτώσεις σταμάτησαν και το πράγμα πήγε στο ένας μ’ έναν. Κανείς παίκτης του Άρη δεν μπορούσε να κάνει τη διαφορά με αυτόν τον τρόπο. Ο Παναθηναϊκός με το που βρήκε κατοχή, ήταν εύκολο να στοχοποιήσει το Νέτο. Ο Σπυρόπουλος ανέβηκε πιο ψηλά και παρότι δεν κατάφερε ποτέ να κάνει κάτι σωστό, η παρουσία του έφτανε. Ο Λέτο βγήκε από τα διπλά μαρκαρίσματα και πήγαινε στο ένας μ’ έναν. Από ένα τέτοιο, στο τέλος του ημιχρόνου, ήρθε κι η διπλή ευκαιρία, με τα σουτ των Νίνη και Σαλπιγγίδη να πηγαίνουν πάνω στον Σηφάκη.
Το σουτ, όμως, του ίδιου του Αργεντινού στο 2ο ημίχρονο πήγε συστημένο στη γωνία. Κι αυτά ο Μανώλης τα έχει περιγράψει καλύτερα από τον καθένα στο Μουντιάλ του 1998, στο Κροατία - Γερμανία. Μόλις ο Βλάοβιτς έγραψε το 3-0, ο Μανώλης εξήγησε: “Ένα σουτ-τηλεφώνημα. Το σουτ, δηλαδή, που ο τερματοφύλακας πρέπει να το περιμένει, γιατί ο παίκτης που το επιχειρεί του έχει προηγουμένως τηλεφωνήσει”.
Έπρεπε να το περιμένει ο Σηφάκης και σε αυτόν τον τομέα απέτυχε. Το πράγμα είχε καταδικαστεί από τη στιγμή που κινήθηκε προς την μπάλα με το ένα χέρι, το “κάτω”. Η αναπήδηση της μπάλας δεν ήταν απλή ατυχία για τον Σηφάκη, ήταν απλούστατα ο λόγος για τον οποίο δεν πας με το ένα χέρι παρά μόνο όταν το σουτ είναι συρτό. Αν η μπάλα αναπηδά, θα το φας κι ο Σηφάκης το’ φαγε.
Ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε φάσεις για το 2-0, γιατί ο Νιόπλιας έβαλε μέσα αμέσως τον Μαρίνο. Αλλά ούτε ο Άρης βρήκε, γιατί μοναδική του ελπίδα ήταν να χαθούν κεφαλιές. Χάθηκαν, αλλά η μπάλα δεν στρώθηκε ποτέ στον Κάμπορα, που ίσως το κόλλαγε, αλλά πάντα στον Κόκε που την έστελνε στα πουλιά. Πρωτάθλημα και Κύπελλο, Παναθηναϊκέ, πάμε τώρα να πάρουμε το Μουντιάλ.