Η λανθασμένη επιλογή του Αβραάμ

Δεν είχαμε ούτε έναν παίκτη που να δικαιούται τον τίτλο του διακριθέντα. Μπορείς να πεις πως διεσώθη ο Καρνέζης, παρότι δέχθηκε τρία γκολ, αφού έβγαλε την κεφαλιά του Βράνιες κι έπιασε και το πέναλτι. Παρόλα αυτά, δεν γίνεται να μην σταθεί κανείς στην επιλογή του Σάντος να ξεκινήσει τον Αβραάμ βασικό. Όποιον κι αν επιλέγει ένας κόουτς, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μην του βγει η επιλογή.

Ο Αβραάμ, όμως, δεν γινόταν να βγει ως επιλογή κι αυτό μπορούσε κάποιος να το υποθέσει και πριν τη σέντρα, πριν γίνει το ματς. Με εννιά μήνες εκτός αγωνιστικής δράσης και μόλις τρία ενενηντάλεπτα στο χαμηλό επίπεδο της Σούπερλιγκ, δεν γινόταν να πιστέψει κανείς πως ο Παπαδόπουλος βρίσκεται σε επίπεδο που να του επιτρέπει να σταθεί στην Βοσνία απέναντι στον Τζέκο.

Η αλήθεια είναι πως ακόμα και σε φουλ φόρμα να βρισκόταν ο Αβραάμ, θα ήταν πιθανό να αντιμετωπίσει προβλήματα με την ασύμβατη σωματοδομή του Τζέκο. Ο υγιής, όμως, Αβραάμ θα ήταν απλώς μια επιλογή που δεν βγήκε. Ο ανέτοιμος ήταν μια επιλογή καταδικασμένη σε αποτυχία. Και μια αδικία εις βάρος του Μαλεζά, που ελλείψει του Κυριάκου Παπαδόπουλου ήταν η προφανής επιλογή, αυτή που άλλωστε είχε κάνει ο Σάντος απέναντι στον Τζέκο στο Φάληρο.

Χάσαμε για την λανθασμένη επιλογή του Αβραάμ, που φυσικά βαραίνει τον Σάντος κι όχι τον παίκτη; Δύσκολο να το πεις με σιγουριά, παρότι ο Τζέκο έκανε πάρτι. Δύσκολο να το πεις, γιατί πολλά πράγματα δεν λειτούργησαν.

Ο Τζαβέλλας όχι μόνο έκανε ένα επιπόλαιο πέναλτι, αλλά σ’όλο το 1ο ημίχρονο έπαιζε πολύ παθητικά και πολύ χαμηλά, περισσότερο ως τρίτος στόπερ, παρά ως ακραίος μπακ που διακρίνεται για το επιθετικό παιχνίδι του. Ο Κατσουράνης δεν τα πήγε καλά στον κρίσιμο ρόλο πάνω στον πολύ ενεργητικό Λούλιτς που “άνοιξε” πολύ στο πλάι, ο Σαμαράς δεν κράτησε την μπάλα όπως ελπίζαμε στην κορυφή.

Δεν γίνεται να ψέξεις τον Σάντος γι’αυτά, παρά μόνο ίσως για τον Κατσουράνη, αφού αποδείχθηκε πως ο Μανιάτης θα ήταν καταλληλότερος για τον ρόλο στα δεξιά και εδώ και καιρό ξέρουμε πως το δίδυμο Τζιόλη-Κατσουράνη μας “βαραίνει”. Ο Τζαβέλλας ήταν η μόνη λύση στα αριστερά, ο Σαμαράς ο ιδανικός για να κρατήσει με πλάτη χαμηλά στον χώρο του κέντρου. Δεν απέδωσαν.

Κι έτσι χάσαμε, για πρώτη φορά σε προκριματικό αγώνα εδώ και χρόνια, αφού η τελευταία μας ήττα ήταν από τους Ελβετούς τον Σεπτέμβριο του 2009. Δεν θα φέρουμε την καταστροφή, κάποια στιγμή θα χάναμε κι η ήττα ήρθε απέναντι σε μια καλή ομάδα, που το ήθελε περισσότερο και σ’αυτά τα προκριματικά αποδεικνύει πως θέλει το απευθείας εισιτήριο και την πρώτη παρουσία σε μεγάλο ραντεβού.

Αλλά ακόμα και χωρίς κραυγές και αφορισμούς, δεν γίνεται να μην προβληματιστείς. Όχι για την ήττα, ούτε καν για την εμφάνιση. Κυρίως γιατί “έτσι” δεν πάμε πουθενά. Και το “έτσι” δεν αφορά το 3-1 στην Βοσνία. Αφορά την συνολική παρουσία μας στον όμιλο μέχρι στιγμής. Γιατί, σόρι, αλλά καλό ενενηντάλεπτο δεν έχουμε ακόμα. Νικήσαμε Λετονία και Λιθουανία μόνο αφού αλλάξαμε τις αρχικές μας επιλογές σε πρόσωπα και διάταξη και στην Σλοβακία κάναμε την κατ’ εμέ χειρότερη εμφάνιση σε νίκη των τελευταίων δέκα χρόνων.

Κάτι μας λείπει, κάτι δεν κάνουμε καλά, κάτι πιο σημαντικό και συνολικό από το απλοϊκό “να παίζει αυτός κι όχι εκείνος”.

ΥΓ. Ναι, άσχημη η εικόνα των Βόσνιων να σφυρίζουν κατά την διάρκεια της ανάκρουσης του Εθνικού μας ύμνου. Αλλά η δική μας καμπούρα πρέπει πάντα να μας ενδιαφέρει περισσότερο. Οπότε, οργιστείτε για το γιουχάισμα του ύμνου μας λίγο λιγότερο απ’όσο οργιστήκατε όταν κάποια δικά μας καλόπαιδα έκαιγαν μια Βοσνιακή σημαία στο Φάληρο τον Οκτώβριο. Γιατί αυτό ήταν που προκάλεσε την (παρόλα αυτά χαμηλού επιπέδου) αντίδραση των Βοσνίων.