Ο Καμπιάσο του Μουρίνιο και ο Φορτούνης δεκαετίας

Ο αρχισυντάκτης του Contra.gr Θέμης Καίσαρης γράφει για τη μεγάλη βραδιά του Ολυμπιακού, τον Καμπιάσο που θύμισε τον παίκτη επί Μουρίνιο και τον Φορτούνη που ετοιμάζεται για τη μεγάλη δεκαετία.

Ο Καμπιάσο του Μουρίνιο και ο Φορτούνης δεκαετίας

Ο Ολυμπιακός νίκησε για πρώτη φορά επί αγγλικού εδάφους στην ιστορία του, σε μια βραδιά που ήδη κατατάσσεται στην κατηγορία των ιστορικών, των αξέχαστων. Το έκανε παρότι δεν είχε πάρει ούτε ισοπαλία με Άγγλους εκτός έδρας, το έκανε παρότι είχε πάνω από 3 γκολ παθητικό σε κάθε έναν απ’τους προηγούμενους 12 αγώνες του και είχε πετύχει μόλις τρία γκολ σ’αυτά τα ματς. Το έκανε απέναντι σε μια ομάδα που μπορεί φέτος να μην τα πηγαίνει καλά εκτός έδρας, αλλά βρίσκει πάντα τον τρόπο να προκρίνεται στους 16 και είχε χάσει στην πρεμιέρα, άρα είχε αναγκαιότητα νίκης στη 2η αγωνιστική.

Στο Live chat που ξεκίνησε το βράδυ της Τρίτης αμέσως, με το σφύριγμα της λήξης, ο κόσμος στάθηκε σε κάποια κομβικά ζητήματα που προέκυψαν απ’τον μεγάλο θρίαμβο του Ολυμπιακού στο Έμιρεϊτς. Με περισσότερο καθαρό μυαλό, πάμε να τα δούμε ένα-ένα.

Ποιος ήταν ο κορυφαίος του Ολυμπιακού;

Σε μια τέτοια υπέρβαση, το σύνηθες είναι να υπάρχουν αρκετοί παίκτες που διεκδικούν τον τίτλο. Προσωπικά ξεχώρισα Σαλίνο, Κασάμι, Καμπιάσο και Φορτούνη. Τους τρεις δηλαδή του κέντρου, συν τον καλύτερο της αμυντικής τετράδας. Για μένα, κορυφαίος ήταν ο Φορτούνης. Όχι γιατί η απόδοσή του ήταν πολύ ανώτερη των υπολοίπων, αλλά εξαιτίας των συνθηκών.

Το αρχικό 4-4-1-1 του Σίλβα στην ουσία ήταν 4-1-4-1 όταν ο Ολυμπιακός αμυνόταν χαμηλά. Ο Φορτούνης, ένα κλασικό δεκάρι, έπρεπε να δίνει μάχες ως κεντρικός μέσος στο πλευρό του Κασάμι, μπροστά απ’τον Καμπιάσο που είχε τον χώρο του εξαριού. Όλοι υπηρέτησαν ρόλους που ήξεραν, ο Φορτούνης ήταν ο μοναδικός που θα δοκιμαζόταν σε κάτι νέο, υπό πολύ δύσκολες συνθήκες.

Σ’αυτόν τον πολύ απαιτητικό ρόλο, σε ματς υψηλής έντασης και ρυθμού, ο Φορτούνης έκανε εμφάνιση καριέρας. Αγωνίστηκε σαν να μην είναι επιτελικός, σαν να είναι η θέση του στο κέντρο, εκεί που δίνονται οι μάχες, λες και τον λένε Καραγκούνη, Μπασινά.

Ήταν δεύτερος του Ολυμπιακού στις εύστοχες πάσες, με μία λιγότερη απ’τον Καμπιάσο, αλλά με μεγαλύτερη ευστοχία, αφού είχε 26/30 με τον Αργεντινό να έχει 27/37. Ήταν πρώτος των ερυθρολεύκων στα κερδισμένα φάουλ (3), στη δημιουργία ευκαιριών (2), στις ντρίμπλες (2) και στις ανακτήσεις κατοχής. Ο Φορτούνης ξεκίνησε νέα κατοχή για τον Ολυμπιακό επτά φορές, νούμερο πολύ μεγάλο, που δείχνει πως ήταν διαρκώς εκεί που έπρεπε, δίπλα στη μάχη, για να πάρει την μπάλα και να πασάρει σωστά, να κερδίσει φάουλ.

Επιπλέον, με λίγη βοήθεια από Σεμπά-Πάρντο, ο 23χρονος μεσοεπιθετικός ήταν ο μόνος που επιχειρούσε να κάνει μέτρα με την μπάλα, να την κουβαλήσει από χαμηλά και να πάει πάνω στους αντίπαλους μέσους, πράγμα απαραίτητο, αλλά και ριψοκίνδυνο, γιατί με απώλεια εκεί, η άμυνα θα βρισκόταν εκτεθειμένη.

Θα το πω ξανά, ο Φορτούνης αδικήθηκε πέρσι, ειδικά στο δεύτερο μισό της σεζόν. Τότε ήταν όμως που έδειξε πως έχει αυτά που χρειάζονται για να κάνει καριέρα. Όχι με τα αγωνιστικά προσόντά του, αλλά γιατί δεν τον πήρε από κάτω και επέμενε να δίνει το 100% κάθε φορά που έμπαινε αλλαγή ή ξεκινούσε βασικός.

Ο Φορτούνης και χωρίς το γκολ απ’το κόρνερ, ακόμα κι αν δεν νικούσε τελικά ο Ολυμπιακός, έκανε εμφάνιση-ασανσέρ. Απ’αυτές που μέσα σε 90 λεπτά σε ανεβάζουν στάτους, σε πάνε ένα ράφι πιο πάνω στη συνείδηση των απ’έξω που σε παρακολουθούν. Απέδειξε πως εκτός από τεχνικά προσόντα έχει και στοιχεία μέσου, μπορεί να μπει στη μάχη του κέντρου και έχει και την ψυχή να τα καταφέρει. Εμφάνιση που σε κάνει να σκέφτεσαι τη δεκαετία που έχει μπροστά του στα 23 του.

Ήταν ρίσκο η συμμετοχή του Σαλίνο αριστερά;

Όχι, δεν ήταν ρίσκο ούτε πείραμα. Ήταν σωστή και επιβεβλημένη επιλογή απ’τον Σίλβα, που βέβαια δικαιούται κρέντιτ γι’αυτήν. Πριν το ματς, Έλληνας αθλητικός συντάκτης της Independent εξέφρασε στο twitter την απορία του πως δεν ξεκινά ο πολύτιμος όπως τον χαρακτήρισε Μαζουακού. Του απάντησα πως ο Μαζουακού είναι εδώ και καιρό εκτός φόρμας, συν το γεγονός πως αμυντικά μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα. Το δέχθηκε, αλλά εξέφρασε αμφιβολίες για το πως θα τα πάει ο Σαλίνο κι η απάντησή μου ήταν πως είναι εξαιρετικός αμυντικός στα δεξιά, πολύ καλύτερος απ’αυτό που υποθέτει κάποιος όταν τον βλέπει για πρώτη φορά.

Η επιλογή Σαλίνο είχε εμφανείς λόγους για να είναι σωστή, ανεξαρτήτως του τι θα γινόταν στο χορτάρι και θα δούμε στη συνέχεια το γιατί.

Ποιο μερίδιο του θριάμβου ανήκει στον Σίλβα;

Τεράστιο, όπως σε κάθε μεγάλη επιτυχία. Όπως συνηθίζω να λέω, το τακτικό πλάνο είναι τα θεμέλια. Χωρίς γερά θεμέλια, δύσκολα βλέπεις υπερβάσεις, πάθος, αυταπάρνηση, προσπάθεια, ψυχή και όλα αυτά που αρέσκονται να διακρίνουν όσοι δεν ψήνονται για πολλή τακτική κουβέντα. Με τη ανακοίνωση της ενδεκάδας σχολίασα στο twtiter πως ο Σίλβα έβαλε τους πιο γρήγορους που έχει στα άκρα, για να προστατεύσει τους ακραίους του μπακ.

Δεν γινόταν απέναντι σε μια ομάδα που παίζει έτσι στο πλάτος της επίθεσης να παίξει o Φορτούνης στο πλάι, όπως έκανε ο Τσόρι με την Μπάγερν. Τα άκρα ήθελαν ταχύτητα, ντουμπλαρίσματα και το στοίχημα ήταν πως θα τα πάει ο Φορτούνης στον κεντρικό ρόλο, κάτι που συζητήσαμε ήδη.

Στην κόντρα ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να κάνει πολλά, κυρίως γιατί ο Ιντέγε δεν βοήθησε, όπως και ο Σεμπά, με τον Πάρντο να δίνει κάτι παραπάνω. Χτύπησε όμως στα στημένα, όπως οφείλει να κάνει κάθε ομάδα που παίζει πίσω απ’την μπάλα. Πάνω απ’όλα, ο Σίλβα παρουσίασε μια ομάδα που (όπως και με την Μπάγερν) είχε διαβάσει πολύ καλά τον αντίπαλο και είχε πλάνο για τα προτερήματά του. Το κερασάκι ήταν το θάρρος και η πίστη που έδειξε όταν ισοφαρίστηκε για 2η φορά.

Το να ντριμπλάρει ο Σεμπά και να σουτάρει ο Φορτούνης αμέσως μετά το 2-2 δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Το να ανέβει όμως ο Καμπιάσο το μισό γήπεδο για να φτάσει απ’το χώρο της άμυνάς του στις παρυφές της περιοχής και να χτίσει το γκολ της νίκης είναι χαρακτήρας, πίστη, τόλμη.

Τι έκανε ο Καμπιάσο;

Όργια. Ναι, δίπλα του Κασάμι-Φορτούνης τον υποστήριξαν τέλεια. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το έργο του Αργεντινού ήταν εύκολο, αφού αυτός ήταν στη βάση. Πότε κόφτης, πότε λίμπερο, ο Καμπιάσο έκανε εμφάνιση που μας γύρισε πέντε χρόνια πίσω. Στην εποχή της Ίντερ του Μουρίνιο, που έφτασε στην κατάκτηση του Champions League, με τον Καμπιάσο να πραγματοποιεί τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του.

Τότε αμυνόταν με αυταπάρνηση και καθοδηγούσε όλη την ομάδα για να αντέξει τις αλλεπάλληλες επιθέσεις της Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νόου. Χθες έκανε το ίδιο στο Λονδίνο κι έβαλε το κερασάκι με την πάσα που έφτιαξε το νικητήριο γκολ. Υποθέτω πως στους συμπαίκτες του θα λέει “σιγά ρε σεις, πως κάνετε έτσι, χωρίς πίεση ήμουν, σιγά το δύσκολο να σηκώσω την μπάλα στον ελεύθερο παίκτη”.

Προσωπικά θα κρατήσω περισσότερο άλλη στιγμή του. Μερικά δευτερόλεπτα πριν το τέλος, η άμυνα του Ολυμπιακού είναι μέσα στην περιοχή και η Άρσεναλ πασάρει έξω. Όλοι βγαίνουν προς τα έξω, αλλά ο Καμπιάσο ξέρει πως τώρα θα σηκωθεί η μπάλα για να βγει παίκτης φάτσα με τον Ρομπέρτο. Ακολουθεί τον Γούλκοτ και γλιτώνει το τετ-α-τετ. Εκεί ο Καμπιάσο έδωσε τη νίκη στον Ολυμπιακό όσο την έδωσε και με την πάσα στον Πάρντο.

Ιντέγε ή Φινμπόγκασον;

Η ευκολία με την οποία σκόραρε ο Ισλανδός σε συνδυασμό με τη δυστοκία του Ιντέγε είναι λογικό να δημιούργησε συζητήσεις. Τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Ο Φινμπόγκασον είναι ένας πολύ ικανός φίνισερ, το συζητήσαμε απ’την πρώτη μέρα που ήρθε στον Ολυμπιακό, ενώ ο Ιντέγε είναι ένας πιο all-around επιθετικός, με διάθεση να προσφέρει και σε όλους τομείς εκτός απ’το τελείωμα.

Και οι δύο ήρθαν από κακές σεζόν, με τη διάθεση να αναγεννηθούν στον Πειραιά. Όλοι σημειώνουν το τελευταίο διάστημα πως στο πρωτάθλημα ακόμα δεν έχει σκοράρει κανείς τους, αλλά προσωπικά σημείωνα κάτι άλλο: πως κανείς τους δεν έχει βρει πολλές φάσεις να τελειώσει.

Ειδικά ένας φίνισερ σαν τον Ισλανδό δεν μπορεί να κριθεί αν η ομάδα δεν τον ταΐσει σωστά. Ο Φινμπόγκασον έχει μόλις δύο τελικές στην πρεμιέρα με τον Πανιώνιο, με τη μία εξ αυτών να είναι από λάθος διώξιμο των αμυντικών. Δεν πρόλαβε να μπει σε ρυθμό, ούτε ο Ολυμπιακός ήταν έτοιμος και αμέσως βρέθηκε στον πάγκο.

Ο Ιντέγε απ’την άλλη μοιάζει πιο χρήσιμος στις μάχες του Champions League, αλλά εμφανίζεται “σκουριασμένος” στο τελείωμα. Έχει δεύτερη σκέψη, δεν εκτελεί αυτόματα, μπερδεύεται. Και βέβαια, ούτε αυτός έχει τροφοδοτηθεί αρκετά, αφού έχει μόλις έξι τελικές σε 247 συμμετοχής στο πρωτάθλημα.

Ο Φινμπόγκασον είναι ο σκόρερ, ο Ιντέγε ο πιο χρήσιμος σε μάχες. Νωρίς είναι ακόμα, αλλά στο μυαλό μου έρχεται κατευθείαν το δίδυμο Λούα Λούα-Κοβάσεβιτς και τον τρόπο που είχαν προσφέρει σ’εκείνη την παρουσία του Ολυμπιακού στους ομίλους του 2008.

Τι δεν πήγε καλά;

Αρκετοί χθες στο live chat μου έγραφαν πως τα παραλέω και κρύβω αυτά που δεν λειτούργησαν. Δεν το συνηθίζω, άλλωστε και πέρσι πχ έγραφα για πράγματα και πρόσωπα που δεν πήγαν καλά μετά τη μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού επί της Ατλέτικο. Πάντα μπορεί να υπάρχει κάτι που να θέλει βελτίωση, ακόμα κι όταν η Μπαρτσελόνα νικάει τη Ρεάλ με 6-2.

Στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα η άμυνα του Ολυμπιακού είχε επιθετική συμπεριφορά, έβγαινε λίγο έξω απ’την περιοχή, πριν φυσικά αμυνθεί μαζικά απ’το 2-3 και μετά. Η Άρσεναλ πέρασε έξι κάθετες “τρύπες” στην πλάτη της άμυνας, στα κενά, αριθμός πολύ μεγάλος. Μ’αυτές βρήκε τα δύο γκολ, στα υπόλοιπα η άμυνα και ο Ρομπέρτο πρόλαβαν.

Ο Σεμπά έτρεξε πολύ αμυντικά, αλλά δεν βοήθησε τον Φορτούνη στο ανέβασμα της ομάδας, ενώ ο Πάρντο έκανε περισσότερα αλλά δεν απέφυγε εύκολα λάθη. Όταν λέμε περισσότερα δεν εννοούμε το γκολ και την ασίστ, αλλά τη συνολική προσφορά στη μάχη. Τέλος, ο Μποτία είχε πολλά διωξίματα, αλλά εξακολουθεί να έχει θέματα τοποθετήσεων και αποστάσεων με τους υπόλοιπους της τετράδας.

Πρόκριση

Πριν το ματς ξέραμε πως στο Λονδίνο ο Ολυμπιακός θα μάθει αν πρέπει να κοιτάει προς τα πάνω και τη 2η θέση ή προς τα κάτω και την 3η. Με το διπλό δεν γίνεται να μην κυνηγήσει την πρόκριση, είναι υποχρεωμένος να το κάνει και έχει τους λόγους πλέον να πιστεύει σ’αυτήν.

Εννοείται πως όλα θα κριθούν στα διπλά ματς με την Ντιναμό. Εκεί έχω τα πιο σημαντικά ερωτήματα για τον Ολυμπιακό. Η δυάδα αγώνων με Μπάγερν-Άρσεναλ έδινε εξ ορισμούς στους ερυθρόλευκους τον ρόλο πίσω απ’την μπάλα. Εκεί ο Σίλβα πήρε καλό βαθμό στην πρεμιέρα και εξαιρετικό χθες. Αυτό που μένει να δούμε είναι η προσέγγιση με τους Κροάτες και το πως θα ανταπεξέλθει αν οι αγώνες του δώσουν το ρόλο του αφεντικού.

Μέχρι τότε, η νίκη στο Έμιρεϊτς έγραψε και δεν ξεγράφει.

Η αρθρογραφία του Contra.gr:

Σταύρος Γεωργακόπουλος: Ο νέος Βαλβέρδε

Διονύσης Βερβελές: Το μεγαλύτερο "διπλό" του Ολυμπιακού

Νίκος Γιαννόπουλος: Ο Ολυμπιακός νίκησε στα ίσια!

Τσάρλυ: Ο δικαιωμένος Σίλβα

Διαβάστε ακόμη:

Τα αγγλικά πρωτοσέλιδα για το διπλό του Ολυμπιακού

Τα tweets για τον Βενγκέρ

Οι ξένες περιγραφές στα γκολ του Ολυμπιακού

Τα γκολ του Ολυμπιακού από τον Sport24 Radio 103.3

News 24/7

24MEDIA NETWORK