Αισθήσεις, παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις

Ο Δημήτρης Καρύδας καταγράφει τα facts που μας άφησε πίσω του το Ευρωμπάσκετ.

21 ΣΕΠ 2015

Το Ευρωμπάσκετ 2015 τελείωσε με την Ισπανία να σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση και τον Γκασόλ να εκλέγεται παμψηφεί... πρωθυπουργός. Δίκαια; Δίκαια. Ακόμη και χωρίς την παρουσία τεσσάρων πρωτοκλασάτων ονομάτων τους οι Ισπανοί βρήκαν τον δρόμο τους μέσα στη διοργάνωση και τελικά αποδείχθηκε ότι είχαν όχι μόνο περίσσευμα ταλέντου αλλά και τις μεγαλύτερες προσωπικότητες παικτών. Ας δούμε μερικά facts που μας άφησε πίσω του το Ευρωμπάσκετ.

Αίσθηση δημιούργησαν...

- Η κυριαρχική παρουσία του Γκασόλ. Από την εποχή του Γκάλη ήταν εξαιρετικά σπάνιες οι περιπτώσεις παικτών που η παρουσία τους επηρέασε τόσο πολύ όχι μόνο την πορεία μιας εθνικής αλλά και το παιχνίδι της κορυφής.

- Η διαπίστωση ότι δεν υπήρχε ακτύπητη ομάδα. Όλες είχαν αδυναμίες και ατέλειες, όταν ξεκαθάρισε η εικόνα έγινε φανερό ότι οποιοσδήποτε μπορούσε να κερδίσει οποιονδήποτε απόδειξη οι δύο κλειστοί ημιτελικοί.

- Η Ισπανία κατάφερε μέσα σε δύο διαδοχικούς αγώνες να στείλει στην... αποστρατεία δύο από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους παίκτες των τελευταίων ετών αποκλείοντας τις εθνικές τους: Τον Ντιρκ Νοβίτσκι (αν τελικά δεν πάρει wild card η Γερμανία) και τον Βασίλη Σπανούλη.

- Η πορεία της Λιθουανίας που πάει για 7η σερί φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν έχει λείψει ποτέ από το μεγάλο ραντεβού από το 1992 που παίζει πλέον σαν ανεξάρτητη χώρα.

- Από τη σταθερή και απόλυτα πετυχημένη πορεία των Τσέχων που ξεχώρισαν από το γκρουπ των μικρομεσαίων χάρη σε δύο παίκτες ( Βέσελι, Σατοράνσκι) και ένα γκρουπ ρολιστων δίπλα τους.

- Η επιλογή των περισσότερων ομάδων για λιγότερο pick’n’roll που σε αντίθεση με τους συλλόγους στην Ευρωλίγκα δεν έχει τόσο μεγάλη διείσδυση στις εθνικές. Αντίθετα είδαμε διαφορετικού στιλ παιχνίδια "δύο εναντίον δύο" να χρησιμοποιούνται από πολλές ομάδες.

Παραίσθηση ήταν...

- Η πιθανότητα να διακριθεί μια ομάδα σαν την Ιταλία. Με τον Πιανιτζιάνι να μην μπορεί να ελέγξει τον ρυθμό με τον οποίο σούταραν στην επίθεση οι άναρχοι NBAers της ομάδας.

- Η φιλοδοξία που είχαμε για μια θέση στην τετράδα. Η εθνική μας είχε καλό υλικό αλλά στην πραγματικότητα δεν έπαιξε στο όριο των δυνατοτήτων της ούτε σε ένα παιχνίδι. Τα γιατί και τα πως έχουν ήδη αναλυθεί.

- Η προοπτική να παίξουν αρμονικά στην ίδια πεντάδα δύο παίκτες που έχουν αποδεδειγμένη ικανότητα μόνο όταν κρατάνε τη μπάλα στα χέρια τους ( Σπανούλης- Καλάθης).

- Η προπονητική επίδραση στο παιχνίδι που αποδείχθηκε πολύ μικρότερη από όσο επιβάλλει η φύση του αθλήματος. Οι δύο ομάδες με τη μεγαλύτερη προπονητική επίδραση στο παιχνίδι τους (Γαλλία και Σερβία) έμειναν να παλεύουν για την 3η θέση.

Ψευδαίσθηση αποδείχθηκε...

- Η προσδοκία ότι μπορούσε κάποια ομάδα να σπάσει το "μπλοκ" της πρώτης τετράδας. Με κάποια διαφορετική διασταύρωση ενδεχόμενα να το πετύχαινε η Ελλάδα αλλά με τα "αν" ατυχώς δεν γράφεται η ιστορία.

- Η πιθανότητα να δούμε διαφορετικό μπάσκετ από ότι συνήθως στις εθνικές ομάδες. Ξεχάστε το μπάσκετ της Ευρωλίγκας τα....καλοκαίρια. Εδώ οι ομάδες έχουν ψηλούς όπως τους μάθαμε από τα παλιά χρόνια και όχι ημίψηλους Αμερικάνους όπως τους συνηθίσαμε τα τελευταία χρόνια.

- Η προοπτική της ανάδειξης κάποιου νέου σταρ σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Νομίζω ότι η καλύτερη "φρέσκια" παρουσία ήταν του Γερμανού πλέι μέικερ Ντένις Σρέντερ που μπορεί τα επόμενα χρόνια να αποτελέσει –με τη σωστή λογική στο παιχνίδι του που για την ώρα δεν υπάρχει- τη διάδοχη κατάσταση του μεγάλου Νοβίτσκι.

- Το γεγονός ότι πολλές ομάδες βασίστηκαν σε ψηλούς ή φόργουορντ στην επίθεση τους. Και πάλι τα περισσότερα παιχνίδια του τουρνουά και όχι μόνο τα νοκ άουτ κρίθηκαν από το εξωτερικό σουτ και ποιος είχε καλύτερα ποσοστά στα τρίποντα.

- Η συγκέντρωση 12 ταλαντούχων παικτών στο ρόστερ της εθνικής μας θα δημιουργούσε και μια καλή ομάδα.

Και για το φινάλε η δική μου επιλογή για τις δύο καλύτερες πεντάδες της διοργάνωσης: Καλνιέτις ( Σέρχιο Ροντρίγκεθ)- Ντε Κολό ( Γιουλ)- Ματσιούλις ( Μπατούμ)- Μπιέλιτσα ( Μίροτιτς)- Γκασόλ ( Ραντούλιτσα).