Ο Σουάρες στην πόλη της επαγγελίας

Στους πανηγυρισμούς ανάμεσα στη λήξη του τελικού της Μπαρτσελόνα με τη Γιουβέντους και στην απονομή του τροπαίου, ο Ζεράρ Πικέ κατευθύνθηκε προς το πέταλο των οπαδών της ομάδας του, μόνος του. Πήρε μια μεγάλη σημαία, μοιρασμένη στα δύο. Μισή στα χρώματα της Καταλονίας, μισή σ’αυτά της Μπαρτσελόνα.

Την κυμάτισε για λίγο μπροστά στο πλήθος και μετά στράφηκε ξανά προς το γήπεδο. Πήδηξε ξανά τις πινακίδες, περπάτησε ως το κέντρο του γήπεδο και την κάρφωσε στη σέντρα. Η σημαία με τα χρώματα της πόλης και της ομάδας έμεινε εκεί για όλη τη διάρκεια της απονομής και των πανηγυρισμών.

Δυναστεία

Δεν έχω δει ποτέ κάτι ανάλογο στους προηγούμενους 11 τελικούς Champions League που είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά. Αλλά οι ξεχωριστές περιπτώσεις θέλουν και ξεχωριστές κινήσεις. Η Μπαρτσελόνα δεν πήρε απλώς ένα ακόμα Champions League, το πέμπτο στην ιστορία της. Πήρε το τέταρτο την τελευταία δεκαετία, μια δεκαετία που καμία ομάδα δεν έχει πάνω από μία κατάκτηση.

Οι υπόλοιποι μοιάζουν να πετυχαίνουν σποραδικά. Αν κι εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες, η τύχη, κτλ. Απ’το 2006 μέχρι και σήμερα η Μπαρτσελόνα έχει πατήσει την κορυφή τέσσερις φορές και έχει βρεθεί στους ημιτελικούς οκτώ φορές. Κατάκτηση στο 40%, ημιτελικοί στο 80%, νίκη στον τελικό στο 100%.

Με τον τρόπο της

Και να σκεφτείς πως κάποτε οι τίτλοι ήταν αυτό που έλειπε στην Μπαρτσελόνα. Ήταν πάντα μεγάλη, θεαματική, επιθετική, με μεγάλους παίκτες, αλλά και μια στάμπα: εμείς παίζουμε ένα ποδόσφαιρο και μ’αυτό θέλουμε να πετύχουμε. Κι όταν έφτανε η ώρα του τίτλου αυτό το "με το ποδόσφαιρό μας" έμοιαζε να την κρατάει πίσω. "Οι τίτλοι θέλουν και προσαρμογή, πονηριά" λένε οι κυνικοί του ποδοσφαίρου.

"Δεν ήρθαμε να πάρουμε το κύπελλο, αλλά να δείξουμε στον κόσμο σε τι ποδόσφαιρο πιστεύουμε", έλεγε ο Γκουαρδιόλα πριν τον τελικό της Ρώμης. Ακριβώς το ίδιο επανέλαβε κι ο Πικέ πριν τον φετινό τελικό.

Παλιά και νέα Μπαρτσελόνα

Και τελικώς πήραν κι αυτόν τον τελικό με τον τρόπο τους, που πλέον έχει λίγο απ’όλα. Πρώτο γκολ με τίκι-τάκα βγαλμένα απ’την εποχή του Πεπ. Τρίτο γκολ με τις αντεπιθέσεις της εποχής Ενρίκε. Ενδιάμεσα, άλλη μια αντεπίθεση κι ένα γκολ βγαλμένο απ’αυτό που δεν αλλάζει ποτέ, την ιδιοφυΐα που λέγεται Λιονέλ Μέσι. Επίσης "παλιό" ήταν το γεγονός πως η Μπάρτσα άλλαζε πάσες στη μεγάλη περιοχή αντί να διώξει με τη μία όταν πιεζόταν.

"Παλιά" ήταν και η πίεση ψηλά που έκανε τον Πίρλο να αγκομαχά για να βρει λύση και επίσης "νέο" ήταν το γεγονός πως η Μπάρτσα τελείωσε το ματς με την είσοδο του Ματιέ και ταυτόχρονη παρουσία στο κέντρο των Μπουσκέτς-Μασεράνο, κάτι που "ποτέ" δεν θα συνέβαινε πριν κάποια χρόνια.

Παλιά και νέα στοιχεία, παλιοί και νέοι παίκτες. Τέσσερις κατακτήσεις από μια ομάδα που έπαιξε και στα 360’ των τελικών με έναν στόχο. Να έχει την μπάλα, να επιτεθεί, να είναι το αφεντικό, απ’την αρχή μέχρι το τέλος. Ή τον πρώτο ρόλο ή κανέναν, ένα καταλανικό "ή ταν ή επί τας" που κουβαλάει η Μπάρτσα σε κάθε τελικό, με την υποχρέωση να το τηρήσει να είναι μεγαλύτερη απ’την υποχρέωση της νίκης.

Η αποθέωση που δεν έχω ξαναδεί

Ξέρω πως το "κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος" πλέον αντιμετωπίζεται με ειρωνεία από εχθρούς, που μιλάνε για τη διαφήμιση στη φανέλα, τα οικονομικά σκάνδαλα, κτλ. Όμως, ξέρω πως σε κανέναν απ’τους προηγούμενους έντεκα τελικούς δεν έζησα αυτό έζησα στο Βερολίνο.

Οι οθόνες του γηπέδου δείχνουν τους παίκτες της Γιουβέντους να παίρνουν τα μετάλλιά τους. Κι όταν έρχεται η ώρα του Πίρλο, όλο το πέταλο των οπαδών της Μπαρτσελόνα τον αποθεώνει.

"Πίρλο-Πίρλο", ακριβώς όπως το "Μέσι-Μέσι", το ίδιο δυνατό, παρατεταμένο, με τα χέρια να υποκλίνονται στον μεγάλο Ιταλό. Αναγνώριση για τον ίδιο, όμως ταυτόχρονα παράσημο για τους φιλάθλους των νικητών, (μία ακόμη) απόδειξη του πως βλέπουν και ζουν το ποδόσφαιρο.

Άλβες-Πικέ-Ινιέστα

Τι άλλο κρατάω απ’τον τελικό και τους νικητές; Τον Ντάνι Άλβες να κάνει πλάκα με τα παιδιά που ήταν επιφορτισμένα με το να μαζέψουν το ύφασμα που κάλυπτε το χορτάρι στον ημιτελικό. Πλάκα πριν απ’τη σέντρα του μεγαλύτερου αγώνα.

Τον Πικέ να πιστοποιεί πως είναι ξανά στην κορυφή, με μια σχεδόν αλάνθαστη εμφάνιση, χωρίς να έχει πια τον Πουγιόλ δίπλα του. Τότε έκανε συνέχεια πλάκα και ο Πουγιόλ του φώναζε διαρκώς, τώρα αυτός φωνάζει στους πάντες και τους καθοδηγεί. Τον Ινιέστα να δίνει ασίστ και σ’αυτόν τον τελικό και να περνάει στον Σουάρες την πάσα που έκανε όλο το γήπεδο να απορήσει και τον καθένα να κοιτάει τον διπλανό του με το βλέμμα του "τι ήταν αυτό".

Ο Λουίς στην πόλη της επαγγελίας

Τον Σουάρες να βρίσκεται επιτέλους εκεί που του αξίζει. Ο Ουρουγουανός είχε μέχρι τώρα πολύ λίγους τίτλους σε σχέση με την τεράστια κλάση του. Πραγματικός διάβολος, έχει σε έξι μήνες μπάλας Κύπελλο, Πρωτάθλημα και Champions League με την Μπαρτσελόνα, δηλαδή ένα Κύπελλο λιγότερο απ’όσα έχει ο Κριστιάνο σε έξι σεζόν με τη Ρεάλ. Με γκολ στον τελικό, με τον παίκτη που δεν τον πρόλαβε να είναι ο Πατρίς Εβρά.

Οι λογαριασμοί έκλεισαν πια, ο Λούις βρίσκεται εκεί που πάντα ήθελε, στην πόλη που γι’αυτόν είναι το συνώνυμο της αγάπης. Πλέον είναι εκεί που του αξίζει, στην κορυφή. Πλέον χαμογελάει και δείχνει τα δόντια του από χαρά.

Μεγαλείο Μέσι

Τον Μέσι να αποδεικνύει το μεγαλείο του με τρόπο σπάνιο. Κατάλαβα από πρώτο χέρι πως ίσως να είναι στην καλύτερη φόρμα της καριέρας του απ’το πως ήταν σε μια "μέτρια" βραδιά. Έπιανε διαρκώς το πόδι του, περπατούσε μακριά απ’την μπάλα, αρκετές φορές απλώς καθόταν και τσέκαρε το γόνατό του, ενώ οι υπόλοιποι έπαιζαν. Δεν ήταν καλά ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε στο γήπεδο. Ε, σε μια τέτοια βραδιά είχε δέκα πετυχημένες ντρίμπλες, λες και είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο και την προσπάθεια που έφερε το 2ο γκολ.

Η κορυφαία του στιγμή ήρθε μετά το 2-1. Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα επιστρέφουν στο χορτάρι μετά τους πανηγυρισμούς με τον Σουάρες. Τελευταίος κατευθύνεται προς τη σέντρα ο Μέσι, που περνάει δίπλα απ’τν Μπουφόν και του δίνει το χέρι. Χειραψία αναγνώρισης για τις αποκρούσεις, χειραψία συμπάθειας. Ένα "έκανες ο,τι μπορούσες, δεν φταις εσύ, είσαι μεγάλος". Με το σκορ στο 2-1, με το ματς ανοιχτό, όχι "τελειωμένο".

Με την μπάλα στην κατοχή του

Τελευταίος, ο μεγάλος Τσάβι, στο αντίο του. Σήκωσε το Κύπελλο και φεύγει όπως έπρεπε, αλλά το καλύτερο ήταν πως φρόντισε να πάρει την μπάλα του αγώνα και να την έχει όλη την ώρα μαζί του. Πριν την απονομή, κατά τη διάρκεια, στους πανηγυρισμούς μετά.

Όλοι οι παίκτες στον κόσμο παίζουν για τα τρόπαια. Κάποιοι θέλουν απλώς να έχουν την μπάλα στην κατοχή τους. Απ’την αρχή μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο, σε έναν αγώνα που κράτησε 17 χρόνια.

Διαβάστε ακόμη:

Σχόλιο Νίκου Γιαννόπουλου: Μπαρτσελόνα η καλύτερη της εποχής του Champions League

Σχόλιο Τσάρλυ: Το μοιραίο λάθος των Ιταλών

Σχόλιο Κώστα Μπράτσου: Adéu Τσάβι, ciao Πίρλο