"Έγινε η απώλεια συνήθειά μας"
Ο Δημήτρης Καρύδας γράφει για τον αποκλεισμό της Εθνικής Ελλάδας από την Ισπανία και εξηγεί τι έφταιξε για ακόμα μία φορά.
Έκτο καλοκαίρι εκτός στόχων. Έκτο καλοκαίρι που την Εθνική Ελλάδας τη κτυπάει η "τέλεια καταιγίδα". Δεν βρήκα πιο ταιριαστό τίτλο από το τραγούδι των Διάφανων Κρίνων. "Σαν να 'γινε η απώλεια συνήθεια" μας πλέον.
Τούτη τη φορά όμως, η απώλεια ήταν πολύ πικρή και συνάμα βαριά και αχώνευτη. Τόσο αχώνευτη όσο οι... αχώνευτοι αντίπαλοι μας. Μόνο που αυτήν τη φορά δεν μπορούμε να τα βάλουμε με κανέναν άλλο εκτός από εμάς τους ίδιους. Δεν μας έφταιγαν ούτε οι διαιτητές (εκτός αν κάποιος θέλει να συμπορευτεί και να ασχοληθεί με τις γραφικές συμπεριφορές του γενικού γραμματέα της ομοσπονδίας, Τάκη Τσαγκρώνη), δεν μας έφταιγε η κακή μας μοίρα, δεν έκαναν καμία προβοκάτσια οι Ισπανοί, όπως το 2007. Δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει ή το έχει γράψει ή το έχει τραγουδήσει: Ότι μας φοβίζει, στο τέλος μας σκοτώνει. Αυτό ακριβώς πάθαμε...
Δεν κάναμε τη δουλειά μας
Η πικρή πραγματικότητα -χωρίς ίχνος μπασκετικού σωβινισμού- είναι ότι τούτη η ήττα πονάει περισσότερο από άλλες. Γιατί μπορούσαμε να τους κερδίσουμε. Βρήκαμε μια Ισπανία χωρίς τουλάχιστον τρεις πρωτοκλασάτους παίκτες πεντάδας, μια Ισπανία που δεν χρειάστηκε να κάνει κανένα σούπερ παιχνίδι για να πάει στη θέση μας στους "4". Έκανε κάτι απλό και έξυπνο: Στάθμισε σωστά τις πολλές αδυναμίες της και τις μασκάρεψε και στάθμισε το ίδιο σωστά και τα αρκετά πλεονεκτήματα που είχε.
Δεν μας φταίει κανείς Ισπανός που "φάγαμε" το ίδιο πικ εν ρολ 5-6 φορές στο πρώτο ημίχρονο. Δεν μας φταίει κανείς Ισπανός που για ένα ολόκληρο τουρνουά δεν πήραμε χαμπάρι πώς παίζουν οι αντίπαλες άμυνες τον Σπανούλη και μετέτρεπαν την παρουσία του σε πρόβλημα. Δεν μας φταίει κανείς που για 40 λεπτά δεν βάλαμε έναν σουτέρ στο παρκέ να ανοίξει την άμυνα τους. Δεν μας φταίει κανείς που δεν πιέσαμε...
Αυτοί έκαναν τη δουλειά τους με τον καλύτερο τρόπο, εμείς δεν την κάναμε. Τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα είναι για τη συνήθη εσωτερική λαϊκή μπασκετική κατανάλωση και για να κανιβαλίσουμε τις σάρκες μας μετά από μια ήττα.
Έτσι σταμάτησαν τον Σπανούλη
Το πρόβλημα της Εθνικής ήταν από την αρχή του τουρνουά η αδυναμία συνύπαρξης του Σπανούλη και του Καλάθη στην ίδια πεντάδα. Προσωρινά βρέθηκε η λύση με τους τρεις γκαρντ, αλλά απέναντι στην Ισπανία χρησιμοποιήθηκε λιγότερο από κάθε άλλο παιχνίδι. Αντίθετα, είδαμε ακόμη περισσότερο Σπανούλη-Καλάθη στο παρκέ.
Ο Σκαριόλο μπορεί να είναι υπερεκτιμημένος, αλλά δεν είναι και μαθητευόμενος μάγος. Κράτησε (με εξαίρεση τις στιγμές που έπαιζε ζώνη) ακριβώς την ίδια λογική στην αμυντική φιλοσοφία του. Με σχεδόν... προκλητικό τρόπο, ο παίκτης που μάρκαρε τον Καλάθη του έδινε απλόχερα τα σουτ και ασχολιόταν είτε με τον Σπανούλη είτε με το να καλύψει τα κοψίματα των ψηλών μας μέσα στη ρακέτα. Απλή τακτική, σχεδιασμένη όχι από κάποιον... Αϊνστάιν του μπάσκετ. Την ίδια είχαν χρησιμοποιήσει -πάνω κάτω- όλοι οι αντίπαλοι προπονητές στο τουρνουά. Μόνο που ο Περάσοβιτς, ο Ζντοβτς ή ο Κοκόσκοφ δεν είχαν τα κατάλληλα εργαλεία-παίκτες για να μας τιμωρήσουν όπως οι Ισπανοί.
Οι πόντοι του εξαιρετικού Καλάθη δεν πόνεσαν την αντίπαλη άμυνα, δεν το πέτυχαν ούτε τα δύο εύστοχα τρίποντα του Αντετοκούνμπο. Σουτέρ κανονικός, σταθερός και αξιόπιστος που θα έβγαζε από το... καβούκι τους Ισπανούς και θα τους υποχρέωνε να ανοίξουν διαδρόμους στον Σπανούλη και στον Καλάθη ή θα έκανε τη μπάλα να φτάνει πιο εύκολα στους ψηλούς, δεν πάτησε ποτέ το παρκέ. Η μάλλον το πάτησε για τέσσερα λεπτά και ήταν ο Κώστας Σλούκας.
Ο καυγάς του "Παπ" και η χαμένη ευκαιρία των νεαρών
Σιχαίνομαι όταν αναφέρομαι σε αγώνα, να ασχολούμαι με το πόσο έπαιξε (ή ακόμη χειρότερα δεν έπαιξε) ο κάθε παίκτης. Είναι το τελευταίο πράγμα που κοιτάζω και στη στατιστική. Και αν αναφέρω το τετράλεπτο του Σλούκα, το κάνω μόνο σημειολογικά. Ο κάθε προπονητής έχει στο μυαλό του ένα πλάνο. Και ήταν φανερό ότι ο Κατσικάρης είχε εδώ και μήνες ένα πλάνο στο μυαλό του. Είχε φτιάξει καιρό τώρα τη δωδεκάδα, καιρό τώρα έλεγε ότι θα πήγαινε με rotation δέκα παικτών, από την αρχή του τουρνουά φαινόταν να μην υπολογίζει τον ντεφορμέ Παπανικολάου και τον "έκαψε" οριστικά και αμετάκλητα, συμπτωματικά ή με λόγο, μετά από τον καβγά του με τον μάνατζερ της ομάδας Κώστα Κότση.
Το γιατί αποφάσισε ή γιατί του προέκυψε στο ματς με την Ισπανία να πάει με rotation επτά παικτών αντί για δέκα είναι πάλι κάτι που το ξέρει ο ίδιος. Γιατί περιόρισε τις πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες που είχε για ποικιλία σχημάτων, το ξέρει πάλι ο ίδιος, καλύτερα από όλους μας.
Μια απορία μόνο καταθέτω δημόσια. Έφτιαξε μια Εθνική με δώδεκα πρωτοκλασάτους παίκτες. Για ποιον λόγο ακριβώς; Προφανώς για να νιώθει τη σιγουριά ότι θα έχει ανά πάσα στιγμή 12 ετοιμοπόλεμους παίκτες. Ειδικά για τις στιγμές που κάτι δεν πάει καλά. Ποια μπορεί να ήταν αυτή η στιγμή, αν όχι ο χθεσινός αγώνας; Κι αν τελικά δεν είχε σκοπό να τους αξιοποιήσει, κάτι που είναι αναφαίρετο προπονητικό δικαίωμα, γιατί δεν πήρε τρεις πιτσιρικάδες τύπου Αγραβάνη, Χαραλαμπόπουλο και Παπαγιάννη; Τώρα και 3-4 παίκτες θα γυρίσουν μουτρωμένοι στην Ελλάδα και 2-3 νέα παιδιά έχασαν την ευκαιρία να αποκτήσουν εμπειρίες πολύτιμες για το "αύριο" σε μια μεγάλη διοργάνωση.
Ας βάζαμε 74!
Αν διάβασα και ερμήνευσα σωστά τις δηλώσεις του, δεν θα άλλαζε κάτι, όπως είπε μετά το παιχνίδι. Το άσχημο είναι ότι δεν το είπε μετά από νίκη. Και όταν έχεις χάσει με δύο πόντους διαφορά, κάθε μικρή λεπτομέρεια, κάθε φαινομενικά ασήμαντο στοιχείο, μπορεί να αλλάξει τη ροή του αγώνα. Ένα ελεύθερο σουτ παραπάνω από αυτά που μας έδωσαν. Το τρίλεπτο ενός παίκτη που θα πίεζε περισσότερο τη μπάλα σε σχέση με αυτούς που δεν την πίεσαν σχεδόν καθόλου.
Ο Κατσικάρης, όπως διάβασα στις δηλώσεις του, φάνηκε μπερδεμένος στο τέλος. Δεν χάσαμε -είπε- από την επίθεση, αλλά από την άμυνα για την οποία -δευτερολογώντας- σημείωσε ότι πήγε... καλά! Και τα δύο μαζί, όμως, δεν γίνονται.
Τέλος πάντων, για να ξεμπερδέψουμε το κουβάρι. Όντως δεν χάσαμε από την άμυνα, παρότι μπορούσαμε να πιέσουμε παραπάνω. Αλλά, διάβολε, 73 πόντους φάγαμε, δεν φάγαμε ούτε 80, ούτε 85! Ας βάζαμε 74 να κερδίζαμε...
Με όλα αυτά που προανέφερα, φαίνεται ότι ρίχνω το βάρος στον Κατσικάρη. Λάθος. Ό,τι είχα να γράψω για τις επιλογές του, το έγραψα έγκαιρα, νωρίς και όταν η ομάδα κέρδιζε και... αποθεωνόταν. Σέβομαι απόλυτα το γεγονός ότι είχε αποφασίσει πως η ομάδα θα ζούσε και θα... πέθαινε με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και σε αυτήν έμεινε πιστός. Αλλά όπως έκανα κριτική στις επιλογές του στις νίκες, έχω δικαίωμα να το κάνω και στην ήττα. Τώρα που... έγινε η απώλεια συνήθεια μας.
Δεν έφταιγε η διαιτησία ή η άμυνα
Μην βαυκαλιζόμαστε: Η διαιτησία δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην ήττα μας. Ο Λαμόνικα και ο Μπελόσεβιτς μπορώ να πω ότι ήταν και πολύ φιλικοί μαζί μας. Εφόσον θέλουμε να εθελοτυφλούμε, μπορούμε να τους ρίξουμε όλη την... κατάρα του αποκλεισμού. Ο Ρότσα δεν ήταν καθόλου φιλικός, αλλά προφανώς δεν ξέχασε ότι πέρσι στο Ηράκλειο τα είχε ακούσει, πολύ άγρια μάλιστα, από τον πρόεδρο της ομοσπονδίας. Χρυσός κανόνας: Τους διαιτητές δεν τους αποπαίρνεις, γιατί θα τους ξαναβρείς μπροστά σου. Και αυτός, πάντως, δεν έκρινε το αποτέλεσμα.
Ευκαιρία ήταν και χάθηκε. Οι Ισπανοί έπαιξαν απλά και λογικά. Ακόμη και με τον Ρούντι να... περπατάει για σαράντα λεπτά, φανερά επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, είχαν περισσότερες λύσεις από τις δικές μας. Εμείς περπατούσαμε στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Ειδικά στην επίθεση, όπου ούτε η κυκλοφορία της μπάλας ήταν καλή ούτε η κίνηση των παικτών χωρίς τη μπάλα.
Παρότι μοιάζει άκαιρο, ίσως είναι η κατάλληλη ώρα οι Έλληνες προπονητές να σταματήσουν την καραμέλα της άμυνας που κερδίζει. Καλή η άμυνα και χωρίς αυτήν δεν κερδίζεις, αλλά στο μπάσκετ νικάει όποιος βάλει τα πιο πολλά. Η Ισπανία μέχρι τώρα έχει χάσει δύο παιχνίδια στο τουρνουά. Δεν είναι σύμπτωση ότι έχασε τους αγώνες που δέχτηκε 80 πόντους από τους Σέρβους και 105 από τους Ιταλούς. Μόνο οι Σέρβοι τους κράτησαν πιο χαμηλά από τη δική μας άμυνα, που τους περιόρισε στους 73. Άρα δεν χάσαμε από την άμυνα μας και ας δεχτήκαμε 40 πόντους στο πρώτο μέρος.
ΥΓ 1: Δεν μπορώ να κακίσω τους παίκτες ή να ζητήσω ευθύνες. Για έναν απλό λόγο, που τον απεικόνισε τέλεια στο twitter ο καλός φίλος μου Κίμωνας Στέφος, που δουλεύει εδώ και πολλά χρόνια με επιτυχία στο μάρκετινγκ της Ευρωλίγκας. Για δύο μήνες παράτησαν τα πάντα και αφοσιώθηκαν στην Εθνική ομάδα. Όσο ήθελε ο καθένας από μας να κερδίσουμε ένα μετάλλιο, άλλο τόσο το ήθελαν και εκείνοι.
ΥΓ 2: Δεν ξέρω αν τα HMV (His master voice) φερέφωνα της ομοσπονδίας έχουν ξεκινήσει ήδη αγώνα αποδόμησης του Κατσικάρη, εκτελώντας όπως συνήθως συγκεκριμένες εντολές, γιατί κάπου πρέπει να πέσει το ανάθεμα. Δεν είναι η στιγμή να ασχοληθούμε με το αύριο της Εθνικής ομάδας. Αυτό θα γίνει με τη λήξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων. Το ξεκαθαρίζω από τώρα και θα το αιτιολογήσω τις επόμενες μέρες. Το αύριο της Εθνικής ομάδας πρέπει απαραίτητα να περιέχει και τον Φώτη Κατσικάρη. Προπονητής που δεν κάνει λάθη δεν υπάρχει, προπονητής που δεν έχει εμμονές επίσης δεν υπάρχει. Άλλο λοιπόν το ένα και άλλο το άλλο. Ας μου επιτραπεί, όμως, να γράψω αναλυτικά γι' αυτό το θέμα στα προσεχή άρθρα μου.
ΥΓ 3: Δεν ξέρω αν ο τελευταίος στόχος της Εθνικής ομάδας, η πρόκριση στο προολυμπιακό, της απέμεινε για καλό ή για κακό σκοπό. Δεν ξέρω ειλικρινά αν η πρόκριση θα λειτουργήσει προς όφελος της ομάδας. Ας μου επιτραπεί και αυτό να το σχολιάσω τις επόμενες μέρες. Με ηρεμία και περισσότερο καθαρό μυαλό.
Διαβάστε ακόμη
Τάσος Μαγουλάς: Ωρα για αποστρατεία!
