Ο "δικέφαλος" και ο "ακέφαλος"
Η τεράστια νίκη της ΑΕΚ που σηματοδότησε την έναρξης μίας νέας εποχής για τη "βασίλισσα" και η παταγώδης αποτυχία του Παναθηναϊκού ο οποίος χρειάζεται άμεσα αλλαγή ρότας. Γράφει και...καταγράφει τα πεπραγμένα του μεγάλου ημιτελικού του Κυπέλλου ο Γιάννης Ψαράκης.
Ζήσαμε για να το δούμε και αυτό… Ναι, γιατί η το απομεσήμερο της Κυριακής ήταν από κάθε άποψη ιστορικό. Για μία ιστορική ομάδα σαν την ΑΕΚ που μετά από 15 χρόνια ξηρασίας σε τίτλους (2002 πρωτάθλημα Α1) επιστρέφει σε έναν μεγάλο τελικό για να διεκδικήσει το Κύπελλο Ελλάδας μετά από 17 χρόνια (2001).
Για την Ένωση οι φίλοι της οποίας –επιτέλους, έστω και από… σπόντα λόγω του ποδοσφαιρικού αγώνα με τον ΠΑΟΚ που ακολούθησε αυτόν του μπάσκετ- έκαναν αισθητή την παρουσία τους, η πρόκριση στον τελικό ισοδυναμεί με την έναρξη μίας νέας εποχής.
Φαίνεται ότι ο κόπος και κυρίως το χρήμα που «έριξε» στην ομάδα ο νέος της ιδιοκτήτης Μάκης Αγγελόπουλος ειδικά την τελευταία τριετία πιάνει τόπο. Προσοχή! Η ΑΕΚ δεν έγινε ακόμη ομάδα ικανή να διεκδικήσει για παράδειγμα το πρωτάθλημα αφού σε σειρά αγώνων υστερεί των δύο «αιώνιων». Έκανε όμως την αρχή, έβαλε το πρώτο λιθαράκι για να χτίσει κάτι μεγάλο. Γιατί και όνομα διαθέτει, και ιστορία και λαϊκή βάση.
Οι παίκτες και κυρίως ο Σωτήρης Μανωλόπουλος βρίσκονταν μέχρι την Κυριακή με την πλάτη στον τοίχο. Οι κάκιστες έως τώρα εμφανίσεις, κάθε άλλο παρά αντάξιες των προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί το καλοκαίρι, οι ήττες είχαν μαζέψει μαύρα σύννεφα. Ακόμη και αυτή τη Ρόσα Ράντομ ίδρωσε για να την κερδίσει την περασμένη Τρίτη για το Champions League. Κι όμως.
Βρήκε τη δύναμη και έδειξε χαρακτήρα. Βρήκε στο πρόσωπο ενός γεννημένου σκόρερ όπως ο Χάρις τον παίκτη που θα βάλει τα κρίσιμα καλάθια, πόνταρε πάνω σε μαχητές όπως ο Ελόνου (νταμπλ-νταμπλ σε πόντους και ριμπάουντ μεταξύ αυτών και το καθοριστικό επιθετικό λίγο πριν το τέλος) και πήρε μία πανάξια πρόκριση. Όσο μάλιστα και αν στο τέλος με τα παιδαριώδη λάθη στις επαναφορές, δείγμα του άγχους και το… φόβου να νικήσει έναν μεγάλο αντίπαλο, έκανε τα πάντα για να το δωρίσει.
ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ
Όσο για τον Παναθηναϊκό; Τελικά φαίνεται ότι δεν είναι στραβός ο γυαλός (διαιτησία που τόσο χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι της ήττας στη Μπασκόνια) αλλά στραβά αρμενίζει. Ο Πασκουάλ και οι παίκτες του συνδύασαν τα ονόματά τους με τον αποκλεισμό των πράσινων από τον τελικό της διοργάνωσης μετά από 13 ολόκληρα χρόνια και 6 σερί τίτλους! Ε, ναι, πρόκειται για παταγώδη αποτυχία.
Όπως επανειλημμένα έχω επισημάνει ο Παναθηναϊκός δεν έχει ούτε το βάθος για το οποίο «διαφημίστηκε» το καλοκαίρι όταν χτιζόταν, ούτε το ειδικό βάρος σε μονάδες όπως ο Λεκάβιτσιους, ο Ντένμον και οι Όγκαστ, Αντετοκούνμπο, Μήτογλου που συνεχίζουν να ζεσταίνουν τον πάγκο. Φυσικά και δεν φταίνε οι παραπάνω γιατί –μάλλον- μέχρι εκεί μπορούν και «χρεώθηκαν» έναν ρόλο που δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας.
Ο Παναθηναϊκός ήταν και παραμένει ομάδα του Καλάθη και κανενός άλλου αφού κανείς άλλος δεν έχει το ειδικό βάρος για να σηκώσει στις πλάτες του την ομάδα. Όταν ο Νικ δεν τραβάει ή είναι μόνος, δεν δουλεύει τίποτα σωστά. Ο Σίνγκλετον παραμένει προκλητικά αδιάφορος αμυντικά, ο Γκιστ με τα φεγγάρια του, ο Λοτζέσκι έως τώρα αόρατος, ο Ρίβερς κάποιες στιγμές δείχνει να τον παίρνει η… μπάλα από τον εκνευρισμό που κυριεύει και τους υπόλοιπους.
Όπως πριν λίγες μέρες επισήμανα ομάδα που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο σε μία πεντάδα δεν μπορεί να πάει μακριά σε βάθος χρόνου. Το πλάνο του Πασκουάλ τείνει προς αποτυχία (έτσι όπως καταστρώθηκε το καλοκαίρι) ενώ αλλαγές και προσθήκες αναμένονται άμεσα (αν κρίνω και από την πρώτη αντίδραση του διοικητικού ηγέτη της ομάδας στον… επίσημο λογαριασμό της στο instagram)
