Χούλιγκαν - Αστυνομία: Άσος ημίχρονο, άσος τελικό

ΓΚΡΑΝ φαβορί ο Παναθηναϊκός στον τελικό με τον Άρη. Με την απόδοση για κατάκτηση να ανοίγει στο 1.40 και λίγο πριν το τζάμπολ, να κατρακυλάει στο 1.22. Κι επειδή μιλάμε για Αθλητισμό, να ελλοχεύει πάντα το ενδεχόμενο της έκπληξης. Στο άλλο ματς, χούλιγκανς - αστυνομία, το φαβορί ήταν πολύ πιο ισχυρό. Ακλόνητο μπορείς να πεις. Αν έβγαιναν αποδόσεις, ο άσσος δεν θα ξεπέρναγε το 1.05. Σα να λέμε Ρεάλ - Λεγκανιές. Για τέτοια διαφορά δυναμικότητας μιλάμε. Ένας αγώνας άνισος.

Σα να έχουνε ανέβει στο ριγκ, ένας πυγμάχος βαρέων-βαρών κι ένας κατηγορίας πτερού. Θέλει και ρώτημα ποιος θα κερδίσει; Ποιες είναι άλλωστε οι παράμετροι για να βγουν οι αποδόσεις; Η δυναμικότητα των ομάδων. Η φόρμα. Η παράδοση. Η υπεροχή των χούλιγκαν είναι συντριπτική. Σε όλα: Και καλύτερη ομάδα έχουνε και σε καλύτερη φόρμα είναι και η παράδοση είναι υπέρ τους. Είτε εντός έδρας παίζουνε, είτε εκτός.

ΠΡΙΝ ακόμα αρχίσει το ματς, τα αλάνια τους είχανε βάλει τους πολιτσμάνους στα δίχτυα. Οι Αρειανοί μπουκάρανε μέσα χωρίς εισιτήρια. Κι όλοι με τα τον εξοπλισμό τους: Καπνογόνα και στυλό που εκτοξεύουν φωτοβολίδες. Λογικό και αναμενόμενο. Ποιος να τους σταματήσει; Η Αστυνομία; Σοβαροί να είμαστε. Οι οργανωμένοι είναι και εκπαιδευμένοι και προπονημένοι. Έχουν κίνητρο. Έχουν στόχο. Έχουν εμπειρία. Η υπεροχή τους είναι σαφής και αναμφισβήτητη. Ο ορισμός του "οργανωμένου",μιλάει από μόνος του. Δεν πρόκειται για τίποτα τυχαίους, αρπακολατζίδες. Που λειτουργούν αυθόρμητα και περιστασιακά. Κάθε φοράέχουν επιχειρησιακό σχέδιο. Ξέρουν πότε,που και πως θα χτυπήσουν. Η Αστυνομία, τι έχει να αντιπαρατάξει; Την αφοσίωση στη τήρηση της έννομης τάξης; Του ενός το αίμα βράζει και ο άλλος βαριέται που ζει: "Τι διάολο θέλανε να τον κάνουνε εδώ τον Τελικό και τραβιόμαστε Σαββατιάτικα"; Ο ένας κάνει αγγαρεία κι άλλος ζει και αναπνέει για να κάνει το δικό του. Ποιος θα κερδίσει; Ο δημόσιος υπάλληλος ή αυτός που πάει αποφασισμένος για πόλεμο; Ποιος είναι ο βαθμός ετοιμότητας της Αστυνομίας; Σκουριασμένοι είναι όλοι τους. Μια φορά το χρόνο βγαίνουνε στο δρόμο, στη Θεσσαλονίκη. Στις διαδηλώσεις που γίνονται στην Έκθεση.

Τα αλάνια είναι στη τσίτα. Κι όχι μόνο τα Σαββατοκύριακα που έχει ποδόσφαιρο. Σε καθημερινή βάση. Να κάνουνε ντου στον αντίπαλο Σύνδεσμο. Να περιφρουρήσουνε τον δικό τους. Ο οργανωμένοςείναι σε διαρκή εγρήγορση. Μακρυά απ αυτόν, ο εφησυχασμός και η αδράνεια. Ο χούλιγκαν είναι σε διαρκή εμπόλεμη κατάσταση. Ο χούλιγκαν είναι ακμαίος και δυνατός. Μπορεί να τρέξει. Μπορεί να σαλτάρει τα κάγκελα. Έχει τη διάθεση και την αποφασιστικότητα να μανουριάσει και να πλακωθεί. Έχει όπως είπαμε, την εμπειρία. Σιγά που δεν θα βρει το τρόπο να μπει στο γήπεδο χωρίς εισιτήριο. Η δουλειά του είναι αυτή. Για ψωμοτύρι το έχει. Το κίνητρό του να δει την ομάδα του,είναι τεράστιο. Το κίνητρο του πολιτσμάνου, ποιο είναι; Ότι πρέπει να δικαιολογήσει τις τρεις κι εξήντα που παίρνει το μήνα; Πωςξεκίνησε ο ένας το Σάββατο το πρωί, για να πάει στο Παλαί και πως ξεκίνησε ο άλλος; Ο ένας πήγε με βαριά καρδιά κι ο άλλος αποφασισμένος για όλα.

ΚΑΙ να πεις ότι η Αστυνομία είχε να κάνει με τίποτα δεκάδες χιλιάδες κόσμο; Ούτε τρεις χιλιάδες δεν ήτανε όλοι μαζί. Κι η δουλειά των πολιτσμάνων τόσο δύσκολη, όσο να μοιράσουνε δύο γαϊδουριών άχυρο: Να μπούνε στο γήπεδο μόνο όσοι είχαν εισιτήριο και χωρίς φωτοβολίδες η άλλα πολεμοφόδια. Όταν όμως ο ένας είναι επαγγελματίας κι ο άλλος ερασιτέχνης, το ποιος θα κερδίσει είναι φως φανάρι. Κι ο επαγγελματίας στη προκειμένη περίπτωση δεν είναι ο αστυνομικός. Ο επαγγελματίας, ο συνεπής στο καθήκον και την αποστολή του, είναι ο χούλιγκαν. Ο χούλιγκαν είναι αυτός που ρισκάρει. Τη σωματική του ακεραιότητα ( κάθε φορά που πλακώνεται),τη προσωπική του ελευθερία ( κάθε φορά που παρανομεί). Ο αστυνομικός για ποιο λόγο να ρισκάρει;

Οι τρεις κι εξήντα που λέγαμε είναι σίγουρες.

Στο τραγούδι της ημέρας Joe Cocker - Unchain My Heart