ΑΕΚτζήδικη προσωρινή πραγματικότητα…
Ο Άκης Γεωργίου γράφει για τα δύο χρόνια… προσωρινής πραγματικότητας που έζησε η ΑΕΚ στις μικρές κατηγορίες μετά την απόλυτη καταστροφή τον Απρίλη του ’13.
Στις 14 Απρίλη του 2013 ξεκίνησε να ζωντανεύει ο εφιάλτης. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος έβγαλε τη σέντρα, ο Μαυρουδής Μπουγαϊδης άπλωσε το πόδι και έστειλε κατά λάθος την μπάλα στα δίχτυα του Γιάννη Αραμπατζή. Ακολούθησε το ντου, η απόλυτη προσέγγιση από τον διαιτητή Σταύρο Τριτσώνη, ξύλο και κλάμα. Δεν υπήρχε ματς. Η συνέχεια βρήκε την ΑΕΚ να μαζεύεται (την επόμενη Πέμπτη) στη Λίγκα για την απόφαση. Αργά τα μεσάνυχτα (προς Παρασκευή) βγήκε η καταδικαστική απόφαση της διοργανώτριας αρχής.
Από το τυπικό τέλος στη νέα αρχή
Στο Περιστέρι γράφτηκε απλά το τέλος. Ο Δέλλας μάζεψε τους ποδοσφαιριστές που είχαν εγκαταλείψει την Αθήνα λόγω των απειλών που δέχονταν, τους έβαλε στο πούλμαν και τους πήγε στο γήπεδο των δυτικών προαστίων. Ο Ατρόμητος ήταν νωθρός στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς αλλά η ΑΕΚ δεν μπορούσε να κάνει φάση. Για την ακρίβεια η "Ένωση" τότε πρέπει να έκανε 7-8 τελικές σε χρονική διάρκεια ενός μήνα. Ενδεχομένως να ήταν και λογικό όλο αυτό. Όπως μου είπε εκείνες τις μέρες και ένα μέλος της ΑΕΚ των 90s, το βάρος ήταν τόσο μεγάλο σε αυτά τα ματς που η μπάλα θα ήταν βαριά ακόμα και για τις μεγάλες μορφές του παρελθόντος. Όχι για τα… παιδάκια που βρέθηκαν να παίζουν στην ΑΕΚ και που στην πλειοψηφία τους χάθηκαν.
Το τελευταίο σφύριγμα στο Περιστέρι βρήκε την ΑΕΚ στο μεταίχμιο μιας πραγματικότητας που δεν περίμενε ποτέ ότι θα ζήσει. Δύο ολόκληρα χρόνια διαρκούς τσαλακώματος του πρεστίζ σε βουνά, λαγκάδια, ύπαιθρο και με την αβεβαιότητα να είναι η πιο βαριά από όλα, αφού τότε δεν υπήρχε ακόμα Μελισσανίδης, γήπεδο, restart.
H αλήθεια είναι πως τα δύο (ολόκληρα) χρόνια πέρασαν σχετικά γρήγορα. Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι από εκείνο το χιλιοειπωμένο και ταλαίπωρο βράδυ στο Ιατρικό Κέντρο όταν παραλίγο να μείνει ο Παυλής στα χέρια του Τσούπρου και του Αρκούδα πέρασαν δυο χρόνια. Σημασία έχει όμως ότι πέρασαν. Και είναι όλοι καλά. Ο Παυλής, η ΑΕΚ, όλοι.
Ψυχοφθόρο, ευτράπελο αλλά διδακτικό
Ήταν αρκετά ψυχοφθόρο όλο αυτό το ευτράπελο βίωμα της ΑΕΚ αλλά ήταν και διδακτικό. Μετά από πολλά χρόνια οι ΑΕΚτζήδες μετρήθηκαν και -επίσης μετά από πάρα πολλά χρόνια- ήταν όλοι στην ίδια πλευρά. Απλά με την ΑΕΚ. Ούτε με τον Νικολαϊδη, ούτε με τον Μελισσανίδη, ούτε με τον Μπάγεβιτς, ούτε με τον… Κοπιτσή. Κατάλοιπα από το αρρωστημένο παρελθόν υπάρχουν, κυρίως σε συγκεκριμένες εσωστρείς μερίδες, αλλά DNA είναι αυτό δε γίνεται να του πας και τελείως κόντρα.
Σε επίπεδο κόσμου είναι θετικό πως χτίστηκε μία νέα σχέση με την ομάδα η οποία ήταν μη ανταποδοτική. Η προσέλευση στον αγώνα με τον Ολυμπιακό ήταν απλά επίδειξη δύναμης αλλά η ουσία είναι πως το σταθερό γηπεδικό κοινό της ΑΕΚ ήταν αρκετά μεγάλο στους περισσότερους αγώνες στις μικρότερες κατηγορίες. Το γεγονός ότι 30.000 άνθρωποι είδαν live στο γήπεδο τον αγώνα με τη Θύελλα Διασταύρωση Ραφήνας, δεν είναι μικρό πράγμα.
Η… winner πλευρά
Σε αγωνιστικό επίπεδο το μεγαλύτερο κέρδος της ΑΕΚ είναι πως έφτιαξε μια φουρνιά η οποία γνώρισε τον σύλλογο από τη winner πλευρά του. Στις μικρές κατηγορίες η ήττα θεωρούνταν αδιανόητη, η ισοπαλία ντροπή και η νίκη απλά το αναμενόμενο. Σημαντικό για θέματα νοοτροπίας, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν ότι πριν από μερικά χρόνια (με καλό ρόστερ) έχουμε δει τον Λεονάρντο να βγαίνει στο 70 περπατώντας αλλαγή και ενώ το σκορ ήταν 0-0. Το μήνυμα πλέον είναι ξεκάθαρο η ομάδα πάει καθαρά για τη νίκη με όποιον κι αν παίζει.
Η εικόνα της ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη που θύμισε… ΑΕΚ απ’ τα παλιά, αποτελεί τον οδηγό για τη συνέχεια, αφού αυτό είναι το επίπεδο στο οποίο πρέπει να ανταπεξέλθουν οι "κιτρινόμαυροι". Η βάση υπάρχει. Διάθεση για να γίνουν οι προσθήκες που απαιτούνται, είναι σίγουρο ότι υπάρχει.
Σε προσωπικό επίπεδο, θεωρώ ότι το πιο άσχημο από όλο αυτό που έζησε η ΑΕΚ, η χειρότερη στιγμή ήταν οι ώρες, οι μέρες και τα λεπτά που ακολούθησαν μετά το ματς με τον Πανθρακικό. Δεν πιστεύω ότι θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου εκείνο το ματς και την εφιαλτική αίσθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα. Από τις φορές που αδυνατείς να αποδεχθείς ένα γεγονός που έγινε μπροστά σου. Αν μου έλεγε ο περιπτεράς για χαβαλέ στις δύο παρά τέταρτο τη νύχτα ότι ο Τριτσώνης το μετάνιωσε και είπε πως το ματς συνεχίζεται, θα τον πίστευα, θα έπαιρνα ένα ταξί και θα πήγαινα στο ΟΑΚΑ για να σιγουρευτώ ότι με παραμυθιάζει.
Η επόμενη μέρα
Δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να κάνει η ΑΕΚ για να πατσίσει κάποια στιγμή εκείνη τη μονοκοπανιά με το φαρμάκι που κατέβασε εκείνη τη μεγάλη και βασανιστική νύχτα ο κόσμος της, ο οποίος δεν χαμπάριασε και την ακολούθησε και μετά τον γκρεμό. Σημασία έχει ότι μετά από κάθε μεγάλη καταστροφή ακολουθεί η αναγέννηση. Οι μπουλντόζες του Γρανίτσα το 2003 και το απλωμένο πόδι του Μπουγαϊδη το 2013 χάλασαν και στιγμάτισαν για πάντα τις Κυριακές χιλιάδων ανθρώπων, αλλά με τη δημιουργία μιας ΑΕΚ απ’ τα παλιά και την προοπτική να ξαναπαίξει στη Φιλαδέλφεια, η κατάσταση ξεπερνάει το "βελτιώνεται αισθητά".
