Για να χάσεις κάτι, πρέπει να το έχεις

Ήρθε η ώρα για το δικό του... παραλήρημα. Ο Αντώνης Τσακαλέας γράφει για την Τότεναμ. Τίποτε άλλο.

Για να χάσεις κάτι, πρέπει να το έχεις

Στη καλύτερή της σεζόν από καταβολής Πρέμιερ Λιγκ, η Τότεναμ θα την ολοκληρώσει με σκυμμένο κεφάλι. Ναι, είναι λογικό να έχεις σκυμμένο κεφάλι όταν είσαι δεύτερος, ανεξάρτητα αν δεν έχεις βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση, αλλά αυτή η απογοήτευση, αυτή η πικρή γεύση που μένει στο φινάλε έχει αποκλειστικά να κάνει με την ομάδα που βρίσκεται στην πρώτη θέση. Μια άκρως πετυχημένη σεζόν για την Τότεναμ, πάει να βαφτιστεί αποτυχημένη λόγω της κατάκτησης του τίτλου από την Λέστερ.

ΕΧΑΝΕ ΣΑΝ ΤΟΤΕΝΑΜ

Είχε ποτέ το πρωτάθλημα η Τότεναμ στα χέρια της; Όχι. Ήταν ποτέ πρώτη; Όχι. Με την ολοκλήρωση της τέταρτης αγωνιστικής, η Τότεναμ δεν είχε ούτε μια νίκη στο πρωτάθλημα. Είχε τρεις ισοπαλίες αμέσως μετά την ήττα της πρεμιέρας στο "Ολτν Τράφορντ" από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 1-0, με αυτογκολ του Ουόκερ. Και οι δυο από τις τρεις ισοπαλίες ήταν με τρόπο... Τότεναμ. Στο "Γουάιτ Χαρτ Λέιν" η ομάδα του Ποκετίνο προηγήθηκε με 2-0 της Στόουκ στο πρώτο ημίχρονο της Στόουκ, και στο φινάλε του αγώνα, μέσα σε πέντε λεπτά, η Στόουκ πετυχαίνει δυο γκολ. Μια εβδομάδα αργότερα, στο "Κινγκ Πάουερ" ο Άλι δίνει το προβάδισμα στην Τότεναμ με 0-1, και την ώρα που ο σκηνοθέτης δείχνει το γκολ σε ριπλέι, η Λέστερ ισοφαρίζει. Το κακό τριτώνει με την εντός έδρας ισοπαλία κόντρα στην Έβερτον, με 0-0. Με τρεις βαθμούς, η Τότεναμ ξεκινά την σεζόν όντας στο -8 από την Μάντσεστερ Σίτι, στο -5 από την Λέστερ, στο -4 από Άρσεναλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ. Η σεζόν ξεκίνησε... τυπικά για την Τότεναμ. Ο Ποκετίνο έχει τους Μέισον και Τσαντλί βασικούς και τους Λαμέλα και Άλι μια μέσα μια έξω.

Μετά την διακοπή στις αρχές Σπτεμβρίου, ο Αργεντινός τεχνικός παίρνει την απόφαση να αλλάξει τα δεδομένα. Αρχικά με τον Άλι και στην συνέχεια με τον Λαμέλα. Έρχονται οι δυο νίκες με Σάντερλαντ και Κρίσταλ Πάλας και στη συνέχεια ο θρίαμβος επι της Μάντσεστερ Σίτι με 4-1, από 0-1. Ο Κέιν παίρνει μπρος, καθώς άργησε να... συνηθίσει το βάρος της φανέλας που φορούσε. Πέρυσι ήταν "ρούκι" και τα πήρε όλα σβάρνα στο πέρασμά του, Φέτος είχε όλα τα βλέμματα επάνω του, και φορούσε πλέον το "10". Η Τότεναμ κάνει άλμα από την 15η στην 5η θέση και ακολουθούν οι ισοπαλίες με την Σουόνσι (που είχε δυο τελικές στην εστία και σκόραρε δις) και την Λίβερπουλ του Κλοπ. Η Τότεναμ είναι πλέον έβδομη, στο -2 από την Λέστερ που είναι πέμπτη και στο -7 από την πρωτοπόρο Μάντσεστερ Σίτι.

Στο ντέρμπι του Βορείου Λονδίνου, η Τότεναμ προηγείται με τον Κέιν αλλά η Άρσεναλ ισοφαρίζει για το τελικό 1-1. Μετά από 12 αγωνιστικές, η Τότεναμ έχει: Νίκη - Τρεις ισοπαλίες - Τρεις νίκες - Δυο ισοπαλίες - Δυο νίκες - Ισοπαλία. Το αήττητο σερί έφτασε στα 15 παιχνίδια, καθώς μετά την ισοπαλία με την Άρσεναλ ήρθε μια νίκη και δυο ισοπαλίες. Πλέον είμαστε στην 15η αγωνιστική, η Τότεναμ είναι πέμπτη, στο -4 από την Άρσεναλ, στο -3 από τις δυο ομάδες του Μάντσεστερ, και... στο -6 από την Λέστερ. Ουσιαστικά, οι δυο τους, ανεβαίνουν μαζί, ακολουθώντας μια παράλληλη πορεία.

ΛΙΓΟΙ ΕΒΛΕΠΑΝ ΤΟ +9

Και έρχεται η πρώτη "μαχαιριά". Και τότε, τέτοια έμοιαζε, απλά τώρα, στη "σούμα" της σεζόν, φαίνεται το μέγεθος της ζημιάς της εντός έδρας ήττας από την Νιούκαστλ, με ανατροπή, και γκολ στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων. Την επόμενη, η Λέστερ κερδίζει την Τσέλσι και πάει στο +9 από την Τότεναμ. Τότε, αυτό το +9 λίγοι το έβλεπαν. Ενοχλούσε περισσότερο η χαμένη ευκαιρία να πιάσει την Γιουνάιτεντ στους 32 βαθμούς και να μη χάσει επαφή από την Άρσεναλ που είχε πάει στο +7. Η Τότεναμ "απαντά" ξανά με 3/3 και ακολουθούν η ισοπαλία με την Έβερτον στο Λίβερπουλ και η δεύτερη "μαχαιριά".

Είχε ποτέ το πρωτάθλημα η Τότεναμ στα χέρια της; Όχι. Ήταν ποτέ πρώτη; Όχι. Με την ολοκλήρωση της τέταρτης αγωνιστικής, η Τότεναμ δεν είχε ούτε μια νίκη στο πρωτάθλημα. Είχε τρεις ισοπαλίες και οι δυο ήταν με τρόπο... Τότεναμ.

Η Λέστερ περνά από το "Γουάιτ Χαρτ Λέιν" με κεφαλιά του Χουτ στο 83'. Η Τότεναμ είναι στο -7 από Λέστερ και Άρσεναλ, και στο -4 από την Μάντσεστερ Σίτι. Είναι πλέον τέταρτη. Κανείς δεν ασχολείται με τον τίτλο. Κανείς δε λέει αυτή τη λέξη. Η Τότεναμ έχει στόχο την τετράδα και την επιστροφή στο Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο μια φορά στερήθηκε από τα καταραμένα λαζάνια και μια από την ανικανότητα της Μπάγερν να κερδίσει σε τελικό που έγινε στην έδρα της.

Μετά την πρώτη "μαχαιριά" ήταν τρεις νίκες, και μετά την δεύτερη ήρθε το 6/6, το μεγαλύτερο σερί νικών που έγραψε φέτος ομάδα στην Πρέμιερ Λιγκ. Και αυτό, όπως και μια άλλη σειρά από πρωτιές ανήκουν στην φετινή Τότεναμ. Μόνο έτσι ξεπερνάς τα όριά σου, άλλωστε. Μέσα σε αυτό το σερί των έξι νικών συμπεριλαμβάνονται τρεις νίκες που άλλαξαν τα δεδομένα. Αυτή στο "Σέλχαστρ Παρκ" επί της Κρίσταλ Πάλας με 1-3 (με την γκολάρα του Άλι), όταν στο ημίχρονο ήταν πίσω με 1-0, το "διπλό" στο "Έντιχαντ" του Αγίου Βαλεντίνου, και η νίκη με ανατροπή επί της Σουόνσι. Το παιχνίδι με την Σουόνσι ήταν η πιο πειστική εμφάνιση της Τότεναμ. Η κορύφωση αυτού του σερί των έξι νικών, του πειστικού και συνάμα αποτελεσματικού ποδοσφαίρου που βασίστηκε σε δυο κεντρικούς αμυντικούς που έτρωγαν σίδερα (Βερτόνγκεν - Αντερβάιρελντ) δυο μπακ που ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα (Ρόουζ - Ουόκερ), δυο χαφ που δικαιολογούν το "box to box" έχοντας ο καθένας διαφορετικά χαρακτηριστικά (Ντάιερ - Άλι) ενός παίκτη που αποφάσισε να αφήσει τα τσαλαβουτήματα και τις μισοτελειωμένες φάσεις και να γίνει ουσιαστικός (Λαμέλα) και του "one of our own" που δεν συγχωρεί (Κέιν). Η Τότεναμ τελείωσε το παιχνίδι με 34 τελικές προσπάθειες εκ των οποίων οι 15 στην εστία. Η Τότεναμ είναι πλέον για πρώτη φορά δεύτερη, στο -2 από την Λέστερ. Τους έχει περάσει όλους, έναν προς έναν, αλλά σε αυτό το διάστημα, οι "αλεπούδες" δε μασάνε τίποτα. Και έρχεται η τρίτη "μαχαιριά". Η τελειωτική. Και πότε; Τη στιγμή που η διαφορά από τη κορυφή έχει πάει στη μικρότερη τιμή της μέσα στην σεζόν.

Μετά τον "στραγγαλισμό" της Σουόνσι, που έπεσε μετά από ανελέητο σφυροκόπημα, έρχεται το ματς στο "Μπόλειν Γκράουντ". Ήττα με 1-0, με την Τότεναμ να μην έχει ούτε μια τελική στο πρώτο ημίχρονο. Ούτε μια. Μηδέν. Ζίροου. Ζερό. Νουλ. Και μάλιστα, σε αγωνιστική στην οποία η Λέστερ έφερε ισοπαλία. Ακόμα και σε αγωνιστική που δεν νίκησε, η Λέστερ αύξησε την διαφορά της από την ομάδα που ήταν στην δεύτερη θέση. Το άστρο της έλαμπε.

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΑΤΣ

Και έρχεται το απόλυτο ματς, με την Άρσεναλ στο "Γουάιτ Χαρτ Λέιν". Οι κακεντρεχείς θα πουν πως αυτό που μένει από εκείνο το ματς ήταν τα 14 λεπτά στα οποία η Τότεναμ βρέθηκε στη κορυφή. Από το 62' μέχρι και το 76' του αγώνα, όταν και είχε προηγηθεί με 2-1. Και δέχθηκε την ισοφάριση από μια Άρσεναλ που έπαιζε με 10 παίκτες. "Και μου θέλετε και πρωτάθλημα;" που μου είπε και ένας φίλος της Άρσεναλ μετά το ματς. Θα το έτρωγε το μπινελίκι του, αλλά υπάρχει ένα ρητό που λέει οτι "όταν ακούμε κάτι, δεν πρέπει να το κρίνουμε με βάση το ποιος το λέει, αλλά με βάση το τι λέει ". Φαινομενικά ήταν μια κακία ενός Γκούνερ. Αντικειμενικά ήταν μια μεγάλη αλήθεια. Η Τότεναμ κατάφερε να περάσει μια προς μια τις 18 από τις 19 ομάδες της φετινής Πρέμιερ Λιγκ την 25η αγωνιστική, την ώρα που η Λέστερ το είχε ήδη κάνει και κατάφερε να κρατιέται στη πρώτη θέση, στο μεγαλύτερο μέρος της φετινής σεζόν.

Οι κακεντρεχείς θα πουν πως στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ, η Λέστερ έχει βρεθεί στην κορυφή για περισσότερη ώρα από όση η Τότεταμ. Αλήθεια είναι. Αλλά το συγκεκριμένο στατιστικό στοιχείο (οι Άγγλοι συγκεντρώνουν ο,τι στατιστικό μπορείς να φανταστείς και το καταλάβατε από αυτό το hype στατιστικό με την ηλικία του πρώτου τίτλου των δυο Σμάιχελ που έχει γίνει σημαία των φίλων της Γιουνάιτεντ διότι έψαχναν κάτι φρέσκο να πουν στην Λίβερπουλ ) είναι περισσότερο κακία και λιγότερο ουσία. Μετά την ήττα από την Γουέστ Χαμ και την ισοπαλία με την Άρσεναλ, η Τότεναμ έμελλε να κυνηγά ένα θαύμα. Για να χάσεις ένα πρωτάθλημα πρέπει να είτε κάποια στιγμή να το έχεις ή έστω να νιώσεις οτι το έχεις. Η Τότεναμ δεν ήταν ποτέ πρώτη. Είχε περάσει Άρσεναλ, Τσέλσι, τις δυο Μάντσεστερ, την Λίβερπουλ, και δεν ήταν πρώτη.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ...

Από κάποια στιγμή και μετά, θα ήταν κόντρα θαύμα να το χάσει η Λέστερ. Ακόμα και όταν άρχισε να φαίνεται οτι οι "αλεπούδες" δεν το χάνουν, η ανάγκη για εμπορευματοποίηση του θαύματος συνεχιζόταν για να μπορέσει να κορυφωθεί και (προσοχή, αρχίζει το παραλήρημα) να φάμε στη μάπα τον Ρανιέρι "που δεν έκανε για την Ελλάδα", τον Βάρντι "που δούλευε σε εργοστάσιο και μετά πήγαινε και έπαιζε μπάλα", τον Μαχρέζ "που ήταν στα αζήτητα και πήγε τζάμπα στην Λέστερ". Ως φίλος της Τότεναμ, με πειράζει που θα δω το τρόπαιο της Πρέμιερ Λιγκ στα χέρια του Οκαζάκι και του Ουζόα, που έχουν τις πλέον αντιτουριστικές φάτσες, του Χουτ που είμαι πεπεισμένος οτι πηγαίνει στην προπόνηση με "μπεμπέκα" και κράνος "γιογιο", του Βάρντι που είναι βγαλμένος από το trainspotting. Αλλά όλα αυτά, είναι εντελώς καφενειακά, ξεχάστε οτι τα έγραψα, πείτε οτι μου ξέφυγαν...

Κάποια στιγμή πίστεψα στο πρωτάθλημα. Με ένα δικό μου σκεπτικό. Όταν είδα, μετά από τέλος του εκτός έδρας αγώνα της Λέστερ με την Σάντερλαντ (στον οποίο οι "αλεπούδες" επικράτησαν με 0-2) τον Ρανιέρι να δακρύζει, πίστεψα ότι η Τότεναμ μπορεί να το πάρει.

Αυτό που από τη μια με πειράζει αν και το κατανοώ και από την άλλη με κάνει να περιμένω με ανυπομονησία το καλοκαίρι και ειδικά τη νέα σεζόν, είναι τη πορεία αυτής της Τότεναμ, της πιο νεανικής ομάδας της φετινής πρέμιερ λιγκ, που πήγε να τρελάνει κόσμο, αλλά έπεσε επάνω στο θαύμα της Λέστερ. Έκανε κάποιο μεταγραφικό “μπαμ” η Τότεναμ; Όχι. Απλά πρόσθεσε τον Αντερβάιρελντ στο κέντρο της άμυνας, τον οποίο ο Ποκετίνο τον ξέρει και ζήτησε από τους "πετεινούς" να τον αγοράσουν από την Ατλέτικο στην οποία ανήκει. Και ο Αντερβάιρελντ είναι αμυντικός σχολής "Ατλέτικο". “Έκλεψε” κανέναν σπουδαίο προπονητή; Όχι. Όταν έφαγε την "χυλόπιτα" από τον Φαν Χάαλ, κατέληξε στον Ποκετίνο. Ένας Ποκετίνο, που θέλω να πιστεύω οτι δεν έχει φτάσει στο "πικ" του. Με την Σάουθάμπτον έφτασε στην όγδοη θέση που είναι και η υψηλότερη που είχε ο σύλλογος, και με την Τότεναμ έφτασε στην δεύτερη θέση, που είναι και η υψηλότερη που είχε ποτέ ο σύλλογος σε επίπεδο Πρέμιερ Λιγκ. Με την αξιοποίηση παιδιών της Τότεναμ, όπως ο Κέιν, ο Άλι, ο Ρόουζ, ο Ουόκερ, με το ξύπνημα του Λαμέλα, την εδραίωση του Ντάιερ. Τώρα όμως έρχεται η απόλυτη πρόκληση. Η διαχείριση του Τσάμπιονς Λιγκ, εκεί που οι παίκτες του θα τα δίνουν κάθε Τρίτη και Τετάρτη όλα, και θα πρέπει να το κάνουν ξανά το Σαββατοκύριακο. Το καλοκαίρι είναι μεγάλη πρόκληση σε επίπεδο μεταγραφών. Μπορεί η Τότεναμ να έχει χρήματα αλλά άλλες "σπατάλες" δεν συγχωρούνται. Και θέλει μεγάλη προσοχή. Βέβαια, θα πρέπει πρώτα να τελειώσει θετικά η σεζόν. Να τερματίσει η ομάδα πάνω από την Άρσεναλ. Μη ξεχνιόμαστε.

ΟΤΑΝ ΔΑΚΡΥΣΕ Ο ΡΑΝΙΕΡΙ

Και κάτι τελευταίο. Ωραία σεζόν αυτό. Χάρηκα την Τότεναμ. Επιτέλους, μια σεζόν με αγωνία, με προσμονή για το επόμενο παιχνίδι όχι μόνο λόγω της κρισιμότητάς του αλλά και λόγω της ομάδας. Χαιρόμουν να τη βλέπω την ομάδα. Μέχρι να αγχωθώ βέβαια διότι κάποια στιγμή πίστεψα στο πρωτάθλημα. Και το πίστεψα στην πιο άκυρη στιγμή. Με ένα δικό μου σκεπτικό. Όταν είδα, μετά από τέλος του εκτός έδρας αγώνα της Λέστερ με την Σάντερλαντ (στον οποίο οι "αλεπούδες" επικράτησαν με 0-2) τον Ρανιέρι να δακρύζει, πίστεψα ότι η Τότεναμ μπορεί να το πάρει. Στα μάτια μου, ήταν το πρώτο δείγμα άγχους για τον τίτλο. Η πρώτη φορά που είδα οτι στη Λέστερ κάποιος εξωτερίκευσε τη πίεση και το άγχος που φέρνει η πρώτη θέση. Αλλά, που... Εκείνο το κατά φαντασία πέναλτι που πήρε η Λέστερ με την Γουεστ Χαμ, έκρινε τον τίτλο. Ή μάλλον, τον έδωσε μια ώρα νωρίτερα. Τώρα, η διαφορά θα ήταν στους έξι και θα το κατακτούσαν στο γήπεδο με την Έβερτον και όχι στο σπίτι του Βάρντι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Η εκτόξευση της χρηματιστηριακής αξίας της Λέστερ
Θέμης Καίσαρης: Έτσι έγινε το θαύμα από τον Ρανιέρι
Εγώ ο Κλαύδιος

News 24/7

24MEDIA NETWORK