Τα "κουρέλια" θα τραγουδάνε για καιρό ακόμα…

Όταν η κατάθεση καρδιάς, μετατρέπεται μέσα στο γήπεδο σε "νίκη" πάνω σε κάθε διεκδικούμενη μπάλα…

Όταν η "πύρινη" ομιλία του Μαρίνου Ουζουνίδη πριν από τον αγώνα, γίνεται "καύσιμο" για την ψυχή, τον (ποδοσφαιρικό) εγωισμό και το μυαλό κάθε ποδοσφαιριστή του…

Όταν η κερκίδα είναι αυτή που πρέπει, βρίσκεται εκεί με όλο της το «είναι» δίπλα στην ομάδα, δίχως ψήγμα "ακρότητας" και αφορμή για το παραμικρό αρνητικό σχόλιο από κανέναν…

Όταν ο Παναθηναϊκός, αυτός ο εγκαταλελειμμένος από τον μεγαλομέτοχό του Παναθηναϊκός, χωρίς ίχνος εξωτερικής βοήθειας πλην του κόσμου και του φιλότιμου που καταθέτουν κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα και σε κάθε παιχνίδι ο προπονητής, οι συνεργάτες του, οι παίκτες, οι φροντιστές, όλοι όσοι εργάζονται υπό ασφυκτικό καθεστώς καθημερινά στο «Γ. Καλαφάτης» κι εξακολουθούν να παλεύουν σαν ομάδα, σαν "οικογένεια" μέσα στο γήπεδο…

Ε, τότε, να είστε σίγουροι πως τα "κουρέλια" (θα) τραγουδάνε (για καιρό) ακόμα… Κι όσο αντέξουν. Ολοι οι παραπάνω τουλάχιστον είναι διατεθειμένοι να το παλέψουν και να το πολεμήσουν μέχρι τέλους. Ο Γιάννης Αλαφούζος αποφάσισε να μην το κάνει και η (πράσινη) ιστορία θα τον κρίνει με τον πιο σκληρό τρόπο, όταν πρέπει. Πάντα ο καθένας παίρνει -στο τέλος της ημέρας- αυτό που του αξίζει… Τους είδε άραγε ο απερχόμενος μεγαλομέτοχος αυτούς που… παράτησε να παλεύουν μόνοι με τα κύματα; Είδε όλη αυτή την τεράστια προσπάθεια στο ντέρμπι με τον "αιώνιο" αντίπαλο ή μήπως προτίμησε να δει την ίδια ώρα, το τελευταίο μισάωρο της ταινίας "Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά", ειδήσεις στον ΣΚΑΪ, δελτίο καιρού και το "Στην υγεία μας ρε παιδιά";

Αρκετά όμως με το παρελθόν, γιατί έτσι αδικούμε το "παρόν", που προσπαθεί καθημερινά να δώσει ένα… μέλλον σ’ αυτή την ομάδα. Και δεν μπορεί… Ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιο μέγεθος, για να χαθεί και να διαλυθεί, επειδή κάποιος "περαστικός" (έτσι αποκαλούσε κι ο ίδιος ο Αλαφούζος άλλωστε τον εαυτό του, λέγοντας πως απλώς κάνει μία… βάρδια) το αποφάσισε. Θα βρεθεί αργά ή γρήγορα η λύση, όσο υπάρχουν άνθρωποι που τον αγαπούν, πονάνε και "νιώθουν" -διάολε- τι σημαίνει Παναθηναϊκός…

Οι "πράσινοι" νίκησαν απόλυτα δίκαια για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, γιατί η πλειοψηφία –αν όχι όλοι- αγωνίστηκε σαν να μην υπήρχε… αύριο. Γιατί αντιλαμβάνονται το μέγεθος και το βάρος των στιγμών και διατηρούν ακόμη την "ασπίδα" τους ψηλά, για να προστατέψουν τον σύλλογο κι αυτό που αντιπροσωπεύει και ακολουθεί. Αλλοι επέλεξαν να τη ρίξουν την ασπίδα και να το βάλουν στα πόδια, αφού έκαναν πρώτα μία μεγαλοπρεπέστατη "κωλοτούμπα" προς τον απέναντι, δίχως να σεβαστούν την ίδια τους την προσπάθεια 5,5 χρόνων και τα λεφτά που έβαλαν…

Στο τακτικό σκέλος του ματς, ο Ουζουνίδης έβαλε πίεση ψηλά στον Ολυμπιακό από τα πρώτα λεπτά, με στόχο να βραχυκυκλώσει τη δημιουργία των Πειραιωτών και την ίδια ώρα έψαξε το γκολ με περισσότερες ιδέες και διάθεση απ’ τον Λεμονή, που έμοιαζε διατεθειμένος να κυνηγήσει μέχρι τέλους, πρώτα απ’ όλα το "Χ". Εφτιαξε καθαρές ευκαιρίες, αλλά δεν τελική πάσα ή στην τελική κίνηση κάτι έλειπε, κάτι τα… χαλούσε. Η "αύρα" του αγώνα πάντως, έδειχνε στο πρώτο 45λεπτο πως αν το παιχνίδι ξεκολλούσε από το "Χ", πιο πολύ προς τον "άσο" θα πήγαινε.

Στο β’ μέρος, το τέμπο και η λογική των δύο ομάδων ήταν… copy-paste. Ο Παναθηναϊκός εξακολούθησε να πιέζει ψηλά, για να μην φτάνει η μπάλα με ευκολία σε Φορτούνη και Οτζίτζα και συνέχισε να ψάχνει τις συνεργασίες στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου, με στόχο να βρεθεί μία… τρύπα στην πλάτη των πολύ καλών στο ντέρμπι Σισέ και Ένγκελς. Και βρέθηκε! Συνεργασία μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ανάμεσα σε Λουντ, Μολίνς, ξανά κάθετη κίνηση του Λουντ και πάσα προς τον Βιγιαφάνιες, εκεί που δεν μπορούσε να αντιδράσει η άμυνα του Ολυμπιακού.

Το 1-0 φάνηκε να αποδίδει δικαιοσύνη όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισαν το ντέρμπι οι δύο ομάδες και οι δύο προπονητές. Η είσοδος των Καρσελά και Ανσαριφάρντ έδωσαν "αέρα" στην επιθετική γραμμή του Ολυμπιακού, ο οποίος πήρε μέτρα και έβγαλε μεγαλύτερη διάθεση για να ψάξει το γκολ, σαν να περίμενε πρώτα να δεχθεί το γκολ για να "ξυπνήσει". Κι εκεί, στα πολύ κρίσιμα, "μίλησε" η μεγάλη κλάση του (καλύτερου αμυντικού της λίγκας) Ροντρίγο Μολέδο, η τρομακτική ψυχραιμία και νηφαλιότητα του Βλαχοδήμου και η αυταπάρνηση του Κουρμπέλη.

Κι επειδή η κουβέντα θα πάει (και) στη διαιτησία του Παπαπέτρου, βεβαίως και θα μπορούσε να δώσει πέναλτι στη φάση του Χουλτ με τον Καρσελά. Όπως επίσης και στη φάση του Ανδρούτσου με τον Βιγιαφάνιες στο πρώτο μέρος. Διότι δεν υπάρχει ώμος, αλλά χέρι… Δεν έκρινε όμως η διαιτησία τον νικητή αυτού του ντέρμπι…

Υ.Γ.: Θα πρέπει όλος ο οργανισμός του Παναθηναϊκού να μην επιτρέψει ούτε κατά διάνοια, να "εξοστρακίσει" και να μην αφήσει καν να πλησιάσουν το περιβάλλον της ομάδας, φαινόμενα τύπου Τσάκα, τα οποία έχουν αρχίσει δειλά-δειλά να κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους. Το "ανέκδοτο" και το παιχνιδάκι ορισμένων έχει πλέον και τα όριά του…