Κρίσιμες στιγμές και ιστορικές ευθύνες

Θέμα νοοτροπίας είναι να δίνεις έναν σκασμό λεφτά για να φτιάξεις πάρκινγκ και να συνεχίζεις να παρκάρεις πάνω στο πεζοδρόμιο.

Θέμα νοοτροπίας είναι να κάνεις πέντε χιλιόμετρα τζόκινγκ και επιστρέφοντας σπίτι να μπαίνεις στο ασανσέρ για να ανέβεις στον πρώτο όροφο.

Θέμα νοοτροπίας ΔΕΝ είναι να μπαίνεις στα παιχνίδια βέβαιος ότι δεν εξαρτώνται από σένα. Αυτό είναι καταναγκασμός. Δικαιολογημένος ή αδικαιολόγητος καταναγκασμός.

Δικαιολογημένος μεν, αλλά και αυτοτροφοδοτούμενος δε, καταναγκασμός στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, που δυστυχώς συνεχίζει έτσι να βοηθά αντί απλώς να πολεμά όσους τον επιβουλεύονται, κάνοντας ένα εγκληματικό λάθος στο όνομα της διαρκούς επικαιροποίησης της "εγκληματικής οργάνωσης".

Η διαιτησία του Κύζα στο κυριακάτικο ντέρμπι, ως μεμονωμένο γεγονός σ' ένα αδιάφθορο πρωτάθλημα, θα παρέμενε ως μία διαιτησία έδρας που ελέγχεται για την εσφαλμένη κατακύρωση του γκολ της ισοφάρισης του Ολυμπιακού, σε μία φάση αντίληψης και ερμηνείας των κανονισμών και κάμποσα λάθη στον πειθαρχικό έλεγχο, με πλέον εξώφθαλμα το ατιμώρητο ξεχείλωμα της φανέλας του Ζέκα από τον Καμπιάσο, αλλά και την ανοχή στους "σκληροτσαμπουκάδες" Μιλιβόγεβιτς και Ταυλαρίδη.

Ναι μεν, αλλά

Οι παραπάνω φάσεις υπήρχαν ως σημειώσεις στην οθόνη του υπολογιστή κατά τη διάρκεια του ντέρμπι. Η διαφορά είναι ότι στο δημοσιογραφικό κείμενο κατέκτησαν θέση δύο τονισμένων παραγράφων, ενώ ο Παναθηναϊκός τα ανέδειξε σε "φιλμ του αγώνα" σε ανακοίνωση, σαν σε δευτεριάτικη έκδοση αθλητικής εφημερίδας.

Κι αυτό βεβαίως οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είναι πια ένα μεμονωμένο γεγονός σ' ένα αδιάφθορο πρωτάθλημα, αλλά μία ακόμη στραβοπινελιά σ' ένα πρωτάθλημα ούτως ή άλλως αφηρημένης τέχνης. Το οποίο όμως ο Παναθηναϊκός με περίσσεια σπουδή τοποθετεί στον πάνθεον των οδυνηρών εμπειριών του. Και το αδυνατίζει.

Γιατί δεν αντέχει δίπλα σε Κασναφέρηδες, Τεβεκέληδες, Παπουτσέληδες, Νίκου, Ευθυμιάδηδες, Σπάθες, Καλόπουλους. Ο Κύζας είναι μία τρίχα από τα αχαμνά τους και δεν αξίζει μια τέτοια τιμή. Τουλάχιστον ακόμη.

Βιώματα χρόνων

Αν λοιπόν ο Αντρέα Στραματσόνι εννοούσε την διαχείριση όλων αυτών, όταν έκανε λόγο για αλλαγή νοοτροπίας στη διάρκεια της συνέντευξης τύπου στο φαληρικό γήπεδο, τότε ας ανατρέξει σε πρόσφατη, έκτακτη και βιαστική συνέντευξη τύπου του προέδρου της "πράσινης" ΠΑΕ που υποστήριξε ότι θα έπρεπε να είναι υπεράνθρωποι οι παίκτες του για να μην επηρεάζονται.

Ή ας σκεφτεί καλύτερα την προχθεσινή είσοδό του στα αποδυτήρια, για να τους δώσει συγχαρητήρια και να... παραδεχθεί ότι δεν μπορούν να νικούν και τους διαιτητές. Και τότε θα καταλάβει ότι δεν εξαρτάται από τον ίδιο να κρατήσει τους ποδοσφαιριστές του μακριά από την διαιτητολαγνεία.

Θα διαπιστώσει με ασφάλεια ότι τσάμπα αγωνιά, μην "χαλάσει το μυαλό" και των φρέσκων αποκτημάτων, όταν ο ίδιος ο Παναθηναϊκός μεταφέρει τα βιώματα χρόνων στο ανανεωμένο κατά τα 13/25 ρόστερ του.

Και βέβαια θα καταλάβει ότι αν αυτό αποτελεί για τον ίδιο το μεγαλύτερο διακύβευμα στην προετοιμασία του Παναθηναϊκού της επομένης περιόδου, την οποία επανειλημμένα υποστηρίζει ότι υπηρετεί, τότε θα πρέπει να συζητήσει πρώτα και πάνω απ' όλα με τη διοίκηση της ομάδας του.

Αναγκαία κουβέντα

Μπορεί να δυσκολευτεί, αλλά πρέπει πάση θυσία να της εξηγήσει το μέγα λάθος και στις σωστές του, εγκληματικές, διαστάσεις. Διαφορετικά δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθεί με οποιοδήποτε άλλο τρόπο για την παλινόρθωση του συλλόγου και εν τέλει δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από μία ακόμη αναφορά στον πάγκο του, την οποία μάλιστα η ιστορία θα απαξιώσει με την αφαιρετική λογική του εκ του αποτελέσματος απολογισμού (αγνοώντας τη συμβολή του στην όποια αναμόρφωση του ρόστερ).

Από την άλλη είναι βέβαιο ότι αυτό το ντέρμπι, ως οι σοβαρότερες εξετάσεις του νέου Παναθηναϊκού, πρόσφερε συμπεράσματα που δεν είναι σωστό να αγνοήσει κάποιος. Και δεν είναι και ωφέλιμο να το κάνει.

Περί νοοτροπίας

Γιατί θέμα νοοτροπίας είναι το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός για μία ακόμη φορά δεν "σκότωσε" τον αντίπαλό του, όταν τον είχε στα σχοινιά. Όχι λόγω των χαμένων ευκαιριών. Γι αυτό λέγονται ευκαιρίες, επειδή χάνονται. Αλλά γιατί δεν το επιχείρησε με πίστη και αυτοπεποίθηση.

Γιατί όσο περνούσε η ώρα και ο Παναθηναϊκός ήλεγχε 100% το παιχνίδι, αντί τα στήθια να φουσκώνουν, ξεφούσκωναν. Αντί η πίστη να θεριεύει, φυλλοροούσε. Αντί η ψυχολογία να εκτοξεύεται, κατέρρεε.

Και δεν είναι η οπισθοχώρηση στην επανάληψη. Με τον Ολυμπιακό έπαιζες και τα ντέρμπι μονόλογος είναι δακτυλοδεικτούμενα στα βάθη της ιστορίας. Φυσικά θα αντιδράσει ο αντίπαλος, θεμιτό και αναπόφευκτο είναι να χάσεις και λίγα μέτρα στο χορτάρι. Θα έχει και αυτός το δικό του μερτικό στο παιχνίδι.

Είναι όμως θέμα η μία και μοναδική ευκαιρία σε 45 ποδοσφαιρικά λεπτά και μάλιστα σε χρόνο που οι απέναντι θα πάρουν ρίσκα και θα αφήσουν κενούς χώρους. Είναι θέμα, όταν η απάντηση του πάγκου στην ανατροπή του σκηνικού είναι η αντικατάσταση του Βιγιαφάνες με τον Εσιέν. Είναι ξεκάθαρο σινιάλο "πάμε να κλειδώσουμε την ισοπαλία".

Και το χειρότερο απ' όλα: αυτό δεν γίνεται ως απάντηση στις επιθετικές αλλαγές του Ολυμπιακού, αλλά προηγείται χρονικά, δηλαδή με πρωτοβουλία κινήσεων. Στο 70' βγαίνει ο Βιγιαφάνες για να μπει ο Γκανέζος, στο 80' βγαίνει ο Καμπιάσο για να μπει ο Πουλίδο. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να συζητήσει η διοίκηση με τον προπονητή. Το αντίστροφο δηλαδή από προηγουμένως.

Θέλει δηλαδή να ξεκινήσει την επόμενη χρονιά μ' έναν προπονητή που στο 70' του ντέρμπι (και μάλιστα ενός αδιάφορου βαθμολογικά ντέρμπι) θέλει να διασφαλίσει την ισοπαλία; Εκτός κι αν κρίνει ότι το παρόν ρόστερ δεν επιτρέπει διαφορετική προσέγγιση, οπότε θα τον κρίνει μετά και τις καλοκαιρινές ενδεκαδάτες προσθήκες που υπόσχεται.

Σε κάθε περίπτωση είναι καιρός να αντιληφθούν όλοι ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια για αβλεψίες και αστοχίες. Να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να εξετάσουν εξαντλητικά και να ταιριάξουν με ασφάλεια τα "θέλω" και τα "μπορώ". Είναι εξαιρετικά κρίσιμες οι στιγμές και καθοριστικές για τον ρου της ιστορίας οι αποφάσεις. Ας το έχουν καλά στο μυαλό τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Νίκος Γιαννόπουλος: Φτάνει πια με τον λαϊκισμό!

Η παρακάμερα του ντέρμπι: Οι αφίξεις, το "φιλάκι" του Λέτο κι η ένταση στη φυσούνα