Το σκέφτεται, αλλά θα το κάνει;

Ζούμε στη χώρα που δεν δυσκολεύτηκε να πιστέψει ότι ο Ντούσαν Μπάγεβιτς ήταν τόσο... μυρωδιάς και "ύπνος" στην άκρη του πάγκου, που αν δεν υπήρχαν ο Πέτρος Ραβούσης και ο Μελέτης Περσίας να τον σκουντάνε, θα ήταν διαφορετικός ο ρους της ποδοσφαιρικής ιστορίας του τόπου!

Κανείς δεν παραγνωρίζει το κρισιμότατο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει ο βοηθός προπονητή, ιδιαίτερα εάν η σχέση με τον επικεφαλής είναι τέτοια που δεν χαράσσει κόκκινες γραμμές, αλλά επιτρέπει παρεμβατικές δράσεις. Αλλά -ας μην κρυβόμαστε- η περίπτωση του Σερβοβόσνιου τεχνικού ήταν η πρώτη που ενθάρρυνε και φούντωσε τις ανησυχίες μας για τον διαχωρισμό (;) μεταξύ προπονητή και κόουτς.

Θα θυμάστε άλλωστε οι παλαιότεροι και την ατάκα που ευδοκίμησε στον Παναθηναϊκό του 2000 "να είχαμε τον Μπάγεβιτς Δευτέρα με Σάββατο και την Κυριακή να κατέβαζε την ομάδα ο Αναστασιάδης"! Ναι, έχει ειπωθεί και γραφτεί και αυτό...

Και κάπως έτσι, και σήμερα συζητάμε για την επάρκεια του κόουτς Στραματσόνι. Ίσως μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση να αμφισβητείται και η προπονητική, αφού οι περισσότεροι -για την ώρα τουλάχιστον- του βγάζουν το καπέλο μόνο για την αναδόμηση του έμψυχου δυναμικού στη διάρκεια της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου.

Καλός ή κακός;

Το ερώτημα που τίθεται εδώ και περίπου ένα μήνα, είναι εάν ο Στραματσόνι είναι καλός ή κακός κόουτς, καλός ή κακός προπονητής. Και ζητάει επιτακτικά απάντηση. "Ευχαριστώ, δεν είμαι φίλος" είναι η δική μου.

Προκειμένου να κρίνω έναν προπονητή, αγνοώντας ή παραγνωρίζοντας βασικές παραμέτρους της τρέχουσας συνεργασίας του, είναι προτιμότερο να σιωπήσω και να αναμένω ζωηρότερα σημάδια για ασφαλέστερες κρίσεις.

Γιατί δηλαδή να κρίνω έναν προπονητή που προσλήφθηκε μεσούσης μιας αποτυχημένης σεζόν, για να δημιουργήσει βάσεις για την επόμενη; Το αντιλαμβανόταν ο καθένας, το "μαρτύρησε" πλέον και ο ίδιος -χωρίς ανακριτή και ξύλο- στη συνέντευξη τύπου μετά το παιχνίδι με την ΑΕΚ.

Εκτός κι αν η δική του αποτυχία έγκειται στο γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός ήταν έτοιμος να τοποθετήσει το κύπελλο στην τροπαιοθήκη, με την ισχυρότερη οκτάδα των τελευταίων χρόνων στον θεσμό (δηλαδή πέντε ντέρμπι ως την κούπα) και του Ιταλού του έπεσε από τα χέρια...

Γιατί δηλαδή να κρίνω έναν προπονητή που προσπάθησε σε ελάχιστο χρόνο να διορθώσει πράγματα που προκαλούσαν τη νοημοσύνη μας και προσέβαλλαν κάθε ποδοσφαιρική λογική, επειδή ένα μήνα αργότερα δεν έχει κατορθώσει -χωρίς μάλιστα να έχει όλους τους παίκτες στη διάθεσή του- να προσφέρει θέαμα (!) και αυτοματισμούς;

Ή μήπως είναι ψέμματα ότι έχασε (και είναι ακόμη στα πιτς) τον πιο φορμαρισμένο του ποδοσφαιριστή (Μπουμάλ), μετά από μόλις έξι συμμετοχές στις οποίες πρόλαβε να σκοράρει και να μοιράσει 4 ασίστ;

Ή μήπως είναι ψέμματα ότι αντιμετωπίζει προβλήματα στο σκοράρισμα, κυρίως σε σετ παιχνίδι, αλλά έχασε τον Γενάρη τον πιο καυτό του σκόρερ (Καρέλης) την ώρα που οι Μπεργκ, Πέτριτς μπαινοβγαίνουν στο ιατρικό δελτίο και ο Κλωναρίδης πήρε θέση στην κορυφή της επίθεσης;

Εκτός κι αν πρέπει να κριθεί για την απειθαρχία που εξελίσσεται σε αναρχία εντός του ποδοσφαιρικού τμήματος. Και υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε, αλλά όχι σε μία ομάδα που ο αρχηγός της μόνο που δεν αποθεώθηκε από τη διοίκηση για τις δύο αλλεπάλληλες αποβολές του. Μία διοίκηση που δύο φορές χρειάστηκε να τρίξει τα δόντια στους ποδοσφαιριστές και εκείνη (προφανώς λόγω οφειλών) τους έταξε και πριμ!

Τα "γιατί" και οι αστοχίες

Υπάρχουν δεκάδες "γιατί" και ισάριθμα "γιατί έτσι και έτσι" που θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε. Και υπάρχουν και λάθη, κυρίως διαχείρισης, υπό όποιο καθεστώς κι αν δεχτούμε ότι λειτουργεί η τεχνική ηγεσία. Το γεγονός για παράδειγμα ότι αποκτήθηκαν οι Βιγιαφάνες και Ευανζελίστα ως "προσεχώς δεκάρια" και δεν έχουν ακόμη δοκιμαστεί ως τέτοια, είναι θέμα. Όταν μάλιστα τα ελάχιστα αγωνιστικά λεπτά που είδαμε τον Παναθηναϊκό του Στραματσόνι με 4-2-3-1, είχε τον Αμπέντ σε ελεύθερο επιτελικό ρόλο που δοκιμάστηκε και απέτυχε επί Αναστασίου.

Και αστοχίες υπήρξαν με κραυγαλέα περίπτωση το 2-0 σε βάρος του ΠΑΟΚ που μ' έναν μαγικό τρόπο έγινε 2-2. Κανείς δεν τα ξεχνά και ουδείς δικαιούται να τα παραγνωρίζει. Αρκεί να συνυπολογίζει όλο αυτό το "ειδικό" περιρρέον καθεστώς.

Πού είναι ο πρόεδρος, οέο;

Θα ξαναπώ ότι η φετινή χρονιά είναι χαμένη και άκρως αποτυχημένη. Θα ματα-αρνηθώ να κρίνω ως καλό ή κακό προπονητή τον Αντρέα Στραματσόνι. Έναν κίνδυνο διακρίνω, λιγότερο σε ό,τι αφορά στον κόσμο που έχει -δεδομένα- πολύ μικρότερα όρια ανοχής και -πλέον- υπομονής και περισσότερο σε ό,τι αφορά στον Γιάννη Αλαφούζο, με βάση και τον πρότερο βίο, στη σχέση του με τους προπονητές.

Ο Ιταλός έκανε τόσα πολλά αυτονόητα μεν πράγματα, διορθώνοντας ωστόσο κραυγαλέες ανορθογραφίες, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που πολύ φοβάμαι ότι κέρδισε "ζωές" σε αυτό το παιχνίδι της επιβίωσης. Αν λοιπόν αποδειχθεί κακός προπονητής και εξαντλήσει τις ανοχές, θα κοστίσει περισσότερο και από τον Φερέιρα και από τον Αναστασίου...

Ο νέος ρόλος

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν υπάρχει θέμα Στραματσόνι. Ωστόσο από το διοικητικό περιβάλλον δεν διαψεύδεται η -πιο πολύ- αίσθηση ότι ο Γιάννης Αλαφούζος έχει σκεφτεί το ενδεχόμενο ανάθεσης στον Αντρέα Στραματσόνι ενός ρόλου που πλησιάζει περισσότερο στο πεδίο του general manager και λιγότερο αυτό του προπονητή. Έστω κι αν αυτό προϋποθέτει ότι ο προπονητής θα είναι αυστηρά δικής του επιλογής.

Το ερώτημα είναι λοιπόν "το σκέφτεται, αλλά θα το κάνει;"...